Lögberg - 15.05.1947, Blaðsíða 2

2
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 15. MAI, 1947
X1 1 . . ‘ 1------ 111 1 ----*
V
STEINÞÓR SIGURÐSSON:
A Vatnajökli
MEÐ VÉLSLEÐA OG JEPPA
Það er ekki greiðfært suður
Ódáðahraun, þótt hægt sé að fara
það á bíl. Að minsta kosti var
áframhaldið ekki mikið á leið-
angrinum sem hélt suður hraun-
ið 4. ágúst í sumar. — Árni Stef-
ánsson, aðalbifvélavirki og vél-
sleðavirki fararinnar ók í farar-
broddi í jeppa með vagn í eftir-
dragi. Á vagninum var vélsleð-
inn bundinn, og inni í jeppan-
um töluverður hluti af farangri
leiðangursins. Þá kom Einar
Sæmundsson í fyrverandi stríðs-
vagni, þ. e. jeppa án yfirbygg-
ingar, allmikið af farangri og
viðgerðarverkstæði leiðangurs-
ins, en allar bensínbirgðir í eftir-
Nú byrjuðu þær alla að tala í
einu, en mamma, sem var helsta
konan, stöðvaði það með því að
rétta upp hönd. Hún sagði svo:
“Við skulum hlusta á hvað Mnea-
maka systir okkar leggur til mál-
anna.”
Mneamaka hafði orðið systir
mömrnu og allra hinna kvennan-
na, vegna þess að hún var skyld
móður Mgbeke. Svo langt ná
fjölskylduböndin í Nigeriu.
“Það er satt.” sagði Mneamaka,
“að það er ósæmilegt að gefa
gestum manns síns hýrt auga.
En munið eftir því að Mgbeke er
ung, og að hún er ágæt húsmóðir
þótt hún sé ung. Auk þess skuluð
þið minnast þess, að hún hefir
aukið mjög á virðingu fjölskyld-
unnar vegna þess hvað hún á
marga ættingja. Okeke faðir hen-
nar á sjö bræður og fimm syst-
ur og Modukue móðir hennar á
sex bræður og sex systur.”
Þessi röksemdarfærsla virtist
hafa mikil áhrif og Mgbeke slapp
með lítilsháttar sekt og áminn-
ingu. Og þá forðuðum við okkur,
bræðumir.
Vestrænum þjóðum m u n u
þykja það hlægilega litlar sakar-
giftir að kalla konu fyTÍr dóm
fyrir það eitt að gefa hýrt auga.
En eg hefi hlustað á aðrar mál-
stefnur og aldrei hejrrt þyngri
sakargiftir bornar á konu en það
að henni sé ósýnt um heimilis-
störf, að hún sé of málskrafs-
mikil og kærulaus. Því að það er
hugsandi að þær séu manni
alvarlega af sér gagnvart manni
sínum og fjölskyldu. Það er ó-
hugsandi að að þær sku manni
sínum ótrúar. Slíkt gæti þeim
aldrei komið til hugar. Það má
líka teljast óhugsandi að ung
stúlka hrasi. Og það er enn fjöl-
skyldulífinu að þakka. Því að
það er eigi aðeins að lauslát
stúlka hafi fyrirgert allri von um
að eignast mann, heldur mundu
allar systur henngr verða teknar
úr hópi þeirra sem taldar eru gott
kovnfang. Þess vegna gætir hver
ung stúlka heiðurs síns.
Enu sinni varð uppi fótur og
fit, venju fremur, heima hjá okk-
ur, og innan skamms höfðu allir
fengið að vita hvernig á því stóð.
Idiong, eldri bróðir minn, vildi fá
sér konu. Hann var þá 17 ára.
Hann hafði blátt áfram farið til
mömmu og sagt við hana: “Eg
ætla að taka mér konu, ef þú
vilt velja hana handa mér.”
1 hálfan mánuð höfðu svo farið
fram ráðagerðir á bak við tjöldin,
án þess að við krakkamir vissum
af. Allar konurnar, mágkonur,
frænkur og frænku frænkur,
höfðu setið á rástefnum til að
ræða um hvert konuefnið mundi
best. Ungu stúlkurnar höfðu ver-
ið bornar saman rækilega og alt
metið: fjölskyldu líf þeirra (og
stærð fjölskyldu auðvitað líka)
heilsufar ættanna og fortíð
þeirra. Að lokum var ákveðið að
tala við Chukwuemaka og konu
dragi, en alls voru það um 450
lítrar af bensíni, sem lagt var
upp með frá Álftagerði. Þegar
þurt var veður voru eftirsóknar-
verðustu sætin í jeppanum hjá
Einari, því þaðan var hægt að
njóta útsýnisins í allar áttir.
Loks kom Egill Kristbjörnsson á
fordinum. 1 honum lá alt það dót,
sem við vildum hafa sem hand-
bærast á leiðinni. Þetta var og er
mesti ágætis bíll. Ekki einn af
þessum nýju bílum, sem reka
niður kúluna strax og miosta ó-
jafna er á veginum, heldur bíll,
sem er fær í flestan sjó. Þar sem
jepparnir fóru á fyrsta lággíri
hans og biðja dóttur þeirra, sem
hét Oyilinni.
Nú var farið í heimsókn til
þeirra og fór öll fjölskyldan og
eg auðvitað með. Við fórum með
gjafir, pálmavín, og var sest að
drykkju undir eins og við vorum
komin inn í hús Chukwuemaka.
Talað var um alt milli himins
og jarðar, nema erindið — um
veðrið, upp>skenma og stjómmál.
Idióng sagði ekki eitt einasta orð.
En stúlkan gekk um beina og var
altaf á ferðinni milli eldhús og
setuskála.
Að lokum helt faðir minn
stutta ræðu: “Vinir mínir”, sagði
hann, “þið munuð fara nærri um
það hvert reindi við eigum. Elsti
sonur minn óskar að fá Oyilinni
fyrir konu. Við mundum telja
okkur það mikinn heiður ef þið
samþyktuð þann ráðahag.”
Húsfreyja reis á fætur til að
segja Oyilinni tíðindin, en hún
hafði gætt þess að vera frammi í
eldhúsi þegar bónorðið var borið
,upp. Oyilinni varð niðurlút en
sagði ekkert. Það þýddi “já.” Að
vísu hefði ekki skift neinu máli
þótt hún hefið sagt nei. Því að
hér var ekki um að ræða giftingu
ungrar stúlku og pilts, heldur
tengdir milli ætta.
Eftir þetta fórum við öll heim.
Næst var að ákveða mund konun-
nar. En það var engum vand-
kvæðum bundið því að faðir
minn var höfðingi eða kóngur,
ef þið viljið kalla hann svo, og
stórríkur. En hefði hann verið
fátækur maður, þó hefði sonur
hans ekki fengið konuna fyr en
mundurinn var að fullu greiddur
foreldrum hennar.
Að þessu sinni samsvaraði
mundurinn 200 dollurum. Upp-
hæðin er mismunandi, 100-300
dollarar, eftir því hvar er í Niger-
iu. Fer það mjög eftir venjum á
hverjum stað, en alls ekki eftir
efnahag þeirra, sem hlut eiga að
máli.
Meðan á festum stóð hittust
þau hjónaleysin mjög sjaldan,
voru aldrei tvö saman, áttu engar
launstefnur með sér, kystust ekki
né sýndu hvort öðru nein ástara-
lot. 1 okkar tungumáli er ekkert
nafn á ást, við tölum aðeins um
“að lítast á.” Meira að segja, það
eru mjög fá orð í málinu ef þau
eru þá nokkur, sem eiga við ásta-
líf karls og konu, né heldur ástar-
orð.
-f
Nú kom að giftingardeginum,
og þá var mikið um að vera.
Heima í húsi bróður míns söfnuð-
ust saman allir vinir hans og
ættingjar og þar var etið og
drukkið, sungið og dansað. Eins
var á heimili brúðurinnar, þar
voru allar vinkonur hennar og
ættingjar.
Klukkan níu um kvöldið hófst
svo aðal athöfnin.
Oyilinni, vinstúlkur hennar og
fjölskylda helt á stað í stórri
fylkingu heim til okkar. Oyilinni
upp sandbrekkurnar og sigu svo
hægt, að vart var hægt að sjá þá
hreyfast upp á hraunstallana,
sem svo tóku við, þar fór ford-
inn á fullri ferð og tók loftkast
þegar hann lenti á hraunstallin-
um, en engar alvarlegar bilanir
urðu. Ef eitthvað smávægilegt
var að þuirfti eigandinn bara að
bregða sér úr bílnum og hlaupa
upp í fremsta bílinn til þess að
ná í viðgerðarmanninn. En sem
betur fór kom þetta sjaldan
fyrir. Það var ekki fyrr en á
heimleiðinni, að annað framhjól-
ið fann upp á því að fara undan
bílnum og taka krók á leið sína
beint ofan í síkið í Skagafirði, svo
eignandinn varð að vaða upp í
mitti til þess að ná í það.
Verra var það með bílinn hans
Einars. Bensíndælan vildi ekki
vinna rétt, og allt kom fyrir ekki.
Loks var hún afskrifuð og stór
dunkur bundinn ofan á bílinn og
var í sínum bestu skartklæðum
með alt skraut sitt hálsfestar og
armhringa. Við hlið hennar
gengu bestu vinstúlkur hennar
og á eftir komu svo hinar vin-
stúlkurnar og fjölskyldan.
Frændur hennar báru allar eigur
hennar og brúðargjafir — miklu
meira en 200 dollara virði.
Einn var með nýja saumavél.
Tveir roguðust með stóra kistu á
milli sín. Aðrir voru með kassa,
fataböggla, búsáhöld, potta og
pönnur og mat.
Og hér, eins og í Ameríku, stóð
fjöldi fólks við veginn til að horfa
á, og konurnar hrópuðu: “Er hún
ekki fögur?” eða “Hvílíkar dýr-
indis gjafir!”
Þegar fylkingin var komin inn
í húsagarð okkar, var öllum
farangrinum raðað fyrir utan hús
bróður míns, svo að allir úr báð-
um fjölskyldunum gæti skoðað
hann og dást að honum.
Svo var slegið upp veislu og
dansað. En dansiim er ekki eins
og í Ameríku. Piltrnir og stúlkur-
nar snerta ekki hvert annað,
þaðan af síður að piltamir leggi
handleggina um mitti stúlknan-
na. Og engum datt í hug að draga
sig út úr til að tala saman í
h 1 j ó ð i . Hófinu lauk undir
morgun.
Svo biðu nú allar konumar í
fjölskyldunni með óþreyju eftir
því að Oyilinni uppfylti skyldu
sina við ættina, að ala barn. Og
þær vom orðnar sorgmæddar
Þegar árið leið svo, að engar
líkur voru til að fjölgaði hjá
henni.
Að lokum kom Oyilinni til
móður minnar og sagði: “Eg er
hrædd um að sonur þinn, maður-
inn minn, sé orðinn óþolinmóður.
Hann er farinn að vera úti á
kvöldin drekka með félögum sín-
um. Mér þykir fyrir því að eg
hefi ekki getað alið honum
erfingja. Og eg held að hann
þurfi að fá sér aðra konu.” Svo
benti hún á stúlku, sem hún taldi
æskilegt konuefni handa honum,
og brátt var haldin ný brúð-
kaupsveisla.
Það getur verið að eg hafi öf-
undað bróðir minn ofurlítið
þegar hann gifti sig svona hvað
eftir annað, en það var þá af því
að alt snerist um hann þær stund-
irnar, en ekki af því að hann var
einkaerfingi. Því að slíkir menn
hafa meiri skyldur en rétttindi í
Nigeriu.
Eg gæti farið heim til Nigeriu
jþegar á morgun, sest upp hjá
fjölskyldunni og lifað þar kónga-
lífa til æviloka, án þess að gera
eitt einasta handarvik. Bróðir
minn mundi ala önn fyrir mér.
Hann gerir það hvorki í gustuka-
skyni né af bróðurást, heldur
mundi hann telja það sjálfsögð
og eðlileg forréttinli sín og telja
það heiður fyrir sig.
(Lesbók)
benzínið látið renna sjálfkrafa 1
Karbúratorinn um gúmmíslöngu.
Þetta gekk að vísu ágætlega,
nema hvað karbúratorinn vildi
stíflast. Var ekki haldið tölu á
því, hve oft hann var tekinn frá
bílnum og hreinsaðu-r.
Við hinir, þ. e. Einar Pálsson
og ég vorum svona hér og þar,
stundum á undan og stundum á
eftir, eða þá í eða á einhverjum
bílnum, og venjulega mátti sjá
rauðu skotthúfuna hans Sigurðar
Þórarinssonar í grennd við eitt-
hvert rofabarðið, því þar var
hann að rýna í öskulögin. En því
miður fór rofabörðunum fækk-
andi eftir að komið var upp úr
Suðurárbotnum.
En sem betur fer eru greið
færir kaflar á leiðinni og um
kvöldið var komið að jarðri
Dyngjujökuls Norðan við jað-
arinn eru þarn-a rennisléttar leir-
ur og sandar, þar sem vestustu
kvíslar Jökulsár á Fjöllum breiða
úr sér og sveigjast frá jökulrönd-
inni, en jarðarinn sjálfur er girt-
ur allháum kambi af jökulruðn-
ingi, sem ekki er árennilegur á
að sjá.
Næsta mo-rgun er alt tekið af
jeppunum, keðjur settar á þá,
og þeir útbúnir í eldraunina.
Aðrir fara að ryðja brautina yfir
jökulurðina. — þ>etta veirk geng-
ur -greiðlega, því að Jóhannes
Áskelsson, Árni og Egi'll hafa
verið þarna fyrir hálfum mánuði
og farið upp með jeppa. Það þarf
ekki að lýsa því, hvemig vegur-
inn var. Víðast hvar var þunnt
lag af fínni möl, rennblautri,
svipaðri steinsteypuhræru ofan
á glærum jökulís. Þegar farið
var að hreyfa við þessu var eins
og alt blotnaði upp, og þar sem
maður sökk í með vaðstígvélin
vildu þau sitja föst. Jepparnir
komust þó upp með aðstoð, og
dótið bárum við á eftir. Jökull-
inn var sléttur að baki jökul-
urðarinn-ar og hallaði honum
jafnt uppeftir. Stórar jökulkerl-
ingar voru á víð og dreif, en á
milli þeirra ís, sundurskorinn af
mjóum rennum. Sumsstaðar eru
lækir á skorum þessum og á ein-
um stað förum við yfir allstóra
á. Þeir Árni og Einar Sæm. aka
bílunum og Egill gengur á und-
an og velur leiðina ásamt þeim
Sigurði og Einari Páls, en eg
geng á eftir og merki leiðina
með 11 fcm. löngum tvinnaþræði,
sem Haraldarbúð hafði -gefið
leiðangrinum
Stundum eru greiðfærir kaflar,
þar sem við sitjum á jeppunum,
en þess á milli þarf að staðnæm-
ast og leita að leið áfram og
stundum höggva leið milli ísturn-
anna. Nú rennur tvinninn á enda.
þar er sett flagg á bambusstöng
og síðan gengið eftir áttavita í
suður. Þetta flagg fundum við
aldrei aftur. Mun það hafa fall-
ið í roki, er síðar kom, en tvinn-
ann fann Egill nokkru neðar.
Þrem til fjórum km sunnar var
sett annað flagg og um 18. km.
frá jökulröndinni og var komið í
snjó.
Jepparnir komust nú ekki
len-gra, og þar sem dimmviðri
var og áliðið dags var tjaldað og
gengið til náða. Þarna dvöld-
umst við í fimm daga vegna
dimmviðris. Hitastigið var alt-
af nálægt frostmarki, annað veif-
ið snjóaði og stundum rigndi. Við
settum vélsleðann saman og tók-
um að æfa okkur í því að aka
honum. Sem betur fer var en-gin
umferðalögregla í grendinni og
víðáttan nóg á alla vegu, því illa
vildi ganga að hafa hemil á hrað-
anum. En alt lærðist þetta með
tímanum. Einn daginn fórum
við Árni í könnunarleiðangur
upp jökulinn. Komumst við þá
að raun um, að nokkrum km.
sunnan við okkur tók við ófær
krapablá. Þann 11. ágúst var all-
mikið tekið að líða á þann tíma,
sem við gátum verið á jöklin-
um. Hafði þá snjóað um 15 cm.
síðan við komum á jökulinn, svo
að færi h-afði batnað. Ennfrem-
ur hafði fryst dálítið um nóttina,
og við vonuðum að hægt væri
a komast yfir krapa-blána. Þá
höfðum við og grun um að vera
kynni bjart suður í Grímsvötn-
um. Var því búið upp á sleða,
sem vélsleðinn átti að draga, en
er halda átti af stað, sýndi sig,
að farangurinn var of þungur
fyirir færið. Ákveðið var þá, að
f-ara suður í Grímsvötn með mat
til eins d-ags, tjald og prímus, en
alla svefnpokana skildum við
eftir og annan farangur.
Þannig komumst við með erf-
iðismunum upp verstu brekk-
urnar og yfir krapablána. Vorum
við um þrjár stundir að komast
fyrstu 7 kílómetrana. En síðan
tók við jafnara land og þar var
snjórinn fastur, svo að sleðinn
rann mjög auðveldlega.
Dró nú sleðinn alla á skíðum,
auk farangursins, og gekk ferðin
nú stórslysalaust suður að Gríms-
vötnum, en þangað komum við
klukkan sex um kvöldið. Var þá
orðið bjart veður og nokkuð
frost. Jú, ferðin gebk stórslysa-
laust. Að vísu datt mótorinn
einu sinni af vélsleðanum, en
það eru bara smámunir, þegar
Ámi er með. Ekki þarf heldur
að geta þess, að Sigurður -gróf
sig niður í snjóinn með tveggja
kílómetra millibili til þess að
mæla snjódýptina meðan við
bygðum vörður til þess að
merkj-a leiðina. Alt tekur þetta
sinn tíma. Það var rétt með
naumindum að við gátum mælt
það í Grímsvötnum, sem við ætl-
uðum að mæla, áður en sólin
hvarf bak við Bárðarbungu
sunnanverða. Ætlunin var að
verða þarna um nóttina, en ein-
hvemveginn varð það úr að við
lögðurn af stað heimleiðis um
miðnætti. Þótti víst öllum frek-
ar kalt a leggjast til svefns í
tjaldinu án poka, þótt allir væm
vel búnir.
Nú fórum við í öll þau föt,
sem’ við höfðum meðferðis, dróg-
um hetturnar yfir höfuðið og
settum trefil eða klút fyrir and-
litið nema hvað augun gægðust
gegnum smágat. Það var sem
sé norðannæðingur, sem við
höfðum beint fangið, og dálítill
renin-gur. Eg stýrði sleðanum og
Einar Pálsson sat í aftu-rsætinu.
— Hann hafði meitt sig lítils-
háttar í fæti. Hinir héngu í
böndum.
Ekkert sást vegna myrkurs og
renningsins. Við fómm eftir átta-
vita. Eftir skamma stund var
farið hjá fyrstu vörðunni. Síðan
sáum við enga vörðu. Síðar kom
í ljós, að við vorum lítið eitt of
austarlega.
Ferðin gekk mjög vel, því færi
var hið bezta. Þegar birti, vom
Kverkfjöll ekki langt í burtu
framundan. Veður var stilt og
bjart og ákváðum við þá að
bregða okkur til Kverkfjalla. Við
stefndum á -gufusúlur vestast í
fjöllunum. Landinu tekur að
halia á fótinn og við verðum að
faira hægara. Einar sofnar á
sleðanum, sem við höfum í eftir-
dragi, og mér er ekki grunlaust
um að sumir af hinum hafi stund-
um fengið sér dúr standandi á
skíðunum.
Þegar komið er allhátt upp í
vesturbunguna á fjöllunum, en
hún er 1860 m. há skellur á okk-
ur þoka. Við lendum lítið eitt
austan í bun-gunni, en þar er
snjórinn svo djúpur og hliðar-
halli mikill, að erfitt er að kom-
ast áfram. Skyggni var einnig
slæmt, vegna þokunnar, og við
þorðum ekki að halda áfram með
sleðann.
Var því -tjaldað og lagst til
svefns. Eftir tæpa klukkustund
vöknuðum við í -glaða sólskini.
Þokunni -h-afði létt, er sólin kom
á loft.
Er stirax haldið af stað, og allur
faran-gur skilinn eftir. Það eru
aðeins fjórir km. að dalnum með
hverunum. Við skildum meira
að segja skiðin eftir, nema Árni.
Hinir liggja á sleðanum, sem
altaf er í eftirdragi. Vélsleðinn
þyrlar snjónum' yfir þá, og Sig-
urður, sem situr fremstur er
horfinn í stóran snjóskafl á sleð-
anum, þegar við staðnæmumst.
Þetta er einn af þessum ótrúlega
björtu og stiltu dögum, sem ein-
stöku sinnum eru hér á háfjöll-
um.
Hveradalurinn blasir við okk-
ur. Gufumekkina leggur beint í
loft upp. Umhverfis eru háir
hamrar og hengjur. Alt er þakið
nýfallinni mjöll. Árni brunar á
skíðum niður í dalinn, á annað
hund-rað metra háa brekku, en
við hinir bindum okkur í f jalla-
línu og igöngum varlega niður
brekkuna. Þarna dveljum við
fram undir hádegi. Er þá haldið
til baka, sezt á sleðann og ekið
austur á austustu o-g hæztu hnúk-
ana tvo. Við ökurn alveg upp á
annan þeirra, en staðnæmdumst
um 20 metra fyriir neðan hinn, í
1900 metra hæð. Hnúkurinn er
1921 metri að hæð. Útsýnið er
stórkostlegt í allar áttir, og Brú-
arjökull liggur við fætur okkar.
Þá er hal-dið heim í tjaldið og
síðasta nestið borðað. Aþvíbúnu
er 1-agst til sVefns í -nokkrar mín-
útur og alt hen-gt til þerris, sem
deigt er orðið.
Sían er haldið h-ekn í -tjaldstað-
inn á Dyngjujökli. Brekkumar
eru lan-gar vestuir af Kverkfjöll-
um og hallar unda-n fæti, en færi
tekið að verða þungt vegna sólar-
innar. Bensínið er komið að
þrotum, svo að við bjuggumst við
því þá og þe-gar að sleðinn stað-
næmdist. Alt gekk þó a óskum.
Við komum -heim skömmu fyrir
sólarlag, og höfðum þá verið
þrjár -klukkustundir á leiðinni.
Bárðarbunga var heið og björt
í vestri. “Hver vill skreppa með
mér þangað upp,” segir Árni.
Enginn vill fara. Allir fara að
sofa. Næsta morgun á að halda
af stað heimleiðis.
En næsta margun er Bárðar-
tunga heið og freistin-gin er of
mikil. Aftur er haldið af stað.
Færið er hið ákjósanlegasta.
Ferðin -gengur vel, en oft verð-
um við að vera á lággírunum, því
að brekkumar eru margar á leið-
inni. Tjaldstaðurinn er í 1200
metra hæð, en Bárðarbungan er
um 2000 metrar. Eftir fjórar
klukkustundir erum við uppi.
Vegalengdin sem við höfum farið
var um 40 km. J»arna er eitt víð-
asta útsýni á öllu landinu. Austur
á Dimmafjallgarð og Snæfell,
norður -að Kerlingu í Eyjafirði og
Mælifellshnúk, vestur á Reykja-
nesfjallgarð og suður á Öræfa-
jökul.
Við mælum snjódýpt og hæð.
— Hæðin er 1988 metrar. Þá er
ljósmyndað og filmað.
1 austri -heyrist til flugvélar.
Örlítill depill sézt í fjarska. Hann
stækkar, nálgast. Það er Kata.
Hún flýgur. beint yfir okkur á
jöklinum. Við sjáum fólkið í
gluggunum. K-ata snýr við, tek-
ur stóran sveig og lækkar flu-gið
og flýgur aftur yfir okkur. Aftur
er myndað og veifað. Kata hverf-
ur í vestri. Við höldum í austur,
eftir háhryggnum. 1 suðri er
Hamarinn, ekki langt í burtu.
Nú er alt undan fæti og áður en
varir erum við komnir niður
bröttustu brekkurnar. 1 suðri
sézt til Grímsvatna og skammt
frá okkur er stóra “jarð”-fallið,
sem myndaðist við jökulhlaupið í
vetur. Við staðnæmumst og mæl-
um, myndum og borðum. Þá er
haldið beint í tjaldið. Vörðumar
okkar eru skammt austan við
okkur. Nú eru engir erfiðleikar
að sjá þær. Eftir rúm-a klukku-
stund erum við heima í tjaldinu
og staðnæmumst aldrei á leið-
inni. —
Var nú h-aldið rakleitt norður
í Reykjahlíð um nóttina og allan
næsta dag. Þar tjölduðum við
hjá Stórugjá og fengum okkur
bað í gjánni.
—F^lkinn.
Minnist
BETEL
í erfðaskrám yðar
Faðir minn á sextán konur
t