Lögberg - 15.05.1947, Blaðsíða 6

6
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 15. MAÍ, 1947
(Ensk saga)
HVER VAR
ERFINGINN?
G. E. EYFORD, þýddi
“Viltu koma til að heimsækja mig,
faðir minn?” spurði Dora
“Já, eg skal gera það, hvert sem þú
ferð,” og hann horfði yfir höfuð hennar
á George; “þú mátt vera viss um að eg
skal vaka yfir þér og verndá þig, ef
nokkuð vont kemur fyrir þig—”
“Vont?” sagði hún grátandi og
horfði framan í hann.
“Mr Nichols, þú mátt ekki hræða
dóttur þína,” sagði George milt og í-
smeygilega; “hún heldur þá að heim-
urinn sé fullur af ijónum og úlfum, sem
sækjast eftir að gleypa hana. Eg held
Miss Nichols, að þú verðir alveg óhult í
húsi móður minnar og undir hennar
vernd.”
“Já,” sagði Mrs. Lamonte, og færði
sig nær Doru; “eg hefi aldrei átt dóttur.
Ef þú kemur til mín, skal eg verða móð-
ir þín og þú dóttir mín.”
Dora horfði sem snöggvast á hana,
og Mr. Nichols losaði með hægð hendi
hennar og handlegg af sér, og lagði
hendi hennar í hendi Mrs. Lamonte. Svo
fékk hún hana til að setjast á bekkinn
hjá sér, og Nichols gaf George merki um
að koma inn í húsið með sér; þeir fóru
báðir inn og létu þær vera einar sér úti.
Þær sátu um stund steinþegjandi.
Dora horfði gegnum tárin inn í skóginn.
Loksins var þá komin hin þráða breyt-
ing, sem hún hafði svo lengi haft í huga,
þessi breyting var komin svo óvörum og
sviplega, svo það gerði hana alveg rugl-
aða. Eitt augnablik liugsaði hún með
fögnuði um þann heim, sem nú opnaðist
fyrir henni; en svo kom hugsunin um,
að hún ætti að yfirgefa heimili sitt og
foreldra; þá grét hún sárt, og varð
kvíðafull.
Mrs. Lamonte sat og hélt í hendi
hennar, hún var í ennþá meiri tauga-
æsingu en Dora, og af og til leit hún til
Doru. Loksins sneri Dora sér að henni.
“Þú heldur víst að eg sé vanþakk-
lát,” sagði hún við Mrs. Lamonte, á slnn
vanalega óþvingaða hátt.
“Nei, langt frá því, mín kæra stúlka,”
svaraði hún.
“Eg held að tilfinningar þínar séu
mjög eðlilegar, þú hefir víst aldrei fyr
farið að heiman.”
“Nei, aldrei,” svaraði Dora, “aldrei
út fyrir Sylvester-skóg.”
Mrs. Lamonte horfði á hana.
“Vesalings barnið mitt,” sagði hún
innilega, “nei, eg held ekki að þú sért
vanþakklát; mér þykir það svo mikils
um vert, að þú tekur svo nærri þér að
yfirgefa heimili þitt og foreldra En þú
ætlar að koma til mín, er ekki svo? Það
verða mér svo mikil vonbrigði, sérstak-
lega nú, síðan e*g hefi séð þig.”
“Nú síðan þú hefir séð mig,” endur-
tók Dora.
“Já, því eg er svo viss um að mér
muni koma til að þykja vænt um þig, og
eg vona, að þér lærist að þykja vænt um
mig líka.”
“Þú heldur það?” sagði Dora hugs-
andi; hún horfði á hið náföla þjáning-
arlega andlit, og mildu bláu augu. “Já,
eg skal láta mér þykja vænt um þig,”
sagði hún.
Mrs. Lamonte dró hana nær sér, en
þó eins og hún væri hrædd að gera það.
“Viltu kyssa mig, mitt kæra barn,”
sagði hún, og Dora laut að henni og
kysti hana. “Og nú, þegar þú heldur —
þegar þú ert viss um, að þér geðjast að
mér — kemur þú,” sagði hún blíðlega.
Dora hugsaði sig um, um stund, svo
svaraði hún:
“Já, faðlr minn vill að eg fari með
þér. Því vill hann að eg fari út í heim-
inn, sem hann bæði hatar og óttast svo
mikið? Það er ekki lengra síðan en í
gær, að hann varaði mig við því að óska
þess, og sagði mér að eg yrði aldrei ham-
ingjusöm, ef eg yfirgæfi þetta skógar-
heimili mitt. Því hefir hann skift .svo
fljótt um skoðun?”
Það leit um stund út fyrir, að Mrs.
Lamonte gæti engu svarað þessari
spurningu, en svo sagði hún:
“Eg — eg held, að það hafi verið
George, sem hafi fengið hann til að
breyta skoðun sinni; eg heyrði þá tala
saman.”
“George — hann er sonur þinn,”
sagði Dora.
Mrs. Lamonte kinkaði kolli, og hún
leit óttaslegin framan í Doru.
“Já, hann er sonur minn; hann er
f jarska duglegur og hygginn — Svo sér-
staklega duglegur! Hann hefir verið
mér góður sonur, sem eg hefi aldrei haft
neina erfiðleika af.’
Þegar hún sagði þetta, var auðvelt
að veita því eftirtekt, að hún sagði það
ekki eins og hún væri svo glöð eða upp
með sér yfir því, heldur eins og það á
einhvern hátt friðaði samvizku hennar.
Dora horfði hugsandi á hana; hún
var vorvitin og fanst þetta hugleikið.
Maður má hafa það í huga. að þetta var
fyrsta ókunnuga konan, sem hún hafði
mætt.
“Eru allir synir svoleiðis?” spurði
hún.
“Nei, langt frá því,” svaraði Mrs.
Lamonte.
“Er hann ekki heilbrigður?” spurði
Dora, eftir litla þögn.
“Ekki heilbrigður?” endurtók móð-
irin.
“Já, hann er svo náfölur í andliti,”
sagði Dora.
“Já, George er fölleitur,” sagði móð-
irin; “það er af því hann les og hugsar
svo mikið; auk þess varð hann fyrir
þeirri sorg að föðurbróðir hans dó fyrir
fáeinum dögum.”
“Er það ástæðan fyrir því að hann
er í svörtum fötum — og þú líka? Mér
þykir mikið fyrir því,” sagði Dora.
“Þakka þér fyrir, kæra stúlka,”
sagði Mrs. Lamonte, “það var svo fallegt
af þér að segja það; eg skil strax að þú
hefir svo gott hjartalag. Já, föðurbróðir
hans, Mr. Arthur Lamonte — Squire
Lamonte, er ný-dáinn.” En því hafði
það svo mikil áhrif á hana. Dora hrökk
skyndilega við, eins og þetta vekti á-
huga hennar. “Þektir þú hann? Auðvit-
að ekki, úr því þú hefir aldrei komið út
fyrir þennan skóg — hvað mér sýndist,
mér fanst þetta undarlegt! — En þú
hefir kanske einhverntíma heyrt talað
um hann.”
“Já,” sagði Dora hægt, “eg hefi heyrt
hann nefndan.”
í því opnaðist hurðin og þeir George
og Nichol komu út. George var með sitt
vanalega bros, sem var í algerðri mót-
setningu við hið alvarlega og bitra
augnaráð Nichols.
Nichols hneigði sig fyrir Mrs. La-
monte, lagði hendina á herðar Doru og
sagði:
“Farðu inn til móður þinnar.”
Dora stóð upp, horfði í andlit þeirra
beggja, og fór svo inn í húsið. George
opnaði hurðina fyrir henni og kom svo
aftur til þeirra.
“Móðir mín, við Mr. Nichols höfum
komið okkur saman um alt; hann held-
ur, að úr því Mrs. Nichols geti haft hana
tilbúna, að þá sé bezt að hún fari núna
með þér.”
Móðir hans kinkaði kolli, og leit ótta-
slegin á Mr. Nichols alvarlega andlit.
“Við höfum fengið Mrs. Nichols á
okkar mál, og hún sér um að hafa til
þann litla farangur, sem er nauðsynleg-
ur fyrir Miss Nichols til ferðarinnar,”
sagði George ánægjulega
Nichols staðfesti þessa frásögu hans
með því að kinka kolli, og sagði svo:
“Viltu koma inn, Mrs. Lamonte, og fá
þér hressingu?” En hún afþakkaði
það.
“Eg vil heldur sitja hér og bíða,”
sagði hún.
“Mr. Nichols, eg vona, að þú trúir
mér fyrir dóttur þinni, þú mátt vera viss
um að hún fær gott heimili, eins fram-
arlega og mér er unt að veita henni það.”
Nichols horfði sem snöggvast á hana
eins og hann heyrði ekki hvað hún
sagði, svo sagði hann stutt: “Eg býst
við því, Mrs. Lamonte.”
“Já,” sagði George, og setti á sig
sakleysislegan alvörusvip. “Eg er búin
að sannfæra Mrs. Nichols um, að þessi
breyting sé henni fyrir beztu, og að hún
skuli njóta hinnar beztu umsorgunar.
Mér virðist að þú og hún séu þegar
orðnar góðir vinir; er það ekki, móðir
mín?”
“Mér líst vel á hana, eg held hún sé
elskuleg stúlka, sem sé ekki hægt ann-
að en láta sér þykja vænt um,” sagði
Mrs. Lamonte.
George brosti íbyggilega til Mr.
Nichols, en hann hélt sínum ósveigjan-
lega alvöru- og hörkusvip á andlitinu
óbreyttum. Án þess að segja neitt, gekk
hann inn í húsið og kom svo út með glas
af eplavíni og nokkrar heimabakaðar
kökur, sem hann setti á bekkinn hjá
Mrs. Lamonte. Svo fór hann að ganga
fram og aftur í skugga trjánna.
Mrs. Lamonte drakk nokkra sopa
af eplavíninu, en gat ekki borðað kök-
urnar; George sat og horfði á hinn
sterklega mann, sem með lotnu höfði
og krosslögðum höndum gekk fram og
aftur í skugga trjánna.
Það leið meir en hálfur klukkutími
þannig: þá komu þær Dora og Mrs. La-
monte út úr húsinu. Dora var náföl í
andliti, fósturmóðir hennar var grát-
andi, og er Mrs. Lamonte tók í hendi
hennar og fullvissaði hana um, að dóttur
hennar skyldi verá látið líða vel, grét
Mrs. Nichols enn meira.
“Eg þakka þér fyrir það,” sagði Mrs.
Nichols, “það er sem eg hefi sagt, að
einhverntíma mundi að því koma.
Nathan gat ekki búist við að hann gæti
ávalt haldið henni hérna innilokaðri
eins og fugl í búri, hér áti í skóginum.
1 Það var á móti allri skynsemi; en þetta
kom svo fyrirvaralaust,” og aftur
streymdu tárin ofan kinnar hennár svo
hún varð að hætta að tala. Augu Mrs.
Lamonte fyltust af tárum, og hún leit á
George, sem nú var íerðbúinn, og
Nichols hafði látið aka vagninum heim
að húsinu.
Með sömu ró og hann var vanur, tók
hann Doru í fang sér, hélt henni í faðmi
sér sem snöggvast og hvíslaði að henni:
“Þú skalt muna það, að hvar helzt sem
þú ert, vaki eg yfir þér!” Svo setti hann
hana upp í vagninn við hliðina á Mrs.
Lamonte.
Hann hvíslaði enn fáeinum áminn-
ingarorðum að henni.
“Þú verður að muna það, móðir
mín,” sagði George, “að segja ekki eitt
einasta orð um fortíð þessarar stúlku.
Líf hennar byrjar frá þessum degi. Svo
leit hann á úrið sitt og sagði hátt við
ökumanninn: “Þú hefir rétt tíma til að
ná járnbrautarlestinni. Og svo, verið
þið sæl.”
Hann kysti móður sina, og tók í
hendina á Doru.
“Vertu sæl, Miss Nichols,” sagði
hann. “Nú byrjarðu nýtt líf. Enginn, ekki
einu sinni faðir þinn, getur óskað þér
af meir heilum hug til lukku, en eg geri.”
Dora, næstum því blind af gráti, tók
í hendina á honum, en hún kippti hend-
inni strax að sér með hryllingi, er hún
fann að hendin var ísköld.
Svo ók vagninn á stað, og Nichols og
George voru eftir tveir saman. í heila
mínútu stóðu þeir og horfðu á eftir
vagninum, þar til hann hvarf inn á milli
trjánna. Þá sneri Nichols sér að
George.
“George Lamonte,” sagði hann hátt
í ákveðnum róm, “eitt orð áður en við
skiljum. Þú hefir náð því, sem þú sóttist
eftir, — látum það svo vera; þín vegna
vona eg að það endi alt vel; því snúist
það á annan veg, þá skaltu fá mér að
mæta, og eg er sá maður, sem held ekki
hendinni á baki mér, þegar um það er að
ræða, að hegna og hefna. Eg hefi látið
hana frá mér, til þess að hún fengi ekki
vitneskju um uppruna sinn, og þá
skömm, sem stendur í sambandi við
fæðingu hennar. Ef þú vilt lif a óhultu lífi,
þá gættu hennar vel, því af þér krefst eg,
þá gættu hennar vel, því af þér krefst
egj að henni lífi vel?”
“Minn kæri Nichols,” byrjaði George
að segja, en Nichols tók fram í fyrir
honum.
“Segðu ekki meira. Eg tek ekki hið
minsta mark á því sem þú segir, og við
þurfum ekki að ræða það meira á milli
okkar. Frá þessu augnabliki förum við
hvor sína leið. Veldu þína leið, og eg
vel mína.”
George hristi höfuðið, og lézt vera
alveg hissa á því, sem Nichols sagði.
“Það er mjög sorglegt,” sagði hann.
“En, eins og þú segir, hefi eg náð því,
sem eg sóttist eftir, eða, sem eg vil held-
ur kalla það, eg hefi uppfylt skyldu mína,
og eg get þessvegna þolað tortryggni
þína. Vertu sæll, minn kæri Nichols —
vertu sæll!” Hann rétti fram hendina.
“Eg hefi svarið að snerta ekki hend-
ina á neinum ættingjum Arthurs La-
monte, á vingjarnlegan hátt,” sagði
Nichols biturt.
“Þarna er götuslóðin, sem þú skalt
fara eftir,” og hann benti á skógar-
brautina, sem lá til Glenwood járnbraut-
arstöðvanna, — “eg verð hér fyrst um
sinn.’
Svo gekk hann inn í húsið.
George hristi höfuðið er hann lagði
á stað inn á skógarbrautina; svo stanz-
aði hann sem snöggvast í þeirri von, að
Nichols mundi iðrast hinna hörðu orða,
sem hann hafði sagt, og koma á eftir
sér og afsaka þau.
Nei, hann kom ekki.
Þegar hann var kominn inn í hinn
myrka skóg, þar sem enginn sá hann,
hvarf uppgerðar brosið af andliti hans,
og áhyggju og órólegheita svipur koni
á andlit hans.
“Heppnin er með mér,” sagði hann
við sjálfan sig. “Þessi Nichols veit ekki
— getur ekki getið til hins sanna í þessu
máli. Mér datt ekki í hug að mér yrði
svo auðvelt, að ná stúlkunni úr klónuin
á honum! Nú er hún undir minni um-
sjá, og eg — hefi hana í minni hendi.
En — en,” hann fór að hugsa, og augun
hvörfluðu óróleg í allar áttir — “já,
hvað á egað gera með hana? Fríð—hún
er yndisleg og tignarleg! Hversu lengi
mun hún geta verið í London án þess
að vekja eftirtekt á sér? Einn eða annar
verður til að veita henni eftirtekt — ein-
hver kærulaus flagari — og verður ást-
fanginn í henni. Kannske að hún gifti
sig. Nei. Alt í einu leit hann upp, og ó-
vanalegur roði kom í hans skjallahvítu
kinnar, og einkennilegur glampi í aug-
un, og með þrumuleifturs hraða kom
honum í hug: “Giftast henni! Því ætti
eg ekki að giftast henni?” En þá flaug
honum í hug Gladys Holcombs, hann
hafði lofast til að giftast henni. En hann
kastaði strax þeirri hugsun frá sér.
“Því ekki?” hvíslaði hann; “þá hefi eg
alt í hendi mér. Já, — eg skal! Eg skal!”
Hann varð svo glaður við þessa hugsun,
að hann stanzaði, hallaði sér upp að
tré, tók hattinn af höfði sér og lét hina
frísku golu kæla höfuð sitt.
“Fríð og falleg, og hinn rétti erfingi
að Wood Castle og allri þeirri dýrð og
hlunnindum sem því fylgir,” sagði hann
við sjálfan sig. “Því ekki? Með því móti
yrði eg alveg óhultur, og þá kæáii þessi
óheilla erfðaskrá ekki til greina framar,
þó hún fyndist, látum það vera, sem
vera vill! Eg skal!” endurtók hann og
beit saman tönnunum. Hann setti aftur
upp hattinn og brosti raunalega og taut-
aði fyrir munni sér: “Vesalings Gladys!
Vesalings Gladys!”
13. Kafli.
Dora horfði grátandi til skógarhúss-
ins, sem hafði verið heimili hennar í svo
mörg ár. í þögn kvaddi hún trén og
þann ástúðlega heim, sem hún hafði
hingað til lifað í, frjáls og sorgfrí.
Mrs. Lamonte sat þegjandi hjá henni
og hélt í hennar mjúku og hlýju hendi,
sem eins og beiddi um vernd og sam-
hygð.
En æskan og tárin eiga ekki lengi
samleið, og áður en þær voru komnar
til litla járnbrautarstöðvar bæjarins,
ljómuðu augu hennar af áhuga fyrir
hinu nýstárlega sem fyrir hana bar, því
það var alveg nýtt fyrir hana, að aka
gegnum stræti með smábúðum á báðar
hendur og öðrum stærri byggingum.
“Er — er þetta heimurinn?” spurði
hún lágt. Mrs. Lamonte leit brosandi á
hana, fyrsta brosið, sem Dora hafði séð
á hennar föla andliti; síðar komst hún
að því, að Mrs. Lamonte brosti aldrei er
sonur hennar var viðstaddur.
“Heimurinn, góða mín!” svaraði
hún; “ó-já, en þetta er hinn kyrlátasti
hluti hans.”
“En það er svo margt fólk á götunum
og — nú!’ Dora hrópaði hátt er járn-
brautarlestin brunaði inn á stöðina.
Mrs. Lamonte hrökk við, — hún var
taugaveikluð og hafði ekki gert sér grein
fyrir því, að Dora var eins ókunnug nú-
tíðarmenningunni, eins og Indíáni, sem
aldrei hafði farið út fyrir veiðisvæði sitt.
“Það er járnbrautarlestin,” sagði
hún; “þú mátt ekki vera hrædd.”
“Fyrirgefðu mér,” sagði Dora; “eg
veit að það er járnbrautarlestin — eg
hefi lesið um það. Eg er ekki hrædd,”
sagði hún rólega, og með svo viðfeld-
inni tign í málrómnum, að Mrs. Lamonte
varð alveg hissa.
“Eg meinti ekki, góða mín, neina að-
finslu við þig, það er svo mjög eðlilegL
að þú yrðir undrandi og brigðir við; en
þú kemur til að sjá og heyra svo margt
annað, sem þér þykir undarlegt, þegar
við komum til London.