Lögberg - 19.06.1947, Síða 6

LÖGBERG, FIMTUDAGINN 19. JÚNÍ, 1947
(Ensk saga)
HVER VAR
ERFINGINN?
G. E. EYFORD, þýddi
/
Miss Bdith svaraði þessu ekki; hún
brosti aðeins ,,á sinn fyrri nýlendu-
manna hátt“, eins og menn voru vanir
að kalla það, og svo fór hún inn í vagn-
inn sinn.
Henni var ógeðfelt mikið skraut og
íburður. En hesta sína og vagna hafði
hún kostulega skreytta á ýmsan hátt,
með dýrum áklæðum, hún ók sjálf oft-
ast í litlum veiðivagni, og sjálfri virt-
ist henni geðjast best látlaus búningur.
Hópur ungra manna höfðu hópast í
kringum hana við útganginn, og margir
þeirra fylgdu henni að vagninum.
“Guði sé lof að þetta er búið,” sagði
liún og hallaði sér aftur í vagnsætið. —
“Þú veslings Mrs. Nobel, ert alveg yfir
þig þreytt og úttauguð; er það ekki?”
“Jú, ég er sannarlega þreytt,” sagði
Mrs. Nobel, sem alt kvöldið hafði setið
upp við vegginn.
“Þreytt! Já, auðvitað ertu þreytt;
það er altaf meira þreytandi að sitja
og horfa á en dansa og vera inni í þröng-
inni. Eg er ekki vitund þreytt; ég er bara
dálítið leið.”
“Leið! Það er undarlegt, mín kæra
Edith,” umlaði Mrs. Nofcle hálf sofandi.
“Það er gott orð — það lýsir því bet-
ur en önnur orð, hvernig mér líður.”
“Og það, þrátt fyrir það, mín kæra
Edith, að þér var veitt meiri eftirtekt,
en nokkurri annari stúlku í danssaln-
um,” sagði Mrs. Noble hálf sofandi.
“Já, það getur vel hafa svo verið,
að peningarnir mínir hafi valdið því,”
sagði hin unga og fríða stúlka háðs-
lega. “Heldurðu að ef ég væri eins fá-
tæk og dætur lafði Easterlys eru, að
mér hefði verið veitt eins mikil eftir-
tekt? Mrs. Noble, þú mátt ekki fara
að skjalla mig; það get ég ekki liðið.”
“f>að er ekki vani minn að smjaðra
fyrir þér, kæra Edith; en þegar prins
dansar tvo dansa við þig —”
“Já, auðvitað geði hann það. Eg er
álitin einhver ríkasta stúlkan í land-
inu, og hann hefði dansað við mig, þó
ég væri eins ljót og syndin — sem í
sjálfu sér er ekki svo ljót.
“Hversu undarlega þú talar,” sagði
Mrs. Nohle, í ávítunarróm. “Eg er viss
um að engin af ungu stúlkunum vakti
meiri aðdáun og eftirtekt en þú. Eg sat
og tók eftir þeim, kæra Edith, og áhorf-
andi sér meira af leiknum en leikar-
inn, sem tekur þátt í honum.”
“Það er rétt; það er alt sjónleikur,
— leikur —,” sagði Miss Edith; “allir
þessir ungu menn spila um það, hver
þeirra yrði slingastur að ná í ríkan
erfingja. Heldurðu að ég sé blind? Eg
get séð í gegnum þá alla saman, og
ég forsmái þá. Það finst ekki einn ein-
asti maður meðal þeirra, sem ekki vildi
daðra við mig, þó ég væri blátt áfram
ljót —.”
“En kæra Edith —”
“En, það er satt,” sagði Edith. “Eg
get lesið hugsanir þeirra; ef þeir vissu,
hve mikið ég forsmái þá, þó ég brosi
til þeirra, þá mundu þeir skammast sín
og halda sig burt frá mér. Eg vildi óska
að ég ætti ekki einn eyrir.“
“Kæra Edith!“ sagði Mrs. Noble al-
veg forviða yfir að heyra slíka fjar-
stæðu.
“Já, ég óska þess, og þá skyldi ég
fljótt finna út, hver það væri, sem raun-
verulega kærði sig um mig — um mig
sjálfa. Það er sagt að ég sé fríð, en
fólk er svo hlutdrægt; heldurðu að ég
sé svo fríð, að nokkur maður vildi leggja
alt líf sitt í sölurnar mín vegna?”
“Eg veit ekki, ég fylgist ekki með
því sem þú segir,” sagði vesalings
ekkjan.
“Nei,þ ú ert nærri því sofandi,” sagði
Edith. “Sofðu bara, ég skal ekki segja
meira.”
Gamla konan dæsti og gerði eins og
henni var sagt.
Miss Edith horfði á stjörnurnar út
um gluggann — og fanst þær, eins og
vesalings Fred, vera fleiri en vanalega
— hugur hennar hvarflaði til skemt-
unarinnar um kvöldið. Það hafði prins
dansað við hana; það var satt, að hún
hafði alt kvöldið verið umkringd af fín-
ustu herrum höfuðborgarinnar; það
var líka satt, að helmingurinn af hin-
um ungu dansmeyjum voru farnar
heim ergilegar og óánægðar yfir, að
hún hafði notið svo mikillar aðdáunar
hjá öllum, en til allrar hamingju var
hún samt ekki — “Nei,” hugsaði hún,
og hvíslaði því að sér sjálfri — gamla
konan svaf vært — “Nei, lífsdraumur
minn hefir ekki rætst ennþá. Enn hefi
ég ekki mætt þeim manni, sem ég vildi
segja við: ég er þín- Kannske ég mæti
honum aldrei; þangað til ég mæti hon-
um, skal ég vera Miss Edith. þrátt fyrir
að þeir sæki að mínum miklu auðæf-
um, og ég verð heyrnarlaus af fagur-
gala þeirra.”
Ökumaðurinn keyrði býsna hart, því
hann vildi komast sem fyrst heim, þar
sem orðið var áliðið nætur, og Edith
tók eftir því, hve vagninn flaug fljótt
framhjá húsunum. En alt í einu hall-
aðist vagninn og var nærri kominn um.
Ökumaðurinn sagði eitthvað sem líktist
blótsyrði. Miss Edith skildi að það væri
eitthvað að; en henni brá ekki og lauk
upp vagnglugganum og stakk gim-
steinum prýdda kollinum út og sagði:
“Hvað er að, Thompson?”
Ökumaðurinn stöðvaði hestana.
“Eg veit það ekki upp á víst, ég held
að það sé maður. Það var eitthvað sem
kom þvert yfir götuna. Já, það er mað-
ur.”
Miss Edith opnaði vagnhurðina, steig
út úr vagninum og gekk til hestanna;
við vagnljósin gljáði á alt gimsteina-
skrautið, sem hún bar á sér.
“í guðanna bænum, þú mátt ekki
fara bak við hestana, Miss Edith,”
sagöi ökumaðurinn, og talaði um leið
til hestanna að standa kyrrum.
"Hvað er það, hvað er það?” spurði
Edith, er hún litaðist um.
“Hér, Miss Edith, til vinstri. Það
liggur þarna á veginum, hvað svo sem
það er.”
Miss Edith fór þangað sem ökumað-
urinn hafði bent henni, en sá ekkert
fyrst í stað; en er hún gætti betur að,
sá hún mann, sem henni sýndist liggja
undir öðrum hestinum.
Það fyrsta sem hún hugsaði — og
hún fór æfinlega eftir því sem henni
kom fyrst í hug — var, að draga mann-
inn strax undan kviði hestsins. En það
er ekki auðvelt fyrir stúlku, þó hún sé
sterk, að draga fullorðinn mann, sem
liggur á jörðinni, þó ekki sé meira en
fáein fet. Eftir að hún hafði árangurs-
laust reynt að hreifa hann, ætlaði hún
að kalla á ökumanninn til að hjálpa
sér að ná manninum undan hestunum,
en þá gat hann sjálfur hreift sig og
skriðið undan hestunum, stóð upp og
studdi sig við vagninn.
Miss Edith fór til hans og lagði hend-
ina á handlegg hans.
“Hvað hefir komið fyrir þig?” spurði
hún meðaumkunarlega. “Var ekið yfir
þig — ertu mikið meiddur?”
Fred — þetta var hann — opnaði
augun og horfði á þessa fallegu stúlku,
með sömu alvöru og maður, sem verð-
ur alt í einu algáður eftir ofdrykkju.
“Nei,” sagði hann. “Eg er ekki mikið
meiddur. Þú mátt ekki ásaka ökumann-
inn, það er mér að kenna. Það er ekk-
ert að mér. Góða nótt!” Og hann ætl-
aði að lyfta hattinum, en fann hann
ekki á höfðinu; hatturinn var í tætlum
undir fæti hestsins.
Meðan Fred talaði, tók Miss Edith
eftir, að blóð draup af fingrum hans.
Hún gat ekki þolað að sjá blóðið,
hryllti við því og sagði:
“Eikki slasast! En það blæðir úr þér.”
“Er það nokkuð,” sagði Fred stilli-
lega. “Það gerir mér ekkert til. Óttastu
það ekki, jómfrú. Eg er vánur að detta
hér í þessum heimi, og beinin mín eru
svo hörð að þau brotna ekki. Góða
nótt!”
Hann gekk nokkurn veginn óreikuU
upp á gangstéttina; en mjúk og heit
hönd stöðvaði hann.
“Stansaðu,” sagði Edith. “Eg er viss
um að þú ert meiddur; hvernig vildi
það til að ekið var yfir þig?”
“Eg fór rétt í veginn fyrir hestana,
held ég,” sagði hann rólega. “Það kem-
ur ekki svo sjaldan fyrir.“
“En — en,” sagði Edith og horfði
og athugaði hið fríða og karlmannlega
andlit hans. — Hún hætti þó brátt að
horfa í andlit hans, hún sá, eftir öllum
kennimerkjum, í fyrsta lagi, að hann
var prúðmenni, bæði hvað framkomu
og klæðnað snerti, og svo það, að hann
hafði drukkið meir en góðu hófi gengdi.
”Bíddu aðeins,” sagði hún, og hélt í
handlegg hans; “Þú ert ekki fær um að
fara einsamall, án hjálpar. og ég er
viss um að þú ert meiddur. — Sjáðu
bara hvað þig blæðir.”
“Það gerir mér ekkert til,” sagði
hann, “þú mátt ekki hugsa neitt um það.
Lofaði mér að hjálpa þér inn í vagninn,
ég er viss um að ég kemst heim.
Hún hélt áfram að virða fyrir sér and-
lit hans, og hristi höfuðið.
“Nei, ég get ekki yfirgefið þig eins og
þú ert á þig komin,” sagði hún. “Hvar
áttu heima?”
“Hvar ég á heima?” endurtók hann. “í
dómsmála höllinni. Það er ekki langt
héðan.”
“Dómsmála höllinni!” endurtók Miss
Ethel. “Það er víst margar mílur héð-
an.”
“Eg get fengið mér keyrsluvagn,”
sagði hann brosandi.
“Það er engin slíkur vagn hér nálagt
nú, og ég get ekki yfirgefið þig, eins og
þú ert — þú verður að fara inn í vagninn
minn.”
Fred var nú kominn það til sjálfsvit-
undar, að hann af þakkaði þetta göfuga
tilboð hennar. Ekki fyrir nokkurn mun,”
sagði hann; “ég held ég sé búinn að
valda þér nægrar fyrirhafnar. Eg kemst
heim einhvernveginn.”
Hann ætlaði að fara, en Miss EMith,
sem hélt í handlegginn á honum, hún
hafði vanist að styrkja handleggi sína
með átökum í nýlendunni þar sem hún
ólst upp, og var nógu sterk til að halda
honum.
“Nei,” sagði hún, “ég get ekki látið
þig fara, fyr en ég sé þig kominn inn
í keyrsluvagn, en það er enginn slíkur
vagn hér nálægt. Þú veist ekki — og
ég veit ekki heldur, hversu mikið þú
ert meiddur. Þú verður að láta mig
koma þér heim til þín.”
Fred hélt hendinni að enni sér og
horfði á hana. Birtan frá vagnlugt-
inni skein á andlit hennar, og þar
sem hún var í dálítilli æsingu út af því
sem hafði skeð, leit hún út enn fríðari
og tilkomumeiri en annars.
“Eg get fullvissað þig um, að ég er
ekki neitt mikið meiddur,” sagði hann.
“En ég tek ekki þá fullvissu þína
gilda,” svaraði hún, því hún sá blóð
renna ofan eftir enni hans. “Komdu
þú neitar ekki stúlku um að gera eins
og hún biður þig. Eg bið þig að fara
inn í vagninn.”
Fred sagði ekki neitt, en bara hneigði
sig. —
“Nei, ég get ekki annað gert en það
sem þú óskar,” sagði hann dræmt.
“Nú, komdu nú með mér,” sagði hún
ákveðin og opnaði vagnhurðina, en
hélt á sama tíma í handlegg hans. —•
Hann gætti þó þeirrar kurteisi að láta
hana stíga fyrst inn í vagninn.
“Hvert á ég að keyra, jómfrú?”
spurði ökumaðurinn, sem var vanur að
hún segði sér hvert hann ætti að fara,
og sat og beið þess þolinmóður, hver
endirinn yrði á þessu undarlega tilfelli.
“Til — hvert sagirðu?” spurði hún
Fred.
“Law Court Temple,” svaraði hann,
“en mér væri kærast, að þú vildir lofa
mér að fara út úr vagninum og ganga
heim.”
“Það er víst langt héðan, þar sem þú
býrð?”
“Law Court Temple,” sagði hún við
ökumanninn, sem ók strax af stað.
Mrs.Noble hafði steinsofið meðan
þessu fór fram, og þau Miss Edith og
Fred voru sama sem einsömul. — Hún
horfði á hann, þar sem hann sat út í
horni í vagninum. Það draup stöðugt
blóð ofan eftir enni hans.
“Hvernig vildi það til, að það var
ekið yfir þig?” spurði hún. “Dastu?”
“Fred hugsaði sig um, sem snöggv-
ast. “Já, ég hefi líklega dottið,” sagði
hann stillilega; “ég get að mista kosti
fullvissað þig um, að það var ekki öku-
manninum þínum að kenna.”
“Nei, ég skal ekki ávíta hann með
einu orði fyrir það,” sagði hún og brosti.
“Það er gott,” sagði hann; “það var
mér að kenna. Eg hafði verið — verið
í heimboði í kvöld —”
“Þú hefir verið í klúbbnum þínum,”
sagði hún.
“Hvernig veistu það?” spurði Fred.
Miss EMith brosti ofurlítið, og Fred
fanst bros hennar töfrandi.
“Það var lítill fugl, sem sagði mér
það,” sagði hún.
“Sá litli fugl hefir ekki skrökvað að
þér,” sagði hann; andlit hans bar glögg
merki þjáningar og samviskubits. “Eg
borðaði kvöldmat í klúbbnum; kannske
að þessi litli fugl hafi sagt þér alt
saman?”
“Já, hann sagði mér líka, að þú
hefðir —”
“Drukkið heldur mikið af kampa-
víni? “Eg hata þessa ungu menn sem
komu mér til þess. Það hlýtur að vera
undarlegur lítill fugl sem segir þér
fréttir,” sagði hann.
“Það var bæði ljótt og illa gert af
þeim,” sagði Miss Edith alvarlega, og
leit á FYed, sem var bæði fríður og leit
vel út, þrátt fyrir blóðrákirnar á enn-
inu; hún varð vissari og vissari um,
að hún hafði aldrei séð svo fallegt
mannsandlit, og svo falslaus augu.
“Það var mjög illa gert af þeim,”
endurtók hún alvarlega.
“Já,” sagði hann, “ég var ósjálfstæð-
ur ræfill; það er alveg óforsvaranlegt
að ég skuli vera í vagninum með þér.
Eg borðaði kvöldverð í klubbnum í
kvöld. En ég get ekki skilið hvernig
þú getur vitað það. Og — og —”
“Segðu mér ekki meira,” sagði hún.
“Mér þykir svo mikið fyrir því, að það
var ekið yfir þig, og ég vona að þú sért
ekki stórslasaður. Það — það rennur
blóð ofan eftir andlitinu á þér; því
þurkaðu það ekki af? Eg þoli ekki að
sjá það.”
“Eg bið þig fyrirgefningar,” sagði
hann og þreifaði í vasa sinn eftir klút,
en hann hafði gleymt honum á stól í
knattborðsstofunni.
“Hér, hérna er klútur, taktu við
honum,” sagði Miss Edith og rétti hon-
um afar fínan knipplingaklút.
Fred þurkaði blóðið af enni sér og
andliti eins vel og.hann gat.
“Sést nú nokkuð blóð?” spurði
hann.
“Já, það heldur áfram að blæða,”
svaraði hún dálítið kvíðafull. “Eg er
hrædd um að þú sért mikið meiddur.”
“Nei, ég get fullvissað þig um að ég
er ekki mikið meiddur,” svaraði Fred.
“Hérna — nei, ég ætla að hafa klútinn,
þangað til búið er að þvo úr honum
blóðið,” og hann strakk þessum fína
klút í vasa sinn.
Miss EMith hallaði sér aftur í sætinu,
en af og til leit hún á þttta góðmann-
lega og fríða andlit, sem nú var fölt
og litlaust. Skömmu seinna stansaði
vagninn, og ökumaðurinn steig ofan
úr sæti sínu, og sagði:
“Law Court.”
*‘Law Court,” endurtók Fred; “Þá
er ég kominn heim. Eg er þér svo óend-
anlega þakklátur, göfuga jómfrú, og
ég vildi óska að ég þyrfti ekki að
skammast mín fyrir gáleysi mitt eins
og ég geri.” í því kom maður að vagn-
hurðinni.
“Það er ég — Edward Newton,” var
sagt úti fyrir vagninum. “Ert það þú,
Fred Hamilton?“
“Já, svaraði Fred, og lauk upp hurð-
inni og sté út úr vagninum. “Þessi
kona —.”
Miss Edith leit út um vagndyrnar,
og horfði alvarlega á hið óttaslegna
andlit Edwards Newton.
“Vinur þinn hefir orðið fyrir óhappi,”
sagði hún, “og ég hefi komið honum
heim.”
“Eg þekka þér svo margsinnis fyrir
það,” sagði Eldward.
“Eg vona að hann sé ekki mikið
meiddur. Hann hefir særst á enninu,
og ég hefi ekið hingað með hann, sem
hann sagðist eiga heima. Viltu gera
svo vel og láta mig vita um, ef það er
nokkuð alvarlegt meiðsli,” sagði Miss
Edith og rétti honum nafnspjaldið
sitt. “Þú gerir svo vel að láta mig vita,
hvernig honum reiðir af. Góða nótt!”
Hún rétti út hendina, en Edward sá
það ekki, og tók ofan hattinn í kveðju
skyni. En Fred, sem stóð nærri vagn-
inum, tók þakksamlega í hendi hennar.
“Góða nótt! Góða nótt!” sagði hann.
“Eg get aldrei fyrirgefið mér, að ég
hefi gert þér svo mikla fyrirhöfn,” og
þrýsti hennar nettu, hvítu hendi svo
fast, eins og hann væri að staðfe'sta
sáttmála.
Miss Edith hallaði sér aftur í vagn-
sætið og ofurlitlum roða brá fyrir á
andliti hennar. Mrs. Noble. sem hafði
vaknað er vagninn stansaði, sagði og
geispaði:
“Þá erum við loksins komin heim.”
“Nei,” sagði Miss Edith; “legðu
þig fyrir aftur og reyndu að sofna, við
eigum eftir margar mílur ennþá heim
til okkar.”
Edward tók í handlegg Freds þótt
þess þyrfti ekki með, því hann var nú
orðinn algáður; en Ed. leiddi hann upp
stigann.