Lögberg - 21.08.1947, Qupperneq 6

LÖGBKRG, FIMTUDAGINN 21. ÁGÚST, 1947
(Ensk saga)
HVER VAR
ERFINGINN?
G. E. EYFORD, þýddi
Er nokkuð meir lirífandi til í heimin-
um en söngur ungrar stúlku? Dora þekti
ekki hið minnsta inn á söngreglhr; hún
hafði engrar söngkennslu notið; en
rödd hennar var fögur, hreip og skær.
Nú þurfti ekki að biðja Fred að slaka
til með róðurinn! Hann hætti alveg að
róa og hallaði sér fram á árarnar og
starði hugfanginn á hana.
Hinir bátarnir hægðu á ferðinni, er
þeir, sem í þeim voru, heyrðu hinn hríf-
andi og hljómfagra söng.
Miss Edith sat hnuggin og fölleit; er
söngnum lauk leit hún upp með tára-
móðu í augunum.
“Kæra Dora, Miss Dora”, sagði hún,
“hvar hefurðu lært að syngja svona fal-
lega?”
Dora varð hálf feimin við þá eftirtekt
sem söngnum hennar hafði verið veitt,
hún roðnaði og set^ist í sæti sitt.
“Eg hefi aldrei lært að syngja,” sagði
hún rólega.
Lafði Monro sneri sér að henni og
leit forvitnislega á hana.
“jÞú hefir fagra söngrödd, og aðdáan-
legan smekk fyrir söng, annars gætir
þú ekki sungið svona vel. Það er skaði,
að þú hefir ekki notið söngkennslu. Þú
þarft að læra hjá frægum söngkenn-
ara”.
”Hún skal gera það!” sagði Miss
Edith með áherslu. “Hún skal fá hinn
besta kennara sem til er í London. Það
værj nærri'því glæpsamlegt að láta
slíka gáfu ónotaða!” .
Fred leit upp, og það var innilegt
þakklæti í augum hans; Miss Edith tók
eftir því. Henni brá við og fölnaði í
andliti. Hún sá að andlit hans Ijómaði
af ást og ánægju, svo leit hún á Dora,
sem sat með niðurlútt og feimnislegt
andlit; það var sem hrollur færi um
hana og hún settist niður.
“Er ekki kalt í veðrinu?” sagði hún
í breyttum málróm.
“Jú”, sagði Fred. Við skulum halda
áfram, og hann tók hreystilega til ár-
anna.
Það varð nú þögn, það var eins og
fólkið í bátnum væri ennþá að hlusta
á sönginn. Miss Edith lét aftur augun
og sat hreyfingarlaus; en Fred réri af
heljarkrafti, svo hinir ræðararnir urðu
sem einskis nýtir.
Þegar komið var til Richmond, drakk
fólkið te á lendingarpallinum, meðan
verið var að setja hestana fyrir vagn-
ana, og leggja svo á stað til London.
Cunningham sagðist vera of stirð-
ur í handleggjunum eftir róðurinn, til
að stjórna hestunum, svo Fred var kos-
inn í einu hljóði til þess.
Hann vildi komast hjá því, en er
hann sá að Dora hafði fengið sæti al-
veg á bak við ökumanns-sætið, hljóp
hann upp í sætið og tók taumana án
nokkurrar undanfærslu. Fyrstu tvær
mílurnar hafði hann íullt í fangi með
að ráða við hestana, og halda þeim til
baka; en hann fann að Dora var nærri
sér og heyrði hvert orð er hún sagði,
svo honum leið upp á það allra besta.
Þegar hann var búinn að fá hestana
til að ganga eins og honum líkaði, leit
hann við til Dora, og benti henni með
svipunni á einn eða annan stað, sem
hann vildi vekja athygli hennar á, og
sagði lágt.
“Dora, geturðu heyrt til mín?”
“Já,” svaraði hún og hallaði sér
áfram.
“Eg hefi hugsað um þetta alt saman,
en get ekki fundið neitt samhengi í því.
Það er mér fullkomin ráðgáta. En ég
veit nú hvar þú ert, og ég get komið og
séð þig; það er mér mest um vert. Ertu
reið við mig af því ég tala svona opin-
skátt?”
“Nei,” sagði hún lágt.
“Viltu þá leyfa mér að heimsækja
þig? Eg þekki Mrs. Lamonte; hún er
góð kona, þrátt fyrir að hún hugsar alt
ilt um mig — kanske hún geri mér ekki
mikið rangt til, ég er hræddur um —”
Dora varpaði mæðilega öndinni.
“Það er hugsanlegt að hún geti sagt
mér, hvers vegna George sendi þig til
hennar. Hvernig stendur á því, Dora,
að faðir þinn leyfði þér að fara til Lond-
on, og vera hjá Mrs. Lamonte? Hann
var svo reiður við mig, af því að ég var
ættingi Squire Lamonte og fjölskyld-
unnar.”
“Eg veit ekkert um það,” svaraði
Dora.
“Kærðu þig ekkert um það!” sagði
Fred. “Hann getur hafa haft rétt fyrir
sér. Eg hélt svo mikið upp á hann fyrir,
hve ant hann lét sér vera um þig. Eg
kem til að heimsækja þig.”
Þau voru nú í engum vafá um, að þau
elskuðu hvort annað.
Það var rétt með naumindum að Fred
gæti gætt sín til að stýra hestunum, en
alt gekk þó vel, og hann stansaði fyrir
framan hús Miss Rusley. “Þið verðið
öll að koma inn,” sagði hún. Karlmenn-
> irnir fóru að afsaka róðrarbúningana
sína, en hún bara hló að þeim.
“Við skulum ímynda okkur eina kvöld
stund að við ráðum okkur sjálf, en sé-
um ekki þrælar tískunnar.”
Fred vissi að hann fengi þar ekki
neitt tækifæri til að tala einslega við
Dora, svo hann afsakaði sig og fékk
vagn og fór án tafar heim til sín, þar
sem hann mætti Edward Newton, vini
sínum.
“Hvað gengur að þér, ertu orðinn
brjálaður?” sagði E!d.
“Já, veit ekki mitt rjúkandi ráð; ég
hefi fundið hana!”
“Er það mögulegt,” sagði Newton og
sneri sér að honum.
“Já, og aftur já! Og ég hefi verið með
henni í allan dag. Hún er hér í London;
hjá hverjum helduröu að hún sé? Hjá
Mrs. Lamonte, móðir George!”
“Hjá móðir George!” sagði Newton
alveg stein hissa.
“Það er eins og ég segi! Hvernig get-
ur þú gert þér grein fyrir þessu?”
Edward hugsaði sig um sem
snöggvast.
“Nei, ég get ekki skilið í því,” sagði
hann loksins.
“Þekkti hún Miss Lamonte?”
“Nei,” svaraði Fred; “þetta er full-
kominn leyndardómur. Það er sem
George hafi komið henni til móður
sinnar. Hann snuðraði upp hvar faðir
hennar bjó — en hvernig, get ég ekki
skilið — hann hefir sjálfsagt séð hana
áður; það væri ekkert undarlegt við
það. En það undarlega er, að George
skuli gera nokkuð gott, nema ef hann
sjái sér stóran hagnað í því”.
“Hvaða hagnaöar von gat hann séð
sér í því?”
“Jú, Ed., en það er sem ég get ekki
séð núna; getur þú séð það, Ed?”
Edward bara hristi höfuðið.
Þetta er býsna undarleg saga, frá
upphafi til enda,” sagði hann.
. “Já, sannarlega,” sagði Fred hnugg-
inn.
“En, George Lamonte, ef þú hefir
nokkuð illt í huga, þá gættu þín! Eg
skal fylgja hverju þínu fótmáli! En Ed.,
þú lítur svo raunalega út; hvað hefir
komið fyrir þig?? Hefir nokkuð óþægi-
legt komið fyrir þig?”
Edward Newton strauk hendinni
yfir ennið.
“Já, nokkuð sem bæði er undarlegt
og dularfult,” svaraði hann. “Eg fór
núna rétt áður en þú komst, þangað
sem Holcombs bjuggu, til að reyna að
sjá —”
“Gladys Holcomb; nú og svo?”
“Og ég varð fyrir sömu sáru reynsl-
unni og þú í Sylvester skógi. Eg fann
húsið lokað ,og hún burtu — horfin!”
“Hvað!” sagði Fred.
Edward gekk um gólf í þungum
þönkum.
“Eg spurðist fyrir í næsta húsi og
frétti þar að< gamli maðurinn, afi
Gladys Holcomb, væri dauður — þú
manst, að ég sagði þér að gluggablæj-
urnar hefðu verið dregnar niður — og
að búið væri að jarða hann, og að Miss
Holcomb væri farin í burtu. Þau höfðu
bara leigt þar, svo hún gat farið, hve-
nær sem henni sýndist. Engin virtist
vita, hvenær hún fór eða hvert hún fór.
„Þannig er mitt litla æfintýri endað! —
Nei, það skal ekki vera búið!”
“Nei,” sagði Fred; láttu þig ekki bila
kjarkinn! Þú hefir nú heyrt, hve hepp-
inn ég var; við skulum tala meira um
hana.”
“Nei, nei!” sagði Edward, “ég get
það ekki, að minsta kosti ekki núna.
Þú hefir hugmynd um, hvernig mér líð-
ur. Segðu mér, hverng þér hefir liðið í
dag? Léstu það sjást á þér, að þú vær-
ir að leita að henni? Auðvitað hefurðu
gert það.”
“Já,” sagði Fred með gleðibros á
andlitinu; “Eg gat sagt henni, að ég
elskaði hana,” hann hafði hvíslað því
að henni í vagninum, “og ég fékk líka
fullvissu um að hún elskar mig; já, ég
veit það.”
Hún hafði fyllilega látið hann skilja
það. Edward Newton horfði alvarlega
á hann, og lagði frá sér skjal, sem hann
hafði tekið upp. Fred tók eftir því og
tók það af borðinu.
“Hvað er það sem þú ert að lesa,
Ed.?”
Edward tók það af honum.
“Minn vesalings, galgopalegi, hugs-
unarlausi, Fred,” sagði hann; “það er
skuldasamningurinn, sem þú gerðir við
Gyðinginn.”
Fred varð eins og steini lostinn, og
settist niður.
“Það er rétt, Ed,” sagði hann í hás-
um róm, “ég er alveg meiningarlaus
bjáni! Hvað hefi ég gert? Eg hefi hag-
að mér eins og bófi! Eg hefi fengið
þennan engil .til að elska mig — mig,
betlara — meira en betlara! En ég get
svarið það, að ég gleymdi öllu, meðan
ég var í návist hennar. Ó, Ed., hvað á
ég að gera? Bara ef Squire Arthur hefði
skilið mér eftir nokkur hundruð pund
í árlega intekt, hve sæl gætum við þá
ekki verið!”
“En hann hefir ekki gert það,” sagði
Edward alvarlega, en þó vingjarnlega.
“Hvað ætlarðu að gera? Og svo pen-
ingarnir sem þú tapaðir í gærkvöldi?”
Fred nöldraði eitthvað fyrir munni
sér.
“Já, hvaða bjáni ég gat verið! Ed., ég
get svarið þér, að ég var ekki með sjálf-
um mér í gærkvöldi. Fyrst var það Miss
Rusley — hún var svo yfirmáta vin-
gjarnleg við mig — og hún er svo að-
dáanlega falleg. Þegar hún horfir í augu
manns og brosir, er eins og hún geti
gert við mann hvað helst sem hún vill.
Svo sá ég myndina í speglinum — ég
gat ekki annað en tekið það fyrir, fyrir-
brigði. Nú veit ég að það var hún sjálf,
sem var milli hinna stóru burkna. En
ég. En ég gat ekki annaö en tekið mynd-
ina í speglinum fyrir fyrirbrigði, og það
fór út um þúfur með skynsemi mína.
Eg flýtti mér í burtu og í klúbbinn, þar
sem ég spilaði út því litla sem ég átti.”
“Og gerðir kringumstæður þínar
ennþá verri,” sagði Newton. “Eg er
hræddur um, Fred, að þú sért kominn í
gildru. Okurkarlinn vill ekki bíða;
þarna eru líka aðrir reikningar, og svo
er þarna kvittun fyrir því sem þú gast
borgað af því sem þú tapaðir í 'gær-
kvöldi, svo þú hefir minna en enga pen-
inga, og samt sem áður hefurðu komið
þessari ungu stúlku til að gefa til kynna
að hún elski þig. Þú hugsar þér víst að
giftast henni —”.
Fred þaut upp og var alveg eyðilagð-
ur. “Eg segi, að það sé meining þín að
giftast henni, en upp á hvað? Hvernig
geturðu farið til föður hennar, sem þú
veist aö hatar þig, og beðið hann að gefa
blásnauðum manni dóttur sína? Ef þú
værir skógarhöggsmaður eins og hann,
þá væri það öðru máli að gegna, þó þú
værir fátækur. Þú gætir tekið öxina
þína, eða hver önnur áhöld sem þeir
brúka, og unnið fyrir ykkur, en þú get-
ur ekki farið til hans og beðið hann að
borga skulda reikninga þína og víxla.”
Fred varð alveg hamslaus.
“Hvað á ég að gera, Edward? Hugs-
aðu bara, hvað við mér tekur, ef mín
elskulega Dora —!”
Newton dróg þungt andann, hann
kendi í brjósti um vin sinn.
“Var Miss Rusley þar?” spurði hann.
. Fred þaut upp.
Miss Rusley! Eg skil, hvað þú mein-
ar!” stamaði hann út úr sér. “Ed., þú ert
sjálfur ástfanginn, og þó getur þú látið
þér koma til hugar, að ég geti selt
mig —”.
Newton roðnaði í andliti.
“Fred, eins sannarlega og mér þyk-
ir vænt um þig, þá get ég fullvissað þig
um, að ég hugsa eins mikið um stúlk-
una sem þ úelskar og þig sjálfan. Ef þú
giftist skógarstúlkunni — sem þú get-
ur ekki — en ef þú gætir, mundirðu gera
hana óhamingjusama alla hennar æfi;
en ef þú giftist Miss Rusley, þá, að
minsta kosti, gerirðu hana hamingju-
sama.”
“Það er satt, sem þú segir; en ég vildi
óska að þú hefðir ekki sagt það! Það
er bláköld skynsemi. Eg vil ekki vera
valdur að því, að gera líf hennar óham-
ingjusamt. En — en — ég verð að sjá
hana og segja henni eins og er. Guð
lijálpi okkur báðum!”
24. Kafli.
George hélt sig á Wood Castle, en
vissi ekkert um, hverju fram fór í
London. Það sem hann hafði skrifað
móður sinni var satt; hann var of hygg-
in til að skrifa nokkuð annað, eins og
hann sagði, var hann neyddur til að vera
þar, því hann hafði mörgu að sinna. —
tíquire. Arthur hafði arfleitt hann að
öllu: peningum, byggingum, löndum, að
undanteknu því, sem þjónustufólkinu
var ánafnað. Hann hafði miklu að
sinna, að finna út, hve mikils virði þessi
arfur væri. Við rannsókn skjala, kom
dag eftir dag betur í ljós, að auðurinn
var fjarska mikill, sem hafði tilfallið
honum, eða réttara sagt, sem hann
hafði komist yfir með svikum.
í mörg ár hafði gamli maðurinn ekki
eytt helmingnum af inntektum sínum,
en varið því til margföldunar á ýmsan
hátt, og hann hafði haft mikla hepni
í spákaupmensku sinni. Það var eins
og hvað sem hann tók sér fyrir, yrði að
gulli. Haann hafði keypt gjaldþrota
herragarða fyrir sára lítið, en selt aft-
ur fyrir afar verð.
Mörgu af þessu gróðabralli sínu hafði
liann haldið leyndu fyrir sínum gamla
vini, Lyster, sem nú fyrst, er hann skoð-
aði bækur hans og plögg, fann út hvers
konar maður hann hafði verið.
Öllum jörðunum í kringum Wood
Castle hafði hann hagað þannig, að á-
búðarsamningar voru ’rétt útrunnir er
hann dó.
George var alveg utan við sig yfir
þessum feikna auð, sem hann var nú
orðinn eigandi að. Hann gekk um,
þegjandi og hugsandi. En það var altaf
ein hugsun sem hringdi fyrir eyrum
hans, og það var:
“Og ég var nærri því búinn að missa
þetta allt saman!”
Þegar hann sat í lestrarsalnum, með
bækur og skjöl allt í kringu msig, ná-
fölnaði hann stundum og fór að skjálfa,
er hann hugsaði um, hvernig hann
bara við tilfelli hefði getað tryggt sér
þennan mikla auð.
En hafði hann virkilega tryggt sér
hann? Honum flaug þetta spursmál í
hug oft'á dag, og í hvert sinn bliknaði
hann, og varð öskugrár í andliti, og
skalf, svo hann varð að halda sér í
borðið.
Hvar var erfðaskráin — sú rétta, sem
gaf Dora allan auðinn, nema þessi 50
þúsund pund, sem Fred var ánafnað
Á hverjum degi, er hann sat yfir reikn-
ingum sínum, fanst honum einhver, en
hann vissi ekki hver, mundi koma inn
og segja: “Þetta tilheyrir þér ekki. Hér
er rétta erfðaskráin; ég fann hana.” —
Honum fanst, ef slíkt kæmi fyrir, mundi
það drepa sig. Tíminn leið, enginn kom
til að gera honum neina erfiðleika með
arfinn; hann varð smátt og smátt ör-
uggari, og að síöustu varð hann sann-
færður um, að hann hefði brent erfða-
skránni, kvöldið sem Gladys kom til
lians. Hann var önnum kafinn að koma
öllu sem tryggilegast fyrir, og að því
loknu ætlaði hann til London, og giftast
Dora.
“Hún er í góðri gæslu þar,” sagði hann
við sjálfan sig, og brosti. “Móðir mín
lifir einsetulífi, og Dora á þar enga
vini — hún þekkir ekki eina einustu sál
í London. Eg skal vera eini vinurinn
hennar, og — hitt gengur auðveldlega.”
Ræfils George, hve hann dró sig á
tálar. Stundum hvarflaði hugur hans til
Gladys Holcomb, og leit þá á bunka af
bréfum, sem hún hafði skrifað honum,
síðan um kvöldið sem hún kom til Wood
Castle. Hann hafði ekki svarað einu
einasta þeirra, og það síðasta var skrif-
að fyrir einni viku.
“Hún hefir gleymt mér,” hugsaði
hann, eða það sem betra er, hún hefir
lært að skilja, að réttur og sléttur, Ge-
orge Lamonte og Squire Lamonte af
Wood Castle, eru tvær mismunandi
persónur. Vesalings Gladys! Eg er vilj-
ugur að gera eitthvað fyrir hana ■
kanske gefa henni 1000 pund, og út-
vega henni mann. Hún er greindar
stúlka, of greind til að bíða og vona, að
ég, undir þessum kringumstæðum gift-
ist henni. Og svo þegar að öllu er gætt,
hvaða skaði hefir skeð? Við vorum
hamingjusöm, og skemtum okkur með
saklausu daðri, það var allt.”
Hann reyndi að gleyma hinu náföla
andliti og hinu starandi augnaráði
hennar, kvöldið sem hún kom til Wood
Castle, og þeirri aðvörun sem hún gaf
honum, er hún fór. En honum heppn-
aðist ekki ávalt að hrekja minninguna
um hana úr huga sér. Stundum brá fyr-
ir augu hans mynd hennar, á milli augna
hans og hinna endalausu töludálka og
reikninga, er hann sat yfir, sem kom
honum til að hrökkva við.