Lögberg - 19.08.1948, Blaðsíða 2

2
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 19. ÁGÚST, 1948
Arskýrsla forseta hins Evangeliska lúterska
kirkjufélags Islendinga í Vesturheimi lögð fram á Gimli, 1948
Háttvirta kirkjuþing!
Náð sé með yður og friður frá Drottni vorum og frelsara
Jesú Kristi. Þegar vér skildum síðast, að afloknu þingi 1947,
og hurfum til heimila vorra og hversdagsstarfa, eftir að hafa
verið leiddir af Guðs hönd, og bent af fyrverandi forseta Dr.
Haraldi Sigmar, gegnum sturlungaöld mannfélagsins, mátt-
um við öll glöggt finna, að reynslan sannaði hin dásamlegu
orð: “Þeim, sem Guð elska, samverkar alt til góðs”, því svo
svo höfðu kristnar bróðurhendur samtaka verið, hin liðnu
árin. Afftaki þessa varð ég, er þér fóluð mér forsetaembætt-
ið þetta liðna ár. Þakka ég ykkur það traust er þér sýnduð
mér, og góðum Guði hans handleiðslu í öllu.
Nú er árið liðið. Þegar ég lít til baka og yfirvega hvernig
kristinn lýður, kristin félög, kristnir einstaklingar hafa með
samstarfi sínu borið uppi kristið starf Guði til dýrðar og
börnum hans til blessunar, þakka ég þann einhug og sam-
vinnu sem mér hefir auðnast að njóta sem forseti ykkar. —
Sjálfur finn ég til þess, hve einstaklingurinn er vanmáttug-
ur, og nú, er ég stend frammi fyrir ykkur, finn ég ef til vill
allra bezt, hve þörf er kristnu barni á bróðurhönd og um-
burðarlyndi, svo alt megi sem bezt ráðast. Einstaklingur-
inn, smælingipn, þessi ögn á sjávarströnd mannlífsins, þetta
hysmi í stormum lífsins, hversu er ekki sannleikur orðanna
fluttur heim til vor: “Hvað er maðurinn að þú minnist hdns,
og mannsins barn að þú vitjir þess”. En hve óumræðilega
dýrmæt verður oss einmitt þá sú trú, sem syngur með
óskeikulum tónum:
“Hann heyrir stormsins hörpuslátt,
Hann heyrir barnsins andardrátt.
Hann heyrir sínum himni frá,
hvert hjartaslag vort jörðu á”.
Og að ekki fellur til jarðar einn spörfugl án vitundar Al-
föður. Og einstaklingurinn verður hetja við einmitt þessa
trúarvissu. Ósigrandi hetja. Þannig er það ætíð. Þar sem Guð
og barn hans standa saman getur Grettistökum verið lyft.
Kirkjufélagið okkar er eitt af allra smæðstu kirkjufélög-
um þessarar álfu; eitt af þeim sem vinnur starf beggja
megin landamæranna. Smæð þess verður mörgum til þess
að segja að mikið sé ekki hægt að gera; landamæralína
skifti litlu félagi í tvennt og veiki starfsmátt þess; tvær
sjálfstæðar þjóðir í sumu ólíkar eigi hug fólks vors og
bendi að nokkru í ólíkar áttir, geri einingu okkar félags
veikari. Varla er hægt að hlusta á þessar afsakanir okkar
fyrir litlum afrekum og stundum ekki sem bezt sameinuð-
um kröftum, nema að finna að þeir, sem halda þessu fram,
líti svo á að kirkjufélagið sé stofnun sem sé bundin við landa-
merkja- og þjóðflokka-línur, sem og um leið neitar því að
hún hafi hina víðtækari köllun kirkju og kristni að aðal-
hugsjón. Sé kirkjufélagið hið fyrra, veraldlegur félagsskap-
ur aðeins, hefir það brugðist köllun sinni; en sé það hið síð-
ara, er það öllum landamæralínum stærra; öllum þjóð-
flokkalínum víðtækara í hugsun og starfi. Sjáið til, þegar
postular Jesú höfðu skapað sér þann hugsunarhátt að
kristindómurinn væri fyrir Gyðinga og Gyðingaland eitt,
þá tekur Drottinn til sinna ráða og þrýstir þeim til víð-
feðmari skilnings á skyldunum sem Drottinn lagði þeim á
herðay< og að síðustu þrýsti þeim út úr landinu, út meðal
þjóðanna, út til endimarka jarðarinnar. Allur heimurinn
var starfssvið þeirra sem vildu heita kristnir. Þetta er hin
háleitari köllun okkar félagsskapar. Allur þrengri skiln-
ingur á skyldum, starfi, hugsjónum, takmörkum, er svo
miklu smærri en hann ætti að vera, svo miklu minni sem
hann er þessari kröfu Drottins til lærisveina sinna. Munið
þetta: “Farið og gerið allar þjóðir að lærisveinum”. Það
vinnst aldrei ef kristin kirkja, kristin félagsskapur, svo sem
okkar, hábindur sig við landamæralínur eða þjóðflokkalín-
ur. Krists hugsjónin lyftir hugsjón vorri og takmörkum upp
og út yfir þetta alt. Nei; þegar smæð hugsjóna vorra er að
gera okkur að dvergum, þá biðjum Guð:
“Það lítið gott sem í mér er,
ger einnig stórt og bú í mér,
þér höll úr hreysi lágu”.
Smæð hugsjónarinnar en ekki smæð félagsskaparins
verður til dómsáfellis.
Sturlungaöldin kann að vera afstaðin. Sex ára stríð hennar
hefir sett mark sitt á veröldina. Við höfum lært margt. En
engin lexía þeirrar var okkur nauðsynlegri en sú sem kendi
okkur það, að smælinginn, sem þóttist geta staðið einn og
vera sjálfum sér nógur, átti heima á heilsuhæli. Því hvert
einasta mannsbarn, hvar í heiminum sem var, varð fyrir
áhrifum þess gjörningaveðurs sem yfir veröldina fór; og
nema því aðeins að hann héldi í einhverja bróðurhendi, þá
varð hann úti í því bölveðri og öllu var lokið. Sameinaður
styrkur þjóðanna vann þann sigur sem við teljum okkar í
dag. Sameinaður kraftur alþjóð kristinna manna getur einn
orkað sigri Guðs ríkis á vorri jörð, og lofað sönnum friði:
“Sælu njótandi, sverðin brjótandi
faðmist fjarlægir lýðir.
Guðsríki drottni, dauðans vald þrotni,
Komi kærleikans tíðir”.
En svo að vér ekki gleymum því að einstaklings átakið
fyrir guðs mátt getur ennþá haft alheimsáhrif, set ég hér
nokkur dæmi úr bók, eftir Henry P. Van Dusen, sem hann
nefnir “World Christianity”. Hann kemst svo að orði um
nokkur af þeim sannindum sem stríðið hafi leitt í ljós. Þau
sannindi geta bent oss í hugsjón og starfi. Þetta er eitt
þeirra: “Stríðsreynslan sýndi mönnunum að kristin kirkja
var hin eini óhrekjandi, ósigrandi verndari mannlegra
réttinda”. Einstein skrifar um það þannig: “Þegar National
Socialismi ruddi sér til rúms í Þýzkalandi hugði ég, sem
jafnan hefi tilbeðið frelsið, að mentastofnanirnar myndu
berjast fyrir frelsinu; því þær höfðu altaf stært sig af því
að fylgja því sem réttvísi hét. En hver verður reynslan?
Þær þegja. Þá hugði ég að stórblöðin sem með stóru letri og
orðamælgi höfðu lofsungið frelsinu mundu veita viðnám.
En þau, eins og mentastofnanirnar, þögnuðu fljótt. Þá hélt
ég að einstaklingar sem höfðu verið frelsispostular í skrif-
um og skoðunum myndu fastir standa. En þeir þögðu. —
Kristin kirkja ein stóð óbifanleg fyrir, er Hitler vildi fela
sannleikann. Eg, sem aldrei hafði metið mikils hina kristnu
kirkju, fann nú til elsku og aðdáunar fyrir henni sem ein
átti kjark og festu til að vernda sannleikann og frelsið”. —
Þannig farast þeim manni orð sem síst mundi hægt að ásaka
um að vera hlutdrægur í garð kristinnar kirkju. Þegar
mannleg musteri hrynja, stendur kristin kirkja sem eina
skjól flýjandi barni, frelsandi, bjargandi.
Annað, sem höfundur bendir á, er þetta: “Stríðsreynslan
bénti mönnunumá, að kristin kirkja var hinn eini alstaðar-
nálægi, óbrigðuli bjargvættur mannanna”. Á þessu bar mest
þar sem um var að ræða þau svæði stríðsins, þar sem aldrei
hafði -áður verið baristá, og menn töldu vera myrk-
viði heiðninnar og villimennskunnar. Hetjur flughersins
segja frá. Hann er skotinn niður yfir villiéyjum Solomons-
eyja flákanna. Með hálfum huga ýtir hann gúmmífleka
sínum til lands, því sagan og vísindin segja þar mannætur
einar búa. En á ströndinni mætir honum ef til vill óskiljan-
leg mállýska, en líka óskeikull bróðurkærleiki að bjarga lífi
en ekki týna, vegna kristins trúarneista sáð í hjarta blökku-
mannsins. Hetjan bjargast. Guði sé lof.
Eða þá annar flugmaður verður að bjarga sér til jarðar í
fallhlíf, yfir Afríku skógum eða Burma tindum eða Nýju
Guineu myrkviðum. Hvers virði er mannslífið á þessum
slóðum þótt fast land sé undir fótum? En áður en varir
kemur björgun úr óvæntri átt. Þorp eygist, vinarhendur
bjarga. í stað þess að vera fórnað á altari villigoða, er mað-
urinn færður til heimilis, þar sem vitneskjan um Drottinn
allra manna hefir kveikt líknarhug til allra manna. Já, víða
liggur vegurinn milli Jerúsalem og Jerico mannlífsins.
Hið þriðja, sem höfundur nefnir, er það að „Stríðsreynslan
hefir bent mönnunum á að kristin kirkja er hið eina al-
heimsband sem órofið stendur, þótt mennirnir sgiftist í
óvinaþjóðir og hópa, og beri hvern anna banaspjótum”.
Kristnin er eina hugsjónin, nógu göfug, nógu kærleiksrík,
nógu guðleg til þess að geta gjört mennina eitt, í anda og
vilja hans sem sagði: “Allir eiga þeir að vera eitt, eins og
ég og faðirinn erum eitt”.
Þegar er stríðinu létti og hervirkisgarðar þjóðanna ekki
lengur skiftu jörð Drottins í óteljandi vígbúðir, kom í ljós
alheims víðfeðmi kristinnar kirkju. Úr öllum áttum, yfir
landamæra- og hreppapólitík þjóðanna heyrðust raddir
kristinna barna, kristinna lærisveina, sem áttu það sam-
eiginlegt að trúa á einn Guð og föður allra manna, einn
Frelsara allra syndugra manna, og leiddir af anda Drottins,
réttu bróðurhendur líknar og bjargar særðum vini og óvini
til frelsunar. Aldrei fyr höfðu mennirnir uppgötvað það að
kristnin væri svo óbrotgjarnt band, svo órjúfanleg tengsli,
sem enginn hildarleikur eða hatursöld gat slitið, eða eyði-
lagt. Síðan hefir mörgum djúpt hugsandi manni, verið það
hjartkærust vormerki, að saman hefir verið að draga meir
og meir með kristnum deildum um allan heim. Þessi morg-
unroði alheimskristni, hefir vakið þá von, að nýr dagur
friðar og bræðralags sé að koma, særðu og kvíðandi mann-
kyni til blessunar. Og þetta er ávöxtur kristinnar kirkju. —
Stríðsreynslan lét okkur sjá þetta.
En vér megum ekki gleyma, hverjir eru valdir að
ávexti þessum, um yztu mörk jarðar. Það eru menn og
konur, trúboðar segjum vér, en fyrst og fremst menn og
Krists, að þeir gáfu líf sitt, starfandi fórnandi, deyjandi eins
og hann, að þeir sem í myrkrinu sátu mættu sjá ljós. Ljós
elsku Drottins í lífi Krists í lífi sínu eigin. Einstaklingsá-
takið lyfti Grettistakinu fyrir aðstoð Guðs Föður og allur
heimurinn skal af því blessun hljóta. Þennann fórnaranda
út á við verður hver kristinn einstaklingur að þroska. Ekk-
ert minna felst í kalli Krists til vor.
“Hann býður ennþá farið, laðið, leiðið
og leitið, kallið, biðjið þrýstið, neyðið.
Mitt kærleiksdjúp á himinsvíðar hallir,
í húsi mínu rúmast allir, allir”.
Vakið og biðjið, að í smæð og veikleika vorum megum
vér samt orka, fyrir Guðs náð, slíkum kraftaverkum mann-
kyni til frelsunar. Það er að reynast trúr lærisveinsstarfi
sínu. Það er að ávaxta sitt pund. Það er að rísa yfir smæðina,
veikleikann og einstaklingsskapinn. Gefi Guð oss náð til
þess. —
Viðhorfið hjá oss
Söfnuðir kirkjufélags vors eru mjög dreyfðir um álfu
þessa. Er það að vísu eðlilegt, því þar sem íslendingar eru
/lokkur verulegur hópur ættu þeir að standa saman um
kristin málefni, ekki sízt. Sumstaðar hafa söfnuðir dáið út
þar sem þeir eitt sinn höfðu verið stofnaðir; og deyr þá
venjulega alt íslenzkt starf hjá þeim hópi. Er hér því beint
samband milli íslenzkra erfða og sjálfstæðs íslenzks félags-
skapar og kristins starfs. Lengst lifir alt hið íslenzka þar
sem við höfum söfnuði. En þar hafa söfnuðir haldist bezt
við án þess að kyrkingur færi í starf þess, þar sem ekki var
dregið um of að hefja notkun enskrar tungu í starfi og til-
beiðslu. Endurtekur sig hér hjá oss saga þeirra kirkjudeilda
sem lengur og í stærri stíl hafa starfað í þessu landi. Allir
söfnuðir vorir hafa nú meira og minna starf sitt á enskri
tungu; og sumir að heita má alt starf á ensku. Þrátt fyrir
þetta er ekki um að villast hinn íslenzka arf félagsskapar-
ins, né heldur hægt að Villast á íslenzkum einkennum hugs-
unar og starfs.
Al-enskast hygg ég vera starfið vestur á Kyrrahafsströnd-
inni. Svo og í Minnesota. Þar næst myndi vera Saskatchewan
starfið. Síðan Winnipeg, Dakota, Argyle, Nýja ísland,
Lundar, Langruth, Piney, Brown. En lengi mun enn vera
þörf þeirra presta sem bæði málin geta notað. í Vatna-
byggðum, Saskatchewan eru fimm söfnuðir prestslausir.
Væri þar rúm fyrir tvo presta. 1 Manitoba eru prestslausir:
Lundarsöfnuður, Lúterssöfnuður, Betelsöfnuður, Langruth
— Hreiðubreiðarsöfnuður — Brown — Guðbrandssöfnuður
— Piney — Furudalssöfnuður — og á fylkja-landamærum
Sask. og Manitoba, Konkordia og Lögbergssöfnuðir, enda
þótt þar veiti nokkra þjónustu séra S. S. Christopherson.
Wpg.osis-söfnuður er nú að leisast upp, án þess að við getum
þar um nokkra hjálp veitt; hafa þó menn og konur þar
lengi og vel hópinn haldið. í Dakota hefir Melankton söfn-
uður í Mouse River-dalnum notið þjónustu frá norskum
presti, sr. Ámundsen, sem prédikar á ensku aðeins, og væri
þeim þörf meiri íslenzkra guðsþjónusta, ef möguleikar
væru til. Svo má og segja að Dakota prestakall þyrfti fleiri
og meiri prestsþjónustu, því ekki getur einn prestur þjónað,
sem skyldi sjö söfnuðum, og eflt starfið svo sem æskilegt
mætti kalla. Ef ekki væri hin framúrskarandi styrkur sem
safnaðarfólk veitir á svo margan hátt kristnu starfi í söfnuð-
unum, myndi kristið líf og starf standa veikum fótum
meðal okkar.
Starf meðal barna og æskulýðs vors hefir markað nokkur
nokkur framfaraspor. Bandalag Lúterskra Kvenna er oss
bjargvættur í því starfi. Sumarbúðir þess eru aflvaki krist-
inna áhrifa. Æskan dvelur í “Sunrise Camp”, og hlýðir á
gleðiboðskap sem kennarar, prestar og leiðtogar flytja þeim.
Ávextir þess starfs eru sjáanlegir ár frá ári. Leggjum hér
hönd á plóginn til hjálpar. Þar höfðu og Sunnudagaskóla-
kennarar mót sitt í fyrra sumar, og stofnuðu samband með
sér; hið fyrsta að ég hygg í sögu vors kirkjufélags. Spáir
það góðu um auknar framkvæmdir á sunnudagaskólasvið-
inu. Við náðum og þeim heiðri þetta ár að auka tölu sunnu-
dagaskóla-nemenda, hlutfallslega meir en nokkur önnur
synóda í United Lutheran Church. Látum okkur svo áfram
halda. Unglingastarfið er einnig að fá á sig meira skrið en
var raunin í gegnum stríðsárin, og væntum vér að aftur
rísi upp Samband Æskulýðsfélaga vorra sem fyrir nokkrum
árum var sterkur þáttur í kristnu starfi voru. Sé æskan í
fylking vorri, erum vér að sækja fram. Skýrslur skrifara
munu hér gleggri grein fyrir gera. Æskulýðsmót hafa verið
haldin meðal safnaða vorra á Vesturströndinni.
. Prestafœð hjá oss, svo sem öllum öðrum kirkjudeildum
er mjög tilfinnanleg. Úr henni bættist nokkuð á síðasta
þingi, er vígðir voru tveir candidatar, til starfs í okkar
kirkjufélagi. Sr. A. S. Hansen var settur inn í embætti sitt í
Blaine og Þrenningarsöfnuði — Point Roberts — hinn 31.
ágúst 1947 af fyrverandi forseta, Dr. H. Sigmar og syni
hans sr. H. S. Sigmar. Forseti gat þar ekki verið viðstaddur
en sendi kveðju. Sr. Eiríkur H. Sigmar var settur inn í sitt
embætti í Argyle prestakalli 6. júlí 1947. Hafði forseti kvatt
til þess föður hans sr. H. Sigmar, en við þá athöfn var
forseti sjálfur og einnig sr. Eiríkur S. Brynjólfsson frá Út-
skálum á íslandi. Skömmu eftir þing réðist sr. Ámundsen
frá Barton, N.-Dakota, til starfs með Melankton söfnuði,
þar sem engin önnur leið til prestsþjónustu fyrir þann
söfnuð var möguleg. Hann tilheyrir Norvegian Lutheran
Free Church. Var herprestur um skeið og hefir reynst hinn
trúasti í starfi og safnaðarstarfið gengið ágætlega undir for-
ustu hans. Melankton söfnunður átti 50 ára starfsafmæli
síðastliðið ár, og hyggst nú að minnast þess að afstöðnu
kirkjuþingi á myndarlegan hátt. Þessi söfnuður fer og
mjög á mis við íslenzkar guðsþjónustur sem von er, þar sem
enginn íslenzkur prestur er þar nærri; auk þess sem prestur,
starfandi í öðru kirkjufélagi jafnframt því að veita þeim
þjónustu, getur ekki einbeitt sér við starfið svo sem okkar
eigin prestur gæti gjört. En þessi úrlausn var oss gæfa
eins og viðhorfið var.
Nokkru eftir þing í fyrra kom heiman frá Qslandi sr. Eiríkur
Brynjólfsson frá Útskálum, skifti hann árlangt við sr. V. J.
Eylands prest Fyrsta Lúterska safnaðar, Winnipeg, sem tók
Útskálaprestakall sömu tímalengd. Þessi skifti áttu að vera
byrjun frekari prestaskifta milli heimakirkjunnar og kirkj-
unnar vestan hafs. Þetta nýmæli varð fyrir misjöfnum spá-
dómum. Nú, er árið er nær því á enda, og sr. Eiríkur hverf-
ur aftur heim, eru reynsludómarnir á eitt sáttir að prest-
urinn að heiman var starfinu vaxinn, út í framandi landi;
og að söfnuðurinn, sem hann þjónaði, kirkjufélagið okkar,
og íslendingar vestan hafs, hafi allir grætt á því að eiga árs-
starf með hinum ágæta presti frá Islandi. Fellur því um
koll sú ímyndun að úr þeirri átt geti oss ekki komið hjálp,
ef prestar heima hyggja á vesturferðir til vor. Auk þessa
hefir sr. Eiríkur persónulega unnið hjörtu vor og hug svo
að seint mun fyrnast; og þökkum við honum fyrir komuna
og starfið, og óskum honum og fjölskyldu hans allrar
blessunar. Með dvöl varaforseta vors, sr. V. J. Eylands á
íslandi hefir félag vort verið borið fram við íslenzka þjóð og
kristni svo sem bezt mátti verða. Hafa við það tengsli vor
við kirkju Islands verið treyst betur, og allur skilningur
hver til annars fengið dýpri og innilegri svip. Væntum vér
varaforseta heim innan skamms, og þökkum honum þann
hróður sem hann hefir aukið oss með allri framkomu sinni.
Enda þótt skifti þessi hafi nokkur óþægindi í för með sér
fyrir prestana, sem skifta og fjölskyldu þeirra, getum vér
af þessari fyrstu reynslu ekki annað séð en hinn bezti
árangur hafi af skiftunum orðið. Hljótum vér því að þakka
stjórn íslands og kirkju fyrir að gera þessi skifti möguleg,
og þann ágæta ávöxt sem þau hafa borið.
í útgáfumálum vorum hefir engin stórbreyting komið
fyrir. Skýrslur frá ráðsmanni “Sameiningarinnar”, munu
komakoma fyrir þing ásamt skýrslu frá ráðsmanni “Parish
Messenger”. Bæði blöðin eiga ennþá fullan rétt á sér, annað
á íslenzku máli, hitt á máli þessa lands. Bæði geta blöðin
borið sig fjárhagslega ef vér beitum meiri áhuga að auka
kaupendatölu þeirra. Ritstjórar beggja blaðanna leggja afar
mikið og fórnfúst starf í sitt verk. Sú spurning er því rétt-
mæt frá þeirra hálfu, hvort ekki sé unnið fyrir gýg, er svo
dauflega er hjálpað af okkar hendi. Máttur pennans er
vindhögg eitt, ef orð það er hann ritar, nær ekki til mann-
anna. Kirkjuþings fulltrúar verða hér að ráða bót á meini
sem kann, ef ekki er úr bætt, að verða báðum blöðunum
að falli. Gjörðabókin kom út seint og síðar. Hana verðum
vér að láta prenta, vegna þess að hún er eina skýrslan um
starf vort frá ári tíl árs, sem getur verið geymd. Allur
prentunarkostnaður hefir aukist. Hvernig vér eigum að
mæta honum, er úrlausnar þörf af okkar hendi.
Bækurnar: “Rit Jóns Bjarnasonar” og “Lútherans in
Canada”, hafa selst lítið á árinu. Upplag er talsvert af þess-
um bókum og innihald þeirra mælir með sér sjálft. — Á
bókamarkaðinum selst engin bók nema fylgt sé eftir með
sölu hennar af nokkri alvöru. Þetta ber oss að athuga vel.
Betel skýrsla mun verða lögð fram svo sem fyrri árin. —
Nefndin sem hefir með höndum rekstur heimilisins hefir
látið gera talsverðar breytingar á heimilinu sem gera það
ennþá huggulegrá þeim, er þar dvelja. Til þess að heimilið
megi ennþá betur uppfylla köllun sína, þarf það stöðugt
að eiga okkur öll að í bæn og verki. Kostnaðurinn við rekst-
ur þess hefir stóraukist en svo hefir og aukist getumagn
okkar að minnast þess með gjöfum. Heimilið heldur ekki
áfram af sjálfu sér, frekar en nokkuð annað í þessum heimi.
Lán það, sem veitt var til elliheimilisins í Vancouver,
gerði mögulegt að kaupa þar hús sem nú gefur mörgum
skjól. Er oss það gleðiefni að sjóður sem gjafmilt fólk vort
hafði myndað, gat þar til hjálpar orðið.
Á miðvikudaginn kemur, 23. júní, verður hafin bygging
hins fyrirhugaða elliheimilis að Mountain, N.-Dakota. Hefir
svo safnast sjóður til byggingarinnar ásamt gjöf okkar,
að vonandi rís innan árs hin fagra bygging, sem skal minn-
ast frumbyggjanna, og verða bautasteinn til blessunar öldn-
um og lúnum vegfaranda. Hér eigum vér við dýrtíðar-draug-
inn að etja, svo sem allir vita; en vér eigum líka þá trú að
einmitt á þessum tímum getum við bezt kveðið hann niður.
En hér er þörf styrks frá hverjum þeim sem elliheimilis-
málum okkar er fylgjandi. Söfnuðir og félög vorra byggða
(Frh. á bls. 31