Lögberg - 02.09.1948, Blaðsíða 2

2
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 2. SEPTEMBER, 1948
Hjálmar A. Bergmann
Grein þessi hin ágæta, er eftir Jónas
Jönsson aiþingismann, sem jafnan
hefir látið sér hugarhaldið um mál-
efni Vestur-lslendinga; en þar sem
sagt er frá börnum þeirra Bergman-
hjóna, er ekki aö öllu leyti rétt meö
farið; nöfn barnanna eru sem hér
segir: Ethel Ingibjörg, N o r m a n
Stephen og Eric Herbert —
Ritstj.
Sú fregn barst nýlega frá Vest-
urheimi, að þann 20. janúar síð-
astl. hafi látizt í Winnipeg einn
af höfuðskörungum Islendinga
vestan hafs, Hjálmar A. Berg-
mann, dómari í hæstarétti Mani
tobafylkis.
Hjálmar var Norðlendingur í
báðar ættir. Faðir hans var
Eiríkur Hjálmarson Bergmann.
Hann var Þingeyingur, en móð-
irin, I n g i b j ö r g Pétursdóttir
Thorlacius, var frá Stokkahlöð-
um í Eyjafirði. Þau hjón settust
að/ í Dakota. Var þar um stund
mannflesta og frægasta sveita-
byggð íslendinga í Bandaríkjun-
um. — Rauða rennur gegnum
þessa íslenzku sveit norður í
Kanada um Winnipeg og í Win-
nipegvatn, örskammt frá hinni
fornfrægu byggð, Gimli. Er um
þessar slóðir fjölmennt landnám
Islendinga, bæði í Winnipeg og
fjölmörgum sveitum, einkum í
norður- og norðausturátt frá
Winnipeg, en örskammt norðan
við landamæri Kanada, er Ar-
gylesveitin, fjölmenn og blóm-
leg. Þesssar byggðir allar mynd-
uðu um langa stund kjarnann í
landnámi Islendinga vestan hafs,
þó að síðar hafi orðið miklir
mannflutningar í vesturátt, eink-
um á Kyrrahafsströndina, bæði
í Kanada og Bandaríkjunum.
Winnipeg var höfuðsetur íslend-
inga á þessum slóðum. Þar var
fjölmennið mest. Þar voru gefin
út bæði íslenzku blöðin. Þar var
stjórn íslenzka safnaðarins vest-
an hafs. Rauðáin tengdi með
nokkrum hætti saman byggð Is-
lendinga í Dakota og Manitoba.
Landamerkjalínan milli Banda-
ríkjann aog Kananda var þá lítt
til hindrunar víðtækum andleg-
um félagsskap fólks sem var af
íslenzku bergi brotið. íslenzku
blöðin í Winnipeg náðu til landa
í Dakota eins og í byggðum norð-
an ríkjatakmarkanna. /
Eiríkur Hjálmarsson og Ingi-
björg Thorlacius fluttust vestur
1873 og námu land í Garðars-
byggð í Dakota. Voru þau meðal
fyrstu innflytjenda vestur þar.
Landkostir voru góðir, og gerðist
Eiríkur Hjálmarsson brátt at-
hafnamikill og víkunnur maður
bæði í búsakp og félagsmálum.
Kallaði Jón Ólafsson hann, þeg-
ar hann var við ritstjórn í Win-
nipeg, Garðaríkiskeisara í blaði
sinu, því að hann þótti hafa all-
mikil mannaforráð suður þar.
Varð Eiríkur fyrstur Islendinga
þingmaður í fylki eða ríki vestra.
en margir hafa síðan fetað þá
slóð.
Eiríki og Ingibjörgu fæddist
sonur 22. ágúst 1881. Var hann
heitinn Hjálmar eftir föðurafa
sínum. Fæddist hann upp með
foreldrum sínum í hinni ramm-
íslenzku Garðarsbyggð. Heimilið
var íslenzkt, sveitin íslenzk og
menningin íslenzk. Dakotamenn
höfðu fjörugt safnaðarlíf og
fygdu með áhuga öllum andleg-
um hræringum landa sinna vest-
an hafs og austan. Blöðin frá
Winnipeg voru á heimili hvers
Islendings í Dakota. Fæddust þar
upp samhliða hinum unga sveini
margir af höfuðskörungum landa
í Vesturheimi. Þar var Barði
Skúlason, sem kallaður hefur
verið mestur ræðuskörungur í
sveit landa vestan hafs, Guð-
mundur Grímsson, víðfrægur
lögfræðingur og dómari í Dako-
ta, B. J. Brandsson prófessor í
læknisfræði í Winnipeg og þeir
séra Rögnvaldur Pétursson, for-
ystumaður íslenzkra þjóðræknis-
manna og Vilhjálmur Stefáns-
son landkönnuður. Má nærri
geta, að mikið mannval og frítt
hefur verið í þeirri byggð, þar
sem fæddust upp samtímis svo
margir skörungar. Var fjölmargt
annarra ágætismanna, bæði
kvenna og karla, í þeirri byggð,
þó að það verði ekki hér talið.
Foreldrar Hjálmars Berg-
manns komu honum til náms í
norskan menntaskóla í Banda-
ríkjunum, og síðar lauk hann
laganámi í háskóla í Bandaríkj-
unum. V o r u honum þrjú mál
jafn töm. íslenzka, norska og
enska. Þó sat íslenzkan þar í önd-
vegi. Hún var móðurmál Hjálm-
ars, og úr Garðarsbyggð hafði
hann með sér þá þætti í menn-
ingu sinni, sem virtist verða hon-
um að mestu gagni á lífsleiðinni.
Árið 1906 fluttist Hjálmar
Bergmann til Winnipeg, tók þar
próf í enskum og kanadiskum
lögum, gerðist borgari í Kanada
og giftist árið 1907 Emilíu Jóns-
dóttur úr Bárðardal Hún var ná-
frænka Stephans G. Stephans-
sonar skálds, mikil gáfu og mynd
arkona. Eiga þau þrjú börn: Ingi-
björgu, sem er gift í Winnipeg,
Stefán lögfræðing í Winnipeg og
Herbert verkfræðing í Seattle í
Bandaríkjunum.
Hjálmar Bergmann gerðist á
unga aldri víðfrægur fyrir gáfur
og skarpleik. Mynduðust þjóð,-
sögur um snilld hans og afburði
í málflutningi. Kunni hann jafn
góð skil á lögum Kanadamanna,
Breta og Bandaríkjamanna, Leit-
uðu íslendingar til hans, þegar
þeim þótti vandi mikill á hönd-
um, eins og síðar mun sagt verða.
En meginstarf hans var að sjálf-
sögðu við málefni enskumælandi
Kanadamanna. Óx hróður hans
svo á þeim vettvangi, að auk
mála þéirra, er hann flutti sjálf-
ur, leituðu aðrir lögfræðingar oft
til hans ráða í vandasömum mál-
um. Hann flutti fyrstur íslend-
inga mál fyrir hæstarétti Kana-
damanna í Ottawa. Síðan flutti
hann fyrir landa sína mál fyrir
hæstarétti Bretaveldis, og hefur
engin annar Islendingur tekið að
sér þann vanda. Hlóðust á Hjál-
mar Bergmann margháttuð trú-
naðarstörf. Hann varð formaður
í stéttarfélagi lögfræðinga í Man-
itoba, doktor í lögum, átti sæti í
stjórn háskólans í Winnipeg og
var löngum formaður háskóla-
ráðs. Að lokum varð hann dóm-
ari í hæstarétti Manitobafylkis
og gætti þess starfs til dauða-
dags.
Islendingum vestan hafs þótti
miklu skipta frægðarorð það, er
fór af yfirburðum Hjálmars
Bergmans í lagamennt. Hans
sæmd var þeirra sæmd og sæmd
gamla landsins um leið, og þá
hlið málsins kunnu landar í Vest-
urheimi vel að meta. Það leiddi
af sjálfu sér, að Hjálmar Berg-
mann hlaut að taka allmikinn
iátt í félagslífi landa vestan hafs.
—Skömmu eftir að hann fluttist
til Winnipeg, gekk hann í félags-
skap við Tóma H. Johnson, og
höfðu, þeir saman málflutnings-
stofu, sem mjög var leitað til.
Þegar Tómas varð ráðherra í
Manitoba, hafði Hjálmar forystu
um starfsemi skrifstofunnar.
Ætterni, uppeldi og félagsskap-
ur Hjálmars við Tómas H. John-
son leiddi til þess, að Hjálmar
Bergmann kom oft á furðulega
mikinn hátt við mál íslendinga
vestan hafs. Landar í Vestur-
heimi hafa gert kirkjumálin að
þjóðlegum og félagslegum vett-
vangi. Kirkjufélögin og Þjóð-
ræknisfélagið hafa verið megin-
stoðir íslenzkrar menningar í
Vesturheimi. Hafa þessi tvíþættu
andlegu samtök bjargað íslend-
ingum vestan hafs frá að hverfa
minningalítið í þjóðahafið.
Þegar mestur gróandi var í
kirkjulífi íslendinga vestan hafs,
voru kirkjudeildir þrjár og þrír
höfuðskörungar til forystu. Séra
Jón Bjarnason var foringi þeirra,
sem stóðu á grundvelli hinnar
gömlu guðfræði. Hann minnti
meðal sinnar þjóðar mest á spá-
menn Gyðinga, óbilandi og ó-
bifandi í trú sinni á gildi lút-
herskra kenninga. I fyrstu var
séra Friðrik Bergmann áhrifa-
mestur vopnabróðir hans. Séra
Friðrik var í frændsemi við þá
íeðga Eirík.og Hjálmar, og var
vinátta með þeim frændum. Séra
Friðrik var prestur í Dakota.
Hann var stórvel gefinn maður,
fjölmenntaður og víðsýnn. Þeg-
ar hin svo kallaða nýja guðfræði
ruddi sér .til rúms, hallaðist séra
Friðrik að þeim kenningum.
Skiptist þá það kirkjufélag, sem
séra Jón Bjarnason hafði stýrt.
Urðu út af þeim skoðanamun
allheitar deilur og sögulegar.
Samherjar séra Friðriks Berg-
manns voru stórhuga og reistu í
Winnipeg fyrir söfnuð sinn
kirkju þá, sem mest og bezt hef-
ur verið gerð af íslendingum
beggja megin hafsins. Þriðji
söfnuðurinn voru únítarar, og
var séra Rögnvaldur Pétursson
prestur þeirra manna og leið-
togi. Hann var ágætlega vel gef-
inn og hámenntaður, jafnvígur
á trúmál, þjóðernismál, sögu og
bókmenntir. Allir voru þessir
trúmálaleiðtogar fæddir á Is-
landi, en höfðu flutt vestur, sum-
ir á barnsaldri, en aðrir fullvaxn-
ir. Þó að þá skildi mjög á um
skilning á heilagri ritningu, voru
þeir allir rammíslenzkir. Séra
Jón og séra Rögnvaldur krydd-
uðu ræður sínar jöfnum hönd-
um með tilvitnunum í biblíuna
og íslendingasögur. Séra Frið-
rik var nær samtíðinni í þjóð-
rækni sinni. Hann var snjall rit-
höfundur og minnti í viðhorfi til
andlegra verðmæta nokkuð á
Einar H. Kvaran. Var íslenzka
þjóðstofninum mikill sómi að
þessum glæsilegu forgöngu-
mönnum í trúar- og þjóðernis-
málum í Vesturheimi.
Þegar séra Friðrik Bergmann
féll frá, átti hann engan arftaka.
Skiptist söfnuður hans þá, og
gengu sumir í lið með samherj-
um séra Jóns Bjarnasonar, en
aðrir til séra Rögnvaldar. Hjálm-
ar Bergmann hafði í þessum
kirkjulegu átökum stutt séra
Friðrik, frænda sinn, en þó ekki
tekið verulegan þátt í opinber-
um orðaskiptum milli kirkju-
deildanna. En þegar hér var
komið, gekk hann vil fylgis við
söfnuð sér Jóns og átti mikinn
þátt í, að hin mikla og fagra
kirkja Friðriks Bergmanns varð
nú höfuðmusteri þeirrar kirkju-
deildar. Var Hjálmar Bergmann
virktarvinur Brandson læknis,
og voru þeir, meðan árin entust,
miklir áhrifamenn í félágslífi
Vestur-Islendinga.
Þegar Hjálmar Bergmann var
á miðjum aldri, kom fyrir landa
vestan hafs mál eitt, sem bregð-
ur ljósi á einlæga virðingu þeirra
fyrir íslenzku þjóðinni og þá trú
sem þeir höfðu á Bergmann við
vandasöm lögfræðistörf. Vestar-
lega í Kanada, þar sem fátt var
um íslendinga, var auðnuleys-
ingi af íslenzku bergi brotinn að
nafni Ingólfur sakaður um morð.
Átti hann enga vandamenn eða
vini að. Vörn vegna hans fyrir
réttinum vra ófullkomin, enda
lauk málinu svo, að hann var
sakfelldur og dæmdur til lífláts.
I Kanada eru þeir, sem dæmdir
eru til dauða, hengdir að fornum
enskum sið. Þegar fregn barst
um landið, að Ingólfur hefði ver-
ið dæmdur til dauða, sló óhug á
Islendinga í Vesturheimi. Þeir
höfðu í öndverðu sætt árásum
og lítilsvirðingu fyrir uppruna
sinn í köldu og fátæku landi. —
Þessum árásum var ekki svarað
með því að segja, að gott væri að
vera þar, sem enginn þekkti
mann, því að þar væri allt leyfi-
legt. I þess stað varð það bjarg-
fastur og óumdeildur ásetningur
Islendinga að koma þannig fram
í hinu nýja ættlandi, að kynstofn
inn hefði fremur sæmd en van-
sæmd af þeirra framgöngu. Hef-
ir þetta lánazt þannig að vestan
hafs eru íslendingar taldir um
andleg afrek, elju og þegnskap í
mannfélagsmálum í hópi fremstu
þjóða. Þegar Ingólfsdómurinn
féll, hafði enginn Islendingur
vestan hafs verið dæmdur fyrir
nokkurt meiri háttar afbrot. Hin
“Islendingseðlið sameinar
okkur hvar sem við erum”
Kveðjusamsæti fyrir
sr. Valdimar Eylands
Síðastliðið mánudagskveld
gekst Þjóðræknisfélagið fyrir
því, að sr. Valdimar J. Eylands
yrði haldið kveðjusamsæti hér í
bænum. Þar var margt manna
samankomið. Prestar bæjarins
fjölmentu einkum þangað. Sam-
sætið var haldið í hinu vistlega
veitingahúsi að Laugavegi 28.
Ófeigur Ófeigsson læknir
stjómaði samsætinu og bauð
heiðursgestina velkomna, séra
Eylands og. frú hans og dóttur
þeirra.
Biskupinn mælti fyrir minni
heiðursgestanna, lýsti veru
þeirra þetta ár sem sr. Eylands
hefir dvalið hér ásamt fjölskyldu
sinni. Sr. Jakob Jónsson tók
ennfremur til máls og flutti
heiðursgestunum kveðju frá fé-
lagi Vestur-Islendinga hér í bæn væri
um.
Því næst tók séra Eylands til
máls. Hann komst m. a. að orði
á þessa leið.
“Þegar okkur bar hingað að
landi fyrir ári síðan, var ísland
baðað í sól. Alt bendir til þess, að
eins verði, þegar við leggjum af
stað héðan vestur um haf. Þann
fyrirsjáanlega hegning Ingólfs
var í þeirra augum sameiginleg
smán fyrir allan kynstofninn. —
Létur Vestmann hendur standa
fram úr ermum. Samskot voru
hafin meðal landa um allar
byggðir og bæi til að kosta að-
gerðir við að fá líflátsdóminum
breytt í ævilangt fangelsi. Var
skotið saman hokkur þúsund
dollurum og Hjálmari Bergmann
falin sóknin í málinu hjá hinum
hærri stjórnarvöldum. Treystu
landar gáfum hans, skarpleik og
röksnilld. Tókst honum að bjarga
Ingólfi frá hengingu og íslend-
ingum frá þeirri smán, að einn
úr þeirra hópi hefði orðið að sæta
þessum svívirðilega dauðdaga.
Fór mikið frægðarorð af Hjálm-
ari sem lögmanni, og var hann
talinn einhver mesti lögvitringur
í öllu landinu.
Hjálmar var hár maður í
vexti, grannur og grannholda,
stilltur maður og hæglátur í fram
komu og fáskiftin í daglegum
háttum. I deilum málafærslu-
manna var hann hinn snjalli
taflmaður. Hann sá í einu marga
leiki og hvar líklegast væri, að
veila kæmi fram í leik mótstöðu
mannsins. Sókn hans bar vott
um skarpleika og framsýni, og í
rökræðum var hann harðfengur
og löngum sigursæll, og dáður
jafnt fyrir ágæta hæfileika og
mikinn manndóm í allri fram-
komu. Hann var jafnvígur á ís-
lenzkt mál og enskt og þótti ein-
hver orðsnjallasti maður, þar
sem gleðskapur var og skálaræð-
ur fluttar. Beitti hann þá fyndni
sem var í senn einföld og fáguð.
I einni slíkri ræðu hélt hann því
fram, að fullar sannanir væru
fyrir því, að engin kona væri í
himnaríki. Heyrðust þá kurr í
salnum, og þótti ólíklega til get-
ið. Hjálmar mun hafa búizt við
mótstöðu, og lá biblían hjá hon-
um á borðinu. Opnaði hann þá
hina helgu bók og las á völdum
stað úr himnaríkislýsingu þessi
orð í opinberunarbókinni: “Þá
varð þögn í hálfa stund”. Fögn-
uðu karlmenn þessari lýsingu og
þótti lögmaðurinn hafa fært
allgóð rök fyrir sínu máli, en
konur þóttust engu óvissari en
fyrr um himnaríkisvist. En
þetta litla gamanatvik sýnir blæ
inn á fyndni Hjálmars. Hann
beitti reglum hinnar skörpu hugs
unar, eftir því sem við átti 1
skálaræðum, málfærslu og dóm-
arastarfi. Hvar sem Hjálmar
Bergman kom fram, var hann
hinn glæsilegi andans maður, til
sæmdar þjóð sinni báðum megin
hafs. J. J.
tíma sem við höfum dvalið hér,
höfum við að sjálfsögðu haft af
mismunandi veðráttu að segja.
Fundið m. a. æðandi hafstorma
skammdegisins. En hinir sólríku
sumardagar sem við höfum lifað
hér undanfamar vikur, hafa
þurkað á burtu allar minningarn
ar um kuldann og hina geisandi
storma, sem stundum heimsækja
landið okkar. Allar hinar ótelj-
andi ánægjustundir, sem ég hefi
lifað hér á ættjörðinni þetta
ár, lifa bjartar og glæstar í end-
urminningunni, á komandi ár-
um.
Það var mér sérstök ánægja,
að heimsækja æskustöðvarnar í
Húnavatnssýslu. Sveitungar
mínir tóku mér rétt eins og ég
orðinn mikill maður og
héldu mér samsæti. Eg er þakk-
látur þeim, fyrir alla vinsemd
þeirra. Þakklæti mitt er þó mest
til safnaðanna á Suðurnesjum,
sem ég hefi þjónað undanfarið
ár, fyrir alla þá vinsemd, sem
þar hefir mætt mér, og eins við
kynni mín af ýmsum prestum á
prestastefnum og fundum.
Síðan rakti ræðumaður í fám
orðum ástæðurnar fyrir því, að
hann skyldi hafa lagt í ferð þessa
hingað. I fyrsta lagi kvaðst hann
fyrir löngu hafa lofað konu sinni
að fara með henni til íslands,
en frúin er fædd vestan hafs. I
öðru lagi, sagði hann, var það
heimþráin, sem allir útfluttir Is-
lendingar bera í brjósti. Að fá
að sjá ættjörðina. Það er hin
ramma taug er dregur menn
föðurtúna til. — Draumur sumra
um þá endurfundi, rætist. Koma
þeir stundum til baka læknaðir
af heimþránni. Hjá hinum magn
ast heimhugurinn um allan
helming, eftir að þeir hafa gist
ættjörðina að nýju. Eg sný aftur
vestur með gleði og þakklæti í
huga fyrir alt hið góða sem ég
og mínir hafa mætt hér heima.
Svo er það þriðja ástæðan, sem
snertir hin praktisku þjóðrækn-
ismál. Okkur, sem erum starf-
andi í Þjóðræknisfélaginu vestra
fannst nauðsynlegt að taka upp
samvinnu við ykkur hér á ætt-
jörðinni, sem aukið gæti kynni
okkar við Island nútímans. Við
gætum sótt hingað nýjan áhuga
eld, í túlkun okkar á því. sem ís-
lenzkt er. Og þegar til átti að
taka, að benda á mann til þess-
ara mannaskifta, þá stóðst ég
ekki freisinguna, að benda á
sjálfan mig, þar eð ég var þá for-
seti Þjóðræknisfélagsins vestra.
Hvað sem um mig verður sagt
með sanni og starf mitt þykist
ég mega fullyrða, að valið á
starfsbróður mínum, sem vestur
fór, hafi verið með ága'tum. —
Svo miklu lofsorði er loiáð á sr.
Eirík í íslenzku blöðunum vestra
sem hinn glæsilegasta kenni-
mann. »
Þegar ég kem vestur mun ég
fá mörg tækifæri til þess að túlka
þar þjóðræknismál. Eftir veru
mína hér á landi, mun ég geta
haldið betur á þeim málum en
áður. Eg hefi nú reynslu fyrir
því, hve samskifti milli okkar
vestur þar og ykkar, treysta
böndin yfir hafið og gera sam-
bandið lífrænna milli yðar og
vor. —
íslendingar hafa frá öndverðu
gert þrjár tilraunir til landnáms
vestanhafs. Hin fyrsta var gerð
með stofnun nýlendunnar græn-
lenzku er leið undir lok. Önnur
var gerð í Suður-Ameriku, en sú
tilraun varð að heita mátti að
engu. Sú var hin þriðja, er ís-
lendingar hófu landnám í Norð-
ur-Ameriku kringum árið 1875,
Hélt það landnám áfram til alda
móta, með þeim árangri, að nú
lifir fjöldi Islendinga bæði . í
Bandaríkjunum og Canada, sem
hafa sett sér það mark, að halda
við tengslunum milli ættlands-
ins og þjóðarbrotsins vestra.
En til þess að þetta megi tak-
ast, verður að efla samskiftin yf-
ir hafið. Og hið þjóðlega sam-
starf, verður að njóta styrks
bæði héðan og þaðan.
Það hefir löngum verið draum
ur minn, að geta þjónað ís-
lenzku kirkjunni. Eg fór upp-
runalega vestur um haf til þess
að geta komið hingað aftur og
gerst þjónandi prestur hér á
landi. Nú fer ég aftur vestur eft
ir þetta ár hér, betur undir það
búinn en áður, að styrkja sam-
starfið á milli Vestur-Islendinga
og heiipaþjóðarinnar. Öll sú vin-
átta og hlýhugur, sem mér hefir
mætt hér á landi, verður mér
til styrktar í því starfi í fram-
tíðinni. En þegar vestur kemur
og ég fæ tækifæri til að segja
íslenzku prestunum vestan hafs
frá þeim viðtökum, sem ég og
fjöiskylda mín hafa notið hér á
landi, þá er ég viss um, að hver
sem betur getur, af þeim, vill
koma hingað heim. En þær við-
tökur, sem sr. Eiríkur Brynjólfs-
son hefir notið vestra, sýnir að
fólkið beggja megin hafsins hef-
ir lagt blessun sína yfir þau
verkaskifti, sem hér hafa verið
upp tekin, og studd hafa verið
báeði af kirkju og stjórnarvöld-
um landsins.
Af gagnkvæmum kærleika
fólksins vestan hafs og austan
hefir brúin milli þjóðarhlutanna
orðið hærri, stöplarnir öflugri.
Er það von mín og trú, að sam-
starfið yfir hafið megi aukast og
eflast í framtíðinni, og skilning-
ur alls almennings á því, að enda
þótt fjarlægðirnar séu þetta
miklar, sameinar Islendingseðlið
okkur öll ,hvar sem við erum, í
eina þjóð.
Mbl., 22. júlí.
Landkynningarstarf
Dr. Richards Beck
Próf. Dr. Richard Beck heldur
ótrauður áfram sínu mikilvæga
starfi sem einn af helztu útvörð
ur íslenzkrar menningar í Vestur
heimi. I Almanaki Ólafs S.
Thorgeirssonar 1948, sem dr.
Beck er ritstjóri að, ritar hann
hlýja grein um Sigurð Júlíus
Jóhannesson skáld áttræðan, og
einnig grein um Jón K. Ólafsson,
fyrverandi ríkisþingmann í N,-
Dakota. Enn fremur skrifar
hann í sama rit hugleiðingar
“við legstað skáldkonungsins“
— Einar Ben. — I “Lögberg” 8.
janúar þetta ár ritar hann minn-
ingargrein um prófessor Halldór
Hermannsson sjötugan. I tíma-
riti Þjóðræknisfélags Islendinga
í Vesturheimi 1948 er löng og
merkileg ritgerð eftir dr. Beck
um bandaríska skáldið Long-
fellow og norrænar bókmenntir.
1 febrúar heftið þ. á. af “Skandi
navian Studies” skrifar hann rit-
dóm um hina merku bók
Alexanders Jóhannessonar “Um
frumtungu Indógermana og
frumheimkynni”.
Loks má geta þess hér, að í
jólahefti tímaritsins “Nord
Norge” 1947, ritar dr. Beck
grein um norska skáldið og
prestahöfðingjann Petter Dass,
og skrifar ritstjóri tímaritsins
þar á eftir greinarstúf um
“Noregsvininn próf. dr. Ric-
hard Beck”, og fylgir mynd af
honum. Jakob Jóh. Smári-
Alþýðublaðið, 30. júlí.
— Heyrðu, Sam, ég er búinn
að týna peningaveskinu mínu.
— Hefirðu leitað vel í öllum
vösum þínum.
— Já, allsstaðar, nema í rass-
vasanum vinstra megin.
— En af hverju leitarðu ekki
þar líka?
— Ja, sko. ég þori það ekki, ef
dr. veskið skyldi n úekki vera þar.