Lögberg - 12.05.1949, Blaðsíða 6

6
LÖGBERG, FIMTUDAGINN, 12. MAl, 1949
FORRÉTTINDI
Eftir GILBERT PARKER
J. J. Bildfell þýddi. — Ljóöin i þessari sögu eru
þýdd af Dr. Sig. Júl. Jóhannessyni.
Kathleen hafði orðið að mæta ýmsu
á lífsleiðinni, sem hafði þó ekki raskað
jafnvægi hennar. Hún hafði veriö fyrir
rannsóknarrétti í dómsalnum, ekki síð-
ur en fanginn á meðan að málið stóð
yfir. Það hafði verið um afar þýðingar
mikið spursmál að ræða fyrir hana. Hún
hafði þekt Charley Steele frá því að þau
höfðu bæði verið börn og jafnvel þá
hafði hann verið drottnandi persóna í
huga hennar. Hann hafði í hreinskilni
og aðdáun sagt henni að hún væri fógur,
en þeim vitnisburði höfðu aldrei fylgt,
hlýju augnaráðin, sem *vanalega eru
samferða slíkum orðum á vörum æsku-
manna. Hann hafði aldrei sýnt henni
nein kærleiksatlot, en samt rann blóðið
örara í æðum hennar við aðdáunar orð
drengja sem ekki var hægt að bar sam-
an við Charley Steele að glæsimensku.
Hann hafði altaf vakið óróa í huga
hennar hann var svo langt hafinn upp
yfir, hinn algenga æskumanna tíguleik,
og klæðaburð. Dagarnir og árin liðu, og
hann óx að árum, lyndis sérkennum og
glæsimensku. Heim bárust sögurnar
um hann frá skóla árum hans um
dyrfsku og áræði, yfirlæti og fyrirmynd-
ir, sem hann gaf. Á þeim tíma hafði
Kathleen vaxið og görst glysgjarnari,
eins og Charley Steele komst að orði
um hana ekki þó í neinum aðdáunar
anda, heldur í blákaldri alvöru. Honum
fanst hún vera sú fegursta kona sem
hann hefði augum litið, en hann hafði
aldrei litið til hennar, nema frá sjónar-
miði fegurðarinnar. Hann hugsaði um
hana sem ímynd holdlegrar fullkomn-
unar og hreinleika, sem væri eins laus
við alt tilfinninga líf og hann sjálfur.
Hann hafði hvað eftir annað sagt,
eftir að hann lauk skólanámi og fór að
stunda iðn sína, eftir tveggja ára fram-
halds nám í Evrópu, að viðkvæmt til-
finninga líf mvmdi áreiðanlega eyði-
leggja fegurðar jafnvægi Kathleen. Það
mundi örfa sálarlíf hennar um of, og
rask eðlisjafnvægi hennar, — að hún
yrði slitin af sinni eðlilegu rót! Henni
hafði fallið þetta algjörða tilfinningar-
leysi hans ílla, henni fanst að hún mundi
ílla geta sætt sig við tilbeiðsluna eina,
þó hún sjálf ætti sára lítið af henni og
sú tilfinning var orðin all þroskuð hjá
henni þegar að hún kynntist Kafteini
Tom Fairing.
Fairing leitaði ráðahags við Kathleen
Steele. Hann var myndarlegur á velli,
eignalaus, ákafamaður mikill, tregg-
áfaður en svo ábyggilegur að hann brá
aldrei orði sínu. Ehidalok kunningsskap-
ar Kathleen og Fairing urðu þau, að
svo miklu leyti sem Kathleen átti yfir
nokkurri hjartahlýju að ráða, þá helgaði
hún Tom Fairing hana. Hún unni hon-
um ekkiT hinum eldri skilningi á hreinni
og fagurri og djúpri ást, en á bakvið
hana lá þó val sem var ráðsett og hneigð
sem var áeðlilegum grundvelli byggð.
Fairing leitaði ráahags við Kathleen
en hún dvaldi svarsins, því þegar til þess
kom að velja fyrir fullt og allt, þá fór
hún að líta alvarlega í kringum sig. Sá
sem átti fyrsta sæti í huga hennar var
Charley Steele. Og föðurbróðir hennar,
sem vissi um viðleitni Fairing í þessu
sambandi tók það skýrt fram að ef hún
bindi sig honum, þá skyldi hún aldrei
fá brendan eyrir frá sér. En sú aðstaða
vakti aðeins gremju í huga hennar, en
hafði ekki nein önnur áhrif á hana. En
svo var Charley og fram hjá honum var
ekki gengið umhugsunarlaust. Hann
hafði þegar unnið sér álit sem lögfræð-
ingur og hann hafði tekið meistaratök-
um á glæpamálum þeim sem hann hafði
flutt, og þó að hann máske nyti ekki
hylli almennings, þá var hann skörung-
ur sem talað yrði um til daganna enda.
Hann var tígulegur, vel f jáður, og hann
átti stórt íbúðarhús, sem stóð á hæðinni
inn í skóginum. Hversu margir voru það
ekki seni höfðu sagt, “Þau væru prýði-
lega vel samanvalin hjón, hún Kathleen
Wantage og hann Charley Steele.”
Elftir því sem Fairing gerðist,áleitn-
ari í ásta máli sínu, því meir dvaldi hug-
ur hennar á manninum sem fólkið hafði
úthlutað henni, og á þann hátt sem val
þess hafði fyrir skipað.
Eftir að Kathleen fór að veita máli
þessu meiri athygli, fór Charley einnig
að gjöra það. Hann hafði ekki látið hið
lága og ljóta í lífinu ná haldi á sér, að-
eins komist nógu nærri þeirri hlið lífs-
ins til að kynnast henni. Hann hafði
ógeð á öllum löstum. ímyndunarafl hans
var mikið, og fegurðar smekkur. Honum
fanst Kathleen vera vel vaxin, og fögur.
En hann þóttist með sjálfum sér vera
viss um, að tilfinninga líf hennar hefði
ekki raskað jafnvægi lífs hennar, og að
það mundi aldrei gjöra það. Það líf eða
kend hafði aldrei ónáðað sjálfan hann,
og han skildi það aldeilis ekki. Hann
hafði verið kaldur og einrænn frá æsku.
Hann hafði að vísu átt kunningja, en
engan vin, og ekki heldur fest ást. til
neinna, eða neinnar. En honum var sýnt
um samræmi, rétt hlutföll, og hann ann
fegurð, að svo miklu leyti sem hann gat
unnað nokkru.
Tilbeiðsla hans var sprottin frá heila
en ekki hjarta. Þegar að hann leit á
mannlífið sem hann gerði stundum, með
samblandi af meðaumkvun og háði, og
furðaði sig á andstæðum þeim sem til-
finningin eða hjartagæzkan hefir vakið,
þá fanst honum að hún mætti missa sig.
Og nú þegar að hann einusinni var
farinn að hugsa um að gifta sig, sá hann
enga girnilegri en Kathleen. Hann vissi
um dálætði sem Fairing hafði á henni,
en hann gekk út frá því sem sjálfsögðu,
að í sálarlífi hennar væri ekkert að
finna sem samrýmst gæti þeirri til-
beiðslu. -Hún var enn aburða fögur og
í blóma æskunnar, og þá fegurð ætlaði
hann sér ekki að eyðileggja með tilfinn-
inga tilbeiðslu. Hann hafði ásett sér,
að sameina hjartaslög Kathleenar, og
sín svo að slög þeirra beggja væri í fullu
samræmi. Hann var ákveðinn í að gift-
ast henni.
Málið mikla hafði gjört útslagið á
fyrirætlanir Kathleen. Vald Charley
Steele yfir henni var sömu tegundar og
lífs aðstaða hans, og það var ekki aðeins
ylur hjartans, sem réði niðurstöðu henn-
ar, því, þó að hann stefndi í aðra átt,
en til Charley Steele, þá hafði hún ekki
að fullu gjört upp reikninginn á milli
þessara tveggja manna, þó að óhætt
sé að segja, að Fairing hafi átt meira
af hjarta yl hennar, en Charley Steele.
En þetta breyttist í dómsalnum þeg-
ar Charley hreif alla á vald sitt. Henni
fanst að dóms ákvæðið sem þar var
kveðið upp hljóðaði ekki uppá manninn
sakfelda sem þar sat. Hún var ekki að
hugsa um hann, heldur að það væri
sigur viðurkenning fyrir Charley Steele,
og sú viðurkenning fékk svo mikið á
hana, að hún úr sæti sínu kallaði
Charley! Charley! án þess að taka hið
minsta tillit til mannfjöldans sem inni í
dómsalnum sat.
Nú voru þau bæði saman í húsinu
undir hæðinni, og ákvæðisstundin var
komin endir óvissunnar, og upphafið á
einhverju.
Þau töluðu í nokkrar mínútur um
daginn og veginn, og í þeim samræðum
tók Billy þátt, svo spyr Kathleen Char-
ley Steele:
“Hvaða ástæðu heldurðu að maður-
inn hafi haft til að fremja morðið?”
Charley leit alverlega á Kathleen og
nokkuð kankvíslega. Það var naumast
hægt að gefa ákveðnari viðurkenningu
en hún gerði, því hún gekk alveg fram-
hjá dómsákvæðinu. Hann snéri sér að
dómaranum sem brá nokkuð í brún við
spurninguna, en náði sér fljótt aftur og
spurði rólega og blátt áfram, “Hvaö
heldurðu herra dómari, að það hafi ver-
ið?”
“Það hefir máske verið kona og
hehfnd í sambandi við hana.” Svaraði
dómarinn. Nokkrum mínútum síðar fór
dómarinn með föðurbróðir Kathleen-ar
út úr herberginu, til þess að skoða gaml-
ar og merkilegar bækur er föðurbróðir
hennar átti og Billy fór líka að ljúka við
eitt eða annað sem hann átti ógjört, svo
þau Kathleen og Charely voru ein eftir.
“Þú svaraðir mér ekki í dómsaln-
um,” Sagði Kathleen. “Ég kallaði á
þing.”
“Ég vildi heyra þig segja það hérna,”
svaraði hann.
“Segja hvað?” Spuði hún hálf vand-
ræðalega.
“Óska mér til lukku.” Svaraði hann.
Hún rétti honum hendina, og sagði
“Ég gjöri það nú. Það var dásamlegt.
Þú varst inn blásinn. Ég hélt að þú gæt-
ir ekki sleppt beizlinu þannig fram af
þér.”
Hann hélt þétt í hendina á henni og
sagði. “Ég lofa hátíðlega að gjöra það
aldrei aftur.”
“Hvers vegna ekki?”
“Hefir þú ekki óskað mér til lukku?”
Hann dró hana hægt að sér svo hún reis
á fætur.
“Það er engin ástæða,” svaraði hún
feimnislega, og hún fann að spurning
hans var tvíræð.
“Ég leyfi þér ekki að vera svo hégóm-
leg,” svaraði hann. “Héðanífrá verðum
við að vera félagslynd. Héðan í frá óska
ég sjálfum mér til hamingju Kathleen.”
Það var nú enginn vafi lengur. “Ó,
hvað er það sem þú ætlar að segja við
mig?” Sagði hún og dró ekki að sér
hendina sem hann hélt í.
“Ég sagði það alt í dómsalnum,”
Svaraði hann, “og þú skildir það.”
“Þú vilt að ég giftist þér Charley.”
Sagði hún einarðlega.
“Elf að þú heldur að engir verulegir
meinbugir séu á því,” svaraði hann og
brosti. Hún dró að sér hendina, og í
svip var stríð, á milli huga hennar og
hjarta. Hann vissi um hvað hún var að
hugsa en sá enga ástæðu til að ergja
sig út af því, eða óttast afleiðingarnar
af því. Rómantískar tilfinningar ristu
ekki djúpt og voru daglegir viðburðir í
lífi konunnar, þær gætu að vísu orðið
erviðir þröskuldir í lífi grunnhygginna
kvenna, en Kathleen var jafngeðja, og
átti yfir að ráða rólegum skapsmunum.
Taugar hennar voru stiltar í eðlilega
hraustum líkama. Hún hafði aldrei kent
sér neins meins.
“Það eru hvorki eðlilegir, eða óeðli-
legir meinbugir á því Kathleen”, sagði
hann, og tók aftur í hendina á henni.
Hún leit á hann alvarlega og sagði:
“Þú hheldur það virkilega?”1
“Ég veit það,” svaraði hann. “Við
verðum tvær fulkomnar myndir, á tjaldi
tímans.”
m KAPÍTULI
Fimm árum síðar
“Ert þú búinn að gleyma mér?”
Charley Steele leit upp rólega og
svaraði: “Elkki held ég það.”
Það kom þóttasvipur á andlitið á
manninum sem fyrst talaði, en hann
hvarf fljótt aftur þegar hann áttaði sig
á glettnis svari Steele. Hann hló kulda-
lega og sagði:
“Ég er Jón Brown.”
“Þá er ég vissum að mig misminnir
ekki,” sagði Charley og rétti honum
hendina, og mælti: “Ertu enn að prédika
smáræður?”
“Lít ég svoleiðis út?” svaraði Jón
Brown og það kom einkennur glampi í
augun á honum. “Þú veist vel að ég er
ekki að prédika neinar smáræður,”
sagði Jón Brown kaldranalega. “Máske
að þú hafir gleymt, að það eru þín verk
sem því valda.” “Það er einmitt ástæð-
an fyrir því, að ég hehfði átt að muna
eftir að gleyma því — Ég er hógværðin
sjálf.” Charley rendi tungunni út að vör-
unum eins og hann væri þyrstur, og
hann rendi augunum til litla veitinga-
hússins sem stóð dálítið norðar götunni
hinumegin.
“Hógværðin er þín bölvun,” sagði
Jón Brown ertnislega.
“Elinusinni varst þú að kenna mér,
að fegurðin væri hefndargjöf.” Charley
hló dálítið, en í þeim hlátri var ekki
meira af gletnis kímni hans, sem hann
var svo ríkur af og honum var svo eðli-
leg, heldur eldur en augnaglerið var
sjónarafl hans þó að hvorutveggja hefði
verið honum og háttum hans eðlilegt
frá æskuárum, eins og hið ytra látbragð
Jóns Brown, gaf aldeilis ekki til kynna
hvað honum bjó innan brjósts.
Jón Brown leit á Charley frá hvirfli
til ylja, en lét svo augun hvíla á andliti
forn kunningja síns og spurði kankvís-
lega “Kalla þeir þig fallega manninn
ennþá?”
“Nei, þeir segja bara þarna fer Char-
ley Steele!”
Tungan leitaði aftur út á milli
varanna, og augun hvörfluðu til dyranna
á húsinu sem stóð hinumegin við göt-
una, þar sem á var letrað á frönsku,
Jean Joliceur, löglegur vín og ölsali.”
Rétt í þeim svifum bar erki djákna
dómkirkjunnar, þar að sem þeir stóðu,
hann hneigði sig djúpt fyrir Charley
Steele, leit hornauga til Jóns Brown,
roðnaði lítið eitt rigsaði fram hjá.
“Ég er að hugsa um Bunpan,” sagði
forkunningi Charley Steele, og minni
þig á orð hans lauslega þýdd: “Þar fer
Jón Brown ef það væri ekki fyrir augna-
gler og lokkandi fegurð.”
Charley Steele lét sér hvergi bregða
við bituryrði mannsins, sem fimm árum
áður hafði látið ginnast af trúleysis for-
tölum hans. Hann aðeins svaraði “hver
veit!”
“Það er það sem þú varst alltaf að
stagast á — Hver veit! Það reið Jóni
Brown að fullu.”
Charley Steele virtist ekki veita því
sem Jón Brown sagði, hina minstu eftir-
tekt, en spurði: “Hvað hefurðu nú fyrir
stafni?” Og horfði hvast á andlit Jóns
Brown, sem úr var horfinn allur mann-
lífs ylur, alt hugrekki æskulífsins, sem
eitt fær vermdað æskuna í lífi mann-
anna. Hann var orðinn hi*ukkóttur í
framan og ógleði svipur stimplaður á
andlitið, ásamt dráttum sem bentu,til
nautnalífs, undirferlis og óráðfestu.
“Það er nú naumast teljandi,” svar-
aði Jón Brown.
“Hvað er það síðasta?” Spurði
Steele.
“Reyndi að selja hlutabréf í eitur-
námu (Arsenic Mine) við Superior
Vatnið.”
“Mistókst?”
“Já, að mestuleyti, það er ekki alveg
vonlaust. Mér hefir tekist að hjara fram
á þennan dag.”
“Hvað ætlarðu nú að taka fyrir?”
“Ég veit það ekki, máske ekkert,
Kjarkur minn er að mestu þrotinn.”
“Mig skyldi ekki furða þó að eitur-
náman komi sér vel fyrir þig,” sagði
Charley og rétti honum silfur hylki með
vindlingum í, um leið og hann leit frá
félaga sínum sem stóð steinhissa og
hálf sturlaður út af fífldyrfsku manns-
ins, sem nú rendi augum og huga til
svalans sem beið á bakvið dyrnar í hús-
inu fyrir handan götuna. Það rann kalt
vatn á mill skins og hörunds á Jóni
Brown, það var eitthvað svo ömurlega
óforskammað í uppástungunni um, að
þessi eiturfundur gæti komið sér vel
fyrir hann, þetta starandi gler á aug-
anu í Charley Steele virtist gefa orðum
hans en meiri áherslu. Þetta augnagler
Charley Steele virtist vera ímynd þess
sem á bak við hin bláu augu þess manns
bjó, — spurninguna sem aldrei lét hann
í friði hver veit? Sem á endanum hafði
svo ruglað hugsanir Jóns Brown, að
honum var vikið frá kjól kalli og máske
prófasts heiðri út í yðukast lífsins, þar
sem að hann hafði engri fótfestu náð.
En þrátt fyrir það hreif nú hin fyrri að-
dáun Browns á Charley Steele hann, um
leið og hann rétti Steeel hendina, tók
vindling úr silfur hylkinu og sagði:
“Máske að eitrið komi sér vel fyrir mig
enþá.”
Charley Steele lagði höndina á hand-
legginn á Brown, snéri honum við í átt-
ina til veitinga hússins, og án þess að
segja eitt orð meira gengu þeir yfir göt-
una og fóru inn í bakherbergi í veitinga-
húsinu, en þegar þeir gengu framhjá
veitinga borðinu í aðal veitingasalnum,
stóðu nokkrir menn við það sem vildu
yrða á Charley, en hann gekk þóttalega
framhjá þeim.
Þegar að þeir Charley og Brown
gengu inn í bakherbergið, sagði einn
af þeim sem við veitingaborðið stóð:
“Hversvegna er hann að koma hingaö,
ef hann þykist of góður til að tala við
menn. Til hvers eru veitingahúsin? Ég
skyldi með ánægju mölva þetta augna-
gler hans!”
“Þey! Þey!” tók Jean Jolicoeur fram
í, “Það gerir honum ekkert til. Hann
drekkur hér allann daginn og það sér
ekki hið minsta á honum.”
“Hann á fyrir konu mestu konuna
í bænum, ef að ég væri í hans sporum
þá mundi ég bera meiri virðingu fyrir
sjálfum mér.” Sagði Englendingur sem
þarna var inni.
“Hvað meinar þú með meiri —
heimska? Þú skalt ekki sýna þig hér
framar,” mælti hótelhaldarinn.
“Það er gott” sagði Englendingur-
inn. “Mér dettur ekki í hug að troða þér
um tær, og mér dettur heldur ekki í hug
að láta sjá mig í holunni hans Theophile
Karlamagnúsar-Cote Dorion.”
“Þér fellur ekki við Hótelið hans
Karlamagnúsar,” sagði svartur rumur
sem stóð hjá hótelhaldaranum.
“Jú mér fellur við Hótelið hans
Karlamagnúsar og mér fellur vel við
hana Suzan Karlamagnús, en ég er ekki
giftur Rouge Gosslin—”