Lögberg - 12.05.1949, Blaðsíða 7

LÖGBERG, FIMTUDAGINN, 12. MAÍ, 1949
7
Mrs. Hólmfríður Ingjaldson
MINNINGARORÐ
Auðug að dáð og dygðum, andaðist hún 30. maí 1946, á heimili
tengdasonar og dóttur, Edwards L. Johnson og Andreu Johnson.
Æfi Hólmfríðar var löng, nytsöm og fögur
Þessi mæta og merka kona var
fædd að Fagranesi, í Reykjadal,
í Suður-þingeyjarsýslu, á íslandi,
18. maí 1857. Foreldrar hennar
voru þau hjónin Andrés Ólafs-
son og Sesselja Jónsdóttir Krist-
jánssonar. Ólafur var móður-
bróðir Guðmundar skálds Frið-
jónssonar, á Sandi, en Jón faðir
Sesselju var bróðir Jóhannesar
bónda á Lavamýri, föður Sigur-
jóns sem einnig bjó þar. Sonur
Sigurjóns var Jóhann, hið mikla
leikritaskáld Islendinga. Sesselja
var nafnkunn yfirsetukona og
ljósmóðir fjölda barna. Móðir
hennar var Rannveig dóttir Jóns
Stefánssonar á Helgastöðum; en
bróðir Sesselju var Kristján,
móðurfaðir Jónasar Jónssonar
frá Hriflu, er mikinn þátt hefir
tekið í stjórnmálum íslands,
bæði sem meðlimur í stjórninni
og sem alþingismaður. Systkini
Hólmfríðar hér vestra voru:
Andrés Frímann Reykdal,
Ólöf Johnson og Kristjana
Dínusson.
Á íslandi voru:
Jónas, Sesselja, Rannveig.
Þrjú dóu ung. öll systkini
Mrs. Ingjaldson voru dáin á und-
an henni.
Hólmfríður var yngst af 14
systkinum. Þegar hún var 6 ára
gömul, misti hún föður sinn. Fór
þá Sesselja í húsmensku og hafði
Hólmfríði með sér, og hélzt sú
tilhögun þangað til dóttirin fór
að vinna; en eftir það annaðist
hún móður sína. Þær mæðgur
skildu aldrei fyr en Sesselja, 96
ara gömul, dó á heimili Ingjald-
sonhjónanna.
Árið 1881 fóru þær mæðgur að
Laxamýri, og þar vann Hólm-
fríður næstu 4 árin. Á því heim-
ili var ungur maður Tryggvi
ingjaldson, frá Húsavík. Þegar
hann var 8 ára gamall, misti
nann föður sinn, var hann þá
tekin í fóstur af hjónunum á
Laxamýri, og var hann, þeim
eins og sonur.
Árið 1885 giftust þau Tryggvi
°g Hólmfríður. Fór hjónavígslan
fram á Laxamýri, og voru þrenn
jón gift þar í einu samtímis,
enda voru allar persónurnar
starfandi á heimilinu. Er það
baft eftir bóndanum Sigurjóní,
við Þetta tækifæri: “Gjöri nú
aðrir betur.” Síðar voru tvenn blessaðist.
Mrs. Hólmfríður Ingjaldson
hugur og drenglyndi. Þetta voru
verkfæri sem reyndust vel í bar-
áttunni við margvíslega erfið-
leika. Þau bjuggu í Dakota til
ársins 1901.
Um árið 1901 hófst nýtt tíma-
bil í sögu Nýja íslands. Fyrir
vestan gömlu bygðina var stór
fláki, af óunnu landi. Á þessum
árum fóru menn að hugsa til
nýs landnáms á þessari eyði-
mörk, sérstaklega meðfram ís-
lendingafljóti og út frá því á
báða vegu. Þangað leitaði all-
stór hópur fólks frá íslendinga-
bygðinni í Norður-Dakota og
einnig annar frá nyrzta hluta
Nýja íslands. Það fólk varð að
flýja þaðan vegna flóðs úr
Winnipeg-vatni.
Inn á þetta landsvæði fluttu
Ingjaldsonshjónin uro þessar
mundir, námu heimílisréttar
land þar 1901. Fjöldi dugandi
mann og kvenna námu þar lönd,
en Ingjaldsonshjónin áttu ekki
minstan þátt í þeim framförum,
sem þar urðu andlega og líkam-
lega. Hann var hinn frábæri
athafnamaður, sem helzt vildi
alt gjöra fyrir alla, en hún veitti
ljúfa leiðsögu í háttprýði og
kristilegri menningu.
Landið, sem þau námu, var
nokkrar mílur fyrir vestan þar
sem stendur Árborg. Pósthús
kom þar síðar sem nefnt var
Framnes. Á því landi bjuggu þau
til 1924, og þrátt fyrir mikla
hjálpsemi er það heimil veitti,
blómgaðist hagur þeirra þar og
þessara hjóna búandi, á sama
tírna, f Islendingabygðinni í
orður Dakota, þau Ingjaldsons
jónin og Hans og Sórún Nelson.
Ariö 1886 fluttu þau Tryggvi
°g Hólmfríður Ingjaldson vestur
Una haf. Með þeim var Margrét,
ó ð i r Tryggva, sömuleiðis
fimar, ungur bróðir hans, og
esselja, móðir hennar, ásamt
’igríði uppeldisdóttur hennar.
æði voru þau Einar og Sigríður
rnnan fermingar aldurs. Með
Pennan hóp, tóku þau sér ból-
estu í Islendingabygðinni í
°rður Dakota. Auður þeirra
y^fósérhlífni, hugrekki, sam-
Cars Bought and Sold
SQUARE DEAL
MOTOR SALES
'The Working Man’s Friend”
Ph: 26464
297 Princbss Street
Half Block N. Logan
Og bygðin dafnaði einnig:
vegir voru lagðir, búskapurinn
þroskaðist, skólar komust á fót,
söfnuður var stofnaður, guðs-
þjónustu- og samkomuhús reist,
flestrar guðsþjónustur haldnar
ásamt sunnudagaskóla, og nokk-
ur prestþjónusta fengin. í öllu
þessu áttu Ingjaldsons hjónin
mikin og blessunarríkan þátt.
Heimilislíf þeirra var ávalt
farsælt, og börnin þeirra fengu
þar heilbrigðan þroska fyrir nyt-
samt æfistarf.
Þrátt fyrir þá feikna erfið-
leika, sem þetta nýja landnám
útheimti, er ég sannfærður um,
að þau hafa lofað Guð fyrir að
leiða þau í þessa bygð.
Hér á við að taka upp nokkurn
hafla úr ritgjörð um Mrs. Ingj-
aldson, eftir Mrs. Ingibjörgu
Ólafsson, sem birtist í Árdísi
1946, á þessa leið:
“Hólmfríður sáluga var sterk-
KAUPENDUR LÖGBERGS OG
HEIMSKRINGLU Á ISLANDI
Gerið svo vel að senda mér sem fyrst greiðslu fyrir
yfirstandandi árgang, kr. 25.00 fyrir hvort blað.
Dragið ekki að greiða blöðin. Það léttir innheimtuna.
Æskilegt að gjaldið sé sent í póstávísun. Þeir sem
eiga ógreidda eldri árganga, eru vinsamlega beðnir
að snúa sér til mín.
bJörn guðmundsson
Mávahlíð 37, Reykjavík.
trúuð kona. Húslestrar voru
haldnir á heimili þeirra alla
föstuna, og alla sunnudaga þeg-
ar ekki var messað í kirkju
þeirra. Geyma dætur þeirra
helgar minningar um þær guð-
ræknisstundir. Meðan ammj
þeirra lifði, fór allur hópurinn
inn í herbergi hennar meðan
lesið var. Sálmar voru sungnir
á undan og eftir lestri og góðar
stundir boðnar, að íslenzkum
sið. Aldrei var of mikið annríki
á því heimil til þess að sækja
kirkju. Mun aldrei hafa svo ver-
ið guðsþjónusta í söfnuði þeirra,
að Ingjaldsons fjölskyldan væri
þar ekki viðstödd.
Sunnudagaskóla kom Hólm-
fríður á fót í Framnesbygð (fyrir
vestan Arborg) og var forstöðu-
kona hans meðan hún dvaldi
þar. Einnig var hún, sunnudaga-
skólakennari í Árborg, eftir að
þau hjónin fluttu þangað, meðan
kraftar entust. Mun hún hafa
verið sérstökum kensluhæfileik-
um gædd. Hún var ein af stofn-
endum kvenfélags Árdalssafnað-
ar, hinn fyrsti forseti þess. Hélt
hún því sœti um langt skeið.
Heiðursforseti þess var hún hin
síðustu ár.”
Mrs. Ingjaldson var falleg
kona, falleg ásýndum, smekkleg
í framkomu, alúðleg í viðmóti,
en fegurð hennar var ekki síð-
ur hið innra, í anda og hjarta.
Hún var fróðleiksþyrst, víðlesin,
ljóðelsk, skýr í hugsun, með
heita löngun til Guðs og góðra
starfa. Ljómi einlægni og vel-
vildar var yfir öllu starfi hennar.
Það var ánægjulegt að koma á
heimili hennar eða hitta h
hvar sem var. Þessa fegurð
geymdi hún til daganna enda.
Dóttir hennar Mrs. Andrea
Johnson segir um hana: “Hún
er það yndislegasta gamalmenni,
sem ég hefi nokkur tíma þekt”.
Árið 1924 reistu þau sér lítið
en snoturt heimili í Árborg og
bjuggu þar síðustu samveru ár
þeirra. Hann dó þar 1938.
honum látnum flutti hún til
tengdasonar og dóttur Edwards
og Andreu Johnson í Arborg, og
var hjá þeim það sem eftir var
æfi, 8 ár. “Þar leið henni undur
vel” Þau hjónin voru samtaka í
því að auka gleði hennar. Hið
sama má segja um ástvinahóp-
inn allan, sem elskaði hana og
virt' Hún var 89 ára er hún
lézt. Hún beið eftir fararleyfi,
en hún beið með ró, og hafði
stundum yfir þetta stef:
“Þeir sem bíða, byrinn fá
og beztu höfn um síðir ná”
Börn þeirra hjóna voru þessi:
Sesselja, dó 1947, gift Guð-
mundi S. Guðmundson (dó
1941).
Ingimar Ingjaldson, fylkis-
þingmaður í Manitoba, kvæntur
Violet Paulson, dáinn 1934.
Snjólaug, gift Guðjóni Björn-
son í Arborg.
Andrea, gift Edward L. John-
son, Arborg.
Sigríður ekkja Andrésar John-
son, Oak Point.
Guðrún, gift Halldóri Erlend-
son, Arborg.
Rannveig, gift Evan Davis,
Chicago.
Kristjana, gift William Crow,
Winnipeg. Tvö börn dóu mjög
ung, Egill og Rannveig.
Ingimar dó í blóma lífsins frá
mikilhæfu starfi, og orsakaði
burtför hans blæðandi undir
eiginkonu, börnum, systkinum,
og foreldrum hans.
Mrs. Ingjaldson var jarðsung-
in af sóknarprestinum sr. Bjarna
A. Bjarnasnyi. Húskveðja var
flutt á heimili Johnsons hjón-
anna, þar sem hún átti heima,
aðal kveðjumálin í kirkjunni, og
greftrunarsiðir í grafreitnum.
Líkmenn voru synir barnanna
hennar. Kristján og Gordon
Ingjaldson, Stefán og Gestur
Guðmundson, Egill Johnson og
Ingimar Björnson.
“Sœlir eru hjarta hreinir því
að þeir munu Guð sjá.”
Minningarljóð eftir B. J.
Hornfjörð fylgja línum þessum.
Rúnólfur Marteinsson
Odclný Kristjánsson
Fœdd 10. september 1860 — Dáin 21. maí 1948
Oddný var fædd að Úlfstöðum _í Akrahreppi í Skagafirði í
Skagafjarðarsýslu á íslandi 10. september 1860. Foreldrar hennar
voru hjónin Gísli Guðmundsson og Oddný Magnúsdóttir, bæði
ættuð þar úr sveit. Þegar hún var aðeins sex mánaða fluttu for-
eldrar hennar austur í Þingeyjarsýslu og áttu heima á Breiðumýri
í Reykjadal. Þar Ólst Oddný upp.
í þessari sömu sveit liðu þá einn-
ig æsku ár hennar. Árið 1883
allann sinn búskap á óðalsjörð
sinni og farnaðist mæta vel. Sig-
hugðist hún reyna gæfu sína í . urð mann sinn misti hún árið
hinu nýja landi og fluttist til 1925. Hélt þó áfram búi sínu þar
Ameríku. Kom hún þá fyrst til til fyrir fáum árum að hún
Winnipeg. Þar vann hún í tvo | flutti í lítið hús í bænum Moun-
ár við ýms störf. 1885 flyttur hún
suður til svokallaðrar Eyford
byggðar í N. Dakota. Ekki löngu
seinna giftist hún Sigurði Krist-
jánssyni, ekkjumanni úr heima-
sveit sinni, einning fæddum að
Úlfsbæ. Átti hann tvo drengi
Benedikt, sem dó fyrir mörgum
árum og Kristján sem nú býr
í Vancouver, B.C. Canada.
Reyndist Oddný drengjum þess-
um sem hin ágætasta móðir. Þau
Sigurður og Oddný bjuggu svo
tain. Þar naut hún efri áranna
síðustu í skjóli astríkrar dóttur
Magneu, sem hlúði að henni til
hinstu stundar og svo hinna
barnanna sem svo trúlega lögðu
leið sína heim til hennar hvenær
sem tími frá önnum dagsins
leyfði. Hér seig henni hinsti
blundur á brá, og brún sást af
eilifum degi. Þá var 21. maí 1948.
Þau Sigurður og Oddný eign-
uðust fimm börn og eru fjögur
á lifi:
KVEÐJA
MRS. HÓLMFRÍÐUR INGJALDSON
ARBORO, MANITOBA
DÁIN: 30. maí, 1946
Bjargið þitt, var Heimilið þitt,
barns þín trúin; hinztu árin,
helg þér var, skjöldur var
til hinztu stundar. og skýlið bezta,
í mótlæti, sem í elli
máttur sannur, unað veitti,
sendur þér alt að stundar
frá sólar hæðum. — œfilokum. —
Liðna hana lítum; Framnes bygð vill færa,
lengi nafn Hólmfríðar fylstu þakkir sínar,
geymast mun í minni, lífs frá liðnum tímum
sem minning hennar tíðar. leiðar stundir þínar.
ítök mörg hún átti, Er þú hjá oss undir,
innan bygðar sinnar, œtíð bygðar sómi,
hjá öldnum æsku vinum vönd að verkum öllum,
er alúð minnast þinnar. — var að allra dómi. —
Hana heim að sækja, Börn! Með kveðju hún bendir,
hugljúf slík var kynning, björt er leið til hœða.
orðin og framkoma, Endurfundir öðlast,
ógleymanleg minning. eilíft hnossið gæða.
Æskan traust þar átti, Alt og alla kveður,
og uppfrœðsluna vísa, öllum þakkir færa,
í hjartans málum hennar, og þig œtíð styrki
hún þau upp nam lýsa. — eining, — bygð mín kæra. —
Dygða kona er dáin,
Drottinn kallað hefur;
lífið er hún unni,
æðri mátt nú gefur.
Hlið við hlið nú hvila,
hjón, — en mannörð lifir;
Ijómi Ijósið trúar,
legstað þeirra yfir! —
B. J. HORNFJÖRÐ
Magnea, býr áfram í litla hús-
inu á Mountain.
Guðrún, gift M. S. Guðmunds-
syni að Garðar, N. Dakota.
Gíslína, gift B. C. Gilbertson,
Barnesville, Minnesota.
Sigurður er býr á ættaróða-
linu í Eyford byggðinni.
Tvo systkini Oddnýjar komu
og vestur um haf, en þau voru
Sigurlaug, gift Jóni Sigurjóns-
syni Winnipeg og hálfbróðir
Magnús Jónsson sem bjó 1 Ey-
ford byggð og dó þar. Sigurlaug
er einnig dáin fyrir nokkru.
Oddný var ein af þessum ís-
lenzku, tryggu, greindu sæmdar-
konum sem prýtt hafa hóp frum-
byggja kvenna okkar sveita.
Annir heimilisins voru miklar,
með þreki og festu var þeim önn- -
um mætt, án möglunar eða víls.
Hún vissi vel að maðurinn lifir
ekki af einu saman brauði og
því fann hún tíma til að auðga
anda sinn og sálarlíf með lestri
góðra bóka, og þar með líka týna
aldrei þeim íslenzku erfðum sem
einar er hægt að flytja yfir haf-
ið. Alt íslenzkt og göfugt átti
heima hjá henni.
Þrátt fyrir alla önn og störf
fann hún einnig tíma til að
styrkja með ráði og dáð félags-
skap kvenna byggðarinnar og
styðja öll góð málefni félagslega,
enda naut hún heiðurssætis í
slíkum félögum þegar ellin nú
sótti hana heim.
Seinni árin þegar starfskraft-
arnir voru minni var ljúft að lifa
upp íslenzka æsku og lofa ensk-
um heimi að líða framhjá óreitt-
um. Veikindi og sorg lögðu leið
sína um bæ hennar, en með still-
ingu og bjargfastri trú mætti hún
því og möglaði aldrei um sitt
hlutskifti. Hún gat litið yfir
liðnu árin og haft yfir í hugan-
um: “Ég hefi reynst trú, ég hefi
runnið skeiðið.” Og til hins eilífa
lands og eilífra launa gekk hún
hinstu sporin, ókvíðin, vitándi
vel að Hann sem leitt hafði hann
og blessað frá einu landi til ann-
ars myndi og blessa henni síð-
asta landnámið eilífa.
Og orð sálmsins bergmáluðu
hug hennar:
“Ég ferðast og veit, hvar mín för
stefnir á.
Ég fer til Guðs eilífu landa.”
Jarðarför Oddnýjar fór fram
frá Vikur kirkju að Mountain,
25. maí 1948 og var hún lögð til
hinstu hvíldar í Mountain Graf-
reit. Séra E. H. Fáfnis flutti
kveðjumálin hinstu, að viðstödd-
um flestum nánustu ættingjum
og samferðaliði. Friður sé með
minningu frinnbyggjakonunnar.
E. H. FÁFNIS
Y.W.C.A
W
RESTORE
FOR SERVICE
Over the past fifty years the Winnipeg Y. W.C.A. has been a “home away from home”
for girls. The Christian atmosphere of this community centre has helped a large
number of girls from rural Manitoba to form friendships in the City, and has given
them a home where living is congenial and inexpensive.
Y.W.C.A. Building Fund
The present building, now over forty years old, requires restoration and
decoration. The plumbing and heating plant must be renewed, both in the
interests of safety, and for more economical operation. The limited main-
tenance budgets over the past number of years have prohibited any major
improvements being undertaken, and for the first time since 1928, the
Y.W.C.A. is making an appeal tö the public for funds.
$150,000 Urgently Needed
The minimum amount required to carxy out this very essential program
of restoration is $150,000. The support of every part of the Province will be
necessary to carry it through. The work must be undertaken this Summer,
and we must raise the money at once. WILL YOU HELP?
Send Your Contribution Today, Large or Small, to
«
Y.W.C.A. BUILDING FUND
Y. W. C. A., ELLICE AVENUE, WINNIPEG