Lögberg - 09.06.1949, Blaðsíða 7

LÖGBERG, FIMTUDAGINW, 9. JÚNÍ, 1949.
7
“Þegar mamma kom heim”
(Frarnh. af hls. 3)
að heilsa Jónu og tala við hana;
svo sneri hún sér að mér og
sagði: “Er þetta Ranka, eða er
þetta Imba?” Ég sagði til mín.
Elztu börnin þekkti mamma; þau
hafði hún séð, en við Imba vor-
um á svo líku reki og okkur
yngri börnin fimm hafði hún
ekki séð fyrri, en rödd okkar
allra þekkti hún.
Svo var farið inn í baðstofu
og þar fór mamma að taka upp
ýmislegt, sem hún hafði keypt á
Borðeyri til þess að gefa okkur.
Meðal annars voru fingurbjargir.
sem hún gaf okkur yngri systr-
unum. Þær voru steindar innan,
bleikar eða ljósbláar, og þótti
okkur þær fallegar. Þær voru í
litlum, smáhólfuðum pappastokk
með glerloki og féll stokkurinn
í minn hlut og þennan stokk á ég
enn .Ekki var okkur sagt að fara
neitt út aftur, við fengum að
vera í kringum ^mömrnu. Þetta
var hátíðakvöld. Yngstu börnin
tvö settust hj^ henni. Hanna
sagði: “Ég skal segja þér falleg-
ustu söguna, sem ég kann.” Hún
sagði; “Ég skal syngja fyrir þig
fallegasta lagið sem ég kann.”
Þegar leið á kvöldið varð mér
reikað norður fyrir skemmu-
vegg; þá var komið sólarlag og
“heiðrík aftankyrrð.” Barnshug-
urinn var svo gagntekinn af lof-
gjörð og þakklæti eftir dásemd-
ir þessa dags, og þarna í kyrrð-
inni og einverunni varð hann að
tjá sig í orðum. Sjálfsagt hefur
það verið barnalegt, en það kom
frá hjartanu. Svo fór ég suður
fyrir bæ; þar voru piltarnir með
hestana, voru að laga járnin
eftir ferðina. Hjá þeim var næt-
urgestur, Halldór Bjarnason, afi
Halldórs Helgasonar skálds.
Hann smíðaði íbúðarhúsið í Bæ
1886 og kom í kynnisför norður
á hverju ári eftir það og var
aufúsugestur hinn mesti, en nú
var hann að missa sjónina. “Þú
^ttir að hitta .þennan lækni,
Halldór,” sagði einn piltanna.
‘‘Ég hef gert það,” sagði Halldór,
“en hann vildi mig ekki, sá skra
•ti, hann gat ekkert hjálpað
mér.” Mér fannst skugga bregða
yfir þetta bjarta kvöld, því að
ág kenndi svo í brjósti um þenn-
ar* góða mann og ég var svo
barnaleg, að ég þoldi varla að
hann skyldi segja “sá skra..ti”
um manninn, sem læknaði
mömmu.
Morguninn eftir voru pabbi
°g mamma að skoða sig um utan-
bæjar og eltum við krakkarnir
Þau í halarófu. “Varaðu þig að
reka þig ekki á,” sögðum við af
gömlum vana, ef mamma fór inn
um lágar dyr. “Þau muna ekki
að nú sé ég,” sagði mamma. Svo
fóru þau út að Bæ að heilsa
frændum og vinum, en áður var
úrukkið hátíðakaffi með pönnu-
kökum og jólaköku, og þótti okk-
ur það veizla í þá daga.
Litlu síðar kom séra Páll af
þmgi og messaði á báðum kirkj-
unum sama daginn, fyrst á Stað
og svo á Prestbakka. Þá fóru for-
eldrar mínir til kirkju með sumt
af yngstu börnunum. Það voru
mikil viðbrigði að sjá mömmu
§anga rösklega að því að ferð-
búa sjálfa sig og aðra. Ég man,
Pegar hún var að fara á bak; nú
þurfti ekki að hjálpa henni og
eiða hana að hestinum.
£*egar mamma kom að sunnan,
mættu þau á Borðeyri séra Þor-
valdi á Melstað og konu hans.
au voru að fara með Böðvar
s°n sinn, þá barn að aldri, til
^kninga vestur að Hvammsdal
Magnúsar Guðlaugssonar
bómópata. í þeirri ferð komu þau
a® Skarði á Skarðsströnd. Þar
Var 'séra Jónas Guðmundsson,
aður á Staðarhrauni, og var þá
orðinn blindur. Þau sögðu þar
réttirnar af mömmu; var þá
rugðið við og farið með séra
ónas suður á Akranes og fékk
hann fulla sjón.
Nokkrum misserum síðar hitti
fe#ra í’orvaldur mömmu og sagði
a við hana: “Þér voruð einu
sinni veðurspáin mín. Þegar þér
komuð af Akranesi og við hitt-
umst á Borðeyri, þá var ég þar
með Böðvar minn dauðvona.
Þegar Finnur kom þarna á móti
mér sigri hrósandi, þá hugsaði
ég, að þetta skyldi ég hafa til
marks, að mín ferð myndi einnig
ganga farsællega, og það rætt-
ist.”
Föður mínum leiddist, að
mamma gat ekkert lesið; batt
hann þá saman tvenn gleraugu
og gat hún þá lesið, en þessa
þurfti ekki lengi með, því um
haustið komu gleraugun frá
lækninum, tvenn mjög sterk
gleraugu, önnur til að ganga með
daglega, en hin til að lesa með
og vinna í höndum. Einnig þetta
var hátíðisdagur. Gleraugun
voru í svörtum pappahúsum
með gylltri stjörnu. Síðan þykja
mér þau gleraugnahús fallegust.
Faðir minn skrifaði nú grein
í Isafold með fyrirsögninni: “Fá
heyrð læknishjálp.” Tveimur ár-
um síðar kom einnig í ísafold
kvæði til Björns Ólafssonar
læknis eftir Benedikt Gröndal;
þar eru þessar línur:
“Og móðurinni barnahópur
hvarf
og hljómurinn var hennar eina
gleði”
o. s. frv.
Það sagði mamma, að hún
hefði misst minni eftir að hún
fékk sjónina; áður hafði
óbrigðult stálminni, en nú kom
svo ótal margt nýtt til að muna.
Eitt kvöld var mamma frammi í
búri eitthvað að gera og var í
myrkrinu; ein systranna kom þá
til hennar. “Því kveikirðu ekki?”
sagði hún. “Æ, ég mundi ekkert
eftir ?ví,” sagið hún, hún var
svo vön að vinna í myrkrinu,
en þá kveikti hún strax.
Mér var minnisstæðast hversu
allir samglöddust mömmu af
heilum hug. Gamall maður kom
og var að heilsa henni og bætti
við: “og ég óska þér — — ég
óska þér-----gleiðlegrar hátíð-
ar.” Hann var góðglaður, en
en þarna fylgdi hugur máli, þó
honum vefðist tugna um tönn,
en orð hans áttu þó vel við.
Það var sumarið eftir, 1892, að
mamma fór einn morgun suður
að læk í glaða sólskini. Þegar hún
kom inn aftur, þá sagði hún;
“Nú sá ég sama bláa litinn, sem
ég sá, þegar augun voru skorin
upp; það var í daggardropa suð-
ur við læk.”
Sextán árum síðar, sumarið
1907, . fóru foreldrar mínir með
“Vestu” frá Borðeyri til Reykja-
víkur. Samskipa þeim var Jón
blindi frá Mýlaugsstöðum; einn-
ig voru margir þingmenn með
skipinu; voru þeir Norðlending-
arnir oft að koma til Jóns og vita
hvernig honum liði. Einu sinni
voru þau að drekka kaffi og buðu
Jóni með sér og var mamma
að hjálpa honum. Þá sagði Jón:
“Það er einkennilegt með þessa
konu, það er eins og hún viti allt,
sem ég hugsa.” “Það er ekki ein-
kennilegt,” sagði faðir minn,
“því sjálf hefur hún verið blind
í mörg ár.” Rétt í þessum svif-
um koma þeir inn Jón í Múla
og Karl Finnbogason. “Nú ert
ekki einn í ráðum, karl,” sögðu
þeir. “Nei,” sagði Jón, “en það
er annað, ég hef hitt hér konu,
sem hjálpar mér af svo mikilli
nákvæmni, að það er eins og
hún viti allar mínar hugsanir,
en mér er líka sagt, að hún hafi
verið blind í mörg ár. Þetta er
það einkennilegasta, sem fyrir
mig hefur komið.” “Það er þó
ekki sú, sem kvæðið var um,”
sagði Karl Finnbogason. “Jú, það
er hún.”
Heimleiðis frá Reykjavík fóru
foreldrar mínir alla leið landveg.
Þá auðnaðist móður minni að
fara um þessi héruð alsjáandi,
sem hún hafði oft farið um áð-
ur, án þess að sjá þau til nokk-
urrar hlítar.
Björn læknir sagðist vona, að
mömmu entist þessi sjón meðan
hún lifði, og hann varð sannspár.
Hún hélt óskertri sjón til ævi-
loka, fram yfir áttrætt. Alls einu
sinni varð hún að skipta um
lestrargleraugu og fá önnur
sterkari.
Það fylgir ellinni, að menn
gleyma öllu því daglega og muna
helzt eitthvað frá æskuárnum.
Þó vona ég, að ég muni alltaf,
þegar mamma kom heim og
spurði mig hvað ég héti.
Akranes ..
VerndiÖ öryggi Canada . . .
MÖLBRJOTIÐ KDMMUNISMANN
Til yðar, sem börðust gegn kommúnisma í Evrópu --
Til yðar er berjist gegn kommúnisma í Canada —
er þessi beina staðhæfing gerð --
Á máli forfeðra yðar segjum vér þetta:
• Atkvæði með Sósialistum er atkvæði fyrir kommúnista.
• Atkvæði með Liberölum er atkvæði með Sósialistum.
Liberal forsætiráðherra St. Laurent, hefir ógnað landi voru með Liberal-Sociahst samsteypu-
stjórn. í augum hans eru Socialistar einungis “Liberalar í flýti”. Hann hefir sagt þetta. Hann meinar það.
Kommúnistar hafa í mörg ár stuðlað að Liberal-Sociaiist bræðingi. Og með þeim hætti einum
gætu þeir hugsað sér að lifa af í Canada.
Kommúnistum er ljóst að Progressive Conservative flokkurinn er staðráðinn í að hrekja þá úr
fylgsnum þeirra út á opinn vettvang Demokratiskra, dómstóla.
Canada má aldrei verða land óttans undir
járnhæl kommúnismans.
Hugleiðið stefnu flokkanna — C.C.F. — Soc-
ialistar — L.L.P. — kommúnistar — Liberalar,
sem vinna með báðum.
Verndið Canada frá ótta. Gerið Canada að
öryggu, demókratisku vígi fyrir öll okkar börn.
Greiðið atkvæði með yðar
PROGRESSIVE CONSERVATIVE
FRAMBJÚOANDA
Published hy the Progressive Conservative Party, 141 Laurier Avenue, Ottawa.