Lögberg - 18.08.1949, Blaðsíða 6

6
L.ÖGBERG, FIMTUDAGLNN, 18. ÁGÚST, 1949
FORRÉTTIINDI
Eftir GILBERT PARKER
J. J. Bildícll þýddl. — LjóOin í þessari sögu eru
þýdd af Dr. Sig. Júl. Jóhannessyni.
„Bréfið, sem ég fór með þangað, var
til veika mannsins hjá Jó Portugais á
Vadromefjöllunum“.
„Jæja, þá veit presturinn það. Það
er máske einhver ríkismaður sem hefir
komið til að leita sér heilsubótar og er
að leika sér að því að vera skraddari.
En því var ekki nafnið hans á bréfinu.
Það þætti mér gaman að vita. Það er
það, sem ég ekki skil“.
Rósalie hristi höfuðið og leit hugsi
út um gluggann og í áttina til skradd-
araverkstæðisins.
„Hvað hefurðu séð hann oft?“
„Aðeins einu sinni“, svaraði Rósalie
og það var satt. En hún sagði ekki frú
Flynn frá, að hún hefði þrisvar sinnum
gengið nærri alla leið til Vadróme-fjall-
anna í þeirri von, að hún myndi sjá
hann aftur, og að hún hefði farið til
staðar þess, sem kallaður var „Flax-
beater^ (staður þar sem línkorn er
þreskt), sem var mikill uppáhaldsstað-
ur hennar, í þeirri von, að hann mundi
fara þar fram hjá, því sá staður var
við aðalveginn frá Vadróme-fjöllunum,
og hún sagði henni heldur ekki, að
hann hefði naumast horfið henni úr
huga síðan hún sá hann.
„Þó að Portugais viti eitthvað þá
segir hann víst ekki frá því“, sagði frú
Flynn eftir stundarbið. Svo kemur það
okkur ekki við góða mín. „En er það
ekki hann Jó, sem kemur þarna út úr
skraddarabúðinni ? ‘ *
Þær litu báðar út um gluggann og
sáu að Jó mætti Filion Lacasse, söðla-
smiðnum og Maxi milian Cour, rakar-
anum. Þeir stóðu allir á miðri götunni
um stund og Jó var að tala við þá. Hann
var vanalega þurr í viðmóti og drumbs-
legur, en nú var eins og hver tuska á
honum talaði. — Charley og hann höfðu
komið sér saman um hvað hann ætti
að segja fólkinu í Chaudieur. Frú Flynn
gat ekki staðist það að sjá þessa þrjá
menn skeggræða þarna úti á götunni.
Hún opnaði dyrnar á pósthúsinu og
kallaði á Jó og sagði: „Verið þið ekki
að krunka nefjunum saman þarna eins
og þrír hrafnar. Komdu inn, Jó — ung-
frúin segir að þú skulir koma inn og
segja sögu þína hér inni, ef að hún er
húsum og eyrum hæf. Jó Portugais. Þú
segir varla nei, þegar ungfrúin skipar,
bætti hún við“.
Eftir að Jó var kominn til þeiíra
sagði hann: „Það er ekkert að athuga
við þetta, því eins og ungfrúin veit, þá
var presturinn viðstaddur, þegar hún
ko mmeð bréfið til monsieur Mallard.
Presturinn veit þetta allt saman. Mon-
sieur Mallard kom til mín veikur og
var hjá mér. Það er ekkert betra til að
lækna vissa sjúkdóma en að anda að
sér greniskóga- Einilyngslofti. Hann
var oft mjög hljóður á meðan
hann var hjá mér. Presturinn kom og
kom. Hann veit allt um þetta. Þegar
monsieur batnaði sagði hann: „Ég vil
ekki fara í burtu frá Chaudiere. Ég vil
vera hér. Ég er fátækur, o gég vil vinna
fyrir mínu daglega brauði hérna“. Fyrst
eftir að honum batnaði vann hann að
trésmíði. Hann bjó til skápa og mynda-
ramma. Presturinn hefir einn af skáp-
unum í skrúðhúsinu í kirkjunni. Ramm
arnir hafa verið settir utan um krossa
í kirkjunni“.
„Þetta nægir mér!“ sagði Maxi-
milian Cour.
„Fékk hann nokkuð fyrir þá?“
spurði Filion Lacasse alvarlega. Hann
setti ekki einn eyri fyrir þá. Og það
sem meira er, að hann er farinn að
vinna fyrir hann Louis Trudel kaup-
laust. Hann gekk hér í gegnum bæinn
í gær, og sá Louis gamlan, boginn og
veikan við vinnu sína og hann settist
hjá honum og fór að vinn.
„Það nægir mér“, sagði söðlasmið-
urinn. Ef að maður vinnur fyrir kirkj-
una kauplaust þá er hann kristinn. Ef
að þú vinnur fyrir Louis Trudel kaup-
laust, þá ertu asni — fyrsta flokks asni
— eða þá heilagur maður. Ég vildi ekki
vinna fyrir hann Louis Trudel, þó að
hann borgaði mér finn dollara á dag“.
„Heimska! Sá, sem vinnur fyrir
Louis Trudel vinnur einnig fyrir kirkj-
una, því allt, sem Louis þénar fer á
endanum til kirkjunnar — það stend-
ur að minnsta kosti í erfðaskránni hans
eftir því sem friðdómarinn segir, og
hann ætti að vita það“, sagði Maximili-
an Cour.
„Sjáið þið þarna“, tók frú P’lynn
fram í og benti með hendlnni yfir göt-
una og til skraddaraverkstæðisins.
Sjáðu matsalann, hann er að reka höf-
uðið inn um dyrnar og þar er Margloire
Cadoret og rakarasvínið hann Moise
Moisan að stara inn um dyrnar og —“
Áður en hún lauk víð það, sem hún ætl-
aði að segja, leit rakarinn og félagar
hans, skyndilega við og héldu út á göt-
una og flýttu sér. Þeir, sem í pósthús-
inu voru gengu út á götuna og sáu að
skammt frá þeim hafði hópur af fólki
safnast saman. Rósalie lokaði pósthús-
dyrunum og fór út á eftir þeim og flýtti
sér.
Fyrir framan Trois Couronnes hótel-
ið var að gerast sorglegur atburður.
Germanin Boily, hestatemjarinn hafði
ekið tömdu elgdýri upp að hótelinu, og
hafði drukkið meira af víni en góðu hófi
gengdi. Máske til að drekkja endur-
minningunni um viðskipta ekkju Plom-
ondons og hans, sem voru nýafstaðin
og var því í vondu skapi og tók upp á
gáleysislegu flangsi við dýrið, sem tók
því illa og réðst að Germain með horn-
um og fótum. Boily var of drukkinn til
að koma skynsamlegri vörn fyrir stg
svo dýrið tróð hann undir fótum sér.
En með Boily var stór og grimmur
varðhundur, sem læsti vígtönnunum í
kverkar dýrsins, dróg það niður og reif
flygsu úr hálsi þess. Þetta skeði svo að
segja á augabragði. Fólkið hljóp út til
þess að sjá aðfarirnar, en hélt sig þó í
hæfilegri fjarlægð, þar til að Elgdýrið
var fallið, þá gekk það nokkru nær
manninum, sem lá meðvitundarlaus á
snjónuní. Áður en nokkur þeirra gat
gat náð til hans hljóp hundurinn til hús
bónda síns og stóð yfir honum illilegur
og urrandi. Hóteleigandinn ætlaði að
ganga til mannsins, en hundurinn gerði
sig líklegan til að stökkva á hann, svo
hann sneri aftur. Svo reyndi M. Daup-
hin, friðdómarinn og komst nokkrum
fetum nær manninum, en hótelhaldar-
inn hafði gjört, en snéri fljótlega til
baka aftur, þegar hundurinn bjó sig til
að stökkva á hann. Einhver bað um
byssu, og Filion Lacasse hljóp heim til
sín. Hundurinn hafði nú lagst niður með
lappirnar yfir húsbóijida sínum og horfði
á þá, sem í kring voru, með blóðstorkn-
um augum. Eina ráðið sýndist vera að
skjóta hann, en sá, sem það reyndi varð
að vera viss í sinni sök til þess að skaða
ekki manninn, ef hann skyti á hund-
inn.
Mannþyrpingin hafði nú greiðst í
sundur og farið heim til sín og stóð við
glugga og í dyrum húsa sinna og
horfði á.
Filion Lacasse kom brátt með byss-
una. En hver vildi verða til þess að nota
hana? Jó Portugais var bezta skyttan,
sem menn þekktu þar um slóðir og tók
hann við byssunni. Þegar hann var að
taka við henni kallaði Rósalie Evan-
turel: „Skjóttu ekki! Bíddu!“ Og áður
en menn vissu af, var hún löggð af stað
til mannsins meðvitundarlausa, og
hundsins, sem hún kjassaði og kallaði
á með nafni.
Allir, sem sáu til hennar stóðu á önd
inni. Þa ðleið yfir konu, aðrir skulfu af
ótta, og Jó Portugais lét byssuna síga,
Óhikandi gekk Rósalie til hundsins og
talaði vingjarnlega til hans. Það leit út
fyrir að hundurinn ætlaði að ráðast á
hana, en hún hélt út hendinni og gældi
við hann og þegar hún kom til hans
lagði hún hendinaá höfuðið á honum,
en hann lagðist urrandi niður aftur og
dró sig urrandi ofurlítið frá manninum
og sleikti hendina á Rósalie, þar sem
hún kraup við hliðina á Boily og þreif-
aði eftir hjartaslögum haris. Hún lagði
hendina yfir hálsinn á hundinum og
sagði við þá, sem hjá stóðu: „Komið
þið einhver ykkar — aðeins einn! —
Já, þú monsieur!“ bætti hún við, er
hún sá Charley, sem var alveg nýkom-
inn til þeirra, koma til hennar — aðeins
þú og taktu hann upp og berðu hann
heim til mín“.
Hún hélt enn hendinni um hálsinn
á hundinum og talaði til hans, þegar
Charley kom til hennar og tók mann-
inn upp og setti hann upp á herðar sér
og hélt af stað. Þegar Charley tók Boily
upp ókyrrðist hundurinn aftur og ætl-
aði að slíta sig frá Rósalie, en henni
tókst að stilla hann, svo að hann gekk
undir hennar stjórn, við hliðina á Char-
ley og sleikti hendurnar á húsbónda sín
um, sem héngu niður. Þegar heim til
Evanturels kom var maðurinn meiddi
lagður upp í rúm. Charley skoðaði sár
hans og sá að þau voru hættuleg og
réði til þess að læknir væri sóttur tafar-
laust, en á meðan eftir honum var beðið
þá gerðu þeir Charley og Jó Portugais
allt, sem þeir gátu til að hlynna að hon-
um og vekja hann til meðvitundar. Jó
var mjög laginn í slíkum tilfellum og
hans heima tilbúnu meðul dugðu oft vel.
Það var sent eftir prestinum og þeg
ar hann kom, tók hann við aðalumsjón
á Boily, og hann ráðstafaði því, að hann
skyldi vera fluttur heim til sín um kveld
ið og vera hjá sér á meðan að læknirinn
væri sóttur, sem heima átti í öðru byggð
arlagi.
Það var á þennan hátt, sem fólkið
í Chaudiere kynntist Charley Steele
fyrst, og þetta var í annað sinn, sem
hann sá Rósalie Evanturel.
Þetta tilfelli vakti undur og eftir-
tekt á honum. Áður en hann fór burt
úr húsi Evanturels, höfðu þeir Filion
Lacasse og Maximilion Cour sagt sögu
hans þar, eins og Jó Portugais sagði
þeim hana, og frú Flynn hafði einnig
bætt sinni við eins og hún hafði heyrt
hana frá Jó, og fólkið allt var komið í
háspennu ákafa.
En hann var ekki sá eini, sem talað
var um þann dag, því það var ekki ein
einasta mannpersóna í þorpinu, sem
ekki dáði hugrekki Rósalie. Friðdómar
inn stóð á tröppunum fyrir framan hús
rakarans og færði henni þakkir þorps-
búanna í glymjandi ræðu, sem hann
hélt og fagnaðarlæti fólksins voru svo
áberandi að þau heyrðust inn í póst-
húsið og frú Flynn kom út.
„Þetta er fyrif hana elskuna — fyr-
ir ma’m’selle Rósalie — þeir eru að
rífa á sér hálsinn!“ sagði hún við Char-
ley, þegar hann var á leiðinni út frá
veika maninum. „Hefurðu nokkurntíma
séð slíkt auga og slíka hönd? Þetta
ægilega dýr, sem drepið hefir tvo Indí-
ána nú þegar — og allir mennirnir
skriðu á bak við hana og horfðu á hana
ganga þarna kalda og rólega eins og
viðarlauf vökvað morgundögg og dá-
leiða djöfulsins eigin útsendara! Hef-
urðu nokkurntíma séð nokkuð líkt því,
herra minn — þú, sem hefir séð svo
margt?“
„Frú, það er ekki handtakið eitt, eða
orðin ein“, svaraði Charley. Satt er það,
það er eitthvert dýpra samband á milli
hennar og kvikindisins, meinarðu.
„Já, það er rétt“.
„Einfalt og skilningsríkt, eins og hjá
honum Nóa í örkinni hans — því að
hann hefir sjálfsagt talað við dýrin,
sem hann hafði þar um verkefni
þeirra“.
„Á sama hátt“.
„Það er satt, sem þú segir, herra
minn. Það eru fleiri mál til, en þau, sem
mennirnir tala. En hlustaðu nú á það,
sem ég ætla að segja — og hún lækk-
aði málróminn. — Það er ekki í fyrsta
sinn að þessi stúlka, sem er komin
af frönsku aðalsfólki, sýnir hugrekki.
Það var fyrir þremur árum síðan, þeg-
ar hún var unglingur að aldri, nákvæm-
lega þremur árum eftir að móðir henn
ar dó, og að hún var nýkomin heim
frá Nunnuskólanum í Quebec. Að kona
kom hingað í bygðina, og var tekin veik
heim til bróður síns, sem hér bjó — hún
kom frá Frakklandi. Þeir sögðu fyrst
að hún væri bóluveik, en það var al-
deilis ekki bólan, heldur svarti dauði,
sem upp hafði komið á skipinu, sem hún
kom á yfir hafið. Þegar það komst upp,
þá hljóp svínið hann bróðir hennar í
burtu úr húsinu frá henni og skyldi hana
eina eftir. Fólkið forðaðist að koma ná-
lægt henni. Presturinn var ekki heima,
svo að vesalings konan var alein og yfir
gefin. Hver heldurðu að hafi farið til
hennar til að annast hana? Hver held-
urðu að það hafi verið herra minn?“
„Ungfrú Rósalie?“
„Engin önnur en hún“ Farðu og
segðu frú Flynn að annast hann föður
minn, þangað til ég kem til baka, sagði
hún og þaut af stað til hússins, þar sem
konan og Svarti dauði voru. Hún var
þar í viku og það kom enginn nálægt
henni. Hún var alein með konunni og
dauðanum. „Látið þið hana vera“, sagði
presturinn, þegar hann kom til baka.
Þetta er kærleiksverk Guðs. Guð er með
henni — látið þið hana vera, og biðjið
fyrir henni. Hann fór sjálfur til hússins.
en hún hleypti honum ekki inn. „Þetta
er mitt verk“, sagði hún, „og það er
Guðsvilji, að ég stundi það“, sagði hún.
Og konan lifir ef það er vilji Guðs“, sagði
hún. Það er agnus dei, (Guðs lamb) á
brjóstinu á henni, sagði hún. Bið þú fyr-
ir henni, sagði hún. Og presturinn bað,
og við báðum öll fyrir henni. En konan
dó úr pestinni. Einsömul dróg Rósalie
líkið á sleða, ofan götuna, og út fyrir
hæðina, þangað sem kirkjugarðurinn
var og gróf hana með sínum eigin hönd-
um, og enginn vissi um það fyrr en morg
uninn eftir. Þegar því verki var lokið
fór hún aftur til hússins og brenndi það
til grunna, sem óþokkinn hann bróðir
hennar átti sannarlega skilið, og hún
brenndi fötin sem hún var í og fór í
önnur, sem að ég færði henni. Er unnt
fyrir mig, prestinn, eða nokkurn annan
að gleyma slíku mannúðar- og kærleiks
verki? Það er satt bezt að segja, að
prestinum leið ákaflega illa út af því,
að vera ekki heima, og svo út af því,
að vera lasinn eftir að hann kom heim
og geta ekki verið viðstaddur, þegar
konan dó og sagt við Rósalie. Leyfðu
mér að koma inn í húsið og vera hjá
henni síðustu stundirnar. En það, sem
Rósalie hefir sagt við hana hefir verið
eins gott og það, sem presturinn hefði
sagt“.
Þetta er sagan, sem frú Flynn sagði
Charley, þar sem þau stóðu bæði við
dyrnar á pósthúsinu. Þegar frú Flynn
hafði lokið sögunni, fór Charley aftur
inn í herbergið, þar sem Rósalie sat við
rúm sjúka mannsins, með hundinn við
fætur sér. Hún stóð á fætur og gekk á
móti honum undrandi, því að hann
hafði kvatt, þegar hann fór út, fyrir fá-
einum mínútum.
„Má ég sitja hér inni hjá manninum
um stund, ungfrú? Þú þarft að ljúka
verkunum þínum í pósthúsinu“.
„Monsieur, þetta er fallega gjört af
þér“, svaraði Rósalie.
ChaPiey sat inni hjá veika mannin-
um í tvær klukkusttindir, og horfði á
Rósalie ganga út og inn og hvísla fyrir-
skipunum í eyra frú Flynn og gjöra ýms
innanhússverk, og hann sá, að yndis-
þokki fylgdi hverri hennar hreyfingu og
birta fylgdi hverju bliki augna hennar.
Það var liðið fram yfir hádegi, þegar
hann kom aftur í skraddarabúðina, þar
sem Louis Trudel tók á móti honum
með þögn og þótta. Þeir héldu áfram
vinnu sinni steinþegjandi í klukkutíma,
svo sagði skraddarinn:
„Þessi stúlka er hugrökk. Við vinn-
um til klukkan níu í kveld“.
XV. KAPÍTULI
Markið í pappírnum
Níu daga undrin út af komu Char-
ley til Chaudiere voru í rénun. Flestir í
þorpinu höfðu gengið fram hjá dyrun-
um á skraddarabúsinni, staðið á göt-
unni gegnt henni, eða látið máta á sig
föt inni í henni sjálfri, sem fleiri höfðu
gert á þeim níu dögum, en á nokkrum
þremur mánuðum áður — og var Char-
ley aðdráttaraflið— að sjá hann sitja á
bekk með krosslagða fæturna, eða
standa við borðið með pressujárn í
hendi, og gler á öðru auganu, sem mönn
um þótti heldur en ekki einkennilegt.
Signorinn hann M. Rossignol hafði að
vísu augnagler, en því var haldið að
auganu með umbúnaði úr horni, sem
lítið gyllt skaft var á, en enginn í Chau-
diere hafði nokkurntíma séð augnagler,
líkt því, sem þessi maður notaði, og
svo hafði heldur aldrei neinn komið til
Chaudiere, sem líktist þessum manni,
svo að eftir nokkra daga, fóru allir að
kalla hann ,,Monsieur“ en felldu „Mall-
ard“-nafnið niður, sem bar vott um eftir
tekt þá, er hann vakti og virðing þá,
sem menn báru fyrir honum.
Menn komu og stóðu við dyrnar á
skraddarabúðinni og skeggræddu og
hlustuðu á samræður þeirra Louis Tru-
dels og monsieur, og það komst brátt í
almæli, að þessi ókunni maður væri bet-
ur máli farinn, en friðdómarinn, og
eins vel og presturinn. Eftir nokkurn
tíma var augnagler hans gert að sér-
stöku umræðuefni sem valdgjafi mál-
snildar hans. En vanalega var um-
ræðuefni fálksins, eðlilegt og blátt
áfram um daginn og veginn, ein-
staka sinnum um stjórnmál og um al-
heimsmál, þegar pósturinn kom til þess,
yfir langa leið og lítt færa vegi. Við einu
umtalsefni var þó aldrei hreyft og það
var máske sökum þess, að hljóðbært
varð, að Charley væri ekki kaþólskur,
ar einhver braut upp á því umtalsefni,
og máske meðfram fyrir þá sök, að þeg-
við hann, þá eyddi hann því og beindi
umtalsefninu sniðuglega inn á aðrar
brautir.