Lögberg - 08.12.1949, Page 7

Lögberg - 08.12.1949, Page 7
L.OGBERG, FIMTUDAGINN, 8. DESEMBER, 1949 7 Kærkomin rödd frá Islandi-- Borgafirði—að sumarlokum 1 949 Á fimtíu ára afmæli sínu Niðurlag. Réttirnar hafa lengi verið fagnaðarhátíð okkar sveitabúa, en mjög hafa þær skipt um svip frá því sem áður var, leiðir það af mæðiveikinni sem má teljast landplága. Sveita og réttadagar eru þó enn þeir sömu og verið hafa frá ómunatíð. Lengstu og að ýmsu leyti merkilegustu leit- ir okkar Borgfirðinga voru um Arnarvatnsheiði og Fljótadrög til Fljótstunguréttar. í þeim réttum höfðu Húnvetningar og Borgfirðingar mikið saman að sælda. Leiddu þau kynni til góðrar vináttu. Nú var þeim samfundum lokið í haust. Svo kölluð mæðiveikisgirðing hefir verið lögð á landamerkjum Hún vetninga og Borgfirðinga. Sú girðing á að útiloka það, að hið sýkta fé að sunnan smiti fé á Norðurlandi. Húnvetningar hafa nú lógað öllu sínu fé, sem var gegnumsýrt af mæðiveiki og og keypt fé af Vestfjörðum, en þangað hefir mæðiveikin ekki komist ennþá. Glæðast alls stað- ar nýjar vonir, þar sem slílj fjár skipti hafa komist á vestra, að með því verði þessari plágu lok- ið. Það hefir lengi verið gleði- efni borgfirzkra leitarmanna á Arnarvatnsheiði að hafa nátt- ból með Vatnsdælingum í Fljóta drögum. Þeim gleðimótum er nú lokið með þessari girðingu. En til þess að þessari fjallakynn ingu lyki ekki þegjandi og orða- laust, buðu Hálsdælingar og Reykdælir Vatnsdælingum til veislufagnaðar í hinu stóra Ung mennafélagshúsi Reykdæla, sem nefnist Logaland. Komu fjöru- tíu og fimm Húnvetningar að þessu boði. Voru það alþekktir bændur og leitarforingjar með konur sínar og gjafvaxta dæt- ur. Til þess að gera þessum gest um lík skil og þeir höfðu okkur áður gert fóru nokkrir úr þess- um sveitum á bílum sínum til móts við þá að veitingaskála við Hólarbrú hjá Hvítárvöllum, þar sem allir sátu að veitingum, en að þeim loknum var ekið um Hvanneyri og þaðan að Anda- kílsárfossum, þar sem hinar miklu rafstöðvar hafa nú verið reistar þaðan var ekið til Reyk- holtsdala þar sem flokkurinn dreifðist á ýmsa bæi til nætur- gistingar. Kom þá í ljós, að gest irnir reyndust ekki nógu marg- ir til að fullnægja öllum þeim framboðum sem voru á gisti- stöðum. Þannig lifir ennþá góðu lífi hin íslenzka gestrisni í sveitum Borgarfjarðar. Þegar Vatnsdælir áttu í hlut þótti ekki hlýða að hafa vín- laust gestaboð, en þeir kunnu þá góðu list að verða góðglaðir, án ölæðis. Fór það líka svo í þetta sinn, að allir skyldu sem bræður og systur eftir að hafa etið og drukkið, haldið ræður, flutt kvæði og dansað og sung- ið. Söngflokkurinn Bræðurnir prýddu þessa samkomu, að vanda. Hér skrifa ég af handahófi nöfn nokkurra þeirra Vatnsdæl inga, sem voru í þessari för. Konráð Eggertsson á Hauks- gili, Runólfur Björnsson Kornsá, Björn Sigurðsson Flögu, systur- sonur Runólfs á Kornsá, Lárus Björnsson Grímstungu, Ey- steinn Björnsson Guðrúnarstöð um Guðjón Hallgrímsson Marð- armýri, Ágúst Jónsson Hofi, Bjarni Jónasson Eyjólfsstöðum, Guðmundur Jónasson Ási, Ás- grírnur Kristinsson, Ásbrekku, Indriði Gilá, Skúli Jónsson Þór- ormsstungu, Kristján Vigfússon V atnsdælskotum. Þeir sem hér eru taldir eru allir nafnkenndir bændur og svo hefir það verið um fleiri í þessari för þótt ég kunni ekki góð skil á að nafngreina þá. Svo er og um konur þær og æsku- lýð sem í för þessari var, að því miður kann ég ekki að nafn- greina það, þótt ég vissi nokkur skil á flestu þessu mennilega bændafólki. Ég get þessa hér því til sönnunar að íslenzkir bænd- ur gera sér enn glaða daga þrátt fyrir mæðiveiki, vorharðindi og fólkseklu. Fleiri dæmi mætti nefna þessu til sönnunar. Eitt meðal annars að Þorsteinn Þor- steinsson bóndi á Húsafelli var heimsóttur í sumar 6. júlí af sveit ungum sínum og mörgum öðr- um vinum og vandamönnum. Þann dag átti hann sextugsaf- mæli. Tók hann að vanda með hógværð og hlýleik móti gest- um sínum, sem færðu honum vingjafir og tjáðu honum þakkir fyrir störf hans í þágu sýslu og sveitar. Þorsteinn er hreppstjóri og sýslunefndarmaður Háls- sveitinga. Á Húsafelli er eitt fegursta umhverfi sem er að finna hér á landi. Listmálarinn þjóðkunni, Ásgrímur Jónsson dvelur það öll sumur og teiknar þar sín listaverk og færði hann Þorsteini á Húsafelli eitt slíkt í afmælisgjöf. Þorsteinn á fjögur mannvænleg börn, þrjá syni og eina dóttur. Styðja þau hann með dugnaði bæði við rekstur búsins og til framkvæmda við ýmsar nýungar. í sumar var reist þar rafstöð við á, sem al- drei frýs og aldrei þrýtur. Með þeirri virkjun er fengin sá kraft ur, sem fullnægir bæði til ljóss og eldamensku. Með langri leiðslu frá heitri laug eru bæjar húsin þar líka hituð. Mörg sveitaheimili hér um slóðir bíða nú með eftirvænt- ingu, að leiðslur frá hinni miklu rafstöð við fossa Andakílsár, komi áður langt um líður. En að svo komnu eru það aðeins Akranes, Hvanneyri og Borgar- nes, sem þessi mikla rafstöð sendir bæði ljós og hita. Er því mikið enn ónotað af því mikla afli, sem rafstöðin framleiðir. Á ýmsum jörðum eru nú unnin stórvirki, með ýtum og skurð- gröfum. Bendir það allt í þá átt að sveitir héraðsins haldi áfram að vera í byggð, þótt nú sem stendur, sé helzt til mikið los á yngri kynslóðinni. Þess eru líka ekki fá dæmi, að aldraðir stórbændur standi upp af góð- jörðum og láti af búskap með öllu. Má til þess nefnda þá bræð ur Kristján á Steinum og Jósep á Svarthóli, ennfremur Davíð á Arnbjargarlæk, Sigurð á Hamra endum, og þá bræður Þorstein á Hurðarbaki og Bjarna á Skáney. Þannig mætti fleiri telja. Sýnist því mér, í bili, held ur þynnast fylking hinna borg- firzku bænda. Þó skipa allir þess ir sessinn enn á sínum gömlu heimilum. Oftast er það svo, að synir eða tengdasynir taka við þegar foreldrar þreytast á bú- skap. Líka á það sér stað, að kaupstaðarbú|ar bjóði hér svo hátt verð í jarðir, að sveita- bændur verði þar frá að hverfa, einkum ef þar er um veiðivötn að ræða. Sem dæmi þess, að svo sé má geta þess, að smábýlið Gröf í Lundareykjadal, húsa- laust að mestu, var selt í vor fyr ir_eitt hundrað þúsund krónur. Þar brunnu útihúsin í fyrrasum ar hjá Stefáni bónda Jónssyni frá Kollslæk kaus hann heldur að selja jörðina en að byggja þau upp að nýju. Þetta býli er því komið í tölu eyðijarða hér. Þótt heilsufar yngri kynslóð- arinnar hér um sveitir hafi verið gott á síðastliðnu ári hnígur aldraða fólkið í valinn, einn eftir annann. Vil ég skrifa hér nöfn þeirra, sem látist hafa hér í nær- sveitum á þessu ári: Sigurður Helgason á Hömr- um í Reykholtsdal lézt síðast- liðinn vetur á 93. aldursári Kona Sigurðar var Guðrún Pálsdóttir systir Þorbjargar á Bjarnar- stöðum, sem frá er sagt í þessu bréfi. Þau reistu bú af litlum efnum á smábýlinu Refsstöðum í Hálsasveit 1884. Þar bjó Sig- urður fyrstu árin við harðjndi og þröngan kost. Síðar varð hann efnaður fyrir sparnað og hag- sýni. Synir þeirra hjóna eru Georg bóndi á Skjálg og Helgi bóndi á Heggstöðum í Andakíl. Guðrúnu konu sína missti Sig- urður 1895. Eftir það bjó hann með Guðrúnu Guðmundsdóttur Lýðssonar af Akranesi. Þeirra son er Jakob bóndi á Hömrum í Reykholtsdal. Sigurður var ættaður úr Eyararsveit á Snæ- fellsnesi. Þaðan flutti hann tví- tugur að aldri til Sigurbjargar systur sinnar og fyrri manns hennar Páls Jónassonar, sem bjuggu á Norðurreykjum í Hálsa sveit. Ég skal taka það fram, að fjórir synir Sigurbjargar Helga- dóttur urðu allir nafnkunnir menn í Ameríku, Hjálmar, Jón- as, Kristján og Páll S. Pálsson skáld. Sigurður var hraustmenni og entist heilsa hans og vinnu- þol til nútíma aldurs. Jósep Elíasson, lengi bóndi á Signýjarstöðum í Hálsasveit, lézt í Reykjavík síðastliðið vor, 86 ára að aldri. Kona hans var Ástríður Þorsteinsdóttir frá Húsafelli, systir Þorsteins bónda þar. Gullbrúðkaup þeirra hjóna var haldið á Húsafelli í fyrra vor. Jósep var Húnvetningur að ætt og uppruna. Jósep var frár á fæti og var ratvísi hans og gönguþol með fádæmum. Hann var greindur maður og betur að sér en allur þorri þeirra bænda, sem aldrei hafa á neinn skóla komið. Um langt skeið rak Jó- sep verzlun samhliða búskap, gat hann oft með vörum sínum bætt úr þörfum manna og sýnd- ist kaupmennska hans byggjast fremur á greiðahneigð heldur en á gróðanum. Sonur Jóseps er Þorsteinn blaðamaður í Reykja- vík og rithöfundur og dóttir Ást ríður kona Hauks Stefánssonar málara á Akureyri. Þórmundur Vigfússon frá Bæ í Bæjarsveit lézt í Reykjavík í sumar 74. ára að aldri. Þórmund ur var Árnesingur, en fluttist þaðan á búnaðarskólann á Hvanneyri og lauk þar prófi. Eftir það tók hann um tveggja ára skeið við bústjórn hjá Böðvari á Hvítárvöllum. Eftir það reisti hann bú í Langholti í Bæjarsveit og þaðan flutti hann á stórbýlið Bæ í sömu sveit. Kona Þórmundar var Ólöf Guð- brandsdóttir frá Miðdalskoti í Laugardal, dáin fyrir fáum ár- um. Tíu börn þeirra hjóna eru á lífi, sex synir og fjórar dætur. Þórmundur var í fremstu röð bænda, víkingur til verka og mikill búhöldur. Eignarjörð sinni Bæ í Bæjarsveit skipti Þór mundur milli fjögra sona sinna og hafa þeir þar allir góð bú. Finnur Halldórsson frá Síðu- múlaveggjum lézt í Reykjavík í sumar. Hann var sonur Halldórs Ólafssonar og konu hans Guð- rúnar Danielsdóttur frá Fróða- stöðum. Finnur var um sjötugt. Þau Veggjasystkini, Magnús, Ingibjörg og Finnur bjuggu lengi myndarbúi á Veggjum en sakir vanheilsu urðu þau að bregða búi fyrir fáum árum og fluttu þá til Akraness. Móður- bróðir þeirra var Halldór Daní- elsson bóndi í Langhæli og al- þingismaður Mýramanna, en síðan í Ameríku. Gott minni og fræðimennska er þar ríkjandi ættareinkenni. Jón Björnsson frá Bæ í Bæjar sveit lézt í Reykjavík í vor. Jón var um fjörutíu ára bil kaup- maður í Borgarnesi. Hann var maður velgefinn og vinsæll í bezta lagi. Kona hans var Helga Björnsdóttir frá Svarfhæli, Ás- mundssonar. Var mannúð og gestrisni þeirra hjóna rómuð mjög. Nú fyrir skömmu féll Krist- ján bóndi Gestsson á Hreðavatni af hestbaki og var örendur sam stundis. Hann var á heimleið úr Svignaskarðsrétt. Kristján var smiður góður og snyrtimenni. Kona hans var Sigurlaug Daní- elsdóttir, systir Guðmundar heit ins á Svignaskarði. Þau áttu sex m^nnvænlega syni, alla upp- komna. Valgerður Guðmundsdóttir frá Auðsstöðum í Hálsasveit varð bráðkvödd haustið 1948, viku eftir að hún átti áttatíu ára af- mæli. Valgerður bjó lengi á Búr- felli í Hálsasveit, maður hennar var Jón Þórðarson, bróðursonur Jóns bónda Þórðarsonar Norð- laugum, sem kunnur var um sína daga fyrir mannúð og gestrisni. Börn þeirra Jóns og Valgerðar eru nú sjö á lífi, öll eru þau flutt úr sveitum Borgarfjarðar að undanskyldum Sigurði bónda á Rifsekrum í Hálsasveit. Ástríður Sigurðardóttir á Vil- mundarstöðum í Reykholtsdal lézt síðastliðinn vetur, rúmlega sextug að aldri. Maður Ástríðar var Geir Pétursson frá Geirshlíð í Flókadal. Þau áttu fjögur börn fullorðin, tvo syni og tvær dæt- ur, sem báðar eru giftar. Ástríð- ur var greind kona og vel á sig komin eins og hún átti kyn til. Á Lundum í Stafholtstungum lézt í sumar hin aldraða merkis- kona Guðlaug Jónsdóttir frá Melum í Hrútafirði ekkja eftir Guðmund Ólafsson bónda á Lundum, 88 ára að aldri. Sex börn þeirra hjóna eru á lífi, Geir bóndi á Lundum og fimm dæt- ur allar giftar. Heimilinu á Lundum þarf ég ekki að lýsa hér„ það hefir áður verið gjört svo er og um systkini Guðlaug- ar að þau eru öll fyrir löngu þjóðkunn svo óþarft er að rita hér nöfn þeirra. Ennfremur lézt í sumar Þór- unn Hannesdóttir ekkja eftir Jón Erlingsson á Kollubaki Hálsasveit komin nokkuð yfir áttrætt. Þórunn var ættuð af Akranesi, föðursystir Ólafs Björnssonar ritstjóra blaðsins Akranes. Hún var alin upp í Kal mannstungu hjá föðurbróður sínum Stefáni Ólafssyni. Þór- unn var ein í hópi þeirra kvenna, sem fátt varð lagt til lýta. Kristín Árnadóttir á Steinum í Stafholtstungum lézt líka á þessu ári, öldruð merkiskona. Þess er líka vert að geta, að séra Einar Thorlacíus lengi prest ur á Saurbæ á Hvalfjarðar- strönd og séra Þorsteinn Briem prestur á Akranesi létust báðir í Reykjavík á þessu ári. Báðir þessir prestar höfðu gegnt pró- fastsembætti í þessu héraði. Frá því um síðustu áramót og til loka sept. hafa átta prestar lát- ist og mun það nokkuð fátítt þeg ar ekki hafa gengið bannvænar farsóttir yfir landið. Auk þeirra tveggja, sem hér eru taldir má telja séra Friðrik Hallgrímsson í Reykjavík, séra Árna Sigurðs- son í Reykjavík, séra Magnús Björnsson áður á Prestsbakka á Síðu, séra Pál Sigurðsson í Bol- ungarvík, séra Teodór Jónsson á Bæisá, og séra Vigfús í Hey- dölum. Nokkuð sýnist eyðan stór í fylkingu prestanna við burtför þeirra sem hér eru taldir, því margir þeirra voru ekki í tölu smærri postulanna. Tveir af þessum nýlátnu prest- um, Árni Sigurðsson og Friðrik Hallgrímsson, eru öllum útvarps hlustendum að góðu kunnir fyr- ir ágætar messur og falleg út- varpserindi. Þetta undratæki, útvarpið, ásamt flugvélum hefir yfirstigið allar fjarlægðir svo þær mega heita að engu orðnar. Fréttir berast hingað úr fjarlæg- ustu löndum jafnskjótt og þær eru að ske. Það sýnist því nokk- uð á eftir tímanum að sitja við að skrifa það, sem skeð hefir fyr ir einu og tveimur missirum. Og nú fljúga menn á sama tíma milli íslands og Ameriku og ver- ið var að teima klifjahesta frá Borgarnesi og upp á Reykholts- dal. Það éru líka margir íslend- ingar búnir að færa sér þessi þægindi í nyt á síðustu árum. Og svo er líka um ykkur Vestur- íslendinga að nokkrir ykkar hafa litið ættjörðina á þessu sumri. Allir þykja góðir gestir, jafnt boðnir og óboðnir, sem vilja heilsa upp á land og þjóð. Þegar það eru jafn víðfrægir menn og Vilhjálmur Stefánsson og Guð- mundur S. Grímsson þykir heim sókn slíkra manna í fréttir fær- andi. Prófessor Ásmundur Guð- mundsson og Steingrímur Jóns- son rafurmagnsstjóri í Reykja- (Framhald, aj bls. 3) bjó og lengi Alexíus Árnason lögregluþjónn. Nú er þar Ingólfs stræti 5.) 16. Þar rétt fyrir ofan Miðbýl- iskot, sem nú er rifið. (Hét seinna Rannveigarbær). 17. Ofanleiti. Næst fyrir sunnan Jóns prentara bæ er Ofanleiti, sem var bygt af Pálma sál. snikkara. (Þar bjugu Jón Árnason (d. 1859) og Guðbjörg jónsdóttir. Dóttir þeirra, Gróa „skreðari“ átti Friðrik Gíslason verslunarmann og þeirra dóttir var Júlíana kona Hjartar Þórð- arsonar hugvitsmanns í Chicago. Seinna bjuggu þar Magnús vík voru í fylgd með þeim hér í Reykholtsdal, ásamt konum sínum. Fæðingarstaðir þeirra Ásmundar og Guðmundar, Reyk holt og Kópareykir brostu við þeim í þetta sinn í sínum feg- ursta sumarskrúða. Varð því engin erindisleysa fyrir þá að heilsa þar aftur þeim sömu blóm um er brostu þar við barnsaug- um þeirra og stíga þar aftur í sín fyrstu.ævispor. Þá litu hér líka yfir þetta hér að séra Sveinbjörn J. Ólafsson og systir hans. Færðu þau mér kærkomnar kveðjur vestari yfir hafið og um eitt og annað fræddi hann mig sem ég hafði ekki áð- ur vitað. Guðmundur Þorsteins- son, ættaður frá Litlu-Skógum í Stafholtstungum var hér líka meðal hinna góðu gesta. Átti hann sínar beztu æskuminning- ar frá Grund í Skorradal, bæði af kynningu við gott heimili og fagurt umhverfi. En í þetta sinn gafst fáum kostur á því að sjá hér bjarta daga, en í þeirra stað úðaþokan sem útilokaði fegurð og fjarsýni. Má því ætla að ýms- ir hafi orðið vonsviknir, sem hingað komu á liðnu sumri. Og stórar eru eyðurnar í vinahóp- inn fyrir augum þeirra, sem heim koma eftir langa útivist. Þetta vorlausa vætusumar er nú liðið. En áður en því var með öllu lokið breyttist veður til batn aðar, á nokkrum bæjum voru tún ekki alhirt fyrr en eftir rétt- ir. Varð því heyfengur rír hjá fáliðuðum bændum, bæði að vöxtum og gæðum. Nú er orð- in sú breyting á tíðarfari, að sól skín frá morgni til kvölds og viku eftir viku. Nú er í fyrstu viku vetrar og á ýmsum stöðum unnið enn að vegagerðum og brúarsmíði. Nú er svo fagurt yf- ir landið að líta, að á hreinni fegurð er ekki hægt að kjósa. Skógur stendur enn með hinu fjölbreyttasta litarskrúði, sumir runnar skrúðgrænir en aðrir bleikir og rauðir. Fjöllin fagur- blá, en þau hæstu búin að setja upp hvíta húfu. Himininn heið- ur og bjartur um nætur af stjörnubliki og iðandi norður- ljósum. Nú er hin gráa og kalda þoka með öllu horfin, sem úti- lokaði alla þessa dýrð í sumar. Þannig er nú um að litast á þessu fagra en kalda landi. Fæst af sumarfuglunum okkar beið bat- ans og birtunnar. Þeir raska ekki sinni ferðaáætlun hvorki vor eða haust. Til þess að minna ykkur á hvernig föðurlandið ykkar get- ur litið út í allri sinni fegurð set ég hér eitt af fallegustu erind- unum, sem um það hafa verið ort: Þið þekkið fold með blíðri brá og bláum tindi ffalla og svanahljómi, silungsá,' og sælu blómi valla, og bröttum fossi, björtum sjá oq breiðum jökulskalla. Drjúpi hana blessun drottins á um daga heimsins alla. J. H. Að svo mæltu kveð ég ykkur, bæði konur og karla, með þeirri ósk að ást ykkar á íslandi og ís- lenzkri tungu lifi lengi. Ég þakka sem bezt allar ykkar vinarkveðj ur og óska ykkur alls hins bezta. Verið þið öll blessuð og sæl. Ykkar með vinsemd Kristleifur Þorsteinsson Magnússon (faðir Þórðar bók- bindara og Magnúsar prentara) og Guðmundur Siguðsson faðir Sigurðar, er lengi var skrif- stofustjóri Eimskipafélagsins. Bærinn var rifinn 1896 og nú er þar Ingólfsstræti 7). 18. Grímsbœr. Þar fyrir sunn- an Melbysbær eða Grímsbær, sá var álitinn elsti bær í þeirri röð; hann er nú rifinn og þar bygt Amtmanns húsið. (Þessi bær var kendur við Grím Bjarnason, sem bygði hann. Grímur tók sér nafnið Melby og þess vegna var bærinn á seinni árum kallaður Melbysbær. Grímur var tengda- faðir Árna Gíslasonar leturgraf- ara. Grimsbær var rifinn 1879 og bygðu þeir Theodór Jónassen og Magnús Stephensen þar stórt tvílyft timburhús. Þar er nú Ingólfsstræti 9). 19. Pálsbær. Þar fyrir sunnan Pálsbær. (Þessi bær var kendur við Pál Magnússon afa Magnús- ar Magnússonar skipstjóra. Þarna bygði Halldór Þórðarson seinna vandað steinhús, sem nú á Óskar Halldórsson útgerðar- maður, Ingólfsstræti 21). 20. Brenna. Upp undan hans (Pálsbæar) bletti var Brenna, sem nú er rifin og bygt þar steinhús. (Þarna bjuggu Ingi- bundur Þorbjörnsson frá Ártún- um og Þuríður Eiríksdóttir. Dóttir þeirra var Gróa, sem Gróubær var við kendur. Sonur þeirra var Jón sjóklæðasaumari, faðir Guðríðar, er giftist Jónasi Guðbrandssyni, steinsmið og bjuggu þau langa ævi í Brennu. Þeir bræður Magnús og Jónas Guðbrandssynir rifu bæinn og bygðu þar steinhús, sem enn er kallað Brenna—á horni Spítala- stígs og Bergstaðastrætis). 21. Siguðarbær. Fyrir sunnan Pálsbæ var Sigurðarbær og var bygður nokkru seinna. (Hann var kenndur við Sigurð Jónsson snikkara bróður Jóns prentara. Sonur Sigurðar var Rafn skó- smiður. Þessi bær hét annars Norður-Berg. Þar er nú Ingólfs- stræti 23). 22. Zakaríasarbær. Þar fyrir sunnan Zakaríasarbær, er nú rifinn og þar komið steinhús. (Þessi bær var fyrst bygður af Erlendi syni Runólfs Klemens- sonar verslunarstjóra og var hann þá kallaður Berg. Sigríður dóttir Erlends giftist Zakaríasi Árnasyni rokkasmið og bjuggu þau þarna. Synir þeirra voru þeir vegavinnuverkstjórarriir Árni og Erlendur í Kópavogi og Magnús bókhaldari í Keflavík og Ingibjörg, sem nú er nýlátin. Þar sem Berg stóð er nú Grund- arstígur2). 23. Hinriksbær. Þar rétt fyrir ofan, bygður um 1838, en nú rif- inn. (Þessi bær er kendur við Hinrik Árnason frá Laugarnesi en hét að réttu lagi Efstibær. Þar er nú Spítalastígur 4). 24. Lofstbær . 1 neðri Þing- holtsröðinni var norðastur bær, sem átti gamli Loftur, en er nú rifinn og þar komið tvíloftað hús; 1830 átti þann bæ Einar nokkur kallaður spámaður; sá bær var álitinn elstur í þeirri röð. (Þetta mun vera sama býlið og fyrst var kallað Þingholt. Þar risu seinna upp fjögur kot önn- ur. Bærinn var kendur við Loft gamla Þorkelsson frá Kleppi er þar bjó lengi, en þar áður hafði hann verið kallaður Valgerðar- bær. Þar er nú Þingholtsstræti 3. Hinir fjórir bæirnir voru: 25. Magnúsarbær kendur við Magnús Arason, en oftast þó kallaður Eirnýarbær í höfuðið á konu hans, Eirnýju Erlendsdótt- ur. Erlendur Magnússon gull- smiður, tengdasonur Eirnýjar, reif bæinn og bygði þar timbur- hús. 26. Sigvaldabær, kendur við Sigvalda Nikulásson, afa séra Ingvars á Skeggjastöðum. Þenn- an bæ keypti Erlendur gullsmið- ur líka er hann bygði. Þar. sem bessir tveir bæir stóðu er nú ísa- f oldarprensmiðj a. Framhald

x

Lögberg

Direct Links

If you want to link to this newspaper/magazine, please use these links:

Link to this newspaper/magazine: Lögberg
https://timarit.is/publication/132

Link to this issue:

Link to this page:

Link to this article:

Please do not link directly to images or PDFs on Timarit.is as such URLs may change without warning. Please use the URLs provided above for linking to the website.