Lögberg - 06.07.1950, Blaðsíða 2

2
LÖGBERG, FIMTUDAGINN, 6. JÚLÍ, 1950
ÞÓRIR BERGSSON:
SJÁANDI
GR í M U R HALLDÓRSSON,
skáld, var að staulast úr rúm-
inu. Gamli maðurinn, — hann
var bráðum áttatíu og tveggja
ára, — fór sér að engu óðslega,
enda hefði flas ekki orðið hon-
um til fagnaðar. Hvernig gat
það verið öðruvísi, maður á þess-
um aldri — og hafði legið í
slæmri inflúensu í hálfan mán-
uð? Satt að segja undraðist
gamli maðurinn, er hann steig
í fæturna, hvað hann var þó
brattur, hafði jafnvel búizt við
því að hann gæti varla valdið
sínum eigin skrokki. Hann svim-
aði að sönnu, dálítið, fyrst í stað
og var ekki laus við óstryk 1
fótunum, en var við öðru að
búast? Sei-sei, nei.
Sólin skein inn um glaggana
á svefnherberginu, björt og skær
útmánaðarsól, ljómi hennar end-
urvarpaðist frá snæviþaktri
jörð. — Grímur gekk út að
glugga og leit út á götuna, á
húsaraðirnar fram undan. Ann-
að sást ekki úr þessum glugga,
hvorki fjall né sjór. Oft hafði
þessi útsýn ergt hann, nú vakti
hún fögnuð og yl í huga hans.
Því, þrátt fyrir háan aldur og
allt, sem háum aldri er sam-
ferða, gat hann enn notið þess
að vera lifandi og sjá þetta gam-
alkunna umhverfi, hús, er hann
hafði horft á í hálfa öld, og hús,
sem höfðu orðið til smátt og
smátt síðan. Hans eigið hús var
frá byrjun aldarinnar, tvílyft
timburhús, vel byggt og entist
ágætlega: sjálfur bjó hann uppi
á efri hæðinni og hafði auk þess
þakhæðina til umráða. Niðri var
vefnaðarvörubúð og skrifstofa,
auk geymslu, það var þessi hæð,
sem gaf góðar tekjur, alveg ó-
trúlegar. Skáldið var svo lán-
samt að eiga systur, ekkjufrú
Sigurðsson, sem var bústýra
hans. Hún Var bæði útsjónar-
söm, dugleg og góð. Þetta kom
sér vel, svo sem auðvitað er, því
Grímur Halldórsson var ónýtur
fjármálamaður, allar verðalgs-
breytingar og allt gildi peninga
var honum hulinn leyndardóm-
ur og óráðanleg gáta. Hvernig
gat hann skilið það, að neðri
hæðin í þessu gamla húsi gaf
nú af sér, árlega, meira en helm-
ingi hærri upphæð í krónum en
allt húsið með lóð, hafði kostað
upphaflega? Já, mikið meira, og
þó var hún Katrín, systir hans
óánægð með leiguna?
Það var hlýtt og notalegt inni,
blessað góða vatnið frá Reykj-
um var dásamleg lind, það gat
Grímur vel viðurkennt. Hann
hafði, meira að segja, orkt um
það kvæði, sem var bæði snjallt
og skáldlegt að allra dómi. Var
þó kominn nær áttræðu, er það
kvæði varð til. Honum datt
þetta kvæði í hug, þegar hann
gekk yfir gólfið frá «glugganum
inn í baðherbergið til þess að
þvo sér. — Það er annars undar-
legt, hugsaði hann með sér, eða,
öllu heldur, — tautaði við sjálf-
an sig, — að á efri árum þarf ég
alltaf eitthvert sérstakt atvik,
eða afrek, að yrkja um. Áður
komu mín beztu kvæði af sjálfu
sér, spruttu upp í huganum eins
og lind í hlíð eða brutust fram
eins og hver eða eldgos úr iðr-
um jarðar, óviðráðanlegt út-
streymi og óskiljanlegt. Þá
þurfti ekki neina hitaveitu, lýð-
veldi, stríð né dauða til þess að
vekja mig. — Nei, ég skil það nú
ekki, hvernig á því getur staðið,
að mér hefur ekki alltaf þótt
fallegt að horfa á þessar götur
og þessi hús! Hvert út af fyrir
sig eru þau kannske ekki öll fal-
leg, en þau hafa þó hvert sinn
svip, toginleitt hús og sorgmætt,
íbyggið hús og hugsandi, grobb-
ið hús, hús, sem er feimið og
þorir varla að líta upp, stærilátt
sperriófuhús, hús, sem glennir
upp glyrnurnar og starir á þig
eins og naut á nývirki. uppdubb-
að hús eins og daðursdórs, illa
hirt og sóðalegt hús, — ef það
nú er, allar mögulegar tegundir
af húsum! öll saman heillandi
hópur af lifandi húsum, vantar
jafnvel ekki sjálfbirgingslega,
yfirlætismikla húsið, sem með
mjóum turni eða þunnri burst
teygir sig upp fyrir litlu húsin,
þrekvöxnu og herðabreiðu; held-
ur ekki litla, skælda og skakka
timburhúsið, sem reynir með
tjáningu vesaldómsins að vekja
á sér athygli og tístir um mikil-
leika fátæktar og forréttindi
auðnuleysis á hinn skoplegasta
hátt!
Grímur Halldórsson er nú
kominn inn í baðherbergið,
hann tautar, hlær gegnum nefið
að hugsununum, sem blossa upp,
eins og logar í rústum af ný-
brunnu, hrundu húsi. Hver veit
nema hann geti enn þá orkt eitt-
hvað af ölum þeim kynstrum
sem hann á eftir að koma á
blað? Áður var það rtmnur, sem
logaði án þess að brenna, rödd,
sem talaði úr eldinum, — ennþá,
í dag hafði hann heyrt óminn af
þessari raust, þessum hljómi
allra hljóma, og sál hans fylltist
af þeim gamla unaði, sem hann
átti einn, án allrar íhlutunar.
Hann leit á sjálfan sig í spegl-
inum, sá þar mjög gamlan mann
með hálfsmánaðar skeggbrodda,
snjóhvíta, hrukkótt andlit,
þunnt hvítt, en langt hár, sem
fór mjög illa, lafði niður á enn-
ið og var úfið. Augu, sem fyrst,
allra snöggvast ljómuðu, eins og
í eftirvæntingu, hrifningu, en
urðu jafnskjótt þreytuleg og
dauf, — sljó gömul augu. Hann
strauk grönnum, hvítum fingr-
um um kjálkana og hristi höfuð-
ið, renndi augum að borðinu,
þar sem rakáhöldin hans voru.
Nei, varla nú. — Hann svimaði
aftur, settist á stól, studdi olbog-
anum á borðið og hönd undir
kinn. —
Þessar bækur! Þær stóðu í
flestum bókaskápum á landinu,
stundum ein, oft fleiri, víða all-
ar, tíu bindi, heildarútgáfa.
Heildarútgáfa! Grímur Halldórs-
son, maður nítjándu aldarinnar,
maður fortíðarinnar, kulnandi
glæður af brunnu húsi, hann
lýsti nú ekki lengur umhverfið
með ægiljóma hins mikla báls,
fólk þyrptist nú ekki lengur að
til að heyra og sjá. Sú álfa-
brenna er hann hafði kveikt, var
slokknuð, söngurinn þagnaður,
dansinn hættur. Enginn hefur
unun af að dvelja við hálf-
brunna, rjúkandi rafta á ber-
svæði, þótt þar hafi, um stund,
verið dansað, sungið og hlegið.
Aldrei mundi nýjum viðum, ný-
ju eldsneyti, verða bætt í þá
brennu. — Heildarútgáfa! Engu
við að bæta. — Bálið var slokkn-
að, — tíminn einn gat skorið úr
því, hve langt fram í aldirnar
bjarminn af því mundi berast.
Nei, dauðinn hafði ekki náð
í hann í þetta sinn. Hann var
aftur að hressast, — risinn úr
rekkju .Sólin skein á hann, eins
og hina, — þessa tuttugustu ald-
ar menn. — Ennþá gat honum
dottið margt í hug og þótt hann
hefði ekki löngun — kannske
ekki þrek, — til þess að raka sig
í dag, því síður að hann gæti
farið út til Sigurðar og látið
raka sig, þá gat hann gert það á
morgun eða hinn daginn, ef
hann þá ekki safnaði alskeggi 1
ellinni, snotru, hvítu alskeggi?
Hann stóð upp leit aftur í spegil-
inn. Nei, það var ómögulegt að
geta sér til, hvernig honum
myndi fara alskegg, líklega yrði
hann langleitur og ennþá
vesældarlegri með það.-------
— En Grímur, Grímur minn!
ertu kominn á fætur! Það er
systir hans, sem kemur inn í
svefnherbergið.
Gamla skáldið staulast fram í
herbergið, hann er í þykkum
flókaskóm, buxum og slopp.
— Já, hvað sýnist þér, Katrín?
— En góði bróðir minn, lækn-
irinn sagði þér að liggja í dag.
Það eru ekik meira en tveir
dagar, síðan þú hafðir hita og
þú varst mikið veikur.
— Þú býður mig ekki velkom-
inn á fætur, segir gamli maður-
inn, ég er bara sprækur, miklu
skárri en ég bjóst við. Hann
eigrar yfir herbergið, út að
glugganum. — Komdu hingað,
Katrín, og sjáðu!
Katrín gekk til hans að glugg-
anum.
— Já, það er fagurt og kalt úti,
segir hún.
— Það er ekki veðrið, segir
hann, — en líttu á alla þessa
hersingu þarna úti!
Katrín lítur út.
— Nú, ég sé bara ekkert sér-
stakt, segir hún, — tvær þrjár
manneskjur á götunni, hún snýr
sér að bróður sínum, hálfhrædd,
hersingu, hvað meinar þú, Grím-
ur?
En Grímur horfir út, kímileit-
ur og íbygginn á svip. — Húsin,
húsin, segir hann, og hlær lágt,
gegnum nefið. — Sérðu ekki
hvað skoplega og skemmtilega
öll þessi hersing stendur þarna
og horfir á okkur?
Katrín tekur undir handlegg
hans. — Góði Grímur minn, ég
held þá ættir nú ekki að reyna
meira á þig í dag, heldur leggja
þig útaf aftur!
— Eg hef ekki tekið eftir því
áður, segir hann, en ég er viss
um, að það verður sannarlega
mörg dægradvölin að því.
— Já, efalaust, segir Katrín,
—en gerðu það nú fyrir mig,
bróðir minn, að fara í rúmið aft-
ur í dag. Það er áreiðanlega
bezt fyrir þig að vera mjög stutt
á fótum, og rölta sem minnst
um svona fyrsta daginn.
—Nei, segir Grímur og lítur
á Katrínu, — það er varla von
til þess að þú sjáir þetta allt,
sem ég sé. En nú skal ég segja
þér hvað það er. Ár eftir ár hef
ég litið út um þennan glugga og
aldrei séð annað en leiðinleg
hús, sem smátt og smátt hafa
byrgt fyrir alla útsýn eftir því
sem þau hafa verið byggð. Eg
hef sjálfsagt haft orð á þessu við
þig, líklega oft. En, allt í einu,
nú áðan, opnuðust augu mín, og
ég sá ,að þetta dauða efni og
mannaverk er, í rauninni, allt
lifandi, alveg eins og allt annað,
sem litið er á með vakandi, lif-
andi sál. Líttu nú á það, systir
góð! Eru ekki húsin, þarna,
hvert með sinn svip, gleði, sorg-
ir, hvatir og duttlunga, vit og
vitleysu, hreysti og vesaldóm,
alveg eins og við mennirnir?
Katrín horfir á bróður sinn og
áhyggjunum léttir af henni.
Svo lítur hún út.
— jú, þetta er sjálfsagt rétt
hjá þér, bróðir góður, enda þótt
ég sjái ekkert nema venjuleg
hús. — Hamingjunni sé lof fyr-
ir að þér er að batna. Eg var,
snöggvast, hrædd um að þú
værir með eitthvert rugl eða
óráð, þegar þú fórst að tala um
hersinguna, — hélt að þú sæir
ofsjónir. En nú kannast ég við
þig-
— Heyrðu, Katrín mín, segir
Grímur, reyndu nú að koma
auga á öll þessi óteljandi og
undraverðu svipbrigði, alla
þessa fjölbreytni, langar og
merkilegar sögur, sem lesa má
út úr ásýndum þessara mörgu
húsa, sem hrúgazt hafa upp hér
í kringum okkur.
Katrín horfir út. — Svo hrist-
ir hún höfuðið, leggur handlegg-
inn um herðar bróður síns og
klappar honum, mjúklega.
— Elsku bróðir minn, segir
hún, þú verður að fyrir gefa mér
heimskuna, en ég se bara þessi
sömu hús og áður! Eg get ekki
komið auga á neitt annað.
—Heimilisblaðið
FERÐIR FUGLANNA
Benedikt Valdimar Magnússon Melsted
BENEDIKT heitinn var fæddur
að Gvendarstöðum í Köldu-
kinn í Suður-Þingeyjarsýslu á ís
landi 27. nóvember 1862. For-
sldrar hans voru hjónin Magnús
Grímsson frá Krossi í Ljósavatns
skarði og Elin Magnúsdóttir frá
Sandi í Aðaldal.
Ungur fluttist Benedikt með
foreldrum sínum að Halldórs-
stöðum í Köldukinn. Þaðan flutt-
ist hann með móður sinni þá
ekkju og systkinum til Nýja Is-
lands, árið 1876. Fimm árum
seinna flutti öll fjölskyldan suð-
ur til Dakota og nam þar land
suðvestur af Garðar. Þeir bræð-
ur Einar og Benedikt héldu sam-
vinnu lengur en hinir aðrir
bræður hans. Einnig vann Ben-
edikt að smíðum með Jóni
Matthiassyni um langt skeið.
En þar kom að, að hann stofnaði
sitt eigið heimili er hann giftist
Geirfriði S. J. Freeman og þau
settu bú sitt við smálæk sem
rennur sunnanvert við Islensku
byggðina. Sagan endurtekur sig.
Fyrst var loggahús, ekki kofi því
myndarlega var byggt og með
árunum uxu húsakynnin svo
sem velmegun ungu hjónanna.
Og sigurinn stærsti var unnin
þegar nýja húsið reis á rústum
hins gamla fyrir ötulleik, sam-
vinnu og samhuga líf Melsteðs
hjónanna. Melsted var eljumað-
ur, sístarfandi það var honum
lífsgleði að sjá börnin sín komast
lengra mentalega en hann sjálf-
ur hafði tækifæri til. Guð hafði
gefið honum hendur sem fúsar
unnu tækifæri og möguleika
handa þeim sem honum voru
kærir. Guð hafði gefið honum
hjarta sem skildi óskir barna
sinna og vildi hjálpa þeim til að
rætast. Guð hafði gefið honum
fórnfýsi sem sá ekki í að leggja
alt sitt þerk fram að aðrir mættu
komast „upp á tindinn", þó hann
sjálfur yrði við það bundnari
heima eins og árin og aldurinn
færðist yfir. Allir dagar eiga
kvöld. Þeim hjónum varð sex
barna auðið. Eru þau: Elin, Mrs.
F. H. Goldsmith, Carson, N.D.
Björn, prófessor í Whapeton N.
D. Sigurður, prófessor Illinois
University, 111. Haraldur, skóla-
stjóri í Bisbee, N.D. Sigrún, Mrs.
D. Harding, Salem Oregon, og
Alvin sem býr heima.
Benedikt hafði verið hraustur
maður um æfina en elli svo sem
öðrum hafði komið honum á kné
nú hin síðari árin, en um búgarð
sinn gat hann lengst af farið og
notið minninganna um alt sem
unnist hafði. Nokkru fyrir and-
látið hafði hann veikst af flú og
enda þótt honum væri að batna
nokkuð, sýndist sem seinasta
raunin hefði verið honum um of.
Og nokkrum dögum fyrir and-
látið hnignaði honum snögglega,
og mátti þá enginn mannlegur
kraftur úr bæta, og morguninn
hinsti varð einnig hinn eilífi
morgun því snemma föstudags
hins 26. maí lauk hérvistum hins
þreytta öldungs og friður, eilíf-
ur friður, lokaði „bókinni hans“.
Auk sex barnanna áður nefnd-
ra lífir hann eiginkona hans
Geirfríður og sjö barnabörn. öll
systkini hans voru á undan hon-
um gengin heim.
Jarðaförin fór fram frá heim-
ilinu og kirkju Garðarsafnaðar
þann 29. maí 1950 að viðstöddum
ástvinunum og vinum og sam-
ferðafólki. Séra E. H. Fáfnis
jarðsöng.
MARGT ER enn óskiljanlegt
um ferðir fuglanna. En
þegar um þær er talað,
er venjulega átt við ferðir far-
fuglanna, sem ferðast á vissum
tímum vor og haust suður og
norður, og einnig austur og vest-
ur yfir meginlöndin. En sjófugl-
arnir fara einnig langferðir í
stórhópum.
Um farfuglana er það að seg-
ja, að þeir fljúga oftast nær milli
vissra staða. Þeir dveljast á
ákveðnum stöðum á sumrin og
ferðast á haustin til ákveðinna
staða. Það má vel vera að á
þessum langferðalögum styðjist
þeir við lajidsýn og kennileiti
og rati þess vegna. En ekki á
þetta þó við um alla farfugla.
Um gaukinn er það til dæmis
vitað, að ungarnir leggja á stað
í suðurferðina á haustin, löngu
eftir að foreldrar þeirra eru
farnir. Þeir hafa því enga leið-
sögu og þeir geta ekkert vitað
um það land, sem þeir eru að
fara til. En þó rata þeir. Ungir
gaukar, sem eru fæddir og upp-
aldir í Evrópu, fljúga á haustin
rakleitt til Suður-Afríku eða
Arabíu. Maður á bágt með að
trúa að þeim sé það meðfætt að
vita hvert þeir eiga að fara. Og
ekki er sú skýring líklegri ,að
hitabreytingar í lofti eða vindar
ráði ferðum þeirra. En þeir kom-
ast altaf á ákvörðunarstað.
Tökum vér til dæmis farfugl,
sem er fæddur og upp alinn 1
Grænlandi, þá verður hann að
fljúga þrisvar sinnum yfir haf
áður en hann kemst til Hjalt-
lands, fyrst milli Grænlands og
íslands, svo milli íslands og Fær
eyja, og seinast milli Færeya og
Hjaltlands. En hver þessi áfangi
er um 300 mílur. Þeir hafa þó
landsýn við að styðjast á leið-
inni.
Öðru máli er að gegna með
sjófuglana, en þeir munu jafnan
sækja á vissar slóðir undir vet-
ur. Á hinu mikla landgrunni hjá
New Foundland hefir fjöldi sjó-
fugla veturvist. Þar hafa veiðst
8 ungir mávar og tveir ungir
lundar, sem höfðu verið merkt-
ir í Bretlandi. Enn fremur hafa
veiðst hjá New Foundland og
Labrador mávar, sem merktir
hafa verið í Danmörk, Græn-
landi og íslandi. Tveir mávarnir
frá íslandi voru fullorðnir þeg-
ar þeir voru merktir. Um þessar
tegundir fugla er hið sama að
segja og um gaukana, að ungarn-
ir og fullorðnu fuglarnir verða
ekki samferða. Verða ungarnir
því að rata sjálfir á þær slóðir,
þar sem foreldrar þeirra eru
vanir að dveljast á vetrum. En
hvernig fara þeir að því að rata
á þá staði? Máske slást þeir í
fylgd með einhverjum öðrum
fuglum, sem rata. Þó er sú get
gáta ekki fullnægandi. Mávar,
sem merktir hafa verið í Bret-
landi, hafa einnig veiðst í sunn-
anverðu Grænlandi, í Davis-
sundi, á íslandi, Færeyum, Dan-
mörk, Hollandi og Biscay-flóa,
svo að þeir dreifa allmjög úr
sér.
Merkingar fugla eru mjög þýð-
ingarmiklar til þess að afla
þekkingar á háttum þeirra, enda
fara nú fuglamerkingar fram
um alla Norðurálfu og Norður-
Ameríku og færast í vöxt ár frá
ári. Til dæmis hafa um 750 Þús-
undir fugla verið merktar í
Bretlandi seinustu 40 árin. En
þrátt fyrir þennan mikla fjölda,
er það furðu fátt af merkjum,
sem aftur kemur til skila.
Þó hefir fengist mikill fróð-
leikur um ýmsar tegundir fugla
á þennan hátt, eigi aðeins um
það hvert þeir ferðast, hvar þeir
hafast við á vetrum, hve gamlir
þeir eru þegar þeir veiðast o.s.
frv., heldur einnig um það hverj
ir vitja sömu varpstöðva ár eft-
ir ár, og jafnvel sama hreiðurs.
Fyrir fjórum árum voru
merktir 140 skúmar og kjóar í
Skotlandi en ekki hafa nema um
3% þeirra komið í leitirnar, og
enginn þeirra í Skotlandi. Einn
settist á franska fiskiskútu út
af Flandern.
Á Fagurey, sem er skamt und-
an Skotlandi, er fuglamerkinga-
stöð. Var henni valinn staður
þar vegna þess að þar koma við
farfuglar úr tveimur áttum,
annar straumurinn frá íshafs-
löndum Kanada, Grænlandi og
íslandi, en hinn frá Skandin-
avíu, íshafsströnd Evrópu og
Síberíu og jafnvel frá löndum
sunnar. Er það ótrúlegur sægur
fugla, sem fer þar um á suður-
leið, en langt um færri koma
þar við á norðurleið á vorin.
Menn þykjast og hafa tekið eft-
ir því, að sé snörp vestlæg átt
þegar fuglarnir eru á ferðinni,
þá koma færri þar við en endr-
anær. Mest berst þangað af far-
fuglum þegar suðaustlæg átt er
og votviðri. En hvar leggja þeir
fuglar þá leið sína, er koma þar
ekki við í vestanátt? Auðvitað
fara þeir sinna ferða, en velja
sér þá einhverja aðra leið. Er
ekki talið ólíklegt að vestan-
vindurinn hreki þá yfir Norður-
sjó að ströndum meginlands
Evrópu og þeir þræði svo með
þeim. Sumir ætla þó að verið
geti að í vestanátt fljúgi þeir
yfir Skotland hátt í lofti og komi
þar ekki við. Eitt er víst, að ef
skyndilega breytir um átt frá
vestri til austurs, þegar fuglarn-
ir eru á ferðinni, þá koma þeir
í stórhópum til Fagureyar. Það
gæti ekki átt sér stað ef þeir
væri þegar komnir austur yfir
Norðursjó.
Þá er það einkennilegt að það
er eins og farfuglarnir fælist vit-
ann á Fagurey. Á björtum haust
nóttum, þegar mikið ber á vit-
anum, setjast þar mjög fáir fugl-
ar. En skyldi þoka skyndilega
skella yfir, þá fyllist alt af þeim.
Af þessu mætti ef til vill draga
þá ályktun, að farfuglarnir leiti
til landa þegar dimmviðri er.
Annars er talið að farfuglarnir
fljúgi yfirleitt mjög hátt og sú
ályktun dregin af því hve sjald-
an sést til ferða þeirra af skip-
um, sem eru á siglingu á þeim
slóðum, er leið þeirra liggur yfir.
—Lesb. Mbl.
Vistfólki á Elliheimilinu
boðið um borð í Gullfoss
geta eignast hlutabréf í Eim-
skipafélaginu, og þar með lagt
sitt lóð á skálarnar til þess að
efla félagið.
Framkvæmdastjóri og stjórn
Eimskapafélags íslands buðu í
gær vistfólki af Elliheimilinu
Grund um borð í Gullfoss til
þess að skoða skipið, og varð
gamla fólkið hrært af hrifningu,
enda hafði það aldrei fyrr aug-
um litið svo glæsilegt og fagurt
skip.
Tveir fulltrúar félagsins, þeir
Guðjón Einarsson og Ottar
Möller tóku á móti gamla fólk-
inu og fylgdu því um skipið á-
samt Sigurði Jóhannssyni ein-
um af stýrimönnum Gullfoss.
Var fólkinu sýnt allt skipið hátt
og lágt, en á eftir var því boðið
til kaffidrykkju í einum af borð-
sölum skipsins. Þar bauð Guð-
jón Einarsson það velkomið fyr-
ir hönd framkvæmdastjóra og
stjórnar Eimskipafélagsins, og
enn fremur flutti Ottar Möller
ræðu, og rakti sögu og þróun
Eimskipafélagsins. Gat hann
þess sérstaklega hvern þátt eldri
kynslóðin hefði átt í stofnun fé-
lagsins, vexti og viðgangi þess
— einmitt fólk á sama aldurs-
skeiði og vistmenn eilliheimilis-
ins. Nefndi hann í því sambandi
nokkur dæmi um það hvernig
margt fátækt fólk hefði klofið
þrítugan hamarinn til þess að
Að lokum tók Gísli Sigur-
björnsson, forstjóri elliheimilis-
ins til máls, og þakkaði boðið
fyrir hönd elliheimilisins og vist
fólksins, og enn fremur toku til
máls Flosi Sigurðsson, einn af
stjórnarmeðlimum elliheimilis-
ins, og frú Þuríður Guðmunds-
dóttir, ein af boðsgestunum.
Eftir kaffidrykkjuna heilsaði
allt gamla fólkið upp á skip-
stjórann í reyksal skipsins, en
fór síðan frá borði glatt og á-
nægt með komuna. Alls voru
það milli 40 og 50 vistmenn, sem
gátu þegið boðið var elzti gest-
urinn 86 ára.
—Alþbl. 27. maí