Lögberg - 08.07.1954, Page 2

2
LÖGBERG, FIMMTUDAGINN 8. JÚLÍ 1954
HERSTEINN PALSSON:
Á syðri bakka Miklagljúfurs er Bandaríkjagróður, Canada-
gróður ó þeim nyrðri og Mexikógróður á botninum
Sjónarvottur segir fró hvirfil
vindi í Oklahoma
Eftir ÞARGRIM HALLDÓRSSON
Grand Canyon í Coloradofljóii
er um 160 kílómelra á lengd •—
Þar eru 1000 melra þverhnípi
algeng
Grand Canyon Village, 28. apríl
Hvernig á að lýsa því í fá-
einum orðum, sem náttúran
hefir verið að skapa um allt
að fimm hundruð millj. ára?
Ég hefi verið að glíma við
þessa spurningu síðan á mið-
vikudag í vikunni sem leið, þeg-
ar ég stóð á annari brún Grand
Canyon í Arizona-fylki, og virti
fyrir mér þær furðu-myndir,
sem náttúran hefir verið verið
að búa til frá, já, það má næst-
um segja, frá upphafi vega. Og
ég hefi komizt að þeirri niður-
stöðu, að það sé býsna erfitt
verk, sem ég ætla nú að ráðast í.
Eins og gefur að skilja hefir
þessi blettur, sem er þó ekkert
smáræði, um 2500 ferkm., verið
skáldum kærkomið yrkisefni, og
ég hefi lesið ljóð, þar sem slíkir
menn hafa reynt að lýsa þeim
tilfinningum, sem þeir hafa orð-
ið fyrir á brún gljúfursins, en
allt er* það harla fátæklegt. Það
er líka athugandi, að það er
eiginlega ekki hægt að yrkja al-
mennilega nema á íslenzku, svo
að þetta er skiljanlegt.
Litir eins og á íslandi
Og þegar ég er búinn að ráða
við mig að taka stökkið, reyha
að gefa lesendum Vísis nokkra
lýsingu á því, sem er þarna að
sjá, þá er næsta spurningin
þessi: Hvar skal byrja? Mér
hefir verið sagt, að það sé á-
kaflega erfitt að greina það,
hvar Miklagljúfur hefjist og
hvar því ljúki, svo að það er
ekki nema eðlilegt að erfitt sé
að sjá, hvar skuli hafizt handa
um að lýsa þessu meistaraverki
náttúrunnar.
Ef til vill gefur það nokkra
hugmynd um það, sem mig lang-
ar til að koma á framfæri, er ég
segi, að þarna hafi ég í fyrsta
sinn séð litaflóð, fjölbreytni og
tilbrigði í litum, eins og títt er í
hinu tæra andrúmslofti á Is-
landi, síðan ég kom vestur um
haf.
Ég held, að ég geti ekki gefið
staðnum betri meðmæli en þau,
sem felast í þessum orðum, og
kannske skilja menn þá betur,
við hvað ég á, er á líður. Því að
þarna á vel við vísan: Hver er
sá veggur víður og hár o. s. frv.
Vinnustofa og safn
Það er látlaus straumur ferða-
manna til þess að skoða Mikla-
gljúfur á ári hverju, og á síðasta
ári munu þeir hafa orðið um 800
þúsund, sem þangað komu. Það
er bara sá gallinn á þessu, að
megnið af því, sem menn sjá
hér, fer fyrir ofan garð og neðan
hjá flestum — og ekki síður mér
en öðrum. Gljúfrið er fyrst og
fremst athyglisvert fyrir þá,
sem bera eitthvert skynbragð á
jarðfræði, því að það má segja,
að þar hafi verið vinnustofa
náttúrunnar um aldaraðir, og
árangurinn er eins konar jarð-
sögulegt „safn“, sem hvergi
mun finnast annars staðar í
heiminum.
Þarna er hver kapítuli jarð-
sögunnar af öðrum, að vísu ekki
raðað hlið við hlið, eins og bók-
um í skáp, heldur hverjum oían
á annan, og frásagnirnar, sem
þar eru fólgnar geta jarðfræð-
ingar einir lesið svo að gagni sé.
Gegnum jarðsöguna
Af syðri brún gljúfursins, þar
sem ég var heilan dag, myrkr-
anna á milli, á ferð fram og aftur
til að sjá sem mest af því, sem
hægt er á ekki lengri tíma, milli
þess sem ég staldraði við á þeim
stöðum, þar sem sjónaukum
hefir verið komið fyrir handa
ferðalöngum, og skýringar gefn-
ar á því helzta, sem fyrir augun
ber, blasa við manni hengiflug,
„fjöll og firnindi“, urðir og
skriður, og allt er þetta með
furðulegustu litbrigðum. Brúnin
er þarna í 7000 feta hæð yfir
sjávarfleti, en fljótið er nærri
5000 fetum neðar, því að það
líður eða byltist áfram í aðeins
2000feta hæð yfir sjávarfleti á
þessum stað. Fyrir fótum ferða-
mannsins er fyrst 2000 feta
hengiflug, þar sem ekki verður
komizt niður nema á einum
stað, þar sem jarðlög hafa mis-
sigið, svo að hægt hefir verið að
gera skriðu í urðum 'þeim, er
þar hafa myndazt. Undir hengi-
fluginu taka við hjallar, hver af
öðrum, þar til komið er 4000 fet
niður fyrir brúnina. Þá eru enn
næstu 1000 fet niður að kol-
mórauðri móðunni.
Og menn hafa ekki aðeins
farið 4000 feta leið niður á við,
er þeir hafa klungrazt þetta —
þeir hafa farið gegnum jarðsög-
una frá vorum dögum og aftur
til þeirrar forneskju, sem fræði-
menn einir kunna að gefa heiti
og lýsa.
Fjöll koma og fara
Neðstu jarðlögin, sem fljótið
hefir grafið sig ofan í nú, eru
svo ógreinileg eða öllu heldur
þar ægir öllu saman og ekki um
neina greinilega lagaskiptingu
að ræða. En síðan má byrja að
lesa, ef maður hefir lært stafróf
jarðfræðinnar. Þeim ólæsu er
skýrt frá því, að í jarðlögum
þessum megi sjá, að þetta svæði
hafi að minnsta kosti tvívegis
verið undir sjó, en áður hafi í
bæði skiptin risið fjöll á þessum
slóðum, en vindar og vötn hafi
smám saman unnið á þeim og
gert þau að engu. En náttúran
lætur ekki slíka smámuni á sig
fá, því að alltaf var haldið á-
fram að starfa, og náttúran spyr
heldur ekki um vinnutíma, hún
starfar á nóttu sem degi, og
sinnir engu af því, sem mann-
kindin telur sjálfsagt að njóta.
Og hún hefir ekki aðeins gert
gljúfur þarna, hún hefir ekki
myndað gljúfur af því tagi, sem
mönnum flýgur í hug á Islandi,
er þeir heyra slíka jarðmyndun
nefnda, hún hefir í rauninni gert
mörg gljúfur, og milli þeirra eru
fjöll og dalir, en sáralítill gróð-
ur, því að hann á erfitt með að
fóta sig á klöppunum þarna eða
í urðunum. Þó er ekki rétt að
segja, að þarna sé algert gróður-
leysi, því að víða vaxa þar tré,
sem við myndum gjarnan vilja
eiga til skjóls á Fróni, þótt ekki
séu þau talin af stærstu gerð í
þessu landi.
Valhöll og Hliðskjálf
Það er aðeins 10—15 kílómetra
haf milli syðri og nyrðri bakka
gljúfursins, þar sem ég kem að
því. Ég hefi lýst þessu svo, að
þarna komi hver stallurinn eða
hjallinn af öðrum, unz komið er
að sjálfu fljótinu. Þegar upp frá
því kemur, þá tekur við enn
hrikalegra landslag, því að nátt-
úran hefir verið enn athafna-
samari norðan þess en sunnan.
Ástæðan er sú, segja þeir, sem
vit hafa á, að úrkomur hafi ver-
ið meiri norðan til og þess vegna
hafi móðir náttúran haft betri
„verkfæri" til að vinna störf sín
með en fyrir sunnan fljótið, þar
sem landinu hallar frá brúninni
til suðurs.
Þarna hefir hverju fjalli verið
gefið nafn. Þar blasa við Keóps-
pýramídinn, Musteri Búddha,
Musteri Zóróasters, musteri,
sem kennd eru við indversku
guðina Shiva og Vishnu, en það
eru tvö nöfn fyrst og fremst,
sem ég rak augun í. Annað er
Valhallar-slétta, sem er renni-
sléttur klettarani, er gengur til
sauðausturs og skagar nyrðri
brúnin þar lengst til suðurs.
Skammt frá enda hans gnæfir
glæsilegur tindur, flatur að ofan,
og nefnist hann Hásæti Óðins,
Hliðskjálf sjálf, þar sem sér um
veröld alla. Af þessum stað sér
að minnsta kosti um víða vegu,
svo að nafnið á vel við.
Gróður 3ja landa
Miklagljúfur er í þjóðgarði,
sem ber nafn þess. Þar er fjöldi
manna starfandi, er hafa eftirlit
með gróðri, hlynna að honum,
ef með þarf, leiðbeina gesta-
fjöldanum og hafa eftirlit með
því, að öllum reglum sé hlýtt.
Þar eru reglur til dæmis svo
strangar, að það varðar refsingu,
ef menn gera tilraun til að hand-
sama dýr, sem þar kunna að
vera. Náttúran á að fá að vera í
friði á þessum stöðum, því að
henni má þakka það, sem þar er
til að gleðja mannlegt auga.
Gróðurinn er líka ærið ein-
kennilegur. Á syðri bakkanum,
sem er 7000 fet yfir sjávarmáli,
er venjulegur Bandaríkjagróð-
ur. Þar eru þau tré og þau grös,
sem hægt er að finna á stórum
svæðum í svipaði hæð yfir sjáv-
arfleti. Öðru máli gegnir hins
vegar, þegar komið er á nyrðri
bakkann. Hann er í 8200 feta
hæð yfir sjávarmáli. Þar vaxa
tré og plöntur, sem finnast ekki
annars staðar í Bandaríkjunum,
en eiga heima, eru heimamenn í
Canada, sem er í 2000 km. fjar-
lægð til norðurs. Og hvað er svo
þar á milli — hver er meðal-
vegurinn? Hann er að finna
niðri á botni gljúfursins, eða
öllu heldur útskoti frá því, þar
sem tré og plöntur vaxa, er
hvergi finnast í Bandaríkjunum
annars staðar, en eru algengar,
þegar komið er suður í Mexíkó.
Að sumarlagi er hitamunurinn á
syðri bakkanum og gljúfurbotn-
inum að jafnaði 17 stig á Celsíus,
en að auki er rakinn að sjálf-
sögðu miklu meiri niðri við
fljótið en uppi á bakkanum, sem
er í um það bil sömu hæð yfir
sjávarfleti og Hvannadals-
hnjúkur.
Ofurhugar laðasl að
Ég gat þess í grein minni um
Niagarafljótið og fossana 1 því,
að þeir hefðu laðað að sér ofur-
huga, er fóru ýmist yfir þá gang-
andi á línu eða létu stinga sér í
Æskulýðsþátt-ur
Ein geigvænleg hætta stefnir
að æskumönnum þessarar kyn-
slóðar. Hún er ef til vill flestum
hættum hættulegri.
Hver er þessi hætta?
Fyrir sjónum æskumanna er
stöðugt haldið óglæsilegri mynd
— heimsmynd. Framtíðarhorf-
urnar eru helzt þessar: Menn-
ingin riðar á barmi gereyðingar
og yfir höfði alls mannkyns
hangir atómsprengja, er getur
þurrkað út mannlíf og menn-
ingu af jörðinni.
Ef æskumenn horfa í þenna
sorta, trúa þessum óheillaspám,
glata þeir trúinni á mikinn til-
gang lífsins. Og slíkri glötun
fylgir allt illt: kæruleysi, sóun
verðmæta, vanmat á öllum
dyggðum, ekkert þýðir að spara,
bezt að lifa og njóta, eyða öllu,
leika sér, hvað sem það kostar,
þar sem allt getur farizt þá
minnst varir. Hin háu og glæsi-
legu markmið hverfa, hið innra
brennur enginn heilagur eldur
áhuga, trúar og bjartsýnis.
Æskumenn, sveinar og meyj-
ar! — Vegna lífs ykkar og far-
sældar, þá forðist umfram allt
alla slíka bölsýni. Trúið ekki á
eyðingu, glötun og dauða. Lærið
af sögu mannkyns, og hún sýnir,
að mennirnir hafa ávallt sigrast
á öllu því, er ógnaði tilveru
þeirra. Og þeir munu einnig
sigrast á atómsprengju og þeim
morðvélum, er nú ógna helzt lífi
manna á jörðu.
Einn skæðasti óvinur mann-
lífsins var kuldinn. Menn sigr-
tunnu, er var síðan ýtt á flot,
svo urðu Guð og lukkan að ráða
því, hvar þeir næðu landi, eða
hvort þeir náðu nokkru landi —
lifandi.
Colorado-fljótið hefir haft
sömu áhrif á fjölmarga menn.
Það eru nú 75 ár síðan fyrst var
farið niður eftir því, þar sem
það rennur um Miklagljúfur, í
lítilli bátsskel. Síðan hafa marg-
ir reynt og sumum tekizt, en
ekki öllum. Mörgum þótti það
dirfskuverk áður fyrr að fara á
ferju yfir vatnsföll á Islandi, og
gerðu það ekki að gamni sínu, en
það hefir þó vafalaust verið leik-
ur samanborið við það, sem ferð
um Colorado í Miklagljúfri er.
Bræður tveir, Kolb að nafni,
léku þetta fyrir um þrjátíu ár-
um, og þeir voru fyrstu menn er
tóku kvikmynd af slíkri glæfra-
ferð. Þeir eru nú búsettir í
Grand Canyon-þorpi, þar sem
menn koma jafnan að gljúfrinu
frá suðri. Tvisvar á dag sýna
þeir ferðamönnum kvikmyndina
af ferðalagi sínu, og ég get ekki
sagt annað eftir að hafa séð
hana en það, að mennirnir hljóta
að hafa verið sturlaðir, er þeir
lögðu upp í ferðina, ef þeim
hefði verið kunnugt um það,
sem þeir áttu í vændum. Víða
eru iðuköst í íslenzkum fljótum,
en þarna rísa holskeflur, þegar
minnst vonum varir, og þarna er
aldrei „lag“. En einhvern veginn
komust þeir heilir þessa leið, og
ég gæti helzt trúað því, að þeir
skilji það ekki sjálfir, hvernig
það mátti verða. Gljúfrið er —
innan þjóðgarðsins — um 160
km. á lengd, en þeir fóru enn
lengri leið, því að ekki er hægt
að setja bát á flot hvar sem er,
og ferð þeirra stóð dögum
saman.
Ég var þarna einn dag. Það
var bjart og svalt í lofti, níu
feta snjór og ófærð á nyrðri
bakkanum, þót farið væri að
grænka á þeim syðri. Ég spurði
einn eftirlitsmannanna, þegar ég
keypti mér nokkur kort af þessu
undralandi, hvort þau væru
sannar myndir af því. — „Það
fer allt eftir veðri og loftinu,
hve tært það er“, svaraði hann.
„Ég veit ekki, hvort ég hefi
nokkru sinni séð gljúfrið eins
frá degi til dags eða milli sólar-
uppkomu og sólarlags".
Og af því má dæma, að það
er ekki til mikils að reyna að
gefa lýsingu á því í fáeinum
dálkum. —VÍSIR, 20. maí
uðust á honum og lærðu að nota
eldinn.
Annar óvinurinn var myrkrið,
móðir draugatrúar og skelf-
inga, óþrifnaðar og sjúkdóma. —
Mennirnir sigruðu einnig
myrkrið. Ljós flæðir nú um
borgir og byggðir manna, lýsir
jafnt höll sem hreysi.
Hungurvofan hefur löngum
ógnað mannkyni, en stöðugt eru
menn að vinna bug á henni.
Geigvænlegustu drepsóttir
gengu á sínum tíma svo nærri
lífi manna, að víða lá við sturl-
un. Má þar nefna svartadauð-
ann, bóluna og fleiri slíkar
drepsóttir. Á þessum óvinum
manna. hefur einnig verið sigr-
ast. Og alltaf eru að vinnast
nýir og miklir sigrar á þessu
sviði.
Þetta er uppörfandi og spáir
góðu. Mannkynið mun sigra alla
sína skæðustu óvini, en það
mun kosta fórnir og mikil átök,
og það sem á að kynda hinn
heilaga eld vonar, trúar og
brennandi áhuga, er einmitt hið
háa og glæsilega markmið, og
þetta markmið er: farsælt
mannkyn á friðaðri jörðu.
Sigurvonin vekur baráttu-
kjarkinn. — Við eigum að sigra
styrjaldir^ áfengisböl, sjúkdóma
og skort. Þetta er verkefni, sem
ætti að fullnægja starfshvöt
æskumanna. Viðfangsefnið er
stórt, og stórhug þarf til þess að
takast á við það.
„Þar skulu engir Alpar verða“,
sagði Napóleon, er hermenn
hans bentu á geigvænlega háu
fjöllin, er voru á leið þeirra
Eiíthvað á seyði
Loftflauturnar senda út yfir
borgina hvimleiðan síbyljandi
tón, og fólk hverfur af götun-
um og forðar sér í rammgerð-
ustu kjallarana, svo að varla
sést nokkur á ferli nema lög-
reglumenn, sem ekki hvika,
hvað sem á dynur, og heima-
varnasveitir reiðubúnar í stöðv-
um sínum að fara á stúfana
undir eins og kallað er.
Þessi viðbúnaður minnir helzt
á stríðstíma, en hér er þó annað
á seyði. Við erum stödd í Okla-
homa City í Suðvesturríkjum
Bandaríkjanna. Stríð fer að,
ekki við óvinaher, heldur við
náttúruöflin, og í þeirri viður-
eign duga hvorki kjarnorku-
sprengjur né bryndrekar.
Kuldabylgja á leiðinni
Laugardagurinn 1. maí renn-
ur upp bjartur og heiður. Menn
ganga léttklæddir um göturnar,
því að hiti er um 30 stig. Fólk
talar um daginn og veginn, en
þó mest um þurrkana, sem eru
vel á vegi með að eyða gróðri
stórra landflæma. En það er ein-
hver geigur í fólki í veðurbiíð-
unni, veðurfregnir bera með sér,
að kuldabylgja er á leið inn í
fylkið, og menn vita af reynslu,
hvað dynur yfir, þegar kulda-
bylgja úr norðri hittir fyrir
hitann að sunnan.
Skelfing dynur yfir
Svartir skýbólstrar hrannast
upp úti við sjóndeildarhring, og
útvarps- og sjónvarpsstöðvar
taka að vara fólk við og ráð-
leggja því, hvernig það skuli
bregða við, því að nú leynir sér
ekki lengur, að fárviðri er í
nánd.
Snögglega dimmir og eldingar
leiftra um loftið. Hús leika á
reiðiskjálfi, er þrumugnýrinn
gengur látlaust yfir — það er
eins og himininn logi. Regnið
streymir úr lofti eins og opnað
hafi verið fyrir flóðgáttir. Þrátt
fyrir margra mánaða þurrk
drekkur ekki jarðvegurinn í sig
allan þennan vatnsflaum. Þegar
þessu hefir farið fram um hríð,
tekur fólk að forða sér úr þeim
húsum, sem lægst standa, því að
fyrirsjáanlegt er, að flóð er í
aðsigi, ef ekki styttir fljótlega
upp.
Viðurslyggð eyðingarinnar
En skyndilega dettur allt í
dúnalogn. Hættan er þó ekki
liðin hjá, nú fyrst er voði fyrir
dyrum, því að hvirfilvindur er
að skella á. Þessir voðalegu
stormsveipir eru einna líkastir
ferlegum storkum í lögun, þeir
geysast niður úr skýjunum og
dansa eftir jörðinni, en þungt er
stigið til jarðar, því að þar sem
þeir fara um, skilja þeir ekki
annað eftir en auðn og rústir.
Áætlunarvagn er á ferð eítir
þjóðveginum, þegar hann er allt
í einu hafinn á loft og kastast
marga metra út fyrir veg. Næst
verður smáþorp á vegi hvirfil-
vindsins. Hann sviptir með sér
25—30 húsum, molar þau mélinu
smærra, svo að ekki stendur
eftir steinn yfir steini. Það er
engu líkara en hvirfilvindurinn
espist eins og dýr magnast við
bráð.
suður á ítalíu. Napóleon sá að-
eins markmiðið, sigurinn. Hann
neitaði að viðurkenna fjöllin
sem farartálma, „þar skulu eng-
ir Alpar verða“, sagði hinn
óbilandi vilji.
Látið þetta vera kjörorð
ykkar. Þar skulu engir óyfir-
stíganlegir erfiðleikar verða,
ekki einu sinni atómsprengja.
„Allt getur sá, sem trúna hefur“.
1 þeirri trú skulum við allir
leggja til orustu við myrkra-
völd, trúa á sigurinn, en stara
ekki á neina Alpa bölsýninnar.
•—EINING
Næst lyftir strokkur hvirfil-
vindsins sér frá jörðu, slær sér
þá niður á bersvæði og æðir á-
fram á braut eyðingarinnar.
Nokkrir sveitabæir verða á leið
hans og dagar þeirra eru taldir,
stór tré eru brotin eins og eld-
spýtur væru og þeim feykt
langar leiðir.
Beðið um kraftaverk
Óðfluga nálgast stormsveipur-
inn höfuðborg fylkisins, þar sem
hundruð þúsunda bíða — og
biðja um kraftaverk, að sveipur-
inn fari hjá. Og þeim verður að
bæn sinni. Þegar strokkurinn
nálgast úthverfin, lyftir hann
sér til flugs og svífur yfir borg-
inni, en slær ekki niður. Og
hann svífur hærra og hærra, unz
hann hverfur sjónum manns, og
íbúarnir draga andann léttara,
en aðeins í bili, því að margir
aðrir sveipir eru á ferli víðs
vegar um fylkið.
Tjón á mönnum og
mannvirkjum
I kjölfar hvirfilvindanna fara
björgunarsveitir, sem grafa lif-
andi fólk upp úr rústunum og
veita því fyrstu hjálp. Síðan eru
þeir fluttir í sjúkrahús, sem
þurfa. Þarna er mörg hetjuleg
dáð drýgð, sem aldrei verður í
letur færð, en margir hætta lífi
sínu og limum til að bjarga
öðrum.
Símasamband er rofið við
ýmsa þá staði, sem hvirfilvind-
urinn hefir hitt fyrir, en fljót-
lega berast fregnir um mikið
tjón, og kunnugt er um, að á
annað hundrað húsa hafa jafn-
azt við jörðu, en tugir manna
stórslasazt. Ekki verður enn
sagt með vissu, hve margir hafa
látið lífið, en þeir hafa þó varla
verið mjög margir í þetta sinn,
því flestir héldu sig í öryggis-
byrgjum eða kjðllurum, meðan
hvirfilvindurinn gekk yfir. Ein
bifreið hefir fundizt sundurtætt
fyrir utan veg. Um afdrif far-
þega hennar vita menn ekki.
Kynjasögur
TVIargar einkennilegar sögur
eru sagðar um hvirfilvindinn og
duttlunga hans. Ein er um
bónda, sem vildi koma fjöl-
skyldu sinni í örugga höfn, og
vissi þá engan tryggari en bif-
reiðina sína. Hann var í þann
veginn að aka af stað, þegar
hvirfilvindurinn kom æðandi,
en það undarlega varð, að hann
snerti ekki við bifreiðinni, svo
að hún haggaðist ekki, þó að hús
allt í kring legðust í rúst.
Til er saga um mann, sem ók
bifreið fullri af fólki úti á þjóð-
vegi, beint 1 flasið á hvirfilvindi.
Vissu menn ekki fyrri til en
vagninn tókst hátt á loft, sveif í
lofti um sinn, en settist svo þýtt
niður á veginn aftur óskemmd-
ur að mestu.
En ótrúlegust er sagan um
bónda, sem ætlaði að koma
hænsnum sínum í hús áður en
hvirfilvindur skylli á. Varð
hann seinn fyrir og lenti í miðj"
um strokknum. Þegar hann kom
til sjálfs sín aftur, stóð hann
fálæddur, en lítt meiddur, en
allt í kringum hann voru reittir
kjúklingar. Vindurinn hafði að
kalla tætt af honum hverja spjör
og reitt hænsnin.
Merki er gefið um, að hættan
sé um garð gengin, og fólk fer
að tínast út úr neðanjarðar-
skýlunum og heim til sín, Þar
sem það getur lagzt til hvíldar
og jafnað sig eftir augaþensluna.
Öllum verður þó ekki svefn-
samt. Sumir eiga ættingja og
vini á þeim slóðum, sem verst
urðu úti, og vita enn ekkert um
afdrif þeirra.
Þeir, sem eru á gangií vefja
þéttara að sér fötunum, því a
nú hefir kuldinn kvatt dyra.
—Mbl., 26. mal