Lögberg - 22.07.1954, Blaðsíða 7

7
LÖGBERG, FIMMTUDAGINN 22. JÚLl 1954
Flóðin og skriðuföllin í Norðurórdal
hofa valdið milljóna frjóni
Dauður skepnur finnast—Túnið
á Fremri-Kolum nú
stórgrýtisurð
Fró íslendingum og Skræl
ingjum ó Grælandi
Það var ömurleg eyðilegging-
arsjón, sem við augum blasti,
Þegar komið var vestur í Norður
ardal í Skágafirði nú á fimmtu-
daginn, tveimur dögum eftir að
skriðuföllin urðu þar. Hinn ný-
legi, breiði og hái vegur er nú á
Urn það bil 5 km. svæði ýmist
hiilinn grjóturð og aurleðju, eða
sundurtættur, svo að í hann hafa
fuyndazt 6-8 m. djúp skörð og
Þetta frá 10-20 m. breið. Tún og
hyggingar hafa eyðilagzt á bæði
Ytri- og Fremri-Kotum og skepn
Ur hafa farizt í skriðunum. Far
Vegur Valagilsár, þar sem vegur
inn liggur að herini, er nú átta
sinnum breiðari en áður var.
Ejallshliðin ofan Fremri-Kota er
nu sundurkrössuð af skriðuföll-
um.
Laust eftir hádegi á fimmtu-
hag lagði stór áætlunarbifreið
frá Norðurleið h.f. af stað frá
Akureyrar og vestur á Öxna-
dalsheiði.
Var ætlunin a ð reyna að kom-
ast vestur að Valagilsá í Norður
ardal til þess að sjá vegsum-
uaerkin eftir skriðuföllin, sem
Urðu þar á þriðjudaginn. Ekkert
har til tíðinda fyrr en komið var
Vestur undir Klif á Öxnadals-
heiði, að þar hafði fallið skriða
°g skilið eftir bjarg á veginum
a stærð við jeppabil. Voru jarð-
ýtur búnar a ð ryðja slóð með-
fram steininum, en honum varð
ekki haggað. Enginn teljandi
tarartálmi var þó þarna og var
nu haldið rakleiðis vestur að
Dagdvelju, stærsta og illræmd-
asta gilinu í Giljareit. Undir veg-
mn yfir gilið hefir verið gerð
teikna mikil uppfylling. 1 vatns-
Laumnum á þriðjudaginn hefir
aurleðja kastast niður gilið og
s°pað burtu meginhluta uppv
tyllingarinnar og skilið eftir
stórt skarð þar sem áður var
breiður vegur. Gilið beggja
u^egin er skafið niður á klapp-
ri'nar en aurdyngjan niðri á
eyrum við Heiðará. Þarna voru
tvær jarðýtur vegagerðarinnar
að reyna að gera bráðabirðaveg
ýflr bilið. Tókst að svo að jeppi
°g hinn stóri langferðabíll kom-
ust nú yfir gilið. Var nú vegur-
lnn, að undantegnum smá leir-
skriðum, nokkuð greiðfær vest-
ur að Valagilsá í Norðurárdal.
"Skaðraeðisfljótið" Valagilsá
Það er auðvelt að skilja lýs-
ingu Hannesar Hafstein á „Vala-
gilsá“ þegar lítið er yfir farveg
erinar nú. Sjálf er áin nú frek-
ar meinleysisleg, þótt en sé hún
Uiórauð á lit. Við óðum hana
auðveldlega á háum stígvélum.
n síðastliðið þriðjudagskvöld
efir hún ekki verið minni held-
en þegar Hannes beið við
ana flóðtepptur forðúm. „Org-
ar í boðum, en urgar í grjóti,
JUST RECEIVED!
a shipment of
His Masler's Voice
ICELANDIC
RECORDS
Please write or phone at
nce for a free catalogue.
Vuantities of each record in
nis mitial order are limited.
^void disappointment — order
once.
are very pleased to be
oie to offer this selection of
records to all our faithful
, eiandic customers who have
een so patient with us. And
we Will strive continually to be
,service and wherever pos-
lat °1313111 supplies of the
test Icelandic record releases.
j.,11 ri’s records—33%-78-45—
1 — s
SHIDEftMAH S Music Hall
To714 College Sireet
t°RONTO. ont. canada
Melrose 6200
engu er stætt í því drynjandi
róti. Áin, sem stundum er ekki
í hné, er orðin að skaðræðis-
fijóti.“ Áður var yfir ána aðeins
stutt brú úr rammgerðri, járn-
bentri steinsteypu. Nú er þarna
tveggja metra djúpur og 80-100
m. breiður farvegur. Það hafa
ekki verið neinar smáræðis ham
farir, sem þeyttu burtu brúnni,
svo að ekkert sér eftir nema
stöpulinn að vestan þar sem
hann er grafinn inn í árbakk-
ann. Hvergi sáum við votta fyrir
neinu úr brúnni í farveginum,
eða á eyrunum fyrir neðan, en
við fréttum að í Norðurá niður
undan Fremri-Kotum væru ein-
hverjir steypusteinar, sem lík-
lega væru úr brúnni. Mun þó
vera talsvert á annan km. frá
Valagilsá og niður að Fremri-
Kotum.
Hámark eyðileggingarinnar
Eftir að hafa vaðið yfir Vaia-
gilsá höldum við gangandi nið-
ur að Fremri-Kotum. Á þremur
stöðum er grafin heljarstór
skörð í veginn allt að 6-8 metrar
á dýpt og hið stærsta um 20 m.
á breidd. Skammt framan við
bæinn komum við í skriðu, sem
er samfelld vestur fyrir ofan
bæinn á annan km. á breidd.
Hefir skriðan fallið yfir túnið og
eyðilagt fjóra fimmtu hluta þess,
sópað burtu fjárhúsum yfir 120
fjár og hlöðu, sem tók 7-800
hesta af heyi, og voru í henni
um 80 hestar af fyrningum. Öll
ull af um 80 kindum, sem lá und-
ir yfirbreiðslu skammt austur
við bæínn, sópaðist burt og mun
það litla, sem af henni sést í
aurnum og grjótinu vera ónýtt
sakir leirleðju sem í henni er.
Haughús, sem byggt var austan
við fjósið, tók skriðan einnig,
með sér. Kýrnar voru í fjósinu
og er mildi að skriðan skyldi
ekki eyðileggja það heldur láta
sér nægja að sneiða steinsteypt
haughúsið austan af því. Hluti
af skriðunni og vatnsflaumur-
inn ,sem henni fylgdi, skall á
nýju steinsteyptu íbúðarhúsinu,
en sakaði það ekki. Vatnsbólið
á bænum er nú grafið undir
skriðuna og verður að sækja
neyzluvatn um 200 m. leið.
Frásögn hjónanna á Kolum
Húsmóðirin á Kotum var ein
heima á þriðjudaginn með börn-
um sínum ungum. Segir hún að
á mánudaginn hafi rignt stans-
laust allan daginn og aðfaranótt
þriðjudags. Á þriðjudaginn jók
rigninguna mikið og var nú sem
heltl væri úr fötu. Lítisháttar
uppstyttur gerði af og til. Um
kl. 3 um daginn taka skriðurnar
að falla. Stóðu þau á Kotum úti
í dyrum og horfðu á skriðurnar
falla, sú fyrsta féll alllangt frá
bænum. En síðan nálgast skriðu
föllin bæinn og falla nú rétt aust
an við bæjarhúsin. Fer þeim nú
ekki að lítast á blikuna. Hringir
konan nú í mann sinn, bóndann
Gunnar Valdemarsson, en hann
var með bíl sinn í vegavinnu
yzt úti í Blijnduhlíð. Húsmóðirin
á Kotum segir að síðasta skrið-
an og sú stærsta, sem þau sáu,
hafi komið eins og ægilegur foss
fram af brekkubrúnunum ofan
við bæinn. Var hávaðinn af
skriðufallinu óskaplegur. Hluti
af þessari skriðu skall á bænum.
Það er af Gunnari að segja, að
hann lagði þegar af stað heim-
leiðis, er konan hafði hringt til
hans. Varð hann að skilja bíl
sinn eftir utan við Dalsá í
Blönduhlíð, en fékk síðan sel-
fluttan á jeppum inn í Silfra-
staðafjall, en ófært var yfir
Helluá. Síðasta hluta leiðarinnar
gekk Gunnar. Kom hann að
Ytri-Kotum um kl. 8 um kvöld-
ið. Voru þá skriðurnar að mestu
hættar að falla, en fjallshliðin
milli Kotanna að mestu eitt aur-
kviksyndi. Fólk, sem yfirgefa
varð bíla sína þarna á milli bæj-
anna varð að vaða aurinn í mitti
til þess að hafa sig niður fyrir
Ytri Kot, en síðan gekk það í
Silfrastaði um kvöldið. Bíllinn
M-52 er grafinn á kaf í eina
skriðuna og varð að yfirgefa
hann þar og heppni að ekki varð
slys á tveimur mönnum sem í
honum voru. Gunnar vissi að
skiði var að minna á Ytri-Kot-
um. Tók hann þau með sér og
gekk á þeim þar sem verst var
yfir skriðurnar. Ekki hefir verið
árennilegt fyrir Gunnar að berj-
ast áfram í því grenjandi vatns-
veðri, sem þarna var á leið hans
heim, en heima beið kona og
börn og þangað varð hann að
komast. Og kl. um hálf tíu var
Gunnar kominn heim. Var þá
veðrinu að mestu slotað, en eyði
leggingin var ægileg.
Skrokkar af skepnum hafa
fundizt
Gunnar hefir þegar fundið tvo
heila kindarskrokka í skriðun-
um og ennfremur tætlur af kind
um, sem skriðurnar hafa tætt í
sundur. Á Norðuráreyrunum
niður undan Egilsá hafa fundizt
skrokkar af tveimur kindum og
einu hrossi, 3 móðurlaus lömb
eru komin heim að bæ á Fremri
Fimmtíu og sex ár eru liðin
síðan franski rithöfundurinn
Emile Zola birti hina frægu
grein sína, Ég ákæri, í blaðinu
L’Aurore. Greinin var stíluð sem
opið bréf til forseta lýðveldisins
og rituð á móti stjórninni og
gerðum hennar í Dreyfusmálinu.
Nú hefir gerzt nokkur eftirmáli
við þá deilu, sem þá stóð yfir.
Hefir Parísarblaðið Le Monde
birt nýja og athyglisverða á-
deilugrein, hafða eftir fólki, er
telur sig hafa sönnur fyrir því,
að Zola hafi ekki dáið af slys-
förum, heldur látið lífið fyrir
hendi morðingja. Fram að þessu
hefir því verið almennt trúað,
að hann hafi látizt af kolsýru-
eitrun.
Spurningin er sú, hvort hinn
kunni franski rithöfundur Emile
Zola hafi verið myrtur af of-
stækisfullum andstæðingum í
Dreyfusmálinu, sem í reiði sinni
yfir skoðunum Zola í Dreyfus-
málinu hafa á undirförulan hátt
náð lífi hans, þannig að morðið
liti út sem slys.
Spurning Le Monde
Það var þessi spurning, sem Le
Monde varpar fram í framhaldi
af umsögn um útkomna ævisögu
Zola. Virðist sem blaðið hafi
nokkuð til síns máls í þessu efni,
en það byggir á upplýsingum, er
nýlega hafa komið í dagsljósið.
Kolsýrueitrun
Eins og kunnugt er, þá fannst
Emile Zola látinn í íbúð sinni
að morgni 29. september 1902.
Hafði hann látist um nóttina af
kolsýrueitrun. Kona rithöfund-
arins var meðvitundarlaus, en
hún náði sér. Að lokinni hinni
opinberu lögreglurannsókn var
gefin út tilkynning þess efnis,
að kolsýringurinn í íbúðinni
hefði stafað frá því, að reykrör
hafði stíflazt af sóti um hnén,
þar sem það lá frá íbúðinni og
út á þakið, ásamt röri frá annarri
íbúð. Rörið hafði þó ekki stíflazt
alveg.
Fuglarnir dóu, marsvínin lifðu
Áður en sótstían var tekin úr
ofnrörinu var gerð tilraun með
fugla og dýr í herbergi því, þar
sem Zola lézt. Var sams konar
brenni notað og það, er Zola
hafði notað kvöldið áður en hann
lézt. Þrír fuglar og þrjú mar-
svín voru lokuð inni yfir nóttina.
Daginn eftir voru tveir fuglar
dauðir, en marsvínin lifðu bezta
lífi. Frekari rannsóknum lauk
með því, að talið var, að um
óvænt slys hefði verið að ræða.
51 ári síðar
Tíminn leið og andlát Zola
olli engum frekari hræringum
Kotum. Ekki er unnt að segja
um hve margt hefir farizt af
skepnum í skriðunum og mun
það ekki koma í ljós fyrr en í
haust. Gunnar á Kotum var rétt
búinn að rýja fé sitt, en hafði að
vísu ekki náð öllu til rúnings, og
missti hann þarna ull af um 80
fjár. Síðan sleppti hann fénu
upp frá bænum, en fjallshlíðin
ofan við bæinn er nú öll sundur-
grafin af skriðum, svo að auð-
velt er að ímynda sér að eitt-
hvað hafi farizt þar af fé.
Milljónatjón
Ekki er nokkur vafi a því, að
tjónið sem hlotizt hefir af flóð-
um þessum og skriðuföllum
nemur milljónum króna, brýr og
ræsi og langir vegarkaflar, auk
túnsins og mannvirkjanna á
Fremri-Kotum og stórum hluta
túnsins á Ytri-Kotum. Reynt
mun á skömmum tíma að gera
veginn vestur færan stórum bíl-
um til bráðabirgða, en fullnað-
arviðgerð á þessum gífurlegu
skemmdum mun taka langan
tíma.
VIGNIR GUÐMUNDSSON
— MBL. 10 júní
en þeim, sem urðu við það, að
missa svo ágætan málssvara
réttlætisins og mannvin. Árið
1953 eða fimmtiu og einu ári síð-
ar tókst blaðamanni við Libera-
tion að afla sér vissra upplýs-
inga, sem á vissan hátt bentu til
þess, að slysið hefði ekki verið
eins óvænt og af var látið. Benti
blaðamaðurinn á það, að við efna
fræðilega rannsókn á loftinu í
herberginu, eftir tilraunina með
dýrin, hefði aðeins fundizt einn
þúsundasti hluti korsýrings. Og
það er skammtur, sem alls ekki
er lífshættulegur.
Hverju munaði?
Blaðamaðurinn varpaði fram
þeirri spurningu, hvernig bæri
að skilja það, þegar svo mikill
kolsýringur berst frá ofninum
þessa nóttina, að hann verður
manni að bana, en aðra nótt, sem
ofninn er kyntur við nákvæm-
lega sömu aðstæður, lifa þrjú
marsvín það af, eins og ekkert
sé. Heldur blaðamaðurinn því
fram, að þann dag, sem Zola fór
heim í íbúðina, hafi ofnrörið
verið stíflað af einhverjum. Síð-
an hafi sú hindrun verið tekin úr
rörinu morguninn eftir, þegar
Zola var látinn.
Sótarinn kemur til sögunnar
Blaðamaðurinn byggir þessa
skoðun sína á bréfi, sem sent var
blaðinu frá einum lesanda þess.
Skýrir lesandinn frá því, að hann
hafi kynnzt sótara skömmu fyrir
fyrri heimsstyrjöldina. Þessir
tveir menn urðu góðir vinir og
einhverntíma á árinu 1927 leidd-
ist tal þeirra að andláti Emile
Zola. Sagði þá sótarinn, að hann
hefði verið að starfi á þaki næsta
húss við hús Zola þann dag, sem
rithöfundurinn kom heim. „Við
þessi störf gátum við óséðir
stíflað rörið að ofni rithöfund-
arins, því að rörið lá upp að
þakinu. Morguninn eftir tókst
okkur okkur, án þess nokkur
sæi, að fjarlægja það, sem við
höfðum stíflað rörið með“, sagði
sótarinn við lesanda blaðsins.
Hótunarbréf og óvinir
Sótarinn notaði orðið „við“ og
gat það merkt, að fleiri en hann
hefðu verið við þetta riðnir, sem
hafi unnið að þessu samkvæmt
fyrirskipunum óvina Zola. La
Monde hefir haft tal af syni Zola,
Jacgues Zola lækni og aftekur
hann engan veginn að faðir hans
hafi verið myrtur. Vísar hann í
því sambandi til þeirra fjöl-
mörgu hótunarbréfa, sem faðir
hans fékk og til þess haturshug-
ar, sem Dreyfusmálið hafði
vakið bæði meðal almennings og
í hernum.
—TIMINN, 11. júní
Eftir handriti í Landsbóka-
safni 538 4to. með fljótskriftar-
hendi frá á að gizka 1830—’40, og
segir Jón Árnason blöð þessi
komin frá Gunnari J. Gunnars-
syni á Hálsi (séra Gunnari á
Svalbarði) pr. J. A. Hjaltalín,
„og er sögn þessi kölluð „Sögu-
brot“. Það er bágt að ábyrgjast
nokkuð um aldur þessarar sögu-
sagnar, en hitt er víst, að hún er
um svo merkilegt atriði, eyðing
Islendinga á Grænlandi fyrir
Skrælingjum, að það eitt er ærið
til þess að ganga ekki framhjá
henni. Eins og menn vita, þá
hafa menn síðast sagnir um Is-
lendinga á Grænlandi um daga
Ögmundar biskups (1520—1540),
en þegar menn næst fá áreiðan-
legar fregnir af Grænlandi undir
lok 16. aldar, eru allir íslend-
ingar horfnir og ekkert eftir á
Grænlandi, nema Skrælingjar.
Atburðir þeir, sem sögusögn
þessi skýrir frá, eiga því að hafa
gerzt nálægt 1550. (Þjóðsögur og
munnmæli Jón Þork.).
Maður bjó í Veiðifirði á Græn-
landi er Ingjaldur hét. Skræl-
ingjar segja Ingilli. Hann átti
marga sonu er allir voru kvæntir
og bjuggu þar í dalnum um-
hverfis höfuðbólið. Fólk þetta
var vel kristið og hafði bæði
kirkjur og kennimenn, og stóðu
búhagir þeirra með blóma. Um
þessar’ mundir tók vesturströnd
Grænlands að fjölbyggjast af
þeim lýð, er vér köllum Skræl-
ingja, en sjálfir nefna þeir sig
innuk (mannkynið). Hvert þeir
eru komnir frá Ameríkuströnd-
um, sem liggur 30 mílur þaðan,
hverra innbúa mál þeir tala,
greinir ekki í þessari frásögu.
Fjöldi þessara manna tók sér
bólfestu á Nabarhok, skammt
frá Veiðifirði, og tóku að færa
byggðir sínar ætíð meira suður
eftir, hvar vetrarríki þótti
minna. Varð nú samganga mill-
um Veiðfirðinga og norðan-
manna, sem þó áttu lítt skap
saman, vegna siðferðismunar
hinna kristnu og heiðnu, sem
ekki vildu láta telja sér sanna
trú. Samt tóku nokkrir þessara
sér bústaði við sjávarmál í Veiði-
firði og reistu þar kofa sína og
tjöld og lifðu á fiskveiðum. Fór
nú svo fram, að rígur var mikill,
en réð þó hvorugur á aðra. Það
var þá einhverju sinni að smá-
sveinar Veiðfirðinga léku við
ströndina með bogum sínum, en
með landi fram voru Skrælinga-
synir með kjakka (húðskútu) og
æfðu sig að henda pílum, og
var einn þeirra þar í hinum
miklu fremri. Þessi mælti til
Veiðfirðinga, að sæmra væri
þeim að nema íþróttir sínar en
viðra skyrvambir í selskinni og
tína bláber eins og hrafnar. Hinir
svara að ekki þurfi þeir að
standa að baki Skrælingjum um
íþróttir, og ekki muni þessir bet-
ur hæfa með pílum sínum en
þeir með bogaskeytum. Sneri þá
Skrælingjasonurinn skútunni til
lands og sendi skeyti sitt í hóp
Veiðfirðinga, og varð tólf ára
piltur fyrir og féll dauður við,
því að pílan kom á hann miðjan.
Æptu þá Skrælingar fánalega
og reru frá landi, en Veiðfirð-
ingar skunda heim og segja feðr-
um sínum atburðinn, og lét
Ingjaldur bóndi kalla alla menn
á móts við sig, og gerir uppskátt,
að hann vill fara að Skrælingum
þegar samdægurs og drepa þá
alla eður stökkva þeim úr hér-
aði. Var brátt að þessu undið og
urðu sex tigir hraustra manna og
fara út hvatlega til strandar.
Skrælingjar voru lítt við búnir,
því margir voru ókomnir af sævi
og (er) svo frá sagt, að héraðs-
bændur drápu þá niður hvern,
sem fyrir varð, einnig konur og
börn Skrælingja. En nú bar
fjölda karlmanna að landi og
þótti ógott að sjá umsvif Veið-
firðinga. Laust nú í bardaga all-
harðan. Beittu Skrælingar bein-
yddum pílum, en héraðsmenn
höfðu sverð eða höggspjót, og
féllu Skrælingjar því sem strá.
Það er sagt af Ingjaldi bónda,
að hann sat á steini meðan bar-
daginn stóð, því hann mátti ei
standa fyrir offitu sakir. Sóttu
margir Skrælingjar að honum,
og varð hann fjögra manna bani
sitjandi. Lauk svo að þar féllu
allir Skrælingjar, og sneru hér-
aðsbændur heim með sigur. Var
Ingjaldi ekið á sleða og var
(hann) ekki sár, en harla móður,
því ístran þreytti hann meira en
sóknin. Svo er sagt, að fiftim
féllu af Veiðfirðingum, en ei
vita menn tölu á Skrælingum, er
féllu á fundi þessum, en það var
ærinn fjöldi. Nú segir svo frá,
að maður einn af liði Skrælingja,
annað-tveggja af hugbleyði eður
fyrir kænsku sakir, kastaði sér
heilum í valinn og bylti um sig
dauðum náum. Stendur hann nú
á fætur, þegar héraðsbændur eru
sjónum horfnir, og hleypur til
sjávar, kemst í húðskútu eina,
rær sem mest nætur og daga;.
kemur hann til Nabashok, er ég
vil kalla Stunnes, og hittir þar
landa sína ekki fáa, greinir þeim
hið ljósasta af fundinum og
eggjar fast til hefnda. Voru
Skrælingjar þess ótrauðir, en
kváðu, að hafa munai verða
kænleik við, ef duga skyldi að
fara að þeim Veiðfirðingum.
Láta þeir nú kyrt fram um vetur.
En þegar ísa tók að leysa, hafa
þeir gjörvan knör mikinn af
reka-viðarrimum, og þanið húðir
um að utan; mátti þar á ganga
200 manna, og er sagt, að Skræl-
ingjar þannig hafi fyrst upp
fundið kvennabáta sína. Halda
þeir nú til Veiðifjarðar og koma
páskamorgun að landi. Þá var
helgihald mikið í Veiðifirði, og
sáu nokkrir menn húðknörrinn
mikla úti á firðinum, og deildu
um hvað vera mundi, en flestir
sögðu firna stóran hafísjaka reka
fyrir straumi, því að eigi voru
slíkar ferjur fyrr sénar, en húð-
irnar skafnar snjáhvítar á knerr-
inum. Gáfu menn nú ekki gaum
að þessu framar, og fóru allir í
kirkju. En það var siðvenja að
enginn mátti láta sig finna utan
kirkju. Voru því þangað borin
börn öll og aðrir, sem vanfærir
voru. Nú þegar messa stóð sem
hæst, komu Skrælingjar að bæn-
um með 200 manns og höfðu
allir miklar lyngbyrðar, sem
þéna áttu fyrir skjöld móti sverð
um þeirra Veiðfirðinga, en þau
var ekki að hræðast, því allir
voru vopnlmausir undir messu.
Slá nú Skrælingjar hring um
kirkjuna og létu grjóti og pílum
rigna inn á heimamenn, og er
skjótt frá að segja, að (þar) féll
Ingjaldur bóndi og allur hans
ættleggur. Því ekkert varð af
vörn, því að bæði voru menn
vopnlausir og hálfu færri en
Skrælingjar. Þó segja menn að
einn sona Ingjaldar slyppi úr
mannþrönginni, og hljóp til
sjávar. Eltu hann 20 Skrælingj-
ar, og varðist hann þar um hríð
með rekastaur nokkrum, en svo
lauk, að illmennin grýttu hann
til bana.
—VÍSIR, 19. júní
lllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllll
Það er borið fram FEIS-EL
1 þessu felast aukin þægindi,
því þessir pappírs-klútar eru
kunnir að mýkt og fara vel
með nefið.
KAUPIÐ
Var Zola myrfrur af hafrursmönnum
yegna afsfröðunnar í Dreyfusmálinu?