Lögberg - 19.08.1954, Page 7

LÖGBERG, FIMMTUDAGINN, 19. ÁGÚST, 1954
7
EINAR EINARSSON:
Nokkrar ferðaminningar
ViS Ncrðmenn þurfum að
kynnast íslendingum
Á Vaðlaheiði
Það er nótt, — ein þessara
dásamlegu, norðlenzku sumar-
nótta, sem aldrei líða þeim úr
minni er séð hafa. Ég er staddur
a Vaðlaheiði, á norðurbrún
hennar þar sem hún er hæst.
Til beggja handa blasir við
undrafegurð íslenzkrar náttúru
eins og hún verður mest. Á
vinstri hönd er Eyjafjörðurinn,
sPegilsléttur með dimmbláan
fjallahringinn á báðar hliðar.
£*ar skiptast á unaðslegar heið-
ar, risavaxin fjöll og hrikalegir
tindar, sem gnæfa eins og varð-
turnar yfir hinum blómlegu
hyggðum.
Kaldbakur er tignarlegur
núna, þar sem hann teygir sig
UPP í himinblámann, eins og
hann finni til sín sem stóri bróð-
ir fjallanna í kring. Hann er
enn með dálitla depla af vetrar-
kápunni sinni og virðist vera
stoltur af þeim, því hann hefir
þá þar sem þeir sjást lengst til
°g mest ber á þeim. Á hægri
hönd er Fnjóskadalurinn, ið-
grænn með fallegum fjöllum og
heiðum í kring, unaðslegum
hlíðum og nýslegnum túnum.
Enjóskáin liðast mjúklega niður
dalinn og glitrar í sólroðinni
blámóðu næturinnar, eins og
hún væri silfurborði, sem engil-
hörnin hafi látið detta niður á
Jorðina, þegar þau voru að leika
sér hérna uppi yfir fjöllunum í
hvöldblíðunni. Hvergi er ský á
jofti og hið mikla bládjúp him-
insins e r milt og tært í allri
sinni ómælanlegu dýpt og
^yndardómsfullu fegurð. Niðri
við hafsbrún sézt lágur þoku-
hakki, sem helzt minnir á sól-
roðin fjöll í fjarska. Geislar mið-
nætursólarinnar falla á norður-
hlíðar fjallanna og mynda hríf-
andi fögur litaskipti við móðu-
hlandinn fjallablámann hinum
megin. Utan frá hafsbrún og
inn allan Eyjafjörð liggur glamp
andi ljósrák eftir sjónum, sem
hýlzt líkist fljótandi gulli. Ofur-
h'til, hvít þokulína er yfir Dals-
n^ynni og lítur út eins og tveir
drifhvítir vængir. Allt um-
hverfis er svo draumfagurt, að
n^ér finnst það naumast geta
Verið jarðneskt. Ekki þætti mér
°líklegt, að Helgi magri og Þórir
fnepill hafi Verið guðunum
Pakklátir, hafi þeir litið héðan
ytif landnám sín á slíkri nóttu.
Eg stend sem dáleiddur og eí
^rr en varir kominn í hugar-
astand, þar sem takmarka tíma
eS rúms gætir ekki. Ekkert
heyrist, nema niðurinn af öld-
Uru tímans, mjúkur og heillandi,
svo er kyrrðin alger. Og þó er
ailt iðandi líf. Mér er ljóst, að ég
er staddur í hinni miklu kirkju
alheimsins, þar sem guðshúsið
akmarkast hvorki af veggjum
ne þaki, en orðlausir tónarnir
ylla hið mikla musteri og guðs-
Pjónustuan er söngur lífsins
®Jalfs, og blærinn er snerting
eilags anda. ósjálfrátt bevgi
kné mín og krýp í djúpri
. íngu fyrir þessari himnesku
ign. Ég strýk höndunum yfir
omin og mér flýgur í hug að
aka nokkur þeirra með mér, til
minja, en ég hverf frá því. Það
er rangt að slíta blessuð blómin
Ja móður sinni; þau deyja þá
rax’ — miklu betra að mála
ynd þeirra á sýningartjald
^nninganna. Þar eru þau var-
nlfg eign. Ég tek móldina,
Juka og angandi af gróður-
agni, ber hana að vitum mér
§ teyga áfengan ilminn.
j.. öng stund er liðin, — hve
ong Veit ég Hér skiptir
n^inn ekki máli. Loks tek ég
lr því að sólin er farin að
br5 u* ^ loftÍ °g da§urinn> hinn
ar°iS, ri sonur næturinnar stild-
r éttilega á sólroðnum tindun-
er kveðjuljóð hinnar
Jiðandi nætur.
stend á fætur. Hin hækk-
di sól hellir heitu geislaflóði
lr íög 0g láð. Ég legg af stað
lrnleiðis, sæll og fullur ó-
gleymanlegra endurminninga.
Samferðafólkið er löngu farið
heim. Ég finn til hryggðar yfir
því að það skyldi ekki einnig
verða aðnjótandi dýrðar hinnar
heilögu nætur.
Séð yfir Skagafjörð
„Skín við sólu Skagafjörður“.
Það er fögur sjón, sem mætir
auganu, er Skagafjörður skín
við sólu. Hið mikla og blómlega
hérað, sem býður hverri starf-
andi hönd öll lífsins gæði og
hefir allt til sýnis, sem ferða-
mannsaugað, forvitið og nýj-
ungaþyrst, getur gripið um í
hrifnæmi hugans. Hinn svip-
mikli fjallahringur, sem lykur
um héraðið á þrjá vegu, er í
senn hrikalegur og fagur. Slétt-
ar, grösugar heiðar og himinhá
fjöll standa þar hlið við hlið og
gefa umhverfinu stórskorinn, en
viðfelldinn ævintýrablæ. En til-
komumestur er þó konungur
skagfyrzku fjallanna, Tinda-
stóllinn, sem gnæfir himinhár,
tröllaukinn og tignarlegur eins
og drembilátur einvaldur í ríki
fjallanna. — Úti í fjarðarmynn-
inu rísa eyjarnar, Drangey og
Málmey og svo Þórðarhöfði,
sem nærri er skorinn frá megin-
landinu. Eyjarnar hafa frá ó-
munatíð staðið eins og útverðir
í mynni fjarðarins og verið sæ-
farendum leiðarsteinar og augna
yndi, allt frá því þær í fyrsta
sinn buðu Sæmund suðreyska
velkominn í Skagafjörð.
Innan í þessari umgjörð er svo
hið fagra og frjósama Skaga-
fjarðarhérað, með öllum sínum
óþrjótandi gæðum til lands og
sjávar, sem engum sjáandi
manni dyljast, jafnvel þótt
Skagafjörður skíni ekki við
sólu. Sérhver sem fer um þessa
miklu sveit, mun ekki undrast
þótt Sæmundi þætti Hlíðin
byggileg, eða að Þóri dúfunef
þætti álitlegt að reisa bú á
Flugumýri.
Saga Skagafjarðarhéraðs er
bæði löng og viðburðarík. Marg-
ir stórviðburðir hafa þar gerzt,
sem haft hafa megináhrif á sögu
og menningu landsmanna og
mörg stórmenni hefir Skaga-
fjörður alið.
Við skulum taka okkur stöðu
hjá minnisvarða Stephans G.
Stephanssonar og horfa yfir
Skagafjörð. Þarna er mynd
hans, skagfirzka bóndasonarins,
greypt í harðan íslenzkan stein,
sem glæsilegt tákn hinnar líf-
seigu íslenzku menningar, sem
stórviðri aldanna, eldar og ísar,
drepsóttir, kúgun og hallæri,
hafa ekki megnað að mylja í
burtu, heldur hefir hún mótazt
því dýpra í bergið sem eldurinn
brann heitar og kaldara blés.
Héðan sjáum við atburðina í
ljósi sögunnar. Við sjáum land-
námsmanninn sigla fullum segl-
um inn fjörðinn, stíga á land og
nema hið fagra hérað, sem nú
skín við sólu framtíðarinnar.
Við ssjáum hinn frægasta allra
íslenzkra útlaga, Gretti Ás-
mundarson renna augunum í
síðasta sinn yfir héraðið, sjáum
hann njóta þess að láta fjalla-
loftið, tært og hressandi leika
um sig eins og frelsið, sem hon-
um er meinað að njóta, — einu
sinni enn, áður en hann flytur í
hið sjálfkjörna ævifangelsi.
Engi veit hve hörð átök hafa
átt sér stað í sál ofurmennisins,
er hann kvaddi frelsi sitt. En
víst er um það, að ekkert fang-
elsi gat verið veglegra né hetj-
unni samboðnara en fangelsi og
bautasteinn Grettis Ásmunds-
sonar í mynni Skagafjarðar.
Við sjáum reykinn af Flugu-
mýrarbrennu stíga til himins og
heyrum landráðamanninn, Giss-
ur .Þorvaldsson busla í kaldri
sýrunni. Við heyrum hófadyn-
inn af helreið Odds í Miklabæ.
Við heyrum kirkjuklukkuna
Líkaböng hringja jarðneskar
leifar ikrkjuhöfðingjans mikla,
Jóns biskups Arasonar og sona
hans til hinztu hvílu á Hólum.
Við sjáum skáldið frá Bólu
koma haltrandi sunnan Blöndu-
hlíðina, lotinn og tötralegan;
hárið er grátt og skeggið úfið.
En úr augunum brennur eldur.
Hin mikla sál er enn ung og ó-
brotinu. Þrekið og viljinn til að
beita hárhvössu vopni andans
gegn óþíðri samtíð og miður
góðgjörnum yfirvöldum, sem
smjaðrandi skríða að fótum er-
lendra kúgara, í von um lítil-
fjörlegan stundarhagnað eða
ímyndaðar vegtyllur, er enn ó-
skert. Og við fylgjum skáldmu
alla leið í kirkjugarðinn á Mikla-
bæ og heyrum veðurgnýinn af
Hjálmarsbyl dynja yfir hérað-
inu, eins og refsivönd skýjanna
yfir harðri og hjartakaldri
samtíð.
Við rennum augum út að
Héraðsvatnaósi. Þar bjó fyrrum
ferjumaðurinn dáðríki, Jón Ós-
mann í litlum kofa á fljótsbakk-
anum. 1 þá daga var engin brú
á Héraðsvötnum og var því oft
ærið starf hjá ferjumanninum,
einkum þegar vötnin voru í
vexti og vöð illfær. Öllum gerði
hann gott sem að garði bar og
liðsinnti öllum, umyrðalaust og
án manngreiningar eða ekki,
enda mun hann aldrei hafa tek-
ið gjald af öðrum en þeim, sem
máttu missa. Mestan hluta þess
er hann aflaði gaf hann fátæk-
um. Hann var hinn ósérplægni
og hjartahlýi þjónn, sem vann
hið erfiða og oft hættusama
þjónsStarf af innri þörf til að
gera öðrum gott. Við sjáum
þennan stóra og þrekvaxna
mann taka ferðamanninn og far-
angur hans og bera út á ferjuna,
eins og yæri hann barn og far-
angur hans leikföng. Því hann
átti yfir að ráða jötunafli, sem
fáir eða engir vissu full skil á.
Nú er komin brú á Héraðs-
vötn og fátt minnir nú á þennan
dáðadreng, annað en rústirnar
af kofa hans á fljótsbakkanum.
Oft er eyðilegt við Héraðsvatna-
ós, þegar norðanstormar geisa
og öldurnar drynja við dökkan
sandinn. Á slíkum stundum er
eins og náttúruöflin sameini
ömurleika sinn á þessum stað,
til þess að harma dapurleg örlög
göfugmennisins. En stundum er
líka unaðslegt þarna, þegar gott
er veður og fljótið fennur lygnt
og spegilslétt til sjávar, en him-
ininn hvelfist heiður og blár
yfir láði og legi og sólin kyssir
veðurbarðar rústirnar.
Á Helgafelli
Ég er staddur á Helgafelli.
Það er um hásumar, síðla dags.
Glaða sólskin og logn. Fegurð
Breiðafjarðar nýtur sín til fulls.
Helgafellssveitin, þessi einkenni
lega, en undurfagra sveit, er í
fullum sumarskrúða. Öll er
sveitin vaxin iðgrænum kjarna-
gróðri og er yfir að líta líkust
samfelldu akurlendi. Löng en
lág klettabelti sunnan við Helga-
fell, sem líta út eins og túngarð-
ar, gefa umhverfi sínu ein-
kennilegan svip, fornan, ramm-
íslenzkan ævintýrsvip, í stórum,
bergföstum dráttum.
Þótt Helgafell sé ekki hátt,
þá er útsýni þaðan gleggra og
víðfeðmara en víðast hvar ann-
ars staðar á landinu. Hinn mikli
fjallahringur sem lykur um
Breiðafjörð sunnan, norðan og
austan blasir við augum, sveit-
arinnar umhverfis fjörðinn og
mestur hluti eyjanna. Héðan
sér yfir landnám Þórólfs Mostra
skeggs og þeirra frænda, Þórs-
nes allt og yfir Öxney og Brok-
ey, landnám Eiríks rauða á
Breiðafirði. Héðan sér í Hofs-
vág, þar sem Þórólfur Mostra-
skeggur steig á land og reisti bæ
sinn Hofstaði. Héðan sést helgi-
staður og dómvangur þeirra
Górólfs frænda og talið er, að
enn sjáist steinn sá er þeir brutu
um þá menn er blóta skyldi.
Landnámabók segir, að Þór-
ólfur „hafði svá mikinn átrúnað
á fjall þat, er stóð á nesinu, er
hann kallaði Helgafell, at
þangat skyldi engi maðr óþeg-
inn líta ok þar var svá mikil
friðhelgi, at engu skyldi granda
í fjallinu, hvárki fé né mönn-
um, nema sjálft gengi á braut.
Þat var trúa þeirra Þórólfs
frænda, at þeir dæi allir í
fjallit“.
Héðan sést sker það, er Drit-
sker var kallað; höfðu menn þar
álfreka, er þeir sátu Þórsness-
þing, því svo var völlurinn hei-
lagur, að ekki mátti þar saur
á bera. Seinna urðu þó nokkrir
til að brjóta bann þetta, er þeir
nenntu ekki að ganga í skerið
örna sinna. Varð af því deila
mikil og sló í bardaga í nesinu.
Við það vanhelgaðist völlurinn,
er á hann féll heiftarblóð. Óvíða
sjást spor fortíðarinnar jafn
greinilega og hér. Við sjáum
víkingana, gráa fyrir járnum,
ganga fylktu liði til helgra tíða,
setja dómþing og dæma til blóta,
lauga síðan hendur sínar og and-
lit, að lokinni heigiathöfn, áður
en þeir dirfast að líta hið heilaga
fjall, sem þeir eiga að deyja í.
Uppi á Helgafelli er dálítið
byrgi, hlaðið úr smáu grjóti. Er
sagt að Guðrún ósvífursdóttir..
hafi látið gera byrgi þetta og
notað það til bænahalds. Ekki
er byrgið hærra en svo, að henta
myndi sem bókstallur meðal-
manni, er krypi við austurvegg
þess; er gólfið lítið eitt hærra
þeim megin og má vera að þar
hafi fyrrum verið knéfall. Líkur ,
benda til að ekki hafi byrgið
alltaf verið með ummerkjum
fyrstu handa. Hefur það sýni-
lega hrunið að nokkuru og verið
hlaðið upp aftur, kannske oft, •—
en auðséð er að undirstaðan er
ævaforn; hún hefir ekki rótazt.
Mikil trú var höfð á byrgi þessu
og er jafnvel enn í dag, en það
verðúr ekki rakið hér. En fáir
munu koma svo hér, að ekki
finni þeir, að þeir standa á
helgum stað. Hingað hefir Guð-
rún ósvífursdóttir gengið til að
tala við Guð sinn í næði og hér
hefir hún vafalaust komizt nær
honum en margur annar. Hér
hefir hún séð himnana opnast,
þar sem hún kraup í byrgi sínu,
hvort sem yfir henni var sól-
björt heiðríkjan eða yfir henni
grúfði regnbólginn himininn,
■þrunginn válegum illviðraskýj-
um. Hingað hefir hún flúið með
sorgir sínar og gleði og ef til
vill hefir hún fengið hér svar
við mörgum spurningum lífs
sín og svar við heitum bænum
á örlagastund. Ef til vill hefir
hún tekið hér margar sínar
mikilverðustu ákvarðanir, feng-
ið huggun í harmi og áræði til
afreka.
Við sjáum hana koma upp
fjallið, fornkonuna glæsilegu,
sem í senn var átrúnaðargoð og
píslarvottur samtíðar sinnar.
Aðalsmerki hinnar gunnreifu
víkingaldar er greypt í yfirbragð
hennar og fas. Græni möttullinn
fellur vel inn í umhverfið,
skrúðlitum gróandans. Hið
mikla hár, sem ofurlítið er tekið
að grána, bylgjast léttilega í
mjúkri golunni, og bjart er yfir
hinu mikla enni. En úr augun-
um skín sorgblandin mildi. Hún
gengur rakleitt inn í byrgið,
krýpur hljóðlega á steininn við
vegginn og grúfir andlitið í
höndum sér, í þögulli bæn. Að
lokinni bæninni stendur hún
upp, horfir um stund til himins,
sem að þessu sinni er heiður og
bjartur, lítur yfir sveitina sína
fögru og gengur'síðan hægt og
tígulega sömu leið til baka, unz
hún hverfur niður fyrir brúnina
upp undan bænum.
—0—
Það er komið kvöld. Síðustu
geislar kvöldsólarinnar varpa
gullnum ljóma yfir Breiðafjörð
og hverfa síðast af Snæfells-
jökli og Skorrafjalli. Það er
kveðja hins líðandi dags. Ég
legg af stað niður Helgafell, sæll
og þakklátur í huga og ég hlakka
til að vakna næsta morgun og
sjá sólina skína á Helgafell.
—Lesb. Mbl., 4. júlí 1954
Stutt samtal við
H. WILDENVEY
Ég hitti skáldið Wildenvey að
máli í gær á Hótel Borg. Hann
var þar í fylgd með Ragnari
Jónssyni, bókaútgefanda. Hafði
ég aldrei augum litið þennan
nafntogaða mann, en margar
sögur af honum heyrt frá Hafn-
arárum hans.
Fljótt á litið fannst mér að
Wildenvey svipaði til Einars
Benediktssonar, þar sem hann
herðabreiður og tígulegur stik-
aði um veitingasalina á Borg.
En þegar hann er seztur, er
hann ekki eins fasmikill í tali og
hinn íslenzki skáldbróðir hans
Einar var, meðan hann var í
fullu fjöri. Wildenvey er ró-
legri. Allur er maðurinn svo
geðfelldur, að manni líður vel í
návist hans. Mér liggur við að
segja, að það sé gott að þegja
með honum.
Umrœðuefnið
Ég bar erindi mitt upp við
skáldið, og sagði, að í hinu
stutta viðtali gæti hann að sjálf-
sögðu valið sér umræðuefni að
^zild. En til þess að vekja máls á
einhverju, stakk ég upp á því að
við gætum t. d. minnzt á norsk-
ar nútímabókmenntir eða dag-
skrármál, sem uppi eru á skálda-
þingi Norðmanna. Eða hann
segði mér eitthvað um álit og
kynni Norðmanna af Islending-
um fyrr og síðar eða kannske
sleppum við því öllu, og hann
minnist aðeins á fyrstu áhrif
sín og kynni af íslandi.
— Ætli það sé ekki bezt að
láta okkar innanríkismál eiga
sig, segir Wildenvey og glampa
brá fyrir í augnaráðinu. Helzt
vildi ég minnast á mín fyrstu
áhrif og kynni af íslandi, segir
hann. — Þó þau séu að sjálf-
sögðu stutt. Ég kom hingað eins
og kunnugt er í gærkvöldi.
Á flugvellinum
— Gullfaxi ykkar er mikill og
góður farkostur, segir Wilden-
vey, — og það leynir sér ekki,
strax og á flugvöllinn kemur, að
mikið hefir gerzt hér á landi á
síðustu árum. Öll tækniþróunin,
sem þar blasir við ai^ganu. Flug-
völlurinn með sínum flugskýlum
og „innréttingum“ breiðir faðm-
inn á móti manni hér í miðju
Atlantshafinu, tilbúinn til að
taka á móti áhrifum úr austri
og vestri eða hvaðanæva að úr
heinmum.
Og svo koma til sögunnar hin-
ar innilegu viðtökur er ókunn-
ugur farfugl eins og ég fæ, þegar
niður á jörðina kemur. Öll hlýj-
an er maður mætir í bókstaflegri
merkingu minnir mann á lands-
ins innra eld og funa. Ég þurfti
bókstaflega að taka í taumana,
er sendiherra Norðmanna ætl-
aði að bera ferðatöskuna mína.
En það leyfði ég að sjálfsögðu
ekki.
Hversdagslegur farkostur
En þegar við komum út á bíla-
plássið beið þar jeppinn hans
Ragnars og við tókum okkur þar
sæti. Var þetta að sjálfsögðu
þægileg tilbreytni, að hoppa upp
í jeppann hans, í staðinn fyrir
að þurfa að hreiðra um sig í
gljáfægðu „dollaragríni“, er við
almennt köllum amerísku bílana
heima í Noregi. En mér skilst,
að talsvert sé af þeim hér. Jeppa-
bíll Ragnars er svo blátt áfram,
hversdagslegur og heimalegur,
að hann festist mér í minni.
Þegar við komum'í bæinn rak
ég fyrst augun í Latínuskólann
ykkar í allri þvögu hinna nýju
húsa: Með sínum einföldu út-
línum benti hann mér á, hve
ung þessi borg ykkar er, og hve
skólahúsið ykkar gamla er orðið
einmana innan um nýbyggðina.
En að Latínuskólinn skuli hafa
fengið að vera þarna kyrf og ó-
snortinn kennir manni, að þið
hafið borið virðingu fyrir því
gamla og rótgróna og varðveitið
það þrátt fyrir alla hina snöggu
myndbreytingu, er hér hefir
orðið.
ísland er fyrir okkur
í fjarskanum
Fyrir okkur hefir Island alltaf
verið í fjarskanum hér vestur í
hafinu og við ekki gert okkur
grein fyrir hvað hér hefir verið
að gerast í nútímanum. Löngu
fyrir heimsstyrjöldina kynntist
ég mörgum íslendingum ýmist í
Danmörku eða Noregi, m. a. Jó-
hanni Sigurjónssyni, Jóni Stf-
ánssyni og Kjarval. Kristmanni
Guðmundssyni og Gunnari
Gunnarssyni kynntist ég í Nor-
egi, og þessi viðkynning mín
gerði það að verkum, að ég gerði
mér nokkurn veginn hugmynd
um, hvað hér væri að gerast.
En síðan hefir svo margt gerzt í
heiminum, t. d. önnur heims-
styrjöld og aðrir smámunir, svo
ég sé, að við Norðmenn verðum
að gera bragarbót og kynnast
íslandi í dag, til þess að endur-
skoða okkar hugmyndir. Því að
vissulega er hér margt að læra,
og sjá. Ég skrifa sjaldnast í
norsk blöð og leiði öll dægur-
mál hjá mér. — Ég er búsettur í
smábæ við Oslófjörðinn, sem
heitir Stavern og var gerð að
herskipahöfn á dögum Friðriks
V. En fyrir rúmlega 100 árum
var herskipalægið flutt til
Horten, sem aldrei skyldi verið
hafa, því þar eru lakari hafnar-
skilyrði. En eitt er gott við það,
að gamli bærinn Stavern hefir
fengið að vera í friði og haldið
öllum sínum gamla fornfálega
svip, okkur íbúunum til mikillar
ánægju.
Nafnið
— Kristmann Guðmundsson
sagði frá því í útvarpi á sunnu-
dagskvöldið að miklar þjóðsögur
hafi myndast um yður með
norsku þjóðinni. T. d. hvernig
nafn yðar varð til.
— Já, um það hefir mikið ver-
ið skrifað af misjöfnu tagi. Eitt
var það, að nýútskrifaðir stú-
dentar gengu með fána um göt-
urnar á þjóðhátíðardaginn, og á
fánanum var skrípamynd af
mér með áletrun á þessa leið:
„Han vil den vej som fan ’en
tar“. En úr þessu komu svo
margs konar skrítlur og orða-
leikir, eins og oft vill verða í
norskunni. En ég hefi sem sagt
alltaf heitið Wildenvey.
—Mbl., 1. júní
Verður tekið að
rækta hör hér
i sfórum sfríl?
Steinþór Runólfsson fór utan
í marzmánuði og mun dvelja í
Danmörku fram á haust.
Á íilraunasiöð nálægl Árósum
Dvelur Steinþór á allstórri til-
raunastöð nálægt Árósum. Mun
hann kynnast þar öllnm þáttum
þessarar atvinnugreinar, sán-
ingu hörfræja, uppskerunni og
framleiðslunni í verksmiðjum.
Danir standa all framarlega í
hörrækt og eru þar í landi all-
margar stórar hörverksmiðjur.
Hörræki hér á landi?
Tilraunir hafa verinð gerðar
með hörrækt hér á landi, t. d. á
Seltjarnarnesi og Bessastöðum.
Hafa þær tilraunir gefið allgóða
raun og virðast allgóð skilyrði
fyrir hörrækt hér á landi. Einn-
ig má geta þess, að Irar, sem
eru einhver mesta hörfram-
leiðsluþjó í heimi, láta Dani
rækta fræið fyrir sig, þar sem
sólríkara er þar. Gæti sú leið
því vel komið til greina hér, ef
ekki væri unnt að rækta fræið
hérlendis.
—Alþbl., 2. júní