Lögberg - 02.09.1954, Blaðsíða 2

2
LÖGBERG, FIMMTUDAGINN 2. SEPTEMBER 1954
Nauðlendirtg hjó Hofsjökli
Eftir Major-General H. L. Davies, G.B., C.B.E., D.S.O., M.C.
Þetta er saga um enska herflugvél, sem varð að nauðlenda
hjá Hofsjökli á stríðsárunum, og segir frá ferðalagi flug-
mannanna til byggða og hvernig þeim var bjargað.
ÞAÐ var eitt fagurt kvöld í
ágústmánuði 1940 að ýmsir hátt-
settir herforingjar vöru komnir
til flugvallarins í Kaldaðarnesi
cg biðu þar með óþreyju. Það
var sem sé von á einni deild af
léttum sprengjuflugvélum, og
þar sem þær gátu ekki flutt með
sér nema takmarkaðan skammt
af benzíni, þá voru menn hálf-
hræddir um að þær mundu ekki
komast alla hina löngu leið yfir
Atlantshafið, því að 750 sjómílur
eru á milli Skotlands og íslands.
En klukkan rúmlega sex
heyrðist flugvéladynur utan af
hafi og þar kom þá allur hópur-
inn, með tvær Sunderland sjó-
flugvélar í broddi fylkingar.
Þær höfðu verið sendar með til
vonar og vara. Flugvöllurinn í
Kaldaðarnesi var ekki nema ein
malarborin braut, og þarna
bjuggust nú flugvélarnar til að
lenda. Tuttugu voru þær saman
og tókst lendingin giftusamlega
nema einni, sem kom niður utan
við flugbrautina. En þar var slétt
svo að það gerði ekkert til.
Þetta Atlantshafsflug, sem í
sjálfu sér var merkilegur við-
burður, var þó ekki annað en
undirbúningur að því hættulega
starfi, sem hinna ungu flug-
manna beið á íslandi. Hvergi í
heimi hygg ég að hættulegra sé
að fljúga en þar, bæði með
ströndum fram og eins yfir
landið. Og á þessum fyrsta tíma
hernámsins var ekki á neitt að
treysta, er orðið gæti til bjargar
ef illa færi. Veðurfregnir voru
mjög ónákvæmar, og þar við
bættist að jöklarnir breyta oft
veðrinu á svipstundu. Allt við-
hald og viðgerðir flugvéla varð
að fara fram undir beru lofti,
hvernig sem veður var, hvort
sem það var rok, rigning eða
stórhríð. Flugmennirnir urðu
að búa í tjöldum og höfðu engin
þægindi né aðhlynningu.
En öll þessi óþægindi höfðu
ekki nein áhrif á skaplyndi né
starfsemi flugsveitarinnar. Og í
þessum einhreyfla flugvélum
fóru hinir hugrökku flugmenn í
margar ferðir, sem ekki voru
ætlaðar öðrum farkosti en fjög-
urra hreyfl'a flugvélum, og þó
hættulegar fyrir þær. Þeir flugu
vestur yfir hið ísi sollna Græn-
landshaf. Þeir héldu vörð á haf-
inu milli íslands og Færeyja. Og
þeir höfðu gætur á innrásarleið-
inni frá Noregi og urðu að vera
á flugi yfir úthafinu hvernig
sem veður var.
Auk flugvallarins í Kaldaðar-
nesi var aðeins einn annar lend-
ingarstaður flugvéla á íslandi og
hann var norður undir Akur-
eyri. Ef flugmennirnir neyddust
til að lenda annars staðar, var
þeim dauðinn svo að segja vís,
því að hvergi á byggðu bóli er
landslag jafn argvítugt eins og á
Islandi. Það sýnir því bezt hæfi-
leika flugmannanna og gæði
flugvélanna, að mjög fá slys
urðu sumarið og haustið 1940.
En hér kemur þó saga af einu
óhappi er þá kom fyrir.
UM þær mundir var ég foringi
við 49. herdeildina, sem tók þátt
í hernámi Islands og ég hafði
gert samning um það við flug-
foringjann að fá að fara með
einni sprengjuflugvélinni norð-
ur til Akureyrar til þess að
heilsa upp á herdeildina, sem
þar var. Flugdagurinn var á-
kveðinn föstudagurinn 13. sept-
ember, sem sennilega hefir verið
óstundadagur fyrir slíkt ferða-
lag.
Ég fór í bíl frá Reykjavík
snemma morguns. Var ætlunin
að leggja af stað frá Kaldaðar-
nesi kl. 4 og áttum við þá að
vera komnir til flugvallarins hjá
Akureyri kl. 5.30.
Flugleiðin liggur á kafla með-
fram vesturströnd Vatnajökuls,
sem er hundrað enskar mílur á
lengd frá vestri til austurs og
fimmtíu mílur á breidd. Þarna
er hið hrikalegasta umhverfi.
Jökullinn er einn óskapnaður,
þar sem ægir saman jökli,
hraunum og fjallatoppum.
Af einhverjum ástæðum tafð-
ist burtför okkar nokkuð. En
þegar lagt var af stað, komst ég
að því að í hinum þrönga klefa,
þar sem við flugmaðurinn áttum
að sitja, var einnig flugvélar-
skrúfa. Hún átti að fara norður
á Akureyri handa flugvél, sem
hafði orðið fyrir áfalli nýlega.
Veðurfregnin frá Akureyri
var ekki sem álitlegust. Þó var
gert ráð fyrir að þar mundi
nokkurn veginn bjart, en norður
undan væri mikill skýjabakki.
Við lögðum því óhræddir af stað
um miðaftan.
Ekki höfðum við farið langt,
er dimm þoka varð fyrir okkur,
svo að við urðum að hækka flug-
ið upp í 10 þúsund fet áður en
við kæmumst upp úr henni. Af
þessu leiddi það, að við sáum
ekki til jarðar og höfðum ekki
við neitt að styðjast á fluginu.
Var því sýnt að við mundum
ekki geta fundið hinn mjóa dal,
þar sem við áttum að lenda,
nema því aðeins að létti, þegar
komið væri norður yfir hálendið.
Það kom þó fljótt í ljós að svo
var ekki. Ekkert sást nema þykk
og hvít veltandi þoka og hvergi
sá nein kennileiti. — Flugmað-
urinn, Willy Willcox frá Kanada,
afréð þó að reyna að stinga sér
í gegn um þokuna og vita hvort
hann fengi þar ekki nægilegt
svigrúm til þess að komast til
Akureyrar utan af hafi. Hann
hélt áfram norður á bóginn
þangað til hann var viss um að
vera laus við fjöllin, og lækkaði
svo flugið hægt og gætilega. Mér
leizt ekki á þetta, enda skall
hurð nærri hælum, því að þegar
við komum niður úr þokunni,
þá var sjórinn aðeins nokkur
hundruð fet undir okkur. 1 dauð-
ans ofboði hækkuðum við flugið
aftur, og það var sem þungu
fargi létti af okkur, er við kom-
umst aftur upp úr skýjaþykkn-
inu og kvöldsólin brosti við
okkur.
NÚ var það sýnt að við mundum
ekki geta náð áfangastað, og um
annað var ekki að gera en fljúga
aftur suður til Kaldaðarness.
Þegar kom suður að vatnaskil-
um, tók að birta svo að við sáum
til jarðar og gátum áttað okkur
á afstöðunni. Til vinstri handar
var brún Vatnajökuls, en fram
undan til hægri var annar jökull,
sem nefnist Hofsjökull. Við flug-
um svo hátt, að við sáum suður
af og þar reis Hekla og setti sinn
svip á umhverfið.
Þarna var það svo að hreyfill-
inn bilaði. Ég ýmynda mér að við
höfum lent í lofttómu rúmi, því
að flugvélin hrapaði mörg
hundruð fet eins og steinn.
Þegar flugmaðurinn gat rétt
hana við aftur, þá fór hreyfill-
inn ekki í gang. Við fórum þarna
á svifflugi og stefnum beint á
hraunin hjá Hofsjökli.
„Við verðum víst að nauð-
lenda“, kallaði Willi aftur yfir
öxlina til mín. Ég man að ég
spurði hann hvort ég ættii að
stökkva út, og vonaði jafnframt
að hann mundi segja nei, því að
ég sat á fallhlífinni og ég var
svo loppinn að ég treysti mér
ekki til þess að leysa hana. Hann
svaraði, að við værum svo lágt
á lofti, að ekki væri hægt að
nota fallhlíf. Hann kvaðst vera
að hugsa um að reyna að lenda
á jökli. Annað töluðum við ekki
saman. Willy hafði um nóg að
hugsa, og ég var að hugsa um
það, að bráðum yrði öllu lokið,
og mér fannst það undarlegt, að
ég var ekert óánægður með það.
Ég var ekki hræddur, en reyndi
að gera mér grein fyrir því
hvernig það mundi vera að koma
til jarðar. Varð mér þá litið á
skrúfuna, sem við höfðum með-
ferðis, og fannst það ekki
hugnanlegt að annar endinn á
henni stefndi beint á magann á
mér, og ég sá í anda hvernig
hún mundi stingast í gegn um
mig við hnykkinn þegar flug-
vélin tæki niðri. Ég mjakaði mér
því fram hjá henni og fram til
flugmannsins.
Við fórum á renniflugi og ó-
trúlega hægt. Ekkert heyrðist
nema hvinurinn af því er flug-
vélin skar loftið. Mér varð nú
ljóst, að Willy hafði hætt við að
lenda á jökli, en stefndi á mela
nokkra undir skriðjökli úr Hofs-
jökli. Ekki var staðurinn álit-
legur. Þar voru stórir steinar á
víð og dreif, en melurinn sundur
skorinn af farvegum og lækjum
úr skriðjöklinum.
Svo tók flugvélin niðri.
Áreksturinn varð mikill og hún
hentist upp í loftið aftur og
ílutti svo kerlingar, en brothljóð
og braml heyrðist í undirbygg-
ingu hennar. Svo hentist hún til
hægri og stóð svo kyrr.
Þetta var svo sem ekkert ævin
týralegt. Það hefði vel getað
komið fyrir á flugvelli að lend-
ing tækist ekki betur. Við leyst-
um öryggisbeltin af okkur,
skriðum út, litum hvor á annan
og hlógum svo. Það var útlausn-
in á þeim spenningi, sem hafði
gagntekið okkur fyrir stundu.
En brátt sáum við að hér var
ekkert hlátursefni á ferðum. Við
vorum illa staddir. Við vorum
langt inn á öræfum í ókunnu
landi. Það voru að minnsta kosti
70 km. til byggða. Mjög var kalt
í veðri og það var viðbúið að
hann færi að snjóa svo að allar
leiðir tepptust. Á leiðinni til
næstu byggðar á Suðurlandi
voru fjölda margar jökulár og
það gat svo sem vel verið að þær
væru allar ófærar. Ekkert vit
var í því að halda norður á bóg-
inn, helmingi lengri leið yfir
fjöll og firnindi og margar ár.
Fyrir sunnan og austan okkur
var Vatnajökull tröllaukinn og
óyfirstíganlegur. Eina ráðið var
að halda til suðvesturs, hvaða
hættur sem vera kynnu á þeirri
70 km. löngu leið.
En við gátum huggað okkur
við ýmislegt annað. Við vorum
þó báðir lifandi og ekki hafði
orðið annað að okkur en að
Willy hafði hlotið slæm meiðsl
á fæti. Við höfðum nægilegan
mat til margra daga, því að þess-
ar flugvélar fluttu ætíð með sér
miklar matarbirgðir til vonar og
vara. Við höfðum meira að segja
nóg af sígarettum, því að með
okkur hafði verið sendur forði
til flugliðsins á Akureyri. Og
ekki þurftum við að kvíða vatns-
skorti. Að öllu þessu athuguðu
lögðum við svo þessa spurningu
fyrír okkur: Eigum við að halda
kyrru fyrir og treysta því að
ílugvélar finni okkur, eða eigum
við að reyna að ganga suður af?
Ég held að það hafi verið
kuldinn, sem réði úrslitum.
Þarna var brunafrost og það var
i enn bitrara vegna þess að norð-
anstormur var á. Það gekk því
sjálfsmorði næst að halda kyrru
fyrir; eina vonin var að hreyfa
sig til þess að halda á sér hita.
Við vorum einnig staddir langt
utan við hina venjulegu flugleið
og flugvélin lá niðri í laut eða
farvegi, svo að illt var að koma
auga á hana úr lofti ,enda þótt
bjart væri veður.
Við afréðum því að reyna að
reyna að ganga til byggða. Og
þá kom sá vandi að ákveða hvað
við ættum að hafa með okkur.
Það var nú svo sem sjálfsagt að
vié yrðum að hafa nesti, og helzt
áttavita. En þegar við ætluðum
að ná áttavitanum úr flugvél-
inni, þá var hann blýfastur.
Marghleypu ætluðum við líka að
taka, en þá kom í ljós að engin
skothylki fylgdu henni. —
Landabréfið okkar var ósköp lé-
legt, eins og öll landabréf af
Islandi voru þá. Að vísu voru
til nokkuð góð landabréf af
byggðum héruðum, en megin-
landið var ómælt og kortin af
því voru gerð af handahófi og
sýndu aðeins fjöll og ár. Þess
vegna töldum við réttast að fara
eftir pólstjörnunni, sem er hér
um bil í himinhvirfli, og hafa
stuðning af ánum, sem allar
renna til suðurs.
Áður en við skildum við flug-
vélina útbjuggum við kenni-
teikn úr fallhlíf og breiddum á
jörðina. Var það eins og V í
laginu og sneri broddurinn til
suðvesturs og við endann á hon-
um bjuggum við til úr steinum
stafina O K. Svo átum við niður-
soðið kjöt og kex, og lögðum af
stað út í myrkrið og bárum mat-
vælapokann á milli okkar.
KLUKKAN hefir líklega verið
um 9, er við lögðum af stað. Þá
var orðið dimmt og ekki önnur
birta en af norðurljósum. Veitt-
ist okkur því örðugt að komast
áfram. Þarna skiptust á grýttir
melar og þýfð og frosin mýra-
sund þar sem við rákum tærnar
í þúfurnar. Sums staðar voru
hraunspildur illar yfirferðar og
rifu skóna okkar. Hvar sem ein-
hver lægð var sýndist hún eins
og gínandi hyldýpi og við urðum
að þreifa okkur áfram til þess
að komast yfir. Nestisbagginn
var um 30 pund á þyngd, en sem
oetur fór voru tveir hankar á
honum svo að við gátum borið
hann báðir. En með stuttu milli-
bili urðum við að hafa handa-
skipti, því að hendurnar á okkur
dofnuðu af kulda. Til allrar ham-
ingju höfðum við nístandi kald-
an storminn í bakið, og þó var
okkur kalt og það var eins og
blóðið ætlaði að friósa í æðum
okkar.
Eftir eitthvað fimm eða sex
stunda göngu, komum við að
fyrstu ánni. Hún sýndist ægileg
í myrkrinu, breið, djúp og kol-
svört. Skarir voru að henni báð-
um megin. Við afréðum að bíða
birtu áður en við legðum út í
hana. Settumst við svo undir
klett og biðum þess að dagaði.
Ég held að við höfum verið
nær dauðanum meðan við bið-
um þarna heldur en nokkurn
annan tíma á ferðalaginu. Við
vorum þreyttir, kaldir og syfj-
aðir og það var mikil freisting
að halla sér út af og sofna. En
við vissum að það mundi ríða
okkur að fullu svo að við reynd-
um að halda á okkur hita með
því að tuskast eða hlaupa, og var
það þó heldur ófimlegt. Bita
fengum við okkur við og við, og
við reyktum látlaust. Við höfð-
um nóg af sígarettum, en ekki
nema einn fýrspýtnastokk, sem
við vildum spara, og létum því
aldrei drepast í sígarettunum.
Að lokum dagaði. Það var grá-
myglulegur morgunn. Himininn
var þakinn skýjum og leit út
fyrir snjókomu, en stormurinn
var eins og áður. Og hvílíkur
stormur! Hann nísti í gegn um
merg og bein *svo að ekkert lát
varð á og við stóðum alveg ber-
skjaldaðir fyrir honum.
Þegar birti sýndist áin ekki
jafn breið né ægileg og hún
hafði sýnzt í myrkrinu, en þó
var hún slæmur farartálmi. Við
gengum nokkuð upp með henni
þangað sem hún var breiðari og
grynnri. Ég gekk fram á skörina
og varð heldur en ekki hverft
við, er hún brotnaði undan mér
og féll í ána. Til allrar ham-
ingju var hún ekki nema í miðj-
an legg. Ég óð yfir og vatnið
náði hvergi í kné. Og þá þóttist
ég vita að flestar árnar mundu
vera grunnar hér uppi á há-
lendinu, svo skammt frá upp-
tökunum. Við þetta urðum við
miklu hugrakkari en áður.
Eitthvað klukkustund síðar
rofaði til sólar og þá sáum við
flugvél, og þóttumst vita að hún
væri að leita að okkur. Og enda
þót við hefðum engin tæki til
þess að vekja athygli hennar á
okkur var það samt hughress-
andi að fá að sjá hana þarna
yfir öræfunum. Skömmu seinna
komum við að annari á. Hún var
«
bæði straumharðari og dýpri en
hin. Við lögðum ótrauðir út í
hana, en hún var í mitti og það
lá við sjálft að við misstum
nestispokann okkar í hana. En
yfir komumst við samt heilu og
höldnu.
Særði fóturinn á Willy var nú
orðinn stokkbólginn, og Willy
verkjaði mjög í hann, og það
var alvarlegt. Um miðjan dag
komum við að snotru dalverpi.
Lítill lækur liðaðist þar fram og
þar voru klettar, sem veittu
skjól fyrir storminum. Sólin
skein beint inn í dalverpið og
þarna hvíldum við okkur í tvær
klukkustundir’, átum vel, þurrk-
uðum sokkana okkar og fengum
okkur ofurlítinn blund.
Um leið og sólin hvarf í dal-
verpinu varð Svo nístings kalt
að við urðum að halda áfram. En
nú gat Willy varla gengið. Hann
hafði stirðnað meðan við hvíld-
umst. Ég varð að nudda fótinn á
honum lengi áður en hann
treystist að rölta af stað. Eftir
það varð ég að bera baggann
einn.
Mér var alveg ljóst, að við
yrðum að komast sem fyrst nið-
ur af hálendinu, ef við ættum
lífi að halda. Önnur nótt á fjöll-
um mundi ríða okkur að fullu.
Við hurfum þess vegna frá þeirri
fyrirætlan að fylgja ánum og
stefndum nú nær í hásuður. Á
þessum slóðum er geisimunur á
lofthita við hver hundrað fet,
sem landið hækkar eða lækkar.
Með miklum erfiðismunum
stauluðumst við áfram. Eftir
nokkrar klukkustundir sáum við
reyk, er virtist koma undan hlíð
og standa í stað. Mér datt í hug
að þarna væru hverir og það
mundi hlýtt í námunda við þá.
Þar mundum við líka geta fengið
heitt vatn og lagt bakstur við
fót Willys. Við tókum stefnu
þangað og ætluðum að vera þar
um nóttina, ef okkur litist á það.
Við vorum komnir niður af
hinum frosnu mýrum og það
hallaði undan fæti. Þarna voru
ávalar hæðir með hraunklettum
og víða niðandi lækir. Nú var
kuldinn ekki jafn bitur og áður,
en háði okkur þó mjög af því að
við vorum blautir. í rökkur-
byrjun komum við fram á gín-
andi gljúfur, og er við litum
þar fram af, sáum við að reyk-
urinn var ekki upp af hverum,
heldur var það úði úr stórum
fossi. Þetta urðu okkur mikil
vonbrigði. En nú var ekki um
annað að gera en leita sér skjóls
fyrir nóttina. Aumingja Willy
var að þrotum kominn. Hann
hafði óþolandi verki í fætinum,
svo að það var ekkert vit í því
að halda áfram í myrkrinu.
Ég fór að leita að náttstað og
framan í gljúfurbrúninni fann
ég ofurlítinn skúta. Þar var dá-
lítið afdrep fyrir storminum, en
þó sló þar fyrir, svo þarna var
ekki fullkomið skjól. Hér bjó ég
um okkur eins og hægt var og
svo hnipruðum við okkur saman
og vorum sammála um að það
væri slembilukka ef við lifðum
af þessa nótt.
Við eyddum eins löngum tíma
og við gátum í það að ná okkur í
mat og borða. Síðan reyktum við
lengi, en hreyfðum okkur við og
við svo að við yrðum ekki dofnir
af kulda. Seinast lögðum við
okkur út af hlið við hlið og
reyndum að sofna. En það gekk
illa, enda þótt við værum ákaf-
lega þreýttir.
Um miðja nótt fórum við út
til að hreyfa okkur. Mér fannst
þá einhver breyting vera orðin
á, en gat ekki áttað mig á henni
fyrst í stað. Eftir litla stund átt-
aði ég mig þó og hrópaði: „Það
er komið logn!“ Þetta var rétt og
því verður ekki með orðum lýst,
hve fegnir við urðum. í rúmar
20 klukkustundir hafði stormur-
inn þjakað okkur. En nú, þegar
komið var logn og norðurljósin
dönsuðu yfir höfðum okkar, þá
fannst okkur sem við yrðum að
nýjum mönnum. Nú urðum við
vongóðir aftur. Og við fórum
aftur inn í skútann og fengum
okkur þar blund — óværan þó.
Við snæddum í birtingu og
fórum svo að ræða um hvernig
við ættum að komast yfir
gljúfrið. — Okkur kom saman
um að við yrðum að fara nokkuð
langt upp aftur fyrir fossinn að
reyna að vaða ána þar. Þetta var
þó enginn hægðarleikur. Áin
var straumhörð og virtist djúp,
og við vorum illa undir það bún-
ir að fást við hana. Við gengum
upp og niður með henni og að
lokum afréðum við að leggja i
hana neðan við hyl nokkurn þar
sem hún var lygn. Hún var undir
hendur, en yfir komumst við þo-
Svona blautum hefði okkur þa
ekki verið lífsvon, ef stormurinn
og frostið hefði haldizt.
Nú skein sól í heiði og yljaði
okkur. Allan morguninn héldum
við í áttina þó seint gengi. Um
miðjan dag sáum við tvennt,
sem hughreysti okkur. Annað
var kind, fyrsta lifandi veran,
sem við höfðum séð síðan við
urðum að nauðlenda, og vitnis-
burður um að ekki mundi ýkja-
langt til mannabyggða. Hitt var
vörðubrot.
„Willy“, sagði ég, „þetta vörðu
brot er sjálfsagt eitt af mörgum
meðfram vegi, eins og sýnt er a
kortinu. Við ættum því að rek-
ast á annað vörðubrot bráðum
og svo hvert af öðru þangað til
við komumst til bæja“. Þetta
reyndist rétt og við fundum
einnig götur þarna.
En það var nú samt einmitt i
þennan mund, að Willy settist og
kvaðst ekki komast lengra.
„Ég er þér aðeins til trafala“,
sagði hann, „því að ég get ekki
lengur stigið í ólukkans fótinn.
Ég ætla að bíða hér á meðan þú
nærð í hjálp“.
Þetta var óðs manns æði, og
það vissum við báðir. Willy
mundi ekki lifa af að liggja úti
þriðju nóttina. Við vorum enn
langt frá mannabyggðum, og
þótt ég kæmist þangað þá voru
litlar líkur til þess að hægt væri
að sækja Willy fyrir kvöldið.
Við þráttuðum um þetta nokkra
stund. Seinast varð ég reiður og
tók af skarið og sagði honum, að
ef hann gæti ekki gengið, þá yrði
,ég að bera hann. Þegar hann sa
að mér var alvar, stóð hann þegj"
andi á fætur og staulaðist áfram,
en það var auðséð að hann var
að þrotum kominn.
VIÐ stuluðumst áfram nokkur
hundruð fet og hvíldum okkur
svo, og þannig gekk þetta koll
af kolli. Ég var líka að verða
uppgefinn af því að bera bagg"
ann og styðja Willy.
Sól var tekin að lækka á lofti
og farið að kólna mjög. Við kom-
um fram á háls nokkurn, og Þa
sáum við hóp ríðandi manna
koma á móti okkur.
Flugvélin okkar hafði sézt og
þessi flokkur var svo sendur af
stað til að sækja okkur. Ég minn-
ist þess enn að ég saup drjúgan
teyg af óblönduðu rommi ur
flösku, sem foringi leitarmanna
rétti mér. Það logaði upp í 1X1 er
og svo færðist eldurinn niður i
magann og alla leið niður í hel-
kalda fætur.
Við vorum nú settir á íslenzka
hesta og svo var snúið við til
byggða. Um nóttina gistum vi®
í sæluhúsi. Þá nótt byrjaði að
snjóa. Það mátti ekki seinna
vera að okkur væri bjargað.
Þegar við fórum að athuga
landbréfið komumst við að raun
um að við mundum hafa gengi
allt að 70 km. yfir fjöll og firU"
indi. Þá hafði verið mikið frost
um land allt, jafnvel í Reykj3"
vík, þar sem þó er tiltöluleg3
hlý veðrátta. Uppi á öræfunum
hefir frostið verið mörgurn
sinnum meira. Við höfðum vaði
þrjár jökulár og margar smmrn
ár.
Willy var fluttur í sjúkrahus
og lá þar um hríð, því að hann
fékk lungnabólgu upp úr þessum
hrakningum. Flugvélin okkar
liggur enn þar sem við skilduU1
við hana skammt frá Hofsjö
og mig langar að skreppa Þar{
að til þess að skoða hana. En P
skal ég fara ríðandi.
—Lesb. Mbl., H*