Lögberg - 04.11.1954, Blaðsíða 7

7
LÖGBERG, FIMMTUDAGNN 4. NÓVEMBER 1954
JÓN KRISTGEIRSSON:
Drottning
Um hádegi 31. ágúst s.l.
hringdi Hákon bróðir minn til
^ín og bað mig að lána sér sjón-
auka. Sagði hann mér að hann
hefði nú fengið svo mikinn á-
huga fyrir svörtu kindinni T Her-
* dísarfjöllum, að hann hefði þá
þegar ákveði^ að fara að leita
hennar við þriðja mann. Ég átti
engan kíki, og' dró þá félaga
sundur og saman í háði fyrir
þetta tiltæki þeirra. Hákon tók
íram, að það væri ekki launin,
sem freistuðu sín. Heldur væri
það hitt, að sig langaði til að
sjá framan í þá sauðkind, sem
ekki væri hægt að handsama
hfandi. Samtalinu lauk þannig,
að ákveðið var að ég yrði einn
af þátttakendum í þessari
Bjarmalandsför, enda tók Hákon
þáð fram, að ég myndi ekki taka
sætið í bílnum frá neinum. —
heir félagar voru þegar að leggja
af stað. Mér gafst rétt aðeins
tóm til að smeygja mér í göngu-
skóna, án þess þó að geta reim-
að þá að mér, er þeir voru komn-
ú að húsdyrum mínum og
þeyttu bílhornið ákaft. Auðséð'
var, að alvara var á ferðum. Lá
við að það færi að fara um mig,
þegar ég sá hinn mikla ákafa
þeirra og alvöru, því satt að
segja hafði ég lagt frekar litla
alvöru í þessa ráðagerð. Þegar
þeir sáu skóna mína, þykka og
lárnslegna mjög höfðu þeir orð
a því, hvort ég ætlaði að vera á
þessum skóm. Kvað ég já við því
°g settist inn í bílinn, hress og
hinn brattasti á yfirborði, enda
þótt hið innra með mér vaknaði
uokkur sjálfsásökun um fyrir-
hyggjuleysi, þegar ég leit hinn
létta búnað sumra félaganna í
klæðaburði og til fóta.
Við urðum fjórir í ferðinni.
Voru það bræður mínir tveir,
Hákon og Hallgrímur, báðir
starfsmenn Steindórs Einarsson-
ar, bílstöðvareiganda, óskar
Ólafsson brunavörður og ég. Ók-
Um við í bíl Hallgríms. Hann
sat sjálfur við stýrið og fór
toikinn. Var nú haldið viðstöðu-
laust áfram sem leið liggur og
ekki staðnæmst fyrr en innan
við girðingu, sem er á vestri
Isndamerkjum jarðarinnar Her-
úísarvík og liggur frá sjó og
UPP í hamrabrúnir. Þar var
hílnum lagt utan vegar og haldið
«1 fjalls á tveimur jafnfljótum.
Stefndum við upp hrauntungu
Sem runnið hefur vestan hamr-
auna, er þar taka að rísa hátt i
austurátt og gnæfa yfir hlíðun-
Um austur úr. Var þar þung-
ferið. Mosinn þykkur og gljúpur
°g hraunnibburnar voru ekkert
feimnar við að sýna kollana og
uúnna okkur á að við værum
ekki að ganga á dúnsæng einni
Sanian. Þegar upp fyrir brúnir
kom, fór hjarðmennskan að
vakna í okkur, og þá fyrst rann
þsð upp fyrir mér, að ég var
þátttakandi í starfi, sem krafðist
ailra hæfileika og krafta ó-
skiptra, ef það ætti að fá við-
unandi lausn. — Við bræður
höfðum í uppvextinum numið
traeðin um viðskiptin við sauð-
kindina af föður okkar, Krist-
geiri Jónssyni, bónda í Gil-
streymi, sem var manna mestur
tjármaður. í smalamennsku
hinna víðlendu heimahaga og í
leitum hjá honum giltu þau skil-
yrðislausu lög, að sleppa aldrei
Ueinni sauðkind, hvernig sem á
staeði. Nú reið á að láta svörtu
kindina ekki draga undan. Var
óskar, félagi okkar, enginn
eítirbátur í áhuganum.
Á meðan við lásum okkur upp
^osaþemburnar, tókum við að
ræða verkaskiptingu og fyrir-
komulag leitarinnar. Jafnframt
reyndum við eftir föngum að
®era okkur grein fyrir landslagi
°g gróðurfari. Allir vorum við
Vlta-ókunnugir á þessum slóð-
Leituðum við til austur-
Jsðars hraunsins. Ekki virtist
mjog langt þangað. Við vissum
þar myndi gróðurríki. breyt-
ast. Og eftir venju væri þar
inda að leita eða ummerkja
fjallanna
þeirra, ef nokkur kind væri
uppistandandi. Þetta brást okk-
ur heldur ekki. Þegar í hraun-
röndina kom, tóku við yndislegir
valllendisbollar og lautir þakt-
ar fjölskrúðugum gróðri. Þarna
var gott að hvíla sig og gæða
sér á berjum, sem gnægð var
af. — Allt var hér hreint og
ósnortið. Auðséð var að ekki
höfðu nú margir úr hinni lagð-
prúðu hjörð átt hér leið um þetta
sumar. Þeirri hjörð, sem um
undanfarnar aldaraðir hafði
notið þarna hásumardýrðar ís-
lenzkrar náttúru, og gætt hana
lífi og fyllingu. Ef svarta ærin
var orðin að moldu einhvers
staðar í nágrenninu, hlaut hún
að hafa lagt leið sína hér um.
Ekki höfðum við lengi litast
um, þegar við fundum kinda-
för. Skoðuðum við þau vandlega.
Voru þau á að gizka tveggja til
þriggja daga gömul. Reyndi nú
á hæfileikann að rekja spor.
Langt er nú síðan að ég hafði
iðkað listina að rekja sauðkinda-
för og greina þau í sundur. Aðal-
einkenni þessara fara var það,
að innanfótarklauf vinstra aftur-
fótar var mjög miklu lengri en
utanfótarklaufin. Þetta var svo
greinilegt, að auðvelt hefði verið
að þekkja förin meðal þúsunda,
en hér var því ekki til að dreifa.
Aðeins einstæðingurinn mikli
gat átt þessi för. — Erfitt er að
rekja spor þarna um þetta leyti
árs í þurrkatíð. Bezta ráðið er
að gera sér grein fyrir staðhátt-
um, árstíð og eðli kindarinnar
og fara eftir því í aðaldráttum.
Þetta tókst okkur svo vel, að við
gátum rakið förin langa leið
meðfram hraunrönidnni allt
fram á brúnirnar, sem þarna
eru snarbrattar með hengiflugi,
en þar hafði hún rásað nokkuð
fram of aftur og haldið sig þar
um hríð. Sennilegt er að kindin
hafi gengið hærra upp til fjalls
í sumar, en hafi runnið ofan
frostnóttina miklu, aðfararnótt
síðastliðins fimmtudags. Aldur
faranna var í samræmi við þetta
og engin eldri för fundum við
þar.
Var nú setzt á ráðstefnu og
liði skipt. Skyldi hver okkar
halda sína línu í austlæga átt
eða svipaða stefnu og hamrarnir
hafa. Sá syðsti átti að ganga eftir
brúnum hamranna, en hinir þar
norður af hlið við hlið, með
hæfilegu millibili. Mæltist ég til
að fá að fara syðstu leiðina á
þeim forsendum í orði, að ég
væri þyngstur í spori. Þetta var
tilliástæða, því að með sjálfum
mér treysti ég mér til að halda
í við hina. Hitt var aðalástæðan
fyrir þessu vali mínu, að ég var
nokkurn vegin sannfærður um,
að ærin myndi vera þar skammt
fram undan. Sú varð líka raunin
á. Ég hafði ekki farið langt, er
ég kom auga á hina svörtu
drottningu fjallanna. Stóð hún
á hárri klettanípu, sem gnæfði
út úr berginu alllangt niðri.
Fremst á gníputotunni var þúfa
eða klettaþyrping, sem fól kind-
ina sýnum neðanfrá. Var þetta
því gott fylgsni, sem gaf þó gott
útsýni. Sennilega hefir það oft
verið notað áður og þá með góð-
um árangri. Verið getur að kind-
in hafi verið orðin okkar vör
nokkru áður, því að við gengum
undan golunni og fórum ekkert
hljóðlega. Hefur hún þá valið
þennan stað og beðið átekta.
Þarna stóð hún, hin ofsótta,
stolt og hrein. Bar höfuðið hátt,
grafkyrr, eins og steingerfingur
Ein af meistaramyndum skapar-
ans, mátturinn greiptur í hold og
blóð. Hún var hrafnsvört á lagð-
inn og féll dásamlega saman við
umhverfið. Það var auðséð, að
hér var hennar rétta heim-
kynni. — Hafði ég rétt til að
rjúfa það dásamlega samræmi.
Ætti ég ekki að halda ferð minni
áfram og láta sem ég hefði
einskis orðið var. Það hefði ég
efalaust, ef ég hefði vitað hvaða
örlög kvöldið myndi færa að
höndum. En ei má sköpum
renna. Ég gerði Hallgrími að-
vart. Og hann náði í hina félaga
okkar. Enn var hin svarta
hreyfingarlaus og horfði út á
hafið, sem blasti við fram undan
í nokkurri fjarlægð, blikandi
tært og bjart, kyrrt sem storkið
gler. Það breiddi hinn víða faðm
sinn út í óendanleikann og sam-
einaðist himninum yzt við sjón-
arrönd svo að ekki mátti greina
skil þar á milli. Hafði sauð-
kindin hugboð um að nú runnu
út síðustu augnablik frelsisins.
Var hún að kveðja hina ríkulegu
fegurð haganna og gnægðagnótt,
sem hafði veitt henni meira
þrek og atgerfi en öðrum stall-
systrum hennar, eða var hún að
færa höfundi lífsins þakkarlof-
gjörð fyrir vernd og handleiðslu
til þessarar stundar.
Allt í einu tók skepnan við-
bragð mikið og geystist ofan og
vestur bergið. Hallgrímur, sem
var frakkastur okkar í björgum,
fór niður á eftir henni. Við hinir
tókum til fótanna vestur brún-
irnar, og ætluðum ekki að láta
okkar eftir liggja. En við höfð-
um ekki reiknað dæmið rétt.
Fögur kvenrödd hrópaði til okk-
ar neðan frá undirléndinu, að
ærin hefði snúið aftur og væri
að komast upp fyrir brúnina.
(Gaman væri að vita, hver á
þessa fögru rödd). Við Hákon
snérum þá við, en vorum of
seinir. Ærin náði að komast upp
fyrir brúnina. Var hún fasmikil,
lyfti sér hátt upp að framan í
hlaupinu og rann til fjalla.
Gömul ull var nokkur á herðum
hennar og síðum. Var hún laus
að framan og flagsaðist fyrir
vindinum í hlaupinu. Var þetta
til að sjá sem vængir væru. Við
Hákon veittum eftirför, en Ósk-
ar tók sér stöðu þarna véstur frá,
tilbúinn til varnar, ef leikurinn
bærist þangað, en til þess kom
aldrei, svo að hann tók ekki
frekari þátt í eltingaleiknum í
þessari ferð.
Landslagi hagar þannig til
fyrir ofan brúnir á þessum stað,
að hraunbreiða mikil hefur
runnið fram og stöðvast nokkru
fyrir ofan brúnir. Þetta hraun
varð nú á leið kindarinnar. Rann
hún ekki á það, en tók boga á
leið sína fyrir hraunoddann og
freistaði að sleppa upp með því
að austan. Sá ég glöggt, hvað
hún hafði í huga. Lögðum við
Hákon í hraunið í von um að
draga á keppinautinn. Hákon
var fjær brún en ég og átti því
lengri leið að fara. Ég aftur á
móti, átti hægara með að fylgj-
ast með ferðum flýjandans. Gaf
ég Hákoni merki um, hvernig
hann skyldi haga hlaupunum
eftir því, sem leiðin sóttist fram.
Þungt var við fótinn þarna í
hrauninu. Tókum við mjög að
mæðast og vörpuðum af okkur
klæðum þeim, sem auðvelt var
að losa sig við. Ekki kom til
mála að gefast upp. Loks sáum
við austur af jaðri hrausins og
urðum við þá léttari í spori.
Vorum við þá komnir mjög á
hlið við þá svörtu, sem hafði
farið mjög miklu lengri leið en
við. Er hún skynjaði nærveru
okkar, breytti hún um stefnu í
austur í von um að losna við
okkur. Fann ég nú, hversu auð-
«velt hefði verið að ráða ferðum
hennar, ef við hefðum haft með
okkur góðan hvolp, og nú sá ég
fram á, hversu vesæll hundlaus
maður er. — Ryfjuðust nú upp
fyrir mér margar sælar sigur-
stundir, sem ég hafði átt með
hinum horfnu, ferfættu vinum
mínum og félögum undir slíkum
kringumstæðum. Hvernig þeir
höfðu leyst vandann, þegar mest
reið á með hógværð og festu, án
allrar grimmdar og hörku, eins
og háttur er vel vandra fjár-
hunda. — Eltingaleikurinn hélt
áfram. Nú voru góð ráð dýr fyrir
ofsóttu sauðkindina. Leikinn
vildi hún skakka. Snarbeygði
hún þá í suður og tók strikið
beint á hamraeggjarnar. Svifti
hún sér fram af brúninni í miklu
heljarstökki. Bjuggumst við
ekki við að sjá hana í tölu lif-
enda aftur. En það fór á aðra
leið. Þegar við litum fram af
brúninni, stóð sú svarta á kletta-
snös niðri í berginu, grafkyrr
sem af steini væri gjörð og starði
á haf út, á sama hátt og er við
fyrst sáum hana. — Þetta var
varnarstaða hennar fyrst í stað,
en þegar fór að líða á daginn,
breytti hún aðferð og tók að
reyna að fela sig í skútum og
lægðum. Það var gott að kasta
mæðinni þarna á brúninni. Tók
ég nú eftir því, að Hákon var
orðinn allfagurrjóður í kinnum,
og innan skamms kom Hall-
grímur einnig á vettvang. Ekki
skorti hann heldur rauða litinn.
Ekki tjáði að hvíla lengi, því
hvíldin kom fleirum að gagni
en okkur. Við gerðum hark
nokkurt. Kindin tók leiftrandi
viðbragð, beygði inn að berginu,
hljóp utan í því nokkurn spöl
og fótaði sig í stórgrýtisurðar-
skriðu, snarbrattri, sem teygði
sig upp eftir skoru í hengiflug-
inu. — Síðan þaut hún beint
niður skriðuna, stórgrýtta, í
miklum loftköstum. Slíkt hef ég
aldrei séð kind gjöra áður. Hér
var teflt um lífið sjálft. Þegar
niður fyrir bergið kom, beygði
hún austur með, neðan undir
því, ofan við skriðurnar. Þarna
hagar þannig til, að þegar berg-
inu sleppir, taka við fyrir neðan
það snarbrattar skriður, víðast
mjög stórgrýttar. Þær náðu
niður á undirlendi, en eftir því
liggur hinn frægi Krísuvíkur-
vegur. Eftir þetta fór leikurinn
fram í hömrunum og skriðunni
fyrir neðan. Fólk, sem statt var
á veginum og undirlendinu fyrir
neðan, fylgdist með honum. Tal-
aði það til okkar og sumir
reyndu að gefa okkur bendingar
og leiðbeiningar um ferðir kind-
arinnar. Hljóðbært var þarna í
veðurblíðunni. Margir bílar stað
næmdust á veginum fyrir neðan
skriðurnar. Hallgrímur fór niður
fyrir bergið á eftir ánni og
fylgdi henni eftir austur, en við
Hákon fylgdumst með ferðum
hennar frá brúnunum og vörð-
um henni uppgöngu. Fært er
þarna upp á stöku stað. Gekk
þannig um stund, en loks snér-
um við henni alveg til baka fyrir
fullt og allt, og rákum hana
vestur með berginu. Við vorum
nú orðnir kunnugir vesturhluta
þess og vildum frekar fást við
ána á kunnum slóðum. Þokuð-
um við henni vestur með berg-
inu og gekk það eftir áætlun.
Þegar viðureignin hafði staðið
eitthvað fimmtu klukkustund
frá byrjun, vorum við staddir í
berginu ekki langt gegnt Her-
dísarvíkurbænum að vestan á
leið vestur og ærin er á kletta-
syllu, þá verður nokkur kyrrð á,
því að við þurfum að þrengja
hringinn. Hákon er að leita nið-
urgöngu til Hallgríms, sem
heldur vörð fyrir neðan og bíður
eftir að Hákon komi sér til að-
stoðar. Af háttum kindarinnar
vitum við bræður fyrir víst, að
hún muni ekki án styggðar
hreyfa sig úr fylgsni sínu fyrst
um sinn. Það ber svo lítið á
henni þarna, að illt er að koma
auga á hana úr fjarlægð, nema
fyrir þá, sem vita hvar hún er.
Við teljum okkur nú hafa algert
vald á ferðum hennar. Hún
getur ekki komizt burt, nema að
snúa til baka sömu leið og hún
kom. Þetta var væi) kind og
falleg. Andlitið er mikið og frítt
og sérstaklega gáfulegt.
Þegar hér er komið sögu,
myndast allt í einu nýtt og ó-
vænt viðhorf í málinu. Þá ber
að fjóra menn, vopnaða byssum,
neðan frá undirlendinu, þrjá úr
Reykjavík og einn úr Sandgerði
Svellur þeim veiðibræði mjög í
huga, er þeir sjá ána. Einn er
svo óðfús að skjóta, að hann gáir
þess ekki, að þegar hann miðar
á ána, þá hefur hann Hákon líka
í sigti. Hallgrímur bendir honum
á þetta og biður hann blessaðan
að skjóta ekki bróður sinn. Lét
þá skyttan byssuna falla. Hákon
ávarpar aðkomumenn og biður
þess að ærin sé ekki skotin. En
orð hans báru sama árangur og
orð Snorra forðum, er hann
sagði í Reykholti: „Ei skal
höggva“. Skotin gullu við hvert
af öðru. Loks tókst Sigurgeiri
Stefánssyni að fella hana í
þriðja skoti. Var það eina skotið,
sem hæfði sem betur fór. Aldrei
áður hefur kind verið skotih í
smalamennsku, nema að hún
hafi verið hindruð.
Alveg eins og Snorri, mesta
skáld Islands allra alda, féll
fyrir öxinni, þannig lá nú ein-
stæðingurinn, dæmdi útlaginn,
svarta sauðkindin, sem frægust
hefur orðið allra íslenzkra sauða,
fallið fyrir kúlunni. Er það síð-
asti fulltrúi þess kynstofns á
Suð-Vesturlandi, sem um alda-
raðir var meginbjargvættur
fólksins, og veitti því fæði, klæði,
skæði, akur, fénað og öll gæði.
Galt hún sín gjöld á sama hátt
og ættingjar hennar og félagar
gjörðu. Lét líf sitt til velfarnaðar
mannkindinni.
Ég harma það, að skapadægur
hennar urðu þessa stund og mér
þykir miður, að ég skyldi verða
þátttakandi í þessum örlögum
hennar, enda þótt það hafi orðið
án vilja míns.
Við Hákon lögðum nú af stað
til hraunsins að leita fata okkar.
Reyndist það torsótt, löng leið
og seinfarin, þegar allur spenn-
ingur var horfinn. Myrkur datt
nú óðum á. — Hraunið tók á sig
alls konar undramyndir, Sem við
könnuðumst ekki við. Saknaði
ég nú á ný hundsins. Sá hefði
ekki verið lengi að finna klæði
okkar. Leitin varð árangurslaus.
Vorum við frekar framlágir,
GYLFIÞ. GÍSLASON
kominn frá Þýzkalandi
Meðal farþega með Gullfossi
til Reykjavíkur s.l. fimmtu-
dag var próf. Gylfi Þ. Gisla-
son. Hefir Gylfi dvalizt í
Þýzkalandi í sumar til þess
að ganga frá doktorsritgerð
um hagfræðilegt efni. Varði
Gylfi ritgerðina við háskól-
ann í Frankfurt am Main, en
þar stundaði hann nám fyrir
stríð. Doktorsritgerð Gylfa
fjallar um þróun íslenzkra
peningamála.
Alþýðublaðið átti í gær tal
við Gylfa og innti hann frétta úr
ferðalagi hans til Þýzkalands.
Gylfi lauk kandidatsprófi við
háskólann í Frankfurt sumarið
1939 og ætlaði utan aftur um
haustið til að vinna að doktors-
ritgerð, en styrjöldin kom í veg
fyrir það. Strax eftir stríð eða
1946 fékk Gylfi ársleyfi frá
kennarastörfum sínum við há-
skólann og fór þá utan til að
vinna að ritgerð. En framboð til
þings o gsíðan þingseta um
haustið kom í veg fyrir, að Gylfi
gæti hagnýtt sér frí sitt til fulls
og lokið verkinu.
Varði rilgerðina
í september
Drógst því til s.l. vors að
Gylfi kæmist út til að fullgera
ritgerðina. Hélt Gylfi utan í
apríl s.l. og dvaldist meginhluta
sumarsins í Frankfurt að undir-
búningi ritgerðarinnar. Var rit-
gerðin tilbúin í septembermán-
uði s.l. og varði Gylfi ritgerðina
um miðjan máðuninn. A þýzku
heitir hún „Die Entwiklung und
Problematik der islandischen
Wahrungspolitik und ihre mits-
chaftichen Grundlagen". And-
mælendur voru prófessorarnir
Otto Veit, sem sérfræðingur í
peningamálum og fyrrverandi
bankastjóri landsbanka sam-
bandsríkisins Hessen, og Carlo
Schmid, sem jafnframt er kunn-
ur stjórnmálamaður og varafor-
seti þýzka sambandsþingsins.
Fréttamaður blaðsins spurði
Gylfa um uppbygginguna í V.-
Þýzkalandi. Kvað Gylfi henni
miða mjög hratt áfram. Kom
hann síðast til Frankfurt 1949.
Var þá þar ægilegt um að litast,
enda höfðu um 80% húsa í borg-
inni hrunið eða skemmst. En nú
þegar við snérum heimleiðis.
Það voru hljóðir og hógværir
menn, sem héldu fáklæddir
fram á brúnirnar á heimleið í
kveldhúminu. Við leituðum
niðurgöngu í lausaskriðu, sem
við höfðum veitt athygli um
daginn. Þar svifum við niður í
stórum stökkum. Þá hlýnaði
okkur í hamsi. Það er gaman að
hlaupa niður lausa skriðu fyrir
þá, sem það kunna. Komu nú
járnuðu skórnir í góðar þarfir
eins og fyrri daginn. Við náðum
heilir á húfi til bílsins. Þar var
Óskar kominn og hann færði
okkur þær fögru fréttir, að hann
hefði tínt saman föt okkar. Þótti
okkur gott að fara í þau, enda
þótt veðurblíðan héldist. — En
hvað um víggjöldin, spyrja
menn? Að því er okkur fjór-
menningana snerti, þá lékum
við hlutverk trygga fjárhunds-
ins, sem eltir hjörðina, safnar
henni saman og svo að segja
leggur hana að fótum smalans,
húsbónda síns, sem einn fær
þakkir fyrir vel unnið starf. Það
er því söguleg þörf að skot-
mennirnir fái einir lof og laun
fyrir þetta verk.
Þannig lýkur ævisögu þessar-
ar frægu sauðkindar. En ei er
nema hálfsögð sagan ef einn
segir. Hvernig hljóðar sagan frá
sjónarmiði svörtu ærinnar, og
hvernig ber hún okkur söguna,
þegar hún mætir frammi fyrir
dómaranum mikla.
er að verulegu leyti risin þar ný
borg.
Gylfa virtist þjóðin leggja
mjög mikið að sér. Lífskjör fara
mjög batnandi, en uppbyggingin
kostar gífurlegt fé, og eru
skattar því geysiþungir. Verka-
lýðsfélögin hafa til skamms
tíma verið mjög hófsöm í launa-
kröfum sínum, en nú telja þau
fjárhag landsins kominn á svo
traustan grundvöll, að tími sé
kominn til að verkamenn fái
aukna hlutdeild í hinum sívax-
andi þjóðartekjum.
Um húsnæðismálin sagði Gylfi
ða hann teldi ýmsar ráðstafanir
Þjóðverja í húsnæðismálum
hafa verið mjög til fyrirmyndar
og löggjöf þeirra um hlutdeild
verkamanna í stjórn stórra
fyrirtækja stórathyglisverða. —
Hélt erindi um ísland
Gylfi hélt nokkur erindi í
Þýzkalandi. Hélt hann m. a. er-
indi um ísland í útvarpið í
Frankfurt og varð var við áhuga
á meiri fræðslu um Island.
Þá hitti Gylfi ýmsa af leið-
togum jafnaðarmanna og heim-
sótti tvo af skólum þýzka al-
þýðusambandsins. Hélt hann
einnig erindi um jafnaðarstefnu
á Norðurlöndum í jafnaðar-
mannafélagi í Frankfurt.
Eins og fyrr segir kom Gylfi
heim með Gullfossi. Tók hann
sérstaklega fram að sér þætti
afbrags gott að ferðast með
skipinu. Finnst honum skipið
ekki aðeins glæsilegt, heldur að-
búnaður allur og þjónusta af
hálfu skipverja, sem hann telur
framúrskarandi og ekki á betra
kosið.
—Alþbl., 3. okt.
Jói kom út úr járnbrautarlest-
inni og var náfölur og veikinda-
legur. Vinur hans, Axel, tók á
móti honum og sagði:
— Verðurðu alltaf svona veik-
ur, þegar þú ferðast með járn-
brautarlest?
— Nei; ekki nema þegar ég sit
þannig, að ég ek aftur á bak!
— Hvers vegna baðstu ekki
þann, sem sat á móti þér að
skipta um sæti við þig? spurði
Axel.
— Mér datt það í hug, svaraði
Jói, — en það var ekki fram-
kvæmanlegt, þar sem enginn sat
á móti mér!
2.-9. ’52.
—STEFNIR
Varði doktorsritgerð um bróun
íslenzkra peningamóla