Lögberg - 27.01.1955, Blaðsíða 2

2
LÖGBERG, FIMMTUDAGINN 27. JANÚAR 1955
VIKULOK
Eftir PALMA
VERKAFÓLKIÐ hafði tekið a
móti vikulaunum sínum og
hafði yfirgefið verkstæðið,
alt nema Frank. Hann hafði
tafist við eitthvað, sem hann
hafði ætlað sér að fullgera það
laugardagskvöld. Hann var van-
ur að verða seinn til verka á
mánudagsmorgna og þá hafði
hann ávalt einhverjar afsakanir.
Að verða seinastur frá vinnu
t. d., fanst honum góð og gild
afsökun fyrir það, að hann hafði
verið seinn til vinnu á morgn-
ana. Frank var að mörgu leyti
góður félagi, léttlyndur og glað-
vær, skipti fljótlega skoðunum,
en var þó ávalt úrræðagóður
Áður en hann kom í mína þjón-
ustu hafði hann verið áfengis
smyglari í Detroit, því á þeim
dögum var það mjög algeng og
umfangsmikil atvinnugrein á
margan hátt. Jafnvel þó áfengis-
lögin hefðu náð gildi, voru þau
í reyndinni mjög óvinsæl og
náðu því ekki samúð almenn-
ings. Allskonar fjárgróða-félög
spruttu upp, og jafnvel lögregl-
an, í mörgum atriðum, lék leik-
inn með lögbrotsmönnunum. Á
þessu voru þó margar heiðar-
legar undantekningar. Máttur
og mútur gróðrafélaganna náðu
ekki alstaðar rótum, svo þau
voru langt frá því að vera ein-
völd. Óeyrðir og bardagar á
milli áfengisfélaganna sjálfra,
varð stundum meiri hömlun á
áfengisviðskiptunum en lög-
reglan var, því eftir óeyrðir og
morð, tóku yfirvöldin vanalega
í taumana og hreinsuðu upp
hreiður áfengisframleiðslunnar
að minsta kosti um stundar
sakir.
Frank var ungur og ævintýra-
gjarn og þar að auki hafði hann
þá verið atvinnulaus. Vegurinn
til ævintýra og efna virtist hon-
um því opinn og auðveldur í
slíkum kringumstæðum, á þeim
dögum, svo hann hafði tekið að
sér áfengisumdæmi. Að líkind-
um hafði hann verið duglegur í
þessari lífsframleiðslu sinni, því
þar sem hann var vanalega vel
til fara og kurteis í framgöngu,
skorti hann ekki viðskiptamenn
og fyrir þær ástæður hafði hann
tekið annan mann í þjónustu
sína. Þar sem alt gekk nú svona
vel, hafði honum orðið það á,
að brjótast inn í umdæmi annars
smyglara og undirselja varning
sinn. Þetta var auðvitað dauða-
sök. Frank var að verða of stór
fyrir skóna sína og á það varð
að binda enda. Keppinautar
hans náðu honum einhvernveg
inn á vald sitt, börðu hann
miskunnarlaust, bundu hendur
hans og fætur og skildu svo við
hann á eyðisvæði langt úti á
landi, nær dauða en lífi.
Eftir þessar hrakfarir, hætti
Frank að mestu leyti vínsölu-
viðskiptunum og var hann nú
daglaunamaður í þjónustu minni
og þetta laugardagskvöld, þegar
hann loksins kom út á afgreiðslu
stofuna til að taka á móti viku-
kaupinu, virtist hann fremur
„daufur í dálkinn“.
„Nú getur þú keypt þér á
glasið, til að lyfta þér upp,“
sagði ég um leið og ég rétti hon-
um umslag, sem innihélt viku-
laun hans.
„Það er einmitt vel við eig-
andi, — ég var að hugsa um
það,“ sagði hann um leið og
hann stakk umslaginu í vasa
bætti hann svo við eftir litla
sinn án þess að opna það. „Ég
fer líklega til Detroit í kvöld,“
Kaupið Lögberg
Víðlesnasta
íslenzka blaðið
þögn. Svo stóð hann upp og nam
staðar fyrir framan mig við
skrifborðið mitt. „Varstu annars
ekki að tala um það, að þú
hefðir sjálfur í huga að skreppa
til Detroit?“ —
Ég hafði í raun og veru ekki
haft neinar áætlanir fyrir þessi
vikulok svo uppástunga Franks
lét mér vel í eyrum.
„Þú þekkir knútana þar,“
sagði ég blátt áfram, um leið og
ég tók til á skrifborðinu mínu.
„Við getum notað bílinn minn,“
bætti ég við, „þú ert ágætur bíl-
stjóri, svo ég get sjálfur setið
við hliðina á þér nokkurn veginn
áhyggjulaust áleiðis til Detroit.“
Þetta vissi ég að mundi verða
Frank geðfelt, því bíllinn minn
var nýr, og Frank var altaf
hrifinn af nýjum bílum.
„Já,“ sagði hann og hló fegins-
lega, „ég er allvel knútunum
kunnur í Detroit. Ég get stýrt
gegnum boðana og ég veit hvar
höfnin er bezt.“
Ég þóttist vita við hvað hann
átti, og svo hlógum við báðir.
Hálfum klukkutíma seinna vor-
um við á leið til Detroit.
Eftir að við höfðum fengið
okkur herbergi á góðu gestgjafa-
húsi í miðborginni stakk Frank
upp á því, að við færum nú að
líta eftir „hressingu“, enda bar
hann þess merki, að hann var
dálítið þreyttur, sem eðlilegt var,
eftir að hafa ekið meira en 2
klukkutíma um umferðaríkar
götur og vegi. Við snerum því
til bílsins okkar og réði Frank
auðvitað ferðum. Hann þurfti
ekki að aka lengi, en nam fljót-
lega staðar við steinbyggingu á
einni aðalgötu borgarinnar. Þar
skildum við við bílinn, eftir að
hafa lokað honum vandlega og
lagði nú Frank leið sína inn í
eina hálfdimma hliðargötu. Þar
við hornið á þessari steinbygg-
ingu fann hann afgreiðslubúð
fyrir eitthvert þvottahús og sá
ég greinilega gegnum gluggana,
sem voru stórir og hreinir, að
þessi afgreiðslubúð virtist vera
í góðra manna höndum, því allir
bögglarnir í skápunum, sem
voru vel fyltir, voru hreinir á að
líta og alt bar þess merki að
afgreiðsla búðarinnar var í bezta
lagi.
„Er það mögulegt, að þú hafir
fataböggul hér?“ hvíslaði ég að
Frank, er hann nam staðar við
búðardyrnar og bjóst til að
opna hurðina.
„Þetta er fyrsti knúturinn,
sem við verðum að leysa,“ sagði
Frank um leið og hann leit til
mín yfir öxlina á sér og brosti
glettnislega. Við gengum nú inn
í búðina og sneri Frank sér fljót-
lega að einu hornherbergi sem
var afhólfað, mestmegnis með
glasrúðum. Fyrir innan þessa
glugga, sat miðaldra maður við
dálítið skrifborð. Á skrifborðinu
voru alskonar bækur og blöð,
sem í fljótu bragði virtust til-
heyra viðskiptum hans. Þegar
Frank nam staðar við þessa
glugga, hallaði þessi maður sér
fram yfir skrifborðið og sagði,
gegnum hringmyndaða holu,
sem hafði verið skorin úr glas-
inu, fyrir samtal við viðskipta-
mennina:
„Þvottur?"
„Rétt!“ sagði Frank:
„Númer?“ spurði maðurinn
innan við gluggann.
„Nærföt,“ sagði Frank.
„Ull eða silki?“ Það brá fyrir
dálitlu brosi á andliti mannsins
fyrir innan gluggann og nú
starði hann á mig.
Totty,“ sagði Frank. „Þú
þekkir mig. Þetta er vinur
minn,“ og Frank benti á mig.
„Er klúbburinn í góðu gengi?“
„Alt er í bezta lagi,“ sagði
Totty. Svo studdi hann fingri á
dálítinn knapp, sem var á skrif-
borði hans, og um leið lyfti hann
símatölina og beið svo litla stund
eftir samböndum og sagði svo:
„Góðir gestir.“ Nú benti hann
okkur á hinn enda búðarinnar,
sem var illa upplýstur og þar
að auki voru þykk gluggatjöld
dregin þar fyrir helminginn af
gluggunum, svo ekki var hægt
að sjá frá götunni inn í þann
helming búðarinnar. Þar opnuð-
ust nú dyr, sem lágu að dimmum
göngum og inn í þessi göng
stýrði Frank leið minni. Hurðin
lokaðist nú á eftir okkur og ég
fann að Frank tók í öxlina á
mér og leiddi mig áfram nokkur
fet, svo barði hann tvisvar sinn-
um á þilið um leið og hann hvísl-
aði að mér: „Þetta mun nú leysa
fyrsta knútinn að fullu.“ Þá
opnuðust dyr fyrir framan okk-
ur og nú lá leið okkar inn í vel
upplýstan sal, sem að öllu bar
merki þess að vera fyrsta flokks
áfengissölukrá. Tveir veitinga-
menn stóðu fyrir innan veit-
ingaborðið og bak við þá voru
vel fyltir skápar með alskonar
vínföngum. Fyrir framan borð-
ið stóðu nokkrir gestir við
drykkju og hér og hvar um allan
salinn sátu bæði menn og kven-
fólk við sérstök borð, sem virtust
vera vel hlaðin með glösum og
flöskum. Frank gerði mig nú
fljótlega kunnan veitingamönn-
unum og svo fengum við okkur
sæti afsíðis í salnum þar sem
við nutum afgreiðslu frá ungri
stúlku, sem bæði var háttprúð
og vel til fara.
Frank virtist vera í góðu
skapi. Honum fanst að alt hefði
tekist að óskum, og ég gat greini-
lega séð það í svip hans, að hann
var að bíða eftir hrósyrðum frá
mér, eða að minsta kosti verð-
skulduðum viðurkenningum. Ég
lyfti því glasi mínu og sagði:
„Skál, Frank. Ég vissi, að þú
varst knútunum kunnur og nú
sé ég að þú hefir leyst þá vel.“
„Ha, ha,“ hló Frank, „þetta
er ekkert. Þegar á lcvöldið líður,
hefi ég í hyggju að sýna þér
aðra staði, sem hafa meira fjör
og líf en þessi knæpa.“ Hann
þagði um stund en svo sagði
hann: „Það er ekki mikið um
hljóðfæraslátt hérna og svo eru
engar dasmeyjar hér til sýnis.
Ég þekki annan stað, sem hefir
alla þessa hluti sér til ágætis.“
„Hvers 'vegna léstu þann stað
ekki verða fyrsta áfangastað
okkar?“ spurði ég.
Frank hló og tæmdi svo glas
sitt. „Það er nú ekki svo auð-
velt,“ sagði hann, „aðgöngumiða
að þeim stað verða menn að fá
hjá veitingamönnunum hérna.“
Hann benti á annan manninn,
sem stóð fyrir innan veitinga-
borðið. „Aðgöngumiðarnir kosta
líklega um $10.00 og þeir eru
aðeins seldir til manna, sem hafa
haft viðskipti við þennan sal og
sem eru vel þektir af eigand-
anum.“
„Það er þá líklega bezt að gera
sig kunnan hérna,“ sagði ég og
svo benti ég veitingastúlku að
koma okkur til afgreiðslu, sem
auðvitað var Scotch og Soda.
Ég fór nú að líta í kringum
mig þarna í salnum. Mér fanst
það vera vel þess vert að líta á
fólkið sem þarna var saman-
komið, sem virtist vera að fela
sig frá daglegum önnum og um-
svifum og sem nú sat þarna í
smáhópum við borð, sem dreifð
voru um allan salinn. Samræð-
urnar runnu saman í langdregna
suðu og aðeins við og við urðu
orð og hendingar skiljanlegar,
þegar einn talaði öðrum hærra.
Allir virtust vera vel til fara og
hér var mestmegnis ungt fólk
saman komið. Þegar ég var nú
að líta yfir þetta fólk, varð ég
var við það, að ég einnig hafði
dregið athygli að mér frá manni,
sem sat gagnvart mér með öðr-
um manni og tveimur stúlkum.
Augu okkar mættust, en hann
leit undan ofan í whiskey-glasið,
sem hann hafði fyrir framan sig.
Ég var viss um að ég hafði
mætt þessum manni fyr, og svo
hafði ég tilfinningu um það, að
hann þekti mig. Ég braut hug-
ann um það um stund, hver þessi
maður væri, en þegar ég leit
yfir til borðsins hans næst, sá
ég að hann hafði dregið athygli
félaga síns og einnig beggja
stúlknanna að mér, því að nú
höfðu þau öll snúið sér dálítið í
sætinu og horfðu yfir til okkar
Franks, sem sneri bakinu að
þeim. Ég hallaði mér nú fram
yfir borðið og hvíslaði að
Frank:
„Færðu stólinn þinn dálítið til
hliðar og snúðu þér í sætinu
og líttu svo með hægð yfir að
hinu þilinu, beint gagnvart mér,
til borðsins þar sem tveir menn
og tvær stúlkur sitja, og láttu
mig svo vita, hvort þú þekkir
nokkurn af þeim sem þar eru.“
Frank skildi á augabragði til-
lögu mína. Hann sneri stólnum
með hægð og hagaði sér svo í
sætinu, að hann gat auðveld-
lega séð þá, sem áður höfðu
verið bak við hann, við þilið,
hinu megin í salnum.
Ég þekkti Frank vel og við
svipbrigði þau, sem ég sá á and-
liti hans, vissi ég vel, að hann
hafði séð eitthvað, sem honum
þótti mikilsvert. Hann fölnaði
fyrst, og svo, er hann leit til mín
yfir borðið, sá ég roða færast í
andlit hans, augu hans drógust
saman og hann hvíslaði hálf hás:
„Þetta er einn af undir-sýslu-
mönnum Mr. Stoddards í Jack-
son, nafn hans er Bradley, og
með honum er Miss Pitit , , , ,“
Hann þagnaði skyndilega.
„Hvað þá?“ spurði ég, „kær-
astan þín?“ Ég hafði vitað til
þess að Frank hafði oft reynt til
þess, að ná samböndum við þessa
stúlku síðastliðna viku, gegnum
símann á afgreiðslustofunni
minni, en altaf snúið frá þess-
um viðtölum súr á svipinn. Ég
þóttist því vita, að ekki var alt
með feldu. Frank svaraði engu,
en starði á whiskey-galsið sitt,
sem var nú tómt. Mér til gleði,
sá ég að veitingastúlkan hafði
tekið eftir þessu svo glösin voru
nú fylt að nýju.
„En hver er hinn maðurinn og
hin stúlkan?“ spurði ég.
„Hann þekki ég ekki“, sagði
Frank og tæmdi glasið sitt og
benti veitingastúlkunni á að
fylla það að nýju. Gleðisvipur-
inn var nú horfinn úr andliti
hans, og ég þóttist vita, að allar
samræður við hann mundu
verða stirðar um stund, svo að
ég þagði og sötraði úr glasinu
mínu, hálf lystarlaust. Að þarna
gagnvart mér sat undir-sýslu-
maður úr minni borg, voru í
sjálfu sér dálítið óþægilegar
ástæður, sérstaklega fyrir hann,
sem að mörgu leyti gátu komið
sér illa, því ég var borgari þar
en hann lögregluþjónn. í raun
og veru höfðu allir undirsýslu-
mennirnir og einnig sýslumaður-
inn sjálfur ilt orð á sér í Jack-
son, og sögur gengu um það, að
þeir höguðu sér í mörgum til-
fellum líkt og stigamenn, sem
sátu fyrir smyglurunum, sem
fluttu vínföng um borgina og
tóku vörur þeirra og seldu þær
fyrir eiginn ágóða, en létu lög-
brotsmennina fara sína leið.
Fyrir þessar ástæður var al-
mennt álitið, að flestir vínsölu-
menn í stærri stíl, gerðu fyrst
samninga við sýslumanninn um
hindrunarlausa umferð í hans
umdæmi. Þetta kom seinna í
ljós, er sambands-lögreglan tók
þá alla fasta, og sendi þá í nokk-
urra ára fangavist.
Þar sem allar samræður við
Frank virtust vera óaðgengileg-
ar um tíma, datt mér í hug að
heilsa upp á samborgara minn,
Bradley. Ég stóð því upp og gekk
til hans og heilsaði honum glað-
lega. Hann tók þurlega kveðju
minni en Miss Pitit brosti hlý-
lega.
„Mér datt í hug“, sagði ég, „að
það mundi verða sameiginlega
skemtilegra fyrir okkur öll, ef
þið vilduð gera svo vel og koma
yfir til borðsins míns, sem gestir
mínir, og tæma fáein staup með
mér?“
Bradley leit upp, og svipur
hans var alt annað en vingjarn-
legur: „Þess gerist engin þörf —
við erum ánægð við okkar eigið
borð“, sagði hann kuldalega.
„Ó, Bradley“, sagði Miss Pitit
í ávítunarróm, „hvað gengur að
þér í kvöld? Þú hlýtur að þekkja
Mr. Hanson?“
Ég flýtti mér að afsaka mig
fyrir það, að hafa raskað félags-
skap þeirra með minni nærveru,
en Miss Pitit stóð upp og rétti
mér hendina brosandi og sagði:
„Allar afsakanir eru alveg ó-
þarfar. Ég fyrir mitt leyti þakka
þér kærlega fyrir tilboðið að
sitja við borðið þitt“.
Ég var gramur í geði við Mr.
Bradley, og þó ég á engan hátt
vildi vera ókurteis við hann,
leitaði ég í huga mínum að ein-
hverju, sem gæti orðið honum
ógeðfelt. Einmitt þá sá ég að eitt
hornið á veitingasalnum var af-
rúmað og að nokkur pör, menn
og stúlkur voru að dansa þar við
hljómplötutóna. Mér kom ráð í
hug, og ég sneri mér að Mr.
Brandley, og beygði mig, líklega
of djúpt og spurði mjög auð-
mjúklega:
„Má ég dansa við stúlkuna
þína?“
Ég sneri mér að Miss Pitit, —
hún brosti, en þegar ég smeygði
hendi minni undir arm hennar,
sneri hún mér að hinum mannin-
um og stúlkunni, sem við borðið
sátu, og sagði:
„Þetta er Miller frændi minn
og Agnes, stúlkan hans“, og svo
sneri hún sér beint að mér: „Og
þetta er Mr. Hanson frá Jack-
son“.
Ég hneigði mig, og svo geng-
um við út að svæði því, sem af-
markað var fyrir þá, sem vildu
dansa. Þegar við höfðum stigið
nokkur stig af hægum valsi,
sagði ég: „Frank er með mér“.
Hún nam staðar og leit yfir til
borðsins míns og mætti þar
augum Franks, sem var að fylgj-
ast með dansi okkar. Hún sagði:
„Nú fer ég að skilja þetta alt.
Ég sá Frank ekki fyr, því hann
sneri bakinu að mér. Bradley
og hann eru engir vinir. Ég ætla
að dvelja hér í Detroit um tíma
hjá frændfólki mínu. Bradley
hafði boðist til þess að taka mig
með sér hingað, en það virtist
ekki eiga vel við Frank . . . .“
„Afbrýðissemi“, hvíslaði ég og
svo stigum við dansinn áfram.
Þegar við hættum að dansa,
hallaði hún sér dálítið að mér
og hvíslaði: „Sjáðu um það, að
Frank fari varlega, — Bradley
hefir altaf byssu í fórum sínum
og hann er ákaflega ósvífinn“.
„0“, sagði ég, „það eru ekki
miklar líkur til þess, að þeir eigi
nokkra leið saman í kvöld, —
eins og sakir standa“.
Þegar ég kom að borðinu
mínu, sá ég strax að Frank var
farinn að verða dálítið hreyfur
af áfenginu, sem hann hafði
neytt ríkulega á meðan ég var að
dansa við Miss Pitit.
„Ég vissi ekki, að þið Pitit
væruð svona góðir vinir“, sagði
hann, og ég fann til þess, að það
var hreimur af afbrýðissemi í
málróm hans. Ég flýtti mér því
að segja, að alt væri í góðu lagi,
og að ég þekti Miss Pitit mjög
vel, — hún væri þarna í félags-
skap með frændfólki sínu.
Það virtist létta yfir svip
Franks, þó að hann sýnilega
væri ekki vel ánægður með það,
að Miss Pitit var í félagsskap
með Mr. Bradley. Hann strauk
hárið frá enninu og hallaði sér
fram yfir borðið og tautaði:
„Bradley, — undirsýslumaður,
embættismaður eh? Hérna á
þessari vínsöluknæpu! — Hann
getur sagt það, þegar hann kem-
ur heim til Jackson, að hann hafi
verið í embættiserindum hér, —
að hann hafi verið hér sem
njósnarmaður til þesS' að koma í
veg fyrir whiskey-söluna í Jack-
son og whiskey-umferð frá
Detroit um borgina til annara
borga lengra til vesturs. Já —
hann getur sagt það, en hann
getur ekki sagt mér það“. Hann
þagði um stund en svo leit hann
upp: „Ég ætti að ná í fáeina
gamla vini mína, og segja þeim
hver hann er svo að þeir gætu
gefið honum dálitla siðfræðis-
lega mentun! Ha — látum okkur
nú fá dálítið meira í staupinu“.
Ég sá fljótlega að nú var nóg
komið, svo ég sagði blátt áfram:
„Nei, Frank. Við ættum ekki
að dvelja lengur her. Það væri
betra fyrir okkur að fá aðgöngu-
miða til hins staðarins, sem þú
sagðir mér frá, og líta þar dálítið
á þessar dansmeyjar, sem þú
varst að tala um. Kvöldloftið
mun hressa okkur og svo getum
við fengið okkur í staupinu
aftur“.
Frank þagði um stund og leit
yfir til borðsins, þar sem Miss
Pitit sat og gretti sig. Svo sagði
hann:
„Jæja, kapteinn — þú ert við
stýrið“.
—Niðurlag í nœsta blaði
Jólagjafir til
Hafnar, Vancouver
Dr. B. T. H. Marteinsson,
Vancouver, $100.
Mr. Valdimar Johnson, Wyn-
yard, $100.00 í kæra minningu
um ástkæra eiginkonu og frá-
bæra móður, Margréti Berg-
sveinsdóttur Johnson.
Mrs. Ingibjörg Johnston, Kee-
watin $100.00 í minningu um
kæran bróður, Björn Magnús-
son, dáinn 26. jan. 1954, og í
minningu um kæran frænda,
Sigurð Magnússon, dáinn 26. okt.
1951.
Mrs. Leifur Summers, Van-
couver, $40.00 í kæra minningu
um ástkæran eiginmann, Leif
Summers, dáinn í apríl 1954.
Mr. og Mrs. J. R. Goodman,
Selkirk, $15.00 í kæra minningu
um Sigríði Stefánsson.
Mr. og Mrs. S. Thorkelsson,
Victoria, $10.00 í kæra minningu
um Mr. og Mrs. Jón Anderson,
Vancouver.
Mr G. Thorsteinsson, Los
Angeles, $10.00 í kæra minn-
ingu um Björn Thorvaldson, Los
Angeles.
Miss Ena og Miss Lilian Jó-
hannson, Vancouver, $25.00 í
minningu um ástkæra móður,
Mrs. E. Jóhannson.
Mr. Th. Bergmann, Van-
couver, $5.00 í kæra minningu
um sonarson, Maurice Berg-
mann, dáinn 1 júní 1954.
Scandinavian Business Men’s
Club, Vancouver, $50.00 Mr.
Ófeigur Sigurdson, Vancouver,
$25.00; Mr. og Mrs. Mundi
Egilsson, Vancouver, $10.00;
Victoria Women’s Icelandic
Club, Victoria, $25.00; Icelandic
Ladies Aid, Leslie, Sask., $10.00;
Icelandic Ladies Aid, Church-
bridge, Sask., $10.00; Icelandic
Ladies Aid „Framsókn“, Wyn-
yard, Sask., $10.00; Mr. Jóhann
Kristjánsson, Mozart, Sask.,
$50.00; Mr. T. J. Gíslason,
Morden, Man., $10.00; Mr. og
Mrs. K. Einarsson, Prince
Rupert, $10.00; Mr. M. G. Guð-
laugsson, White Rock, B.C.,
$25.00; Mr. Steini Jónsson, Os-
land, B.C., $10.00.
Turkeys, kjöt, fiskur, aldini og
sælgæti frá Mr. John Sigurd-
son, Mr. George Ólafsson, Mr.
Vatnsdal, Lutheran W. A.,
Reliance Fish Co., Mrs. Finn-
son, Mrs. S. Polson, Mrs. Gud-
johnsen og Mrs. Jamieson.
Til allra þeirra góðu íslend-
inga, sem svo göfuglega hafa
styrkt Höfn er okkur nú hið
mesta fagnaðarefni að geta hér
með lýst því yfir að s.l. desem-
ber-mánuð var $10,000.00 (tíu
þúsund dollara) lánið frá Betel
borgað að fullu. Nú er Elli-
heimilið Höfn skuldlaust.
Þrátt fyrir þetta hefur Höfn
daglega mörgum þörfum að
mæta, og vonast er til að íslend-
ingar haldi áfram að styrkja
þetta nauðsynlega fyrirtæki með
vinarhug og peningagjöfum.
Nefndin þakkar ykkur inni-
lega fyrir alla hjálpina og óskar
ykkur allra heilla á nýja árinu.
Fyrir hönd nefndarinnar,
EMILY THORSSON féhirðir