Lögberg - 19.05.1955, Blaðsíða 7

LÖGBERG, FIMMTUDAGINN 19. MAÍ 1955
7
Athuguli búðarþjónninn
Framhald af bls. 2
venju stuttir og sterklegir af
konu að vera; hún bar ekki
giftingarhring, neglurnar voru
hirðuleysislega lakkaðar og
saumspretta var á vísifingri
hægri hanzkans).
Ég opnaði pakkann og sá,
að í honum var ódýr, óekta
brjóstnál.
Hún sagði. — Getið þér gert
við þessa nál fyrir mig?
Nælan er biluð.
Ég sagði: — Því miður tök-
um við ekki að okkur við-
gerðir. (Það gerum við ekki
heldur, ekki á svona drasli).
Hún hikaði eitt andartak,
eins og hún vissi ekki, hvað
hún ætti nú að gera. Síðan
yppti hún bara öxlum og
sagði: — Þökk. Og síðan —
hún gerði það með einstakri
handlagni — rak hún óvart, að
því er virtist, töskuna í silki-
pappírinn, svo að hann datt á
gólfið mín megin við borðið.
Rétt í því, að ég beygði mig
niður, til að taka hann upp,
kom yfir mig það, sem ekki
er hægt að kalla öðru nafni
en opinberun. Mér varð allt í
einu allt ljóst, eins og heil
hrúga af niðurklipptri mynd
hefði allt í einu raðað sér sam-
an og leyst þrautina fyrir mig.
Ég sagði, að mér hefði virzt
allt liggja ljóst fyrir, en var
það þá rétt? Að minnsta kosti
lá það sannarlega ekki ljóst
fyrir mér, hvernig ég ætti að
snúa mér í málinu. Ég vissi,
að Regnier vildi umfram allt
forðast rifrildi í búðinni, hvað
sem það kostaði.
Hjartað sat bókstaflega fast
í kverkum mér, er ég reis
hægt upp innan við borðið, og
það hefir áreiðanlega sézt á
mér. Ég vafði brjóstnálinni
innan í silkipappírinn og fékk
stúlkunni hana. Stúlkan stakk
henni niður í töskuna, en
þegar hún sneri til dyranna,
sagði ég:
— Bíðið þér augnablik! En
hún lét sem hún heyrði það
ekki. Þá bætti ég við í skynd-
ingu, en auðvitað kurteislega:
— Fyrirgefið þér, en ef þér
nemið ekki staðar, neyðist ég
til að þrýsta á hnapp hérna,
og þá læsist hurðin sjálfkrafa.
Ég var svo óstyrkur, að ég
neyddist til að kingja í miðri
setningu.
Þá nam hún staðar, en hún
sneri sér ekki við. Ungfrú
Susskind stóð fyrir innan hitt
borðið eins og kona Lots með.
gleraugu.
Ég gekk til stúlkunnar og
sagði: — Við viljum sjálfsagt
hvorugt, að til átaka komi.
Þess vegna munum við ekki
hreyfa þessu máli frekar, ef
þér aðeins fáið mér hringinn,
sem þér eruð með í vinstri
kápuvasa yðar. Ef þér gerið
það ekki, þrýstir ungfrú Suss-
kind á þjófabjölluna.
Ungfrú Susskind kinkaði
kolli, er ég sagði þetta. Ég sá,
að hana iangaði mest til að
þrýsta á hana strax, hvernig
sem málið færi.
Stúlkan var orðin náföl. Þá
í svipinn kenndi ég nærri því
í brjósti um hana, en mér var
ljóst, að ég varð að vera á-
kveðinn. Hún leit skelkuð á
mig, en síðan fékk hún mér
hringinn og hljóp út úr búð-
inni.
Rétt í því kom Regnier
aftur út úr skrifstofunni með
Ameríkananum, sem nú var
alklæddur.
Viðskiptamaðurinn var ekk-
ert nema brosið, eins og allur
þessi málarekstur væri hon-
um að meira eða minna leyti
til gamans. En hann var sann-
arlega ekki til gamans fyrir
Regnier. Hann var allur ein
afsökunarbeiðni, en ekki bros.
Þá rétti ég fram höndina og
sýndi hringinn, og þið hefðuð
átt að sjá Regnier, þegar hann
í fyrsta lagi sá aftur hringinn
sinn og í öðru lagi sá Amerík-
anann hverfa út úr búðinni,
eins og honum hefði verið ‘
skotið úr- valslöngu.
Já, Regnier langaði auðvit-
að til að vita, hvernig í ósköp-
unum ég hefði farið að þessu,
og ég útskýrði það fyrir
honum.
I fyrsta lagi koma sjaldan
til okkar menn af slíku tagi
og þessi Ameríkani. Smekkur
hans hefði átt að hneygjast að
skrautlegri og nýtízkulegri
vörum en skartgripunum okk-
ar. Hann vantaði allan smekk,
og eins hafði hann ekki hug-
mynd um, hvað hann í raun
og veru vildi — enda fer það
tvennt oft saman.
Flestir koma til okkar
vegna þess, að þeir vita, að
hjá Regnier er hægt að ná í
ýmislegt, sem ekki er alls
staðar á boðstólum. Fyrsta
spurningin, sem vaknaði hjá
mér, var því (þótt ég hefði þá
ekki verið farinn að gruna
hann um neitt), hvers vegna í
ósköpunum hann hefði komið
til okkar.
I öðru lagi var það stúlkan.
Hvað gat komið nokkurri
manneskju til að skoða í sýn-
ingarglugga hjá líkkistusmið?
(Þegar þar var komið sögu,
hafði ég þó auðvitað alls ekki
sett stúlkuna í samband við
ameríska viðskiptamanninn).
Annað hvort þarf maður að
tala við líkkistusmið eða mað-
ur þarf þess ekki. Það er ekk-
ert vandamál, sem komið geti
venjulegri manneskju til að
vera á báðum áttum.
Hvað var því stúlkan að
gera, sem var að slóra fyrir
utan gluggann hjá líkkistu-
smiðnum? Svarið lá í augum
uppi: Hún var að eyða tíman-
um. En hvers vegna? Ef hún
var að hugsa um að líta inn
til okkar, hvers vegna beið
hún þá fyrir utan gluggann
hjá líkkistusmiðnum?
Og þar við bættist ódýri
hluturinn, sem hún vildi fá
gert við. Það leit út fyrir, að
hún þekkti til verðlags á ýms-
um hlutum, og hún var eflaust
af hinu fínna tagi kvenna.
Hún hlaut að hafa vitað, að
verzlunin okkar var ekki af
slíku tagi, sem taka að sér
ómerkilegar viðgerðir. Allt
þetta þaut í gegnum huga
minn, er ég sá brjóstnálina
hennar.
Þriðja atriðið var þetta:
Hún var alls ekki örvhent', ég
hafði veitt því athygli. Samt
hafði hún dregið af sér vinstri
hanzkann, er hún kom inn,
enda þótt hún tæki pakkann
með hægri hendinni. Þetta
gerðist við litla afgreiðslu-
borðið, og það borð er ekki
stærra en það, að ekki er hægt
að afgreiða meira en einn
mann við það í einu.
Það síðasta, sem ég mundi
eftir, þegar ég laut niður, til
þess að taka upp silkipappír-
inn, var það, að ég sá stúlk-
una halda hendinni á hér um
bil sama stað og Ameríkaninn
hafði haldið sinni hendi —
hann var auðvitað örvhentur
í raun og veru — þegar ég
hafði tekið spjaldið út úr
■ skápnum.
Og svo var að lokum eitt,
sem mér hafði festst í minni,
og það beið lengst inni í með-
vitund minni, þangað til loka-
stundin rann upp.
Þegar við vorum öll að leita
á fjórum fótum á gólfteppinu,
og þegar Ameríkaninn leit svo
reiðilega á ungfrú Susskind,
minntist ég þess, að ég hafði
tekið eftir því, að hann var
hættur að jórtra tyggigúmmí-
ið. En tyggigúmmíi hrækir
maður ekki á gólfteppið, jafn-
vel ekki menn af hans tagi.
Og hann hafði ekki fært sig
eitt einasta skref frá staðnum,
sem hann hafði staðið á. Þar
af leiðandi hlaut hann að hafa
komið tyggigúmmíinu ein-
hvers staðar fyrir, þar sem
hann náði til þaðan, því að
þar var engin pappírskarfa og
enginn staður, þar sem hann
gat hafa komið því af sér, án
þess að eitthvert okkar hefði
orðið þess vart — nema undir
brúninni á afgreiðsluborðinu.
Og þar var það, sem ég
þreifaði eftir tyggigúmmíi, og
þar fann ég það, rétt í því að
stúlkan var að fara út úr búð-
inni. Og á því sást merki,
greinilega, eins og eftir
stimpil, þar sem hringnum
hafði verið þrýst í það.
Það er skrítið, hvað ýmis-
legt hefir mismunandi áhrif á
fólk. Regnier var í svo miklu
uppnámi og svo reiður, þótt
hann væri mér þakklátur —
ég varð í raun og veru mjög
hrærður af því — að hann gat
varla komið upp nokkru orði,
er ég var að segja honum frá,
hvernig þetta hefði atvikazt.
Ungfrú Susskind segir al-
drei margt, nema þá helzt að
skella í góm, og það gerði hún
að minnsta kosti hundrað
sinnum á dag. Og það var ein-
mitt það, sem hún gerði nú.
Ég ætti auðvitað að skamm-
ast mín fyrir að viðurkenna
það, maður á mínum aldri, en
þegar ég hafði sagt Regnier
alla málavöxtu, var ég ekki
aðeins rennvotur um hend-
Bindindisfræðsla á 19. öld
Prentað eftir spurninga-
kveri heilbrigðinnar, sem rit-
að er í fyrstu á þýzku af
doctor B. C. Faust, síðan snúið
á dönsku af doctor J. Cl. Tode,
en á íslenzku af Sveini Páls-
syni fjórðungslækni og prent-
að í Kaupmannahöfn 1803 að
tilhlutun Stefáns amtm. Þór-
arinssonar.
Bls. 42, 195. grein.
Er brennivín hollur
drykkur?
Nei, brennivín er vondur
drykkur. Fyrir nokkrum
hundruð árum þekktum vér
ei brennivín. Forfeður vorir
drukku forðum ekkert brenni-
vín, þó voru þeir fremri oss í
mörgu, miklu heilsubetri og
sterkari voru þeir. Brennivín,
hvort það er drukkið ein-
samalt eður með mat, verður
aldrei að blóði né merg, því
enginn kraftur né hollusta er
í því, ekki heldur styrkir það
matarins meltingu.
Það gjörir mann heilsu-
veilann, fávísann, dofinn og
dáðlausan. Reynslan sýnir, að
jafnvel beztu menn ginnast
auðveldlega á að drekka held-
ur meira en minna, þegar þeir
eru komnir upp á það, því er
urnar, heldur skalf ég og nötr-
aði allur frá hvirfli til ilja
góða stund á eftir. Og hvers
vegna?
—HEIMILISBLAÐIÐ
bezt að smakka það aldrei.
Brennivín rænir þann, sem í
það er orðinn sólginn, skyn-
semi, heilsu, dyggð og guðs-
ótta; það sviptir mann öllu;
drepur konu og börn. Hvar
cfdrykkja drottnar, þar
drottnar líka eymd og eyði-
legging um tíma og eilífð!
196. Mega þá börnin ekkf
venja sig á brennivíns-
drykkju?
Nei, þau mega ekki smakka
einn dropa þar af; það sviptir
þau heilsu og viti, allri til-
hneiging og kröptum til góðs.
Þar fyrir börnin góð! Þegar
foreldrar ykkar eða aðrir,
sem ekki vita eður trúa, að
brennivín skemmir líf og sál
barnanna, bjóða yður brenni-
vín (áfenga drykki), þá munið
mig um, smakkið það ekki.
197. Hvernig fer fyrir þeim
börnum, sem drekka
brennivín?
Þau missa heilsuna, dragast
upp, verða heimsk, löt og
lastafull, og versna bæði á sál
og líkama.
199. Hvernig á að venja sig
frá brennivíni eða öðrum
áfengum drykkjum?
Ekki má gjöra það allt í
einu, heldur svo, að hvert sinn
sé drukkið nokkru minna en
næst áður.
(Norðanfari 10 ár. 46—47. tbl.).
(Stafsetning Norðanfara)
BALBRIGGAN
LÉTTU
NÆRFÖT
Halda yður þægilega köld-
um með verndar-hlífum
fyrir handarkrika og læri.
Penmans léttu bómullar-
nærföt, eyða svitanum —
fara vel, engin bönd þörf,
auðveld í þvotti. í hvaða
sniði sem er fyrir menn og
drengi.
FRÆG
SÍÐAN 1868
B-FO-5