Lögberg - 06.10.1955, Side 5

LÖGBERG, FIMMTUDAGINN 6. OKTÓBER 1955
5

A Al l l AU\I
■I rVENNA
Ritstjóri: INGIBJÖRG JÓNSSON
A. J. CRONIN:
ERT ÞÚ EIGINGJARN?
Kvöld nokkurt í fyrra sat
ég á kletti einum á eyjunni
Jersey. Þaðan er hin fegursta
sýn yfir höfnina. Fyrir rösk-
um hundrað árum á franska
skáldið Victor Hugo að hafa
setið þarna á sama stað. En
um það leyti var skáldið land-
flótta. Hann eygði sitt kæra
fósturland þarna af klettinum.
Hugur hans hefur vafalítið
verið fullur beiskju til þeirra,
sem ollu því, að hann fékk
ckki að dvelja í sínu fagra
landi. Sagan segir, að hann
hafi tekið upp stein, gengið
fram á klettabrúnina, þungt
hugsi. Síðan á hann að hafa
látið steininn falla í hafið og
brosti þá um leið ánægjulega.
Nokkur börn áttu að hafa
verið þarna að leik. Einarð-
asta stúlkan í hópnum gekk til
skáldsins, og spurði: „Mon-
sieur Hugo, hvers vegna sitjið
þér hér og fleygið steinum í
hafið?“ Skáldið svaraði eftir
augnabliks þögn: „Það er ekki
steinn, barnið gott. Ég er að
fleyja áhyggjum mínum.“
Við, sem lifum í dag, ættum
að geta lært sitt af hverju af
þessari táknrænu athöfn.
Þrátt fyrir öll lífsþægindin,
sem við lifum nú við, er
mannkyn allt sjúkt af sjálfs-
umhyggju. Sýnt og heilagt
erum við óánægð með allt og
alla, jafnt í efnahags- og
stjórnmálalegu tilliti. Og það
skiptir litlu eða engu máli,
hvort um er að ræða hrein-
ustu smámuni eða annan hé-
góma. Dag út og dag inn
snýst hugur okkar um verald-
fega hluti, er eitrar allt okkar
fíf og starf.
Rómverski heimspekingur-
inn Senaca lét svo ummælt, að
þessi hugsanagangur væri
stórhættulegur. — „Sjálfsum-
^yggja færir okkur aldrei
neitt,“ sagði hann, „en flytur
°kkur nær upplausn og auðn,
°g veldur því, að við hugsum
Um náunga vorn með kæru-
leysi.“ Af sjálfselskunni
sPrettur eigingirnin, slíkir
menn finna aldrei til með
öðrum.
Á fyrstu starfsárum mínum
sem læknir starfaði ég í námu
héraði einu 1 Wales. Einu
sinni var ég kallaður til konu
eins aðstoðarverkstjórans. —
Þessi verkstjóri var hinn
mest froðusnakkur, síprédik-
andi um dyggð og trúmál, og
flutti þá þrumandi ræður og
hlaut mesta hól, sem siðferðis-
prédikari.
Kona hans var stillt og
prúð, ein þeirra, sem inna
af hendi húsmóðurstörfin af
fórnfýsi og samvizkusemi. Er
ég hafði rannsakað sjúkdóm
hennar, komst ég að þeirri
hryggilegu niðurstöðu, að
konan gekk með banvænan
sjúkdóm og átti ekki langt
eftir ólifað.
Með harm í huga reyndi ég
á varfærinn hátt að lýsa á-
standinu fyrir eiginmannin-
um. Ég mun aldrei gleyma,
hvernig hann tók þessum tíð-
indum. Hann greip um hand-
legg minn og hrópaði tryll-
ingslega:
„Hvað haldið þér að verði
um mig, þegar hún er dáin?“
Eftir að ég hóf rithöfunda-
feril minn, snæddi ég stund-
um hádegisverð með kven-
ritstjóra tímaritsins, sem birti
sögur mínar. Þetta var allra
skemmtilegasti kvenmaður,
lagleg og aðlaðandi. Hún var
vel launuð, átti íbúð og
bifreið.
Hún var hraust og það virt-
ist ekki ama hið allra minnsta
að henni. Allt um það var
hún sísifrandi. Hún lét móðan
mása allt frá því að við byrj-
uðum á súpunni og unz við
lukum við eftirmatinn. Og
það var sitt að hverjum, sem
amaði að. Eina nóttina hafði
hún ekki sofið dúr. Ástæðan?
íbúarnir í næstu íbúð höfðu
verið að skemmta sér. Þá
hafði starfsfólkið í ritstjórn-
arskrifstofunni verið með alls
konar naglaskap og ónot. Já,
hún kvaðst vera steinupp-
gefin á sál og líkama. Þetta
raus hennar hafði hin verstu
á hrif á mig, og lá við sjálft,
að henni tækist að sýkja mig.
í raun og veru hafði hún
ekki yfir neinu að kvarta. En
hún var á góðri leið með að
tjóðra þann drösul við sig,
sem stundum er erfitt að
losna við.
Engir hafa jafnmikla þörf á
vorkunsemi okkar eins og þeir
vesalingar, sem sýnkt og heil-
agt eru að aumkva sjálfa sig.
Þeir eru brjóstumkennanleg-
ir. Hversu oft verðum við
læknarnir ekki að hlusta á,
undir fjögur augu, kvartanir
á þessa lund: „Ég er ekki
frískur, ég er svo taugaslapp-
ur, mér gengur allt í móti, ég,
ég, ég.“ Já, sýnkt og heilagt
þetta eilífa, hundleiðinlega
„ég“. Svissneski sálfræðingur-
inn Carl Gustaf Jung lét einu
sinni svo ummælt, að þriðji
hlutinn af sjúklingum hans
þjáðist af sjálfsumhyggju og
eigingirni.
Niðurlag í næsta blaði
Framför
Sonur minn er aðeins
tveggja ára, en samt leynir
sér ekki hversu gáfaður hann
er. I fyrra gat hann aðeins
sagt adodi, en nú segir hann
skýrt og greinilega Andskoti.
----0----
Nákvæm rannsókn hefur
leitt í ljós, að norðurhluti
Bretlands er sífellt að hækka,
en aftur á móti lækkar suður-
hluti landsins svo ört, að talið
er að hætta stafi af því í ná-
inni framtíð.
“A 21” CONSOLE, SEM
HEFIR ALLA KOSTI!
Fullkomnustu hæfni . .
Fyrirmyndar þægindi . .
Þessi tegund er þannig gerð, að hún á í
rauninni engan sinn líka varðandi hæfni
á því sviði, sem hún nær yfir; þetta er
margsannað um Canada þvert og endi-
langt! Hér má sjá veruleikann ljóslifandi
í þessari 21" alumineruðu mynd! Hér er
um að ræða hina vinsælu Westinghouse
“San Diego” . . . sem innibindur alla kosti!
Skýrar, lifandi myndir
. . . ALLS STAÐAR!
Hér er um að ræða raunprófaða sviðhæfni,
sem skarar alls staðar fram úr; hinar full-
komnu 21" “Luma-Ray” hljóðpípur, sem
gera myndirnar tvöfalt skýrari; hinn nýi
1—Cascode Tuner, sem veitir aukið afl;
hinn nýi hávaðadeyfari, sem útilokar
truflun á sýningu myndanna; hinn sjálf-
virki “Range-Finder,” sem gerir auð-
veldara að hlusta á fjarlægar stöðvar,
ásamt hinum aflmikla “Silver Safeguard,”
sem gerir allar sýningar áhrifameiri, en
áður mátti búast við.
Komið og berið sunian hin 7 suinanþ.j(>piniðu
Wcstinghou.se TVT verðgildi hjá VVcstinghouse
umboðsmönnuni!
Fegurstu gerð . . .
. Mesta verðgildi!
THE "SAN DIEGO"
(Model 2v4K)
Hin yiulislcgustu hljóm-
i>rigði með óviðjafnaniegri
ljósdreifingu ásamt við-
eigandi gjallarhonii.
Pæst í vallinotu, matióný
eða ljósri eik.
Wistinghouse Area.Proved T V
Njótið fegurstu sjónvarpsstundanna
"STUDIO ONE" mánudagskvöld kl. 10
llrej'ting skihnála án fyrirvara
^ór gefur að líta fullkomna mynd
af hinni fyrirhuguðu Disraeli-brú og
^xpressway, er tengja skal saman
^elvin Street og Main Street.
TO ROVAL
ALEXANDRA
ræðir komist í framkvæmd, en slíkt
má því aðeins verða, að þar að
lútandi lánsheimild verði samþykt
við næstu bæjarstjórnarkosningar.
Eins og samgönguflækja Winnipeg-
borgar nú er háttað, og hverjum
erfiðleikum það er bundið fyrir
bílaeigendur, að komast inn í borg-
ina að norðanverðu og norður úr
henni, þegar umferðin er sem mest,
sýnist það öldungis óhjákvæmilegt,
að samgöngutæki það, sem hér um