Lögberg - 15.12.1955, Blaðsíða 1

HAGBORG
r\)ELfiM
Sole Disfribufort
OILNiTE LIGNITE COAL
PHONE 74*5431
HAGBORG
FUEL /2s&
Sole Distributors
OILNITE LIGNITE COAL
PHONE 74-3431
68. ÁRGANGUR
WINNIPEG, FIMMTUDAGINN 15. DESEMBER 1955
NÚMER 50 og 51
Lögberg óskar Islendmgum nær og fjær gleðilegra jóla!
Jólastjarnan
I.
Enn horfa vitraingál’
upp á við,
og enn ljómar jólastjarna.
Enn þráir mannsbarnið
frelsi og frið,
og forsjónarhönd að styðja
sig við,
opið sjá standa himins hlið
á hátíðarstundum Guðs barna.
Enn signir yfir byggð og borg,
.blessar, huggar og eyðir sorg,
Jesús — vor jólastjarna.
Lýsi hans ásýnd björt og blíð,
blessandi yfir öllum lýð.
Slíðri sverðin og stöðvi stríð
hin sterkasta hönd
allra varna,
færi heiminum friðarjól,
fagnaðarár með hækkandi sól,
farsældar ár um alla jörð,
alþjóðafrið og sáttargjörð.
Fæðist 1 sálu sérhvers manns
sjálfur drottinn og andi hans.
Leið oss vísi til lausnarans
ljómandi jólastjarna.
II.
Skín inn í bæinn,
björt og skær,
blessaða jólastjarna.
Heimurinn færir sig
himni nær,
hjarta hvers manns
af fögnuði slær,
leikur um sálirnar ljósheima
blær,
ljóma ásjónur barna.
„Bam er oss fætt“,
sem börnum skal fá
barnarétt þann, sem
guðsríkið á,
og ófarsæld allri mun varna.
Ljóma skal öllum lýðum hjá
ljósið Guðs dýrðar bjarta.
Aldrei mun daprast sólna sól,
síglöð skína um eilíf jól,
hrjáðum veita huggun
og skjól,
og hrekja burt myrkrið
svarta.
Fagnaðarhátíð höldum vér,
himnaríkið komandi er,
sízt skal því kvíða né kvarta.
Heimurinn gengur tíða til,
af trúar-, vonar- og kærleiksyl
brennur hvert barnslegt
hjarta. —P. S.
Albjört jól
Þó nú sé skammdegið að
komast í algleyming, getum
við engu að síður notið al-
bjartra og gleðilegra jóla, en
það fáum við bezt gert með
því að lifa okkur sjálf inn í
döpur hjörtu meðbræðra
okkar, veita þeim samúð og
deila kjörum við þá, sem
rniður eru á vegi staddir en
við.
Séra Ólafur Skúlason:
FRELSARI MANNA
„Þó desember sé dimmur, þá dýrleg á hann jól“, var lítill frændi
minn að syngja miður lagvissri röddu, en fögnuðurinn og tilhlökkunin
bætti upp það, sem á söngmenntina skorti. „Þá fæddist frelsarinn",
bætti litli hnokkinn kotroskinn við og leit út, eins og hann hefði með
þessu leyst öll vandamál heimsins.
Fullorðna fólkið syngur líka um jólin og gleðibros kemur fram á
margra varir, þegar þau sýna allt sitt fegursta og bezta. En getur það
tekið undir með litla drengnum og samþykkt úrskurð hans sem réttan?
Margir^ fallast eflaust á hann, aðrir þurfa að hugsa sig betur um og
leita raka, enn aðrir hafa yfirleitt alls ekki leitt hugann að þessu,
annað hvort af kæruleysi eða þá þeim finnst það ekki þess vert, að
anza nokkru.
Fáir munu aftur á móti treystast til þess að afneita með öllu
tilveru hans, sem jólin eru helguð. Hann lifði og fyrir því eru öruggar
sannanir. Hann lifði og færði blessun og líkn, hvar sem hann fór. Og
enn lifir hann, og enn færir hann blessun og frið, en enn sem fyrr
verðum við að vilja taka á móti honum og náðargjöfum hans. Við
verðum núna líka að lifa upp fyrstu jólanóttina, — ef við höfum þá
ekki þegar gert það — og búa Kristi varanlegan samastað í hjörtum
okkar. En um leið er eins og töfrahendi fari um okkur, allt breytist.
Fögnuður og friður, einlægur kærleikur streymir um og leitar útrásar
sem blessun öðrum til handa:
„Kristur er borinn,
kærleika vorið
komið heim;
köld hjörtu glæðir,
kærleikinn bræðir
klakann úr þeim“.
Já, veitum jólagjöfinni mestu móttöku, látum undan hitanum,
sem býðst til að bræða klakann, sem við alltof oft frystum hjörtun í.
Leitum á náðir hans, sem leitar okkar. Tökum undir með engla-
skaranum og gerum dýrðaróð hans og tilbeiðslu að okkar: „Dýrð sé
Guði í upphæðum og friður á jörðu með þeim mönnum, sem hann
hefur velþóknun á“. Því með sannri Guðsdýrkun hlotnast mannkyninu
það, sem allir virðast þrá mest og biðja um: FRIÐINN.
Það er dýrlegt hlutskipti, samboðið öllum kristnum mönnum,
að útbreiða jólagleðina, útbreiða jólaboðskapinn. Að taka undir með
litla drengnum í öruggri sannfæringu hans: Kristur er' frelsari
mannanna. En honum er öðruvísi farið en konungum þeim og
drottnurum, sem yfir jörðinni eru taldir ríkja. Hann einn ber að
dyrum. Hann einn bíður í þolinmæði. Hann bíður þess, að hrelldu og
hrjáðu mannkyni, sem stöðugt virðist færast nær taumlausum ótta
við eigin verk, þóknist að þiggja gjafir hans og blessun. En látum
hann ekki bíða lengi utan dyra. Sópum og prýðum. Undirbúum einnig
hugi sjálfra okkar. Tökum á móti honum, sem einn bæði vill og getur
hjálpað og líknað. Verum við einnig örugg í fylgd okkar við hann.
Og sjá, öll vandamálin, sem áður virtust svo torleyst og vandasöm,
leysast. Þar sem áður virtist engin fær leið út úr ógöngunum, birtast
nú greiðfærir, vel varðaðir vegir, sem við getum hiklaust fetað.
Kristur er borinn, kærleiks vorið komið heim. Já, Kristur er sannar-
lega frelsari mannanna. Hjá honum er hið eilífa lífið að finna. Hann
er kærleikurinn óþreytandi í hjálp sinni og frelsun.
Megi þessi jólahátíð sannfæra okkur öll. Góður Guð gefi, að við
megnum að segja öruggri röddu og fagnandi: Kristur er frelsari
mannanna.
GLEÐILEG JÓL!

Gamlar jólavenjur
Jólin eru elzta hátíð hér á
landi. Þau voru þegar heilög
á dögum landnámsmanna, og
helgi þeirra má rekja aftur í
árdaga, eða svo langt sem
sögur germanskra þjóða ná.
Með kristninni breyttist jóla-
hald nokkuð, og munu flestir
jólasiðir, sem haldizt hafa,
varla eldri en hún, en þó geta
sumir þeirra átt sér eldri
rætur þótt umbreyttir sé.
Hér skal nú minnst á ýmsa
siði í sambandi við jólin, siði,
sem nú eru af lagðir.
Slaurvika
Aldrei var keppst við inni-
vinnu, einkum ullarvinnu og
prjónaskap, eins og á jóla-
föstunni og kastið þó tólfun-
um seinustu vikuna fyrir jól,
og gáfu húsbændur þá hvorki
sjálfum sér né fólki sínu tíma
til að sofa. Var það þá ekki
fátítt að fólk setti á sig svo-
nefnda vökustaura, og af því
fékk vikan fyrir jólin nafn og
var kölluð staurvika.
Vökustaurarnir eða augna-
teprurnar, sem þeir voru líka
nefndir, voru gerðir úr smá-
spýtum á stærð við eldspýtur.
Stundum var og notað baulu-
bein úr þorskhöfði eða eyr-
uggabein úr fiski. Var skorið
inn í beinið eða spýtuna til
hálfs, en haft heilt hinum
megin, og gerð á lítil brota-
löm og skinninu á augnalok-
inu smeygt inn í lömina.
Stóðu þá endarnir í skinnið
og klemmdu að, og var þá
mjög sárt að láta augun aftur.
Á þennan hátt héldu menn
sér vakandi, þegar svefnleysið
var að buga þá. Húsbændur
gættu þess að setja vöku-
staura á fólk sitt, þegar það
sofnaði yfir vinnunni. En svo
fékk það þá stundum auka-
skamt af mat, og var hann
kallaður staurbiti.
Jólaköttur
Ef einhver fékk ekki nýja
flík að fara í tun jólin, var
sagt að hann „færi í jóla-
köttinn", eða „klæddi jóla-
köttinn“. Jólakötturinn var
víst hugsaður sem einhver
óvættur, sem átti að taka alla
þá, er enga flíkina fengu.
Sjálfsagt var talið að allir
fengi nýja skó um jólin, en
þeir voru ekki taldir til flíka,
svo að menn gátu farið í jóla-
Framhald á bls. 3