Lögberg - 27.06.1957, Blaðsíða 5

LÖGBERG, FIMMTUDAGINN 27. JÚNÍ 1957
5

/UHJGAH/iL
LVENNA
Ritstjón: INGIBJÖRG JÓNSSON
CAROLINE GUNNARSON:
Ó 11 a s t konuríki
Þegar Bretar leystu Gull-
strönd Afríku úr nýlendu-
álögunum, fæddist heiminum
ný þjóð, sem nefnist Ghana.
Fyrir þessu yngsta ríki
brezka þjóðsambandsins ræð-
ur 47 ára gamall þjóðhöfðingi,
sem óttast kvenfólk og öll þess
áhrif; sá heitir Kwame
Nk’rumah.
Eins og annars staðar í
Afríku skipar kvenþjóðin
lágan sess í Ghana. Konur
setjast ekki til borðs með
mönnum sínum, heldur snæða
karlmenn heimilisins saman,
en kvenfólkið stendur fyrir
beina, og ekki er það álitið
ómaksins vert að eiga tal við
konur um þau mál, áem
nokkru varða.
Nú þykir þörf að koma
þessum konum í einhver
kynni við menningu þessarar
aldar, en þar er engum á að
skipa nema þessum kven-
fælna Kwame Nkrumah. En
hann hefir sagt að kvenfólk
hljóti að eiga mjög lítilsverð-
an þátt í lífi mannsins. Þó
getur farið svo, að ein kven-
vera í Ghana komist yfir
mikil völd. Þetta vill nú til
af því að í Ghana eiga menn
margar konur og það þykir
fyrirhafnarminna að láta
erfðavöld ganga gegnum
kvenlegg. Þess vegna drottn-
ar stundum ein kona yfir
nokkrum kynflokkum. Þar að
★ ★
auki er höfuðkona sett yfir
hvert kvennabúr. 1 einu slíku
kvennaríki eru 200 konur. Og
við allt þetta á vesalings
Nkrumah að stríða. Hann
skýrir afstöðu sína til kven-
þjóðarinnar með raunasögu
frá æskuárunum. Hann þykist
hafa orðið að flýja frá ungl-
ings-stúlku, sem vildi sýna
honum ástar-atlot. — „Ég hefi
aldrei vaxið upp úr þeim á-
hrifum, sem þetta hafði á
mig,“ ritar hann í nýútkom-
inni ævisögu sinni. „Núorðið
getur þetta ekki kallast ótti,“
segir hann. „Það er eitthvað
dýpra — eins og ég beri kvíð-
boga fyrir að lenda í gildru
og tapa frelsinu — að vera
alveg borinn ofurliði."
Nkrumah segir að konur
séu eins hættulegar og pen-
ingar. Ef þær einu sinni nái
valdi á manni, þá kremji þær
úr honum sálipa.
Þannig mælir forsætisráð-
herra yngstu þjóðar heimsins.
Nkrumah er Jón Sigurðsson
Ghana-búa, og Jón Sigurðsson
kunni ekki fremur en Nkru-
mah að meta kvenþjóðina að
fullu, og var jafan mótfallinn
pólitískum réttindum kvenna.
Mikill gróði væri það fyrir
Ghana-ríki, ef þjóðhöfðingi
þess bæri gæfu til að kvænast
konu, er gæti eytt þessum
ástæðulausa ótta úr huga
hans.
★
T v e i r h æ n
Kæra Mrs. Jónsson:
Aðeins fáar línur með þess-
ari litlu sögu, sem er sönn.
Ef þér finnst hún þess virði
að prenta hana, virði ég það
með þökkum.
----0---
í ungahúsinu voru fimmtíu
móðurlausir smáungar, er
höfðu aðeins olíustó sér til
hita. Eina nóttin kom erki-
óvinur þeirra, tófan, og gerði
heldur en ekki usla, þótt
Tryggur gamli gelti í ákafa.
Um morguninn sáu börnin tvo
unga í gluggakistunni í eld-
húsinu, og urðu glöð yfir því
að þeir höfðu getað forðað
sér. Þau nefndu þá Pete og
Re-Pete. Ungarnir sátu lengi
vel á kveldin í gluggakistunni
og urðu svo gæfir að hægt var
að höndla þá eftir vild, og
stundum tóku þeir sér bessa-
leyfi og hoppuðu inn á eld-
húsgólfið í sníkjuferð. Tóku
þá börnin jafnan vel á móti
þeim og veittu þeim rausnar-
lega.
Eitt kveld þegar ungarnir
voru hálfvaxnir var þeirra
snaungar
saknað úr gluggakistunni. —
Fóru börnin þegar að leita
þeirra og varð mikill fagnað-
arfundur í ungahúsinu; höfðu
ungarnir flutt heim.
En erki-óvinurinn var ekki
af baki dottinn; nóttina eftir
að ungarnir fluttu heim lagði
tófan leið sína í ungahúsið í
annað sinn. Kveldið var frem-
ur svalt eins og oft er seint í
ágúst. Tryggur, sem átti að
vera á verði, þoldi ekki kulda
og kom sér í mjúkinn hjá
börnunum, svo að þau hleyptu
honum inn í eldhúsið. Tófan
gat því framið ódséðið óáreitt;
hún hremmdi Pete og Re-Pete
og át þá upp til agna ásamt
fleiri ungum. Börnin syrgðu
vini sína lengi.
M. frá Dakola-dalnum
LEIÐRÉTTING
Hið ágæta erindi íslenzka
lýðveldið 10 ára, sem birtist í
síðasta blaði er eftir séra
Eirík S. Brynjólfsson í Van-
couver. Nafnið féll úr í ógáti
og er hann beðinn afsökunar
á því.
17. j ú n í í Los Angeles
Síðan 1944 hafa íslendingar
hér í Suður-Kaliforníu haft
aðalsamkomu ársins 17. júní
ár hvert, en eins og allir vita,
þá er þetta margfaldur merk-
isdagur heima á Islandi.
Laugardagskvöldið, hinn 15.
júní, dálítið á undan áætlun,
kom hér saman um hundrað
og fjörutíu manns í vistlegum
sal í Senblies matsöluhúsinu
í Los Angeles. Það er óþarfi
að taka það fram, að þetta var
eitt af þessum dásamlegu
kvöldum í Los Angeles, þegar
ekki blaktir hár á höfði og allt
í blóma, og allir í 17. júní
skapi, og ys og þys frá degi
til dags lagður á hilluna.
Klukkan 7.30 var sest að
kalkúnasteik og öðrum kræs-
ingum. Á meðan setið var
undir borðum fór fram vel
úr garði gjörð skemmtiskrá
undir skörulegri stjórn Jónas-
ar Kristinssonar, eftir að hinn
nýi forseti íslendingafélags-
ins, Sverrir Runólfsson, setti
samkomuna og bauð gestina
velkomna. Þá voru sungnir
þjóðsöngvar íslands og Banda
ríkjanna. Þá las frú Guðný
Thorwaldson upp bréf frá Dr.
Richard Beck, árnaðar- og
eggjunarorð til Islendinga hér
í hinu vestasta vestri. Frú
Guðný hafði þýtt bréfið á
ensku svo að allir gætu notið
hinna kjarnmæltu orða Dr.
Becks í bréfinu, og ennfremur
ljóðum, sem voru með. S.l.
vor áttum við því láni að
fagna að hafa Dr. Beck og frú
hans hér í hópi vorum á
heiinili þeirra Guðnýjar og
Gunnars Matthíassonar, á
glöðum og uppbyggjandi
stundum og minnisstæðum. —
Þá kom fram hin fagra Halla
Linker og las upp kvæði
skálda-jöfurs íslands „Islenzk
tunga“, og kynnti um leið son
skáldsins, sem sjaldan lætur
sig vanta í hópinn. Þá fluttj
ræðu Óli Backman um Island
eins og það er í dag, vel samið
og vel flutt. Stanley Ólafsson
ræðismanni Islands ' sagðist
vel; talaði hann um daginn og
veginn, en beindi orðum sín-
um til frú Guðnýjar Thor-
waldson, sem hefur verið for-
seti félagsins í s.l. 5 ár og með
skyldurækni og fórnfýsi lætur
sig alt varða, sem snertir ís-
land og íslendinga, og hefur
gefið út „Félagsblaðið“, sem
er mjög vel af hendi leyst. —
Þar næst kom fram Sumi
Swanson og færði frú Guð-
nýju fagra klukku og dálítinn
sjóð í viðbót frá hinum mörgu
vinum hennar. Þakkaði frú
Guðný fyrir hugulsemi vina
sinna. — Þá voru sungnir
margir íslenzkir söngvar með
undirspili frú Janet Runólfs-
son. — Þá kom fram okkar
eigin Eileen Christy og söng
mörg lög, þar á meðal
„Draumalandið.“ Mun þetta
hafa verið fyrsta tilraun henn-
ar að syngja á íslenzku, fórst
henni prýðilega bæði hvað
framburð snerti og meðferð
alla. Það var eftirtektarvert,
hve margir, sem ekki tala ís-
lenzku, tóku þátt í söngnum.
Dansað var til kl. 2 um nótt-
ina, en fyrir dansinum spiluðu
þeir Kjartan Runólfsson og
Robin Garrett. Má með sanni
segja að þetta var mjög góð
samkoma, enda prýðilega til
hennar vandað. Þarna voru
margir, sem eru nýlega
komnir hingað, t. d. Einar
Jónsson og kona hans Hildur
Bárðardóttir, hann er verk-
fræðingur; Kjartan Runólfs-
son; Doris Sigurdson frá
ísafirði ,Thyri Benedikts Þór-
arinssonar, hér býr hún með
Thor bróður sínum og systur-
dóttur Ásu Björgúlfsdóttur
læknis; Austin Gudmundson
frá Utah; líka var þar Ásta
Gústafsdóttir Stefánssonar
frá Ási í Vestmannaeyjum á-
samt manni sínum, Orsini;
ennfremur Jan. A. Goreeki
verkfræðingur, sem er Pól-
verji, langamma hans vay ís-
lenzk og hét Anna Jónas-
dóttir — og þess vegna leitaði
hann íslendinga uppi; hann
hefur dvalið tvö ár vestan
hafs, átt heima í mörgum
löndum og talar mörg tungu-
mál.
Með góðum fréttum má það
telja, að hin ágætu hjón, Hal
og Halla Linker, ásamt syni
þeirra David Tþor, hafa sýn-
ingu í sjónvarpinu í hverri
viku, sem þau kalla “Wonders
of the World”. Tvisvar hafa
þau sýnt ísland — eru þau
bæði ágætir fyrirlesarar og
enginn hefir frætt hina ófróðu
um ísland eins og þau, með
sýningum sínum ná þau at-
hygli miljónanna.
\ I gærkvöldi söng Eileen
Christy „Draumalandið“ á
sýningu, sem kölluð er “Polk
Fracee,” en þar syngur hún í
hverri viku við mikla hrifn-
ingu.
Síðan ég skrifaði síðast höf-
um við haft gesti úr ýmsum
áttum — t. d. Jón Jónsson
menntamann frá Reykjavík;
Harald Guðmundsson, fyrrv.
þingmann, nú sendiherra ís-
lands í Noregi, var gaman að
heyra þennan skýra og fróða
mann tala um landsins gagn
og nauðsynjar. í þessari viku
er von á Guðbrandi Magnús-
syni, var hann um skeið rit-
stjóri „Tímans“, og sem að
skömmu eftir aldamótin var
einn af leiðtogum Ungmenna-
félaganna á íslandi. — Frá
Vancouver, Canada, voru hér
á ferð Geir Jón Helgason, frú
hans, tvær dætur og tengda-
sonur, Grettir Björnsson har-
moniku-spilari. Geir Jón flutti
frá Islandi fyrir 6 árum síðan
til Vesturheims ásamt átta
börnum sínum. Grettir Björns
son spilaði með hljómsveit
hins þjóðkunna manns —
Lorance Welk — við góðan
orðstír.
Hinn 9. apríl voru gefin
saman í hjónaband í Fyrstu
Baptista kirkjunni í Las
Vegas, Nevada, Alton Jackson
Hendrick og Margrét Ólöf
Burnson. Brúðurin er dóttir
Ólafar og Peter Burnson 1 Las
Vegas, en faðir Peter’s var
Jóhann Pétur Bjarnason frá
Vestmannaeyjum.
Miðvikudagskveldið, 5. júní,
voru gefin saman í hjónaband
þau Joseph Theodore Guð-
mundsson og Margaret Ellen
Stevenson í Westwood Hills
Congregational Church, West-
wood Blvd. í West Los
Angeles. Brúðguminn er son-
ur séra Guðmundar B. Guð-
mundssonar og Rósu Gíslason
í Las Vegas, Nevada, en brúð-
urin er dóttir Mr. og Mrs.
Metcalf Stevenson í Los
Angeles. Heimili hinna ungu
og glæsilegu hjóna verður í
Suður-Californíu.
Skúli G. Bjarnason
3222 Atwater Ave.
Los Angeles 39
California.
Indíánabörn gráta aldrei. —
Þessa geta flestir hvítir ijnenn,
er hafa dvalizt meðal Indíána
og þykir mjög merkilegt.
Lengi héldu menn að Indíána-
börn kynnu ekki að gráta,
þeim væri það ekki meðfætt
eins og öðrum börnum. En nú
er rétt skýring fengin á þessu.
Indíánakonur venja börn sín
af því að gráta. 1 hvert sinn
sem þau byrja á því, taka þær
um nefið á þeim og halda nös-
unum lokuðum, þangað til
börnin hætta. Og þetta venur
þau brátt alveg af því að gráta.
Dremys
s.
M.D. 388
1