Alþýðublaðið - 28.08.1960, Side 11

stúlka verður að gera íyrir
fósturjörðina! Ég reyndi og
mér fannst það takast vel. Ég
var eins og veik belja. En
þeir hristu höfuðið.
„Nei-nei!“ Ted hallaði sér
að mér. „Þú verður að gera
betur' en þetta. Þú getur svo
' til alls ekki talað. Bara hást
hvísl, svo til óskiljanlegt.
Reyndu!“
Ég reyndi að muna hvem-
io' mér hafði liðið þegar ég
varð þegjandi hás einu sinni.
Ég reyndi að ímynda mér að
ihálsinn á mér væri aumur og
sár eins og hann hefði veríð
rifinn að innan með sand-
pappír og það væri vont að
segja eitt einasta orð. Mér
hlýtur að hafa tekizt það, þeir
voru ánægjulegir á svipinn.
„Þetta var bara gott“, sagði
Ameríkaninn, „þér hefðuð vel
getað verið veik. Það var ó-
gerningur að þekkja röddina“.
Englendingurinn brosti til
. mín“. Ullartrefil um hálsinn
og svo einhvern klút með kam
fóru eða álíka óþefjan í.
’Kannske lítur það betur út“.
Ég talaði aftur með minni
upprunalegu rödd. „Er það
' sennilegt að margir þekki
mig — sem þekktu Berthu?“
Ted kinkaði kolli. „Já, það
er ekki hægt að komast hjá
því. Konan, sem þú bjóst hjá
til dæmis. Bertha hefur alltaf
búið á matsölu í Bloomsbury,
þegar hún hefur komið til
London. Við vitum ekki hve
margir aðrir það eru og það
er það versta. Að vísu var
Bertha venjulega út af fyrir
sig, en við vitum ekki neitt
um það samt. Þú verður að
hætta á það. En það er gott
f.yrir þig að vera hás. Þú ert
líka nýbúin að fara f smáferða
Iag í þessu voðaveðri. Það er
svo sennilegt!“
Englendingurinn leit á
klukkuna. „Það er orðið fram
orðið. Eigum við ekki að
reyna að hætta. Ég á að mæta
á fund í Downing Street".
_Ameríkaninn reis á fætur.
„Ég geri ráð íyrir að við get-
um látið Fleming taka við“.
Hann rétti mér hcndina. „Ég
þakka yður fyrir, unga kona,
og gangi yður vel“.
Englendingurinn tók einnig
í höndina á mér. Blá augu
hans voru vingjarnleg. „Ég
held að vður takist það“, sagði
hann. ,.Ég þakka yður einnig
og Guð blessi yður!“
Þeir gengu út úr herberg-
inu. Ted gekk óþolinmæðis-
lega um gólf. Það var djúp
hrukka milli augna hans. Svo
nam hann staðar. Það varð
grafarþögn, ég hrökk við þeg-
ar glóandi kolamoli datt gegn-
um ristina. Og ég vorkenndi
Ted. Nú skyldi ég hvaða byrði
hann bar, oe skildi hvernig líf
hans var. Hann varð að sakna
svo margs og vera án svo mik-
ils“.
Hann leit á mig, hann var
enn áhyggjufullur á svip. Ég
hef ekki álitið að ég myndi
segja þetta við neinn“, sagði
hann. „Ég hef haft alltof mik-
inn áhuga á vinnu minni —
kannski hef ég verið sem dá-
leiddur. En . . nú, mér finnst
leitt að ég skuli hafa dregið
þig inn í þetta. Mér hefur al-
drei fundist slíkt fyrr. í bessu
starfi neyðist maður til að
taka áhættuna og það er ekki
til neins að biðjast vægðar,
það er ekki til neins að vor-
kenna. En nú • • einhvern veg
inn er þetta allt breytt. Ef
eitthvað kemur fyrir þig, Syl-
via, þá • • • •“
Ted þagnaði. Dökk augu
hans störðu inn í mín svo leit
hann undan. Eg reis á fætur
og gekk til hans. Við stóðum
hlið við hlið án þess að snert-
ast.
„Þér má ekki finnast þetta,
sagði ég. „Eg skal gera það,
sem ég get til þess að þú getir
gert það, sem þú átt að gera.
rödd þína. Þú verður að muna
að ná þér í bakstur og ullar-
trefil. Þegar þú kemur að hús
inu hegðar þú þér álveg eðli-
lega. Þú getur látið sem þú
sért að vinna að grein eða eitt
hvað þess háttar. Bertha hef-
ur ferðaritvél hjá sér meðal
;.alls annars sem hún er með.
Eg held að öll hennar föt
muni henta þér.“
.Eg leit skelfd á tvíddragt-
ina, sem ég var í. „Ted, þessi
dragt! Átti .. átti hún hana?“
Hann nam staðar og leit
óþolinmóður á mig. „Vitan-
lega átti hún hana. Vertu ekki
að hugsa um það. Það er búið
að hreinsa hana.“
JEg var í fötum látinnar
koriu:
Eias og til að beina hug
mínum á aðrar brautir, sagði
hann rólegur: „Þegar ég skil
við þig á Creole hótel verður
láta hann fá ávísun upp á tut-
tugu milljón dollara. Hún er
gefin út á banka í Tangier og
er alveg verðlaus. Það er mjög
góð eftirlíking." Hann lét
hendina í vasann og rétti mér
innsiglað bréf. „Hérna er
hún. Þú þarft ekki að opna
umsl' gið. Og' hér er dálítið
annað. Lestu það vel!“
Ted rétti -mér vélrituð blöð.
„Þetta er allt, sem við vitum
um Berthu Pangloss. Lærðu
það utan að og brenndu það
svo. Eg geri ekki ráð fyrir að
þú þurfir á því að halda, því
það er skilyrði fyrir því, að
þetta gangi allt vel að það
gangi sem fyrst. Það má ekki
vera tími til að neinn fari að
rannsaka þig. En lestu það og
lærðu það, við þorum ekki að
hætta á neitt.“
Eg lét bréfið og blöðin í
handtöskuna. Hún er líka

★
eftir
Helen
Sayle
Og vertu ekki hræddur, það
kemur ekkert fyrir mig. Eg
er viss um það. Og kallarðu
mig ekki Sylviu, þó mér þyki
vænt um að heyra þig segja
það. Eg er Bertha Pangloss ..
manstu það ekki, konan, sem
er svo hás.“ Eg stundi fram
síðustu orðunum.
Hann brosti, en bros hans
var langt frá því að vera glað
legt. Eg hélt að hann myndi
taka mig í faðm sinn, ég hefði
glaðst yfir því. Við störðum
hvort á annað, svo hristi hann
höfuðið. „Nei, þetta er ekki
til neins. Seztu — Bertha. Eg
verð að segja þér ýmislegt
fleira, svo förum við til hár-
skerans.“
Augnablikið var liðið. Eg
settist, en hann gekk fram og
aftur um gólfið.
„Þegar hárskerinn hefur
lagað á þér hárið,“ sagði hahn
fer ég með þig aftur á Cre-
ole. Þar skil ég þig eftir. Þú
borgar og ferð svo til Monta-
gue Street nr. 33. Það er í
Bloomsbury. Herbergið þitt
snýr að bakgarðinum og þar
er útsýni yfir British Muse-
um. Manstu heimilisfangið?“
„33 á Montague Street“,
endurtók ég eins og páfagauk
ur.
„Bétt. Bertha býr alltaf þar.
Húsráðandi heitir frú Mos-
ley. Mjög' virðingarverð kona.
Hún þekkir þig, en hæsin
hjálpar til að hún þekkir ekki
þú að vinr.a algjörlega sjálf
stætt. Þú ferð til Bloomsbury
og bíður þess að einhver
manna Venezilosar komi til
þín. Eg efast ekki um að þá
verður ákveðið hvar þið eigið
að hittast. Þegar það er búið
verður sennilega lítill tími til
stefnu, en þú verður samt að
hringja til mín. Þú verður að
muna númerið mitt. Það er
líka auðvelt að muna það.
Whitehall 4-5555. Það er
mjog auðvelt að muna bað.
4- fjórum sinnum fimm. Eg
svara, þegar þú hringir. Skil-
urðu það?“
Eg kinkaði kolli. „Já.“
„Gott. Þú mátt ekki halda
að við skiljum þig eftir eina
og yfirgefna meðan þú bíður.
Þín verður gætt. Það er ekki
vegna þess að ég búizt við að
neitt komi fyrir, en þín verð-
ur gætt vel allan tímann. —
Seotland Yard, öryggislög-
reglan „Leynideild11 okkar og
þeirra éru öll með í þessu.
Götusóparar, símastúlkur,
blómasölustúlkur og alls kon
ar götusalar, sem munu gæta
þín. Þú veizt ekki hverjir það
eru sem gæta þín, en það
verður alltaf einhver. Hugs-
aðu ekki um það. Það eina
sem þú verður að einbeita þér
að og það eina, sem þú þarft
að hugsa um er, að þú átt að
hitta mann frá 'Venizelosi, og
taka við pakka hjá honum. í
staðinn fyrir pakkann áttu að
eign látinnar konu, hugsaði
ég og mig hryllti við.
„Við reiknum með að þetta
gangi allt samkvæmt áætlun
vegna þess að þú ert svo lík
Berthu,“ sagði hann. „Það er
trompásinn okkar. Hér er lyk-
illinn að herberginu þínu.“
Hann rétti mér Yale lykil.
„Týndu hcnum ekki. Þá fer
húsráðandinn að spyrja þig
og þá veitir hún þér of mikla
eftirtekt. Við getum ekki átt
það á hættu. Ef þú ert til-
búin skulum við koma. Ralph
bíður niðri.“
Eg reis á fætur. „Eg sé það
að ég á ekkert að fá að borða.“
Ted hristi höfuðið. „Því
miður. Það er bezt að hætta
ekki á það, þó það sé þoka
úti. Þú getur fai'ið út og feng-
ið þér að borða eftir að þú
kemur heim til þín. Það eru
veitingahús alls staðar þar í
kring. 'Við skulum koma.“
Við gengum niður á fyrstu
hæð, gegnum gang, sem lá
frá forsalnum og inn £ her-
bergi, sem var mjög áþekkt
því, sem við höfðum verið að
fara úr. Svartskeggjaður lít-
ill maður f röndóttum fötum
70
beið okkar. Hann sat og las
í dagblaði, þegar við komum
inn. Á borðí við hlið hans var
taska sem innihélt fleiri dús-
ín af flöskum, krukkum.
greiðum og burstum í öllum
stærðum og litum.
Maðurinn reis á fætur: „Er
allt í lagi?“
Ted kinkaði kolli. „Byrj-
aðu bara, bað verður ekki erf-
itt eins og þú sérð.“
„Eg sé það. Furðulegt.“ —
Maðúþnn skoðlaíti mig um
stund. Svo gekk hann að
veggnum og kveikti. Her-
bergið var baðað svo biörtu
ljósi að mig sárkenndi til í
augunum. Maðurinn, sem var
kallaður Ralph benti mér á
stól í naiðju herberginu, beint
undir bjarta Ijósinu. „Fáið
yður sæti, ungfrú.' Þetta verð-
ur fljótlegt.“
Eg settist eins og mér var
sagt. Ted var að baki mér,
ég heyrði aðeins fótatak hans
á gólfinu. Eg leit á vegginn
og leit beint á stóra mynd a£
Berthu Pangloss. Myndin
hafði verið stækkuð í marg-
falda líkamsstærð. Hvert smá
atriði, hver svitahola sásL
Það var einkennilegt að sitja
svona undir mynd af látinni
konu.
Við hlið niér sagði Ralph.
„Ummmmm. Eg sé að hér
vantar smá fæðingarblett. —•
Það verður lítill vandi að
lagfæra það.“
Eg leit aftur á myndina.
Það var rétt, það var smá-
fæðingarblettur vinstra meg-
in við nef Berthu Pangloss.
Að baki mér sagði Ted:
„Er það allt og sumt? Ekkert
annað?“
„Ekkert sjáanlegt,“ full\jiss
-aði Ralph hann. „Eg rann-
sakaði hana á St. Barts. .m
voru f]onr fæðingarblettir o£
lítil varta á mjöðminni, en
við þurfum ekki að hugsa um
það. Þér höfðuð á réttu að
standa, herra minn. Þær eru
alveg eins.“
Hann lagfærði á mér hárið,
hann vann hratt og vel. „Það
er ekki erfitt að eiga við hár-
ið,“ sagði hann. „Einn lokkur
hér,“ ég heyrði glamra í skær
unum. „Bvlgja hér og skipt-
ing þar. Lakk, svona!“ Eg
heyrði þytinn sem kom þegar
lakki er sprautað á hár.
Nokkrar mínútur vann
hann þegjandi. Eg starði á
myndina af Berthu Pahgloss
og hugsaði um Ted. Um blíð-
una í rödd hans og ástina í
augum hans. Eg vissi með
að fyrir skammri stundu síð
an hafði hann verið að því
kominn að kyssa mig. Eg ósk
aði að hann hefði gert það og
um leið skyldi ég að það var
of seint að fara að ráðum Al-
ice Hobarts. Eg var þegar
orðin ástfangin.
Ralph var að laga andlit
mitt núna, hann var að búa
til fæðingarblettinn. Lítill
gúmbútur, nokkurs konár
lím, og vottur af svörtum lit
á pensli.
Alþýðublaðið — 28.; ágúst 1960 ||