Kirkjublaðið - 01.10.1892, Blaðsíða 14

Áð hugsa sjer nokkurn prest á íslandi fara að segja af sjer
embættinu, sleppa tekjunum fyrir annað eins lítilræði eins og ]>að,
að liann heldur að mestallt sje misskilningur og vitleysa, sem hann
á að kenna og kennir — ja, um það skulurn vjer ekki annað segja,
en að það þarf meir en lítið ímyndunarafi til þess, að láta sjer
detta siíkt í hug! Slíkt tíðkast vitanlega ekki á Islandi, og þvi er
einmitt haldið fram af þeim sem þykjast vera allra i-frjálslyndast-
ir« í trúarefnum, að það sje einstök óhæfa að láta sjer koma ann-
að eins til hugar«.
Sömu staðhæfingar hafa sjest áður og verða ekki hót-
ið sannari við að endurtakast.
Viðsjált er þó að þegja við slíkumáburði, því eptir eitt
missiri eða tvö kynni annarstaðar að vera vitnað í hann sem
ómótmæltan sannleika, og slík hringför staðhæfinganna
er svo óskemmtileg.
Þessum áburði »Lögbergs« er hjer með mótmælt, sjer-
staklega þessu tvennu, að það sjeu tiltölulega svo sárfáir
á landinu, sem hafa þá trú, er kirkjan kennir, og að
nokkur vilji halda presti í embætti, sem álítur það mest-
allt misskilning og vitleysu sem hann á að kenna.
Allir skilja við hvað er sjerstaklega átt í »Lögbergi«;
það er Matthíasar-málið nýafstaðna. En gefur það tilefni
til svona freklegra orða?
Umburðarlyndið var og er of milcið hjer heima, og
það á að vera sönnun fyrir trúarskorti. Er þá umburð-
arleysi sönnun fyrir trú?
Getur þá eigi einlæg trú, trúin á kærleika föðursins
i syninum, getur eigi kærleikstrúin samrýmzt umburðar-
lyndi við bræðurna?
»Sjeu þeir iðrandi syndarar gagnvart Guði og játi
trúna á Drottin vorn Jesú Krist, eru þeir allir bræður
mínir«, sagði guðsmaðurinn Whitefield.
IJjer heima reynir ekki á umburðarlyndi við trúar-
flokka, það er vandasamara að lifa þar sem þeir eru á
hverju strái. Ameríka er samkeppninnar og um leið öfg-
anna land, það kemur eigi síður fram í trúarefnum. Kat-
ólskir eru þar meiri páfadýrkendur en heima í Evrópu,
reformertir þar halda enn fast við Dortrektarsynoduna,
og gamla lúterska stefnan, sem fór fram úrLúter sjálfum,
á fleiri talsmenn í Ameríku en á öllu Þýzkalandi.
Hvenær verður annars i heiminn borin sú kynslóð krist-
inna manna, sem standandi á grundveili postullegrar trú-
arjátningar, festir augun fremur á hinu óumræðilega mikla,
sem sameinar alla kristna menn, en á hinu smávægilegra,
sem skilur?
Hvenær lærist kristnum mönnum betur en nú, að elska
sitt trúarform, án þess að deila á annara, að vera fastir við
sína eigin trúarsannfæring, án þess að lítilsvirða annara?
Iivenær á það að sjást í verkinu, að súrdeigs-kraptur