Kirkjublaðið - 02.02.1893, Blaðsíða 5
87
ið til min allir þjer, sem erfiðið og þunga eruð hlaðnir,
jeg vil gefa yður hvíld«.
Þetta síðastnefnda tekur lítið til vor á landinu her-
lausa og iðnaðarsnauða, en lijer er eigi að síður nóg neyð,
sem hrópar tilkærleiksfjelagsins, sem hefir Krist fyrir höfuð.
Hjer er eigi um eitt af tvennu að ræða. Hin likamlega
neyð er allajafna svo óaðskiljanlega samtvinnuð hinni
andlegu, að kristin kirkja verður að stríða við báðar í
senn. Böl örbirgðarinnar, fáfræðinnar, drykkjuskaparins
og hmennsku-fyrirmyndarinnar er tíðum eigi síður rót
syndabölsins, en ávöxtur þess
»Margan læknaöi son Guðs sæti, sjúkan meðal almúg-
ans«. Frelsari vor bætti hverskonar mannlegt böl. Minn-
umst þess, kristnir vinir, sem hann gjörði og hlýðum því
sem hann sagði. Skylda lærisveina lians er óumræðilega
þung, þetta, að verða »allra þjónar«.
Þegar vjer höldum að sjálfurn oss eða öðrum kristin-
dómskröfunni í allri sinni fylling, grípur oss sár blygðun
eigin syndar og vanmáttar. Sverð kristindómsins er tví-
eggjað. Kristindómskrafan er kærleikur. Yjer höfum
nafnið svo opt á vörunum, vjer erum orðnir svo undur
vairir að heyra það, að það er svo opt ekkert nema orð,
fagurt orð. Á einverustund, með hina helgu sögu lifandi
í minni voru, getur gripið oss sú tilfinning, að vjer mætt-
urn helzt aldrei nefna það orð, orð kærleikans. Já, vjer
töluni ef til vill of mikið, eitt er víst, vjer biðjum of lítið.
1 svnd vorri og vanrnætti verðum vjer að biðja urn náð
styrk, svo að kærleiksorðið sje eigi hjegóminn einber
á vörum vorum, svo að kærleikstal vort snúist oss eigi
til syndar og áfellisdóms fyrir Guði og mönnum.
Þetta á eigi að vera uppbyggileg hugvekja um sjálfs-
afneitun og bróðurkærleika — það tvennt cr óaðskiljan-
legt , hcldur utn þjónsskyldu kirkjunnar. Það er skiln-
ingur Kbl. á þessari þjónsskyldu, og þá um leið bending
um það, hve víðan verkahring það vill taka sjer; ýmsir
kunna að telja hann of víðan.
Það er sjálfgefið, að Kbl. fer eigi að flytja ítarlegar
gieinir um almenn landsmál, en það telur sjer -eigi mein-
nð að gcfa bendingar í setn fæstum orðum, lýsa yfir ósk