Kirkjublaðið - 01.12.1895, Blaðsíða 1

mánaðarrit
handa íslenzkri alþýðu.
Y.
RVÍK, DESEMBER, 1895.
Vetrarsálmur.
Eptir C. J. Boye.
Ó ríkdóms djúp, ó dýrðarbað
af Drottins veldi’ og náð!
Á hverjum tima, hverjum stað
hans hátign stendur skráð.
Hin frosna mörk, hin freðna grund
og falin aldan blá, —
það vottar allt á alla lund
um undur Drottins há.
Nú hvílir sig hin svala jörð
og sefur blítt og rótt
við vögguljóðin: veðrin hörð
á vetrar kaldri nótt.
Nú dreymir hana í vetrarværð
um vorsins gleði’ á ný. —
Svo huggar Drottinn hjörtu særð,
er hjúpa sorgaský.
Nú flögrar yfir fölva grund
hin fjaðralausa hjörð.
Það ei þarf nema eina stund,
unz orðin hvít er jörð.
Hún sezt á visna vetrar-grein
og veiku þökin smá. —
En það ei gjörir grand nje mein,
sem Guði kemur frá.