Kirkjublaðið - 01.12.1895, Page 7

215
hjelt hann alveg einkennilegan »fyrirlestur«, og var
kennslunni hagað svo við háskólann, að allir guðfræðis-
nemendur gátu verið þar við. Það var ekki bókleg
fræðsla, en það var töðurlegt samtal við stúdentana og
holl ráð um allt líf þeirra og háttu, aðvaranir og áminn-
ingar. Nytsemi þeirrar stundar varð mikil og góð. Há-
skólinn í Halle varð brátt aðalstöð hins lifandi kristin-
dóms og Francke var þar lífið og sálin, en margir fleiri
honum samhentir kennarar völdust þangað, enda hafði
Spener ráðið mestu um skipun embættanna.
En nú er eptir að segja frá hinni yfirgripsmiklu
kærleiksstarfsemi Franckes í kirkjunni, og hún átti að
vera aðal-umtalsefnið í þessari stuttu frásögu um hann.
(Niðurl.).
Fyrsti jólagestur barnanna.
(Smásaga send Jólablaðinu).
Einn dag voru 2 börn ein heima, þau lögðu sjálf
matinn handa sjer á miðdagsverðarborðið. Þau voru að
tala um Jesú, 'þvi komið var að jólum. »Ef við nú«,
sagði drenghnokkinn, »legðum á borðið hníf og matfork
handa Jesú eins og handa okkur, og bæðum hann að
koma og borða með okkur, skyldi hann þá koma?
Mamma segir, að hann heyri til okkar, og blessi okkur
eí við biðjum hann þess af öllu hjarta«.
»Við skulum reyna«, sagði litla systir hans. Settu
þau siðan þriðja stólinn að borðinu, báru fram hnif, fork
og disk, fórnuðu höndum, og báðu Jesúm að koma og
borða með þeim. Sátu síðan kyr og hlustuðu. Þá var
barið hægt að dyrum.
»Farðu til dyra«, sagði Anna hálfkvíðandi. »Nei, við
skulum bæði fara« mælti bróðir hennar.
Þau fiýttu sjer, opnuðu dyrnar, gægðust varlega út,
og áttu von á að sjá frelsarann með gullkórónu á höfði;
en úti fyrir stóð þá bláfátækur drenghnokki, blár af
kulda og skjálfandi. Þeim brást vonin. »Það er þá ekki
annað en þessi fátæklingur« kom í huga beggja.
»Bíddu við«, sagði annað þeirra. »Nú skil jeg það;