Kirkjublaðið - 01.01.1897, Blaðsíða 9
9
en hugleiðingum um endurreisn synodusar undir hinu
gildandi kirkjustjórnarfyrirkomulagi.
Nú skulu í byrjun ársins vakiu tvö slík ákveðin um-
ræðuefni, annað ætlað sjerstaklega prestunum, hitt leik-
mönnunum, auðvitað eigi svo að skilja, að eigi sjeu þakk-
látlega þegnar góðar bendingar frá leikmönnum um hið
fyrra og frá prestum um hið síðara. Um hið fyrra at-
riði sjerstaklega ætlar ritstjóri Kbl. sjer og að taka til
máls, þar sem það í »teóríunni«, eða sem fræði, er enn
sem óruddur akur hjá oss, og búast má við af kennara
prestaskólans 1 þeirri grein, að hann sitji eigi þegjandi
hjá. Það vill hann eigi gjöra, en mest er í varið, að
lífsreynslan tali í þeim efnum.
Fyrra umræðu-efnið, sem þá er sjerstaklega beint að
prestunum, er sdlgœzlan í sírmm margvislegu myndum.
Prestsstaða, sje hún meira en nafnið tómt, er óhugsan-
leg án sálgæzlu, prestsstaðan öll er hirðisstarf,-sálgæzla.
Um hana hefir sárlítið verið hugsað og ritað hjá oss, að
minnsta kosti þegar sálgæzluhugmyndinni er markað sjer-
legt svið innau hiunar prestslegu starfsemi, og auðvitað
er hjer um það að ræða. Af slíku tagi mætti nefna hina
vel sömdu grein um »að vitja sjúkra« í 5. árg. Kbl. Þar
sem hjer að framan er búist við mestu og beztu af lífs-
reynslu eldri presta, má það eigi hræða hina yngri frá
að vitna um sína reynslu, þótt styttri sje. Hjer vantar
bæði þekkingu og framkvæmdir og að mörgu er að finna,
en víða góður vilji.
Hitt umræðuefnið, sem jeg sjerstaklega vil beina að
leikmönnum, eru orsakirnar til hinnar hnignandi altaris-
göngu. Skýrslur biskups 1 Kbl. fyrir 6 ára tímabil um
altarisgöngur hjá oss hafa opnað augu manna á hinni
vaxandi vanrækt kvöldmáltíðarsakramentisins. Altaris-
gangan er svo víða orðin lítið annað en samfylgd for-
eldra og vandamanna með nýfermdu börnunum, af þvi
að það er þó enn siður — því miður líklega stundum bara
sem skyldutízka eins og hin lögboðna ferming — að þau
sjeu til altaris eptir ferminguna. Heyrzt hefir það og, að
farið sje að slá fermingarbörnunum saman af fleirum
heimilum; þau fara svo og svo mörg með þeim fullorðnu