Sunnanfari - 01.09.1893, Blaðsíða 2

ia
anlegti hugsunarlögmáli. Morgunroðinn var |
ætlaður mönnunum til gleði, er þeir vöknuðu,
dagurinn til þess að veita korninu á ökrunum
fullan þroska, regnið til þess að vökva það,
kveldið til þess að búa menn undir svefninn og
næturnar sjálfar til svefns. Ársfjórðúngarnir voru
sniðnir eptir þörfum akuryrkjunnar og aldrei
hefði prestinum getað dottið í hug, að náttúran
hefir eingan tilgáng, heldur hefir alt það, sem
lífi lifir, orðið að iúta árferðinu og veðráttunni,
hlýða þeim miskunarlausu lögum, sem sett eru
öllum líkamlegutn efnutn.
En kvennfólkið hataði hann, hataði það
óafvitandi og fyrirleit það ósjálfrátt. Opt lét
hann sér urn munn fara þessi orð Krists: »Kona,
hvað hefi eg saman við þig arð sælda«, og svo
bætti hann við: »Menn segja að jafnvel guð hafi
verið óánægður með þetta verk sitt«. þ>að var
sannfæring hans, að það væri kvennfólkið, sem
leiddi karlmennina í freistni; fyrsti kvennmaður-
inn, sem til var, hafði steypt fyrsta karlmann-
inum í glötun og sí og æ hélt kvennfólkið áfram
þessu syndsamlega athæfi, stúlkurnar, þessar
veikburða, hættulegu verur, er glöptu skilning-
arvit karlmannanna með gjörningum og töfra-
afli. Flann hataði líkámi þeirra, er gintu menn
til glötunar, en mest hataði hann þó sálir þeirra,
sem sækjast eptir ástinni um fram alt og þrátt
fyrir alt.
Opt höfðu stúlkur lagt snörur fyrir hann
með alúðar viðkvæmni, og þó hann vissi að
þær ynnu eingan bug á sér, þá gramdist honum
þessi ástarþörf, er sífeldlega titraði í hverri
tnug þeirra.
Honum þótti sem guð hefði aðeins skapað
konuna til þess að freista mannsins og reyna
hann. fað var ekki komandi nærri henni nema
menn gættu sín, sem geingju þeir á gióðum.
I lún var eins og gildra, og var hún þá ekki lík
giidru, er hún breiddi faðminn á móti karimann-
inum með opnar varirnar.
Nunnurnar voru þær einu konur, sem hann
var vorkunnugur. þ>ær höfðu svarið að lifa í
skírlífi alla sína æfi og þessvegna voru þær
óhættulegar; en þó var hann bystur og önugur
við þær. f>ær höfðu lagt hjörtu sín i auð-.
mjúkan ástarlæðing, en þó streymdi frá þeim
undiralda hinnar bljúgu, laðandi viðkvæmni, og
það á móti honum, sjálfum prestinum.
Hann sá þessa viðkvæmni skína út úr augum
þeirra og ekki hvað minst þegar þær báðust
fyrir og þeim vöknaði um augu. I trúarlífi
þeirra var miklu meira sæluæði en í trúarlífi
múnkanna og það benti honum á hana. jj>aér
dýrkuðu Krist innilega og hjartanlegá og það
fylti hann helgri vandlætingu af því þær unnu
honum með konu ást, holdlegri ást. Nunn-
urnar voru hlýðnar og auðsveipar; þegar þær
ræddu við hann, voru þær ofur blíðar í máli og
horfðu feimnislega niður um sig; ef hann ávítaði
þær harðlega svöruðu þær eingu orði en fóru
að gráta og alt þetta var honum mjög á móti
skapi, því alt bar það honum vitni um við-
kvæmni þeirra og ástarþrá.
Og hann hristi kápuna sína í hvert skipti
er hann gekk út úr einhverju nunnuklaustrinu
og hraðaði sér burt eins og hann væri að um-
flýja einhverju hættu.
Systir prestsins bjó í húsi skamt frá prests-
setrinu og átti hún eina dóttur barna. Honum
var það mikið áhugamál, að þessi systurdóttir
sín afneitaði heiminum og geingi í klaustur.
Hún var fríð sýnum, glaðlynd og hlátur-
mild. Hún hló að ábótanum þegar hann var
að telja um fyrir henni. þ>egar hann varð reiður
við hana, hljóp hún í fángið á honurn og faðm-
aði hann að sér; hann sleit sig frá henni en í
rauninni voru þessi faðmlög hennar honum ekki
ógeðfeld; hann fann til þeirrar föðurgleði, er
blundar í brjósti allra karlmanna.
Opt voru þau á gángi saman og þá talaði
hann við hana um guð, um sinn guð. Hún tók
lítið eptir þyí, sem hann sagði, en horfði ýmist
upp í himininn eða niður á grösin og blómin á
jörðunni. Ánægjan yfir lífinu skein út úr augum
hennar og öllu látæði. Við og við hljóp hún
frá honum, til þess að ná í eitthvert skorkvik-
indið og þegar hún kom til hans aptur með
skorkvikindið í höndunum gat hún sagt við
hann: »Nei líttu á það, móðurbróðir minn,
hvað það er fallegt, mig lángar til þess að
kyssa það.« Prestinum var meinilla við þetta.
Hann fann hjá systurdóttur sinni sömu blíð-
una og viðkvæmnina eins og hjá öllum öðrum
stúikum.
Og svo bar það við, einhverju sinni, að
konan, sem þjónaði prestinum, kom inn til hans
og fór að segja honum frá þvi, ofboð hægt og