Sunnanfari - 01.09.1893, Blaðsíða 3

19
gætileg-a, að systurdóttir hans væri í þíngum
við einhvern karlmann.
Presturinn var að raka sig þegar konan
kom inn til hans með þessar fréttir. Honurn
varð heldur en ekki hverft við; hann stóð eins
og steini lostinn og gat í fyrsta svipinn hvorki
hugsað eða talað. En svo hrópaði hann upp
yfir sig: »þ>að er ekki satt, þú lýgur þessu,
Melanie«.
Konan studdi hendinni á brjóst sér og sagði
ofur hátíðlega:
»Skammi mig ef eg segi það ekki satt,
prestur góður. þ>ér getið verið viss um, að hún
fer á hverju einasta kveldi að finna hann, þegar
hún systir yðar er háttuð. f>au hittast niður
við ána. ý>ér getið sjálfir geingið þángað niður
eptir milli tíu og tólf og séð það með yðar
eigin augum.«
Hann hætti að klóra sér á hökunni, en fór
að gánga um gólfið, eins og hann var vanur,
ef hann hafði eitthvað alvarlegt um að hugsa.
Hann var ákaflega fasmikill og greiðstígur. Svo
þegar hann ætlaði að fara að raka sig aptur,
skar hann sig á hnifnum þrem sinnum.
Hann talaði ekki eitt einasta orð allan dag-
inn, reiðin og gremjan var svo mikil niðri fyrir.
Hann var fyrst og fremst stórreiður þessari
ást, sem eingu tauti verður við komið, og svo
var þetta hvorki meira né minna en systur-
dóttir hans, sem hann hafði tekið að sér að
gæta og geyma fyrir tímanlegri og eilífri ófar-
sæld; það var hún sem hafði þessi svik í frammi
við hann. jþað bjó í honum sama eigingjarna
gremjan eins og foreldrunum, þegar dóttir þeirra
segir þeim að hún hafi heitið manni eiginorði,
án vilja þeirra og vitundar.
þegar hann hafði snætt kveldverð sinn tók
hann sér bók og reyndi til að lesa í henni, en
honiun var það ómögulegt að hafa hugann við
það, sem hann var að lesa um; þó gremjan
sljákkaði í honum við og við, þá kom hún þó
aptur og aptur, hvað eptir annað. Klukkan sló
tíu, og þá þreif hann gaungustafinn sinn, stór-
eflis eikar lurk, sem hann var vanur að gánga
við þegar hann fór út á næturþeli til þess að
vitja sjúkra. Hann horfði á bareflið í höndum
sér, sveiflaði því í kríngum sig og glotti.
Svo stóð hann hvatlega upp, nísti tönnum og
þeytti frá sjer stafnum og lenti hann.í bakinu
á stól einum, er þar var í herberginu, en hann
hafði kastað honum með svo miklu afli að bakið
í stólnum brotnaði og datt niður á gólfið. Hann
lauk upp hurðinni og ætlaði að gánga út, en
nam staðar fullur undrunar á þröskuldinum,
því á móti honum skein túnglsljósið og þótti
honum sem hann hefði sjaldan eða aldrei séð
það jafnfagurt.
Hann sem var vanstiltur og ofsafeinginn í
geði, á líkan hátt og ætla má að kirkjufeðurnir
hafi verið það, hann viknaði nú við og varð
klökkur af hinni dýrðlegu, fölleitu fegurð næt-
urinnar.
Túnglskinið laugaði aldingarðinn hans í hvítu
ljósi, ávaxtatrén, er stóðu i beinum röðum vörp-
uðu frá sér skuggum eptir gaungunum fram með
þeim, geitblómin, er vöfðu sig upp að múr-
veggnum báru um garðinn ylmsæta ángan í
aptanblænum.
Hann andaði að sér ylmnum með laungum
og djúpum andardrætti, hann teygaði í sig loptið
eins og ölvaður maður drekkur vín; svo gekk
hann hægt áfram, frá sér numinn af fegurðinni;
hann var rétt búinn að gleyma henni systurdóttur
sinni.
Hann gekk út úr garðinum út á götuna;
fyrir framan hann var rennisléttur bali og lék
túnglsljósið um hann allan með þýðum, kjass-
andi blíðubrögðum. Presturinn nam staðar og
undraðist. Froskarnir ráku við og við upp málm-
hvell hljóð. Næturgalinu saung áleingdar saung-
inn sinn, dillandi draumvöku tóna, sem fæla
burtu hugsanir manna, þessa léttu titrandi tóna
er virðast vera ætlaðir til undirsaungs í kossa-
leik á töfrandi túnglskinsnóttum.
Presturinn hélt áfram gaungu sinni, en það
var eins og hann brysti hug, hann vissi ekki
hvers vegna. Hann varð snögglega svo þreyttur
og máttvana. Hann hefði fúslega viljað setjast
niður, sitja kyr á sama stað, horfa á handaverk
drottins og vegsama hann.
Ain, sem ekki var annað en stór lækur,
rann í bugðum þar niður frá, en á bakkanum
var laung röð af espitrjám. þ>okulæða, hvítleit
gufa, silfurljómandi af túnglsljósinu hjúpaði bakk-
ana og ána eins og gagnsærri bómullar blæju.
Presturinn staðnæmdist ennþá einu sinni,
hann gat ekki að því gert, honum var svo heitt
um hjartaræturnar.