Sunnanfari - 01.06.1897, Blaðsíða 4

96
af norsku brenni, er hann hafði keyft (— eftir
því sem vjer síðar höfum orðið áskynja um, er
skipstjórum harðlega bönnuð slík kaup —), auk
annarar vinnu, er hann hlóð á oss tii að Ijetta
á skipverjum.
3. Að vjer eftir komu vora hingað til bæj-
arins leingi árangurslaust urðum að beiðast þess,
að fá farangur vorn upp úr skipinu, áður skip-
stjóranum og mönnum hans þóknaðist að veita
oss áheyrn og láta hann af hendi, og þegar
loks að því kom, var af farangri Þorsteins stú-
dents Stefánssonar búið að stela bæði rúmfötum
hans, sem nokkur voru fyllt með æðardúni, og
ýmsnm nýjum klæðum m. m. Þegar þeirra var
kraflst, var svarað, að það væri ekki þeirra
skylda, að hafa gætur á dóti farþega, og höfð-
um vjer þó í langan tíma nær því daglega og
jafnvel undir eins við komu vora leitast við að
ná því úr skipinu.
Af þessari skammarmeðferð, höggum og bar-
smíð, illum og skemmdum mat og sífelldu vatns-
þambi undir straungu erflði, skerðist heilsa vor
og þrek svo mjög, að nokkrir meðal vor skömmu
eftir landtökuna sýktust harðlega og urðu að
leggjast á Friðriksspítala. Hafa þeir legið þar
til skamms tíma, án þess að geta leitað upp-
reisnar eða krafið viðkomandi málsaðila reikn-
ingsskapar fyrir þessa ótæku og dýrslegu með-
ferð, og hefur Busch skipstjóri látið oss (sem
þó eigi síður en hann njótum þeirrar ómetan-
legu sælu, að mega kallast undirgefnir og trúir
þegnar Yðar Hátignar, og ættum þar af ieið-
andi einnig að njóta sömu rjettinda og allir
aðrir ferðamenn og farþegar í ríkjum og lönd-
um Yðar Hátignar) sæta sömu kjörum og örg-
ustu þræla.
En eins og þessi ósæmilega og þrælslega
meðferð verðskuldar, að Yðar Hátign taki hana
til íhugunar, bæði til viðvörunar Busch skip-
stjóra og öðrum hans sinnum, sem framvegis
kunna að flytja farþega milli íslands og Dan-
merkur, svo þeir mættu betur hafa gætur á
reglum þeim, sem lög og tiiskipanir Yðar Há-
tignar almennt setja skipstjórum (— með því
Busch virðist hafa fylgt öðrum og andstæðum
reglum —), en einkum þó með tilliti til þess,
sem ákvarðað er um farþega á íslandsförum,
sem og til nokkurs konar uppreisnar og bóta
oss til handa, sem allir álítnm oss við þetta
framferði mikillega meidda, misþyrmda, fjár-
svipta og jafnvel rænta eigum vorum, þá sjáum
vjer oss nú sem stendur ekki fært að bera fram
kröfur vorar gagnvart viðkomandi eða leita
rjettar vors fyrir dómi, þar eð oss til þess bæði
skortir þekkingu á lögum og jafnframt efni,
nema því aðeins, að Yðar konunglega Hátign
vilji rjetta oss hjálparhönd. Yðar náð dirfumst
vjer einn fyrir alla og allir fyrir einn undir-
gefnast að ■ ela þetta mál, þar eð vjer sömu
náðar vegna fulikomlega þorum undirgefnast að
vænta allrar þeirrar uppreisnar, sem oss kynni
að dæmast af rjetti, og það því fremur sem
skipstjóri, stýrimaður og nokkrir af skipverjum
ennþá eru hjer á staðnum, þótt nokkrir þeirra
sjeu nú á bak og burt“.
Allraundirgefnast
Porsteinri Stefánsson. Jón Hallsson.
Jón Ólafsson. Jón Pálsson.
Jón Gunnlögsson.
Ekki brá stjórnin vanda sínum að því er
þetta mál snerti, heldur sendi klögunina til
skipstjóra og skoraði á hann að færa vörn fyr-
ir sig ef hann mætti. Hann var ekki lengi á
sjer, heldur sendi að vörmu spori svar sitt; er
það undirskrifað af honum, stýrimanni og 4
skipverjum, og er aðalefni þess sem hjer segir.
Þegar menn þessir komu, þykist skipstjóri
ekki hafa verið við jiví búinn, að taka svo
marga farþega, og varð því að biðja þá að út-
vega sjálfa smjör og kjöt, sem hann svo aftur
lofaði að kaupa af þeim. Þeir áttu á leiðinni
að gjalda 4 mörk á viku fyrir sama viðurværi
og skipverjarfcingu. Vinnudreingina kveðst hann
hafa tekið á skip með þeim skilyrðum, að þéir
tækju hendi til eins og annars á leiðinni til að
firra þá skyrbjúg og afstýra því, að skipvcrjar
sýktust af þeim. Þorsteini stúdent Stefánssyni
segir hann hafa staðið til boða kostur í lypt-
ingu fyrir 8 mörk á viku, en hann kvaðst ekki
mega sæta því boði vegna peningaskorts, og
kunni auk þess best við að matast með hinum
öðrum löndum sínum. Hann tekur þvert fyrir
að farþega hafi skort matvæli á leiðinni, og