Sunnanfari - 01.06.1897, Blaðsíða 5

97
vatnið segir hann að haíi verið hið sania handa
öllum. Hann neitar því, að farþegar hafi verið
reknir til nokkurrar vinnn á leiðinni af sjer
eða skipverjum, en það hafi verið bein lífsnauð-
syn að herða á þeim að hreyfa sig, því svo hafi
þeir verið latir, að þeir ekki einu sinni nenntu
upp á þilfarið til að afljúka þörfum sínum, hvað
þá heldur annað, og hafi þeir fyllt skipið með
óhreinindum og ódaun. Hann tekur því ekki
fjarri, að bátsmaðurinn kunni að hafa skipað
þeim að hreinsa undan sjer þegar óþverraskap-
urinn var farinn að keyra fram úr hófi. Hann
áleit það óhæfu að bjóða skipverjum slíkt verk,
þar eð þeir að náttúrufari væru siðferðisbetri
(mere sædelige!) heldur en Islendingar, og „fyr-
irverð jeg mig“, segir hann, „fyrir að minnast
frekar á lifnað þeirra og frainferði á skipinu,
enda er og ósiðlegt að taka sjer slík orð í
munn“. Yinnudrengirnir buðust sjálfkrafa til
að hlaða brenninu, en stúdentinn snerti ekki á
því. Að þn er afhendingu farangursins snertir,
segir skipstjóri söguna á þessa loið: „Eftir að
búið var að leggja skipinu að vörugeymsluhús-
um verslunarfjelagsins, kom stúdentinn niður
eftir kvöld eitt eftir að tollþjónarnir voru búnir
að innsigla skipið; jeg bað haun að koma aftur
á þeim tíma, er skipið væri opið aðgaungu, en
hann kom enn sem fyr að kvöldi dags og gckk
svo nokkrum sinnum“. Þjófnaðarkærunni vísa
skipverjar frá sjer með þjósti. Enn fremur ber
skipstjóri það fram, að vinnudreingirnir hafi ver-
ið magrir og vesaldarlegir er þeir stigu á skips-
fjöl, en feitir og pattaralegir er þeir gengu af
skipi. Þennan framburð bjóðast þeir allir til
að staðfesta með eiði. —
Ekki er nú sagnamunurinn lítill! Klögun-
arskjalið og varnarskjalið standa hjer hvert svo
andstætt öðru, að það or eins og mikið djúp
sje staðfest þar á milli. En þetta er ekki ný
bóla í skjölum íslendinga og verslunarfjelags-
manna, og geta menn af þessu litla sýnishorni
gert sjer hugmynd um, hvernig viðskiptum
þeirra jafnaðarlegast var varið. Hefði stjórnin
stöðugt átt að taka sig til og rannsaka nákvæm-
lega hvorir hefðu á rjettara að standa í hverju
einstöku tilfelli, þá hefði aðeins lítill tími orðið
aflögum til annara stjórnarstarfa. í þes u sem
öðrum smáatriðum fylgdi stjórnin þeirri reglu,
að láta málsaðila berjast fyrir rjetti eftir eigin
geðþótta, án þess að blanda sjer frekar í sak-
irnar. Þótt nú varnarskjal skipstjóra í þessu
máli að ýmsu leyti virðist bera það með sjer,
að það sje ekki á sterkum rökum byggt, held-
ur miklu fremur komi fram sem nokkurs konar
þrákelknisneitun, þá leiddi þó stjórnin hjá sjer
að skerast í leikinn, og ljet kærendur sjálfráða,
hvort þeir hjeldu málinu leingra fram, en þeir
ljetu sitja við það sem komið var, eflaust af
fjárskorti, og er þessa máls ekki framar getið.
Jón Jónsson.
Jafnvígi.
Margur blásinn belgur sprakk
— bljúgur laut að fróni
í sem glettni ungfrú stakk
ástar títuprjóni.
Mörg hefur gugnað meyjarlund
manns fyrir brúnaleiftri.
Kær er vistin konumund
karlmannslófa greyftri.
G . F.
Sttfkur.
Drýldin Tíska keyrði í kring
kostagripi frýna,
er Ágirnd leiddi á uppboðsþing
Ofund systur sína.
Kaupaflónska komst í önn;
kenndi Sjóður þurðar.
Litverp Örbirgð, laung og grönn
lúrði að baki hurðar.
G. F.
Brjef frá Höfn.
Jeg er að hugsa um að láta yerða af því að hripa
„Sunnanfara11 nú nokkrar línur, því að jeg er farinn að
hálfskammast mín fyrir það, hvað jeg hef leingi lofað því
upp í ermina mína. En jeg þori ekki annað en að hafa
brjefið stutt, því að nú kvað vera drepið svo í hverja