Sunnanfari - 01.07.1902, Blaðsíða 4

_P
og eftir að þeir hafa verið farnir þaðan. Þeir
vita, sem er, að hann er bæði fús að veita þeim
fulltingi, og úrræðagóður fyrir þá«.
Auk margra ritgerða í fyrnefndu tímariti og
víðar, flestallra um uppeldis- og mentamála, hefir
hann samið (ásamt samkennara sínum Jóhannesi
Sigfússyni), danska lestrarbók, og annast útgáfu
fleiri kenslurita.
Hann er tvíkvæntur: fyrst Láru Pétursdóttur
amtmanns Hafstein, er hann misti fyrir nokkr-
um árum, og siðan (1899) Sigríði Stephensen óð-
alsbónda í Viðey. Hann á 5 mannvænleg börn
eftir fyrri konuna, vaxin nokkuð; og 2 með
hinni.
J. Þ. er fjörmaður mikill, glaðlyndur og glað-
mæltur, fjölhæfur og atorkusamur, einkarvel látinn
af öllum, er kynni hafa af honum.
Yorvísur 1902.
i.
Fyrst Jóan . . .
Fyrst Ióan var farin að syngja um þig, sól,
og sólskríkjan, væng-perla mín,
og klakinn að losna við kalinn hól
og kryplast hið snæ-ofna lin,
eg vonaði, trúði því, vina mín kær,
þú værir að hugsa til mín,
þó blikan dyldi þig sjálfa að sýn
með sortanum nær og fjær.
Hið fyrsta simrit um sumarmál
þú sendir um norðurhöf
á þessa marg-fentu grasa-gröf,
— og guð veit, að það var mál.
Nei, þráðlaust var skeytið, það er rétt,
kom þjótandi beina leið
frá þinni glóandi roða-reið
og ritaði — sólskinsblett.
Eg vissi það, vina mín kæra
þú værir að líta til mín,
vina og frænka mín, sumarsól,
nú sendirðu börnin þín
í átthaga mína út við sjó,
að erja þar jarðveginn;
en sáð var fræinu síðasta haust
í sandroknu mel-löndin.
Og meðan að gjörvöll mýrin er
og mórinn í klaka og snæ,
er akur sá vaxinn með æsku-grös
og orðinn með vorlífs-blæ.
— Og þar er lambánum búið borð,
á bragðið er rétturinn sætu-megn.
— En æskunni verður þar ofur-kalt
við áfelli, storm og regn.
Þú sendir, eygló, um sumarmál
þin símrit norður um höf
á þessa djúp-frosnu grasa-gröf,
— og guð veit, að það var mál.
En vilt’ ekki fjölga þeim, vina kær,
og verma gaddfrosna landið mitt?
og opna hreinlynda hjarta þitt,
þú, hugnæmi sunnanblær?
II.
Þrösturinn i hriðinni.
Já, sú var tíðin, er söngstu dátt,
febst sólveig í bragarlaun,
í angan-birkinu inn um Hraun
við ylríkan Hörpuslátt.
En nú ertu koimn i kofa minn,
að kampi tóttai og situr þar
á morgnana, þegar eg fé mitt finn
og færi því gjafirnar.
Og yfir garðanum gamlan kvist
þú gerir þér nú að stól.
Þig skortir að vísu sumarsól;
en samt ert’ í hlýrri vist.
Og hún er velkomin, vinur minn.
Ef veizt’ um sólskríkju fannar-bú,
þá visaðu þeirri fögru frú
en fátæku hingað inn.
III.
Tvær vísur. —
Hve veturinn herjaði teig og tún
og teygði sig inn um gátt;
á loðnum glugganum hafði hátt
og hnyklaði ygli-brún,