Sunnanfari - 01.07.1902, Blaðsíða 5

53
sem hreytti hngli á jörð,
og huldi lautir og börð;
þá gerðist lifið að grafarför
og grátleg hin þungu kjör.
í klaustur-dimmu var sálin seld,
í svörtum búningi var hún strengd,
en langafastan í þeirri þrengd
var þrauta-dags vöku-kvöld.
En svo komstu loksins og sóttir mig heirn.
með sváslegu brosin þín
að sunnan og austan, sólin mín;
Eldgosið á Martiniqiie 8. mai 1902.
Um þann voðaviðburð, eitt hið skelfilegastt;
manntjón, er sögur fara af, hefir almenningur
margt heyrt og lesið i blöðum.
Hér er nú mynd af þeim hluta eyjarinnar, þar
sem eldfjallið stendur, þetta sem gaus og heitir
Mont Pelée, svo og höfuðborg eyjarinnar, er
heitir eða hét St. Pierre, ásamt höfninni.
Svona var þar umhorfs fyrir gosið.
Maður er nefndur C. Borchgrevink, norskur
ELDFJALLIÐ MONT PELÉE OG BOKGIN ST. PIEKKE Á MAHTINIQUE.
þú sveifst á gullvængjum þeim,
er gæddi þig gjafari þinn
og gaf þér, frelsari minn !
Þú sendir mér ljósið og lífið þitt
í lágnættis híbýlið mitt
— í koldimmu lágnættis-klaustrin min
og klakann og héluna bræddir þú.
A silfurtróninum siturðu nú
i suðrinu, ljósfreyja mín 1
G. F.
ferðagarpur og náttúrufræðingur allmikill — hef-
ir verið í suðurheimskautsferðum.
Hann var staddur í Washington, Bandaríkja-
stjórnarsetrinu, er eldgosið varð á Martinique.
Þá tóku menn eftir því þar, að glundroði
komst á segultól þar i borginni. Slíks hins
sama varð vart í Paris og víðar um heim.
Eldfjöll urðu og víða ókyr langar leiðir á land
upp í Ameríku, og mararbotn raskaðist allmikið
í Karaibahafi. Þar urðu sumstaðar stórar víkur
og flóar, er áður var þurt land. Segir og Bor-
chgrevink svo, að hann búist helzt við að frétta
af eldsumbrotum i suðurskautslöndum í sama
mund, er tíðindi berast þaðan.