Sunnanfari - 01.05.1912, Blaðsíða 5

37
Kirkjustuldurinn.
Kafii úr óprentaðri sögu frá byrjun 16. aldar.
Eftir Einar Hjörleifsson.
[Afsettur prestur og húskarl í Skálholti hafa
komið sér saman um að stela úr kirkjunni.|
Um nóttina var komið logn.
Skýin höfðu leitað sér værðar niðri í sjón-
deildarhrings-röndinni, kúrðu sig svo vand-
lega hvert upp að öðru í næturkuldanum, að
þau voru öll orðin eitt og sváfu vært eins og
saklaus börn guðs.
Að öðru leyti hvelfdist himinbláminn ylir
jörðinni, hreinn og tær, alsettur stjörnum og
norðurljósum, hátignarlega og friðsamlega,
eins og hann væri að lýsa blessun sinni yfir
draumum mannanna.
Tunglið var enn ekki komið upp. En
bjarminn af því var kominn upp á liimininn.
Og íjöllin biðu með eftirvænting ettir þeirri
Ijóslauginni, sem aldrei brennir neitt né bræðir,
en fyllir jafnvel helkalda vetrarnóttina und-
arlegum, dularfullum draumum um miskunn
og mildi og dýrð ....
Þeir sira Þorkell og Sigmundur komu út
úr húskarlaskálanum. Þeir fóru hratt en
hljóðlega samt innan um húsaþyrpinguna, á
leið til kirkjunnar. Brátt komust þeir upp í
kirkjugarðinn.
— Guð hjálpi mér! Nú kemur einhver á
eftir okkur. Eg heyri fótatakið, sagði Sig-
mundur.
En hann þorði ekki að líta við, og ekki
að líta upp.
Síra Þorkell leit um öxl sér, og sagði, að
þetta væri ekki annað en hugarburður.
— Líttu við, maður. Þá sérðu, að þetta
er ekki annað en ofheyrn og vitleysa.
Sigmundur leit þá við — og sá ekkert. En
í sama bili varð honum litið austur til Heklu.
Og honum brá í brún.
Skínandi birta stóð beint upp af fjalls-
tindinum.
Hann tók að æpa um eldgosið.
Síra Þorkell tók fyrir munn honum, og
spurði höstugur, hvort hann gæti ekki haldið
saman á sér kjaftinum — hvort hann væri
orðinn vitlaus — hvers vegna liann léti svona
— hvort hann ætlaði að vekja alt fólkið.
Og til frekari áréttingar spurningununi tók
hann það fram, að hann mundi drepa Sig-
mund, eí hann hefði ekki hljótt um sig, að
hann mundi hengja hann, að hann mundi
lima liann sundur eins og kindarskrokk og
koma öllum stykkjunum út í Hvítá fyrir dögun.
Þá slepti hann tökunum á talfærum Sig-
mundar.
Sigmundur benti á Ijósið upp af Heklu.
Hann tók til máls og svo var að heyra sem
hann væri að kafna — sagðist alt af hafa átt
von á eldgosi úr Heklu, síðan er þeir hefðu
farið að tala um að ná peningum úr kirkj-
unni. Hún hefði alt af gosið á undan stór-
tiðindum. Hún liefði gosið á undan bólu-
sóttinni. Hún hefði gosið áður en tröllskess-
una rak á Sólheimasandi. Hann mundi ekki
betur en hún hel'ði gosið á undan Svarta-
dauða — að minsta kosti hefði veiði þá tekið
úr öllum vötnum.
— Og nú förum við inn að liátta, sagði
Sigmundur.
Síra Þorkell athugaði bjarmann ofurlitla
stund með alvörusvip, en hélt í Sigmund á
meðan, til þess að missa ekki af honum.
Því næst mælti hann hálf-brosandi:
— Mikið kvalræði er það, Sigmundur, að
þú skulir vera annað eins naut og þú ert.
Allir eru vegir drottins óskiljanlegir—, marg-
sinnis hefi eg sagt sóknarbörnum mínum
það — og sá ekki sízt að láta þig vera hér
að verki með lærðum manni, í stað þess að
standa á fjórum fótum á bás við hey inni i
fjósi. Sérðu ekki, að þetta er tunglið? Sérðu
ekki, að nú er það alt komið upp fyrir fjalls-
tindinn?
Jú, Sigmundur sá það. Og nú varð hon-
um hægara um andardráttinn.
Þeir héldu að kirkjudyrunum. Síra Þor-
kell stakk lykli í skráargatið. En honum
dvaldist við að fá opnað hurðina.
Sigmundur var sem á nálum. Hann leit