Sunnanfari - 01.05.1912, Blaðsíða 7

39
Sira Þorkell leitaði lags með lyklinum í
ofboði. Hann sagði, að Sigmundur væri naut.
En nú hafði hann fengið hjartslátt. Og hend-
ui'nar voru teknar að skjálfa.
Að lokum opnuðust dyrnar að stúkunni.
Þeir félagar stukku inn úr dyrunum eins hart
og þeir væru að ílýja máttarvöld myrkranna
eða reiði guðs.
Bjarminn var lítill inni i stúkunni. í einu
horninu grisjótt ljósvofa með dökkum rákum
og hringum. Annarstaðar meira en liálfdimt.
En síra Þorkell vissi, hvar kistan var, og
gekk rakleitt að
henni. Hann kraup
niður við kistuna
og bar að henni
þriðja lykilinn sinn.
Og kistan laukst
upp liðlega.
Hannstakk hend-
inni niður í kist-
una, þreifaði fyrir
sér og rótaði til.
Þá kom hann upp
úr henni með hand-
fylli sína og stakk í
vasa sinn.
— Silfur! sagði
hann ánægjulegur.
Jokkúmdalirogeitt-
livað fleira!
Hann hélt áfram
að tína upp úr kist-
unni í vasa sína.
— Gull!
Algleymis-fögnuður var í rómnum.
— Hvers vegna ertu að toga þetta í mig,
Sigmundur? Ertu að verða vitlaus?
Sigmundur v a r á þeirri leiðinni.
Hann heyrði einhvern læðast frammi í
kirkjunni ... læðast ... læðast ... læðast að
stúkudyrunum. Sjálfsagt kom hann inn ...
eða hver veit hvað margir!
Hann sá ekkert. En hann fann, að stúkan
var morandi full. Mannsöfnuðurinn spratt
upp úr gólfinu, kom inn um veggina, mynd-
aðist í loftinu. Og allir hvestu á þá augun,
horfðu á þá stela ... stela ... stela frá Kristi
og helgum Þorláki.
Gamall voðalegur karl stóð rétt fyrir aftan
hann. í fyrstu var hann ekki hærri en þre-
veturt barn. En hann óx og óx og teygði
úr sér, þar til er liausinn á honum nam við
loftið. Og hann hélt áfram að teygja úr sér
— áfram og niður á við — þar til er hann
var kominn með hausinn ofan að höfðinu á
Sigmundi.
Og rétt hjá síra Þorkeli stóð Skálholts-
kerlingin, rauðeygð og grimmúðleg, og teygði
til hans krumlurnar.
— Hún er að þrífa í þig. Hún ætlar að
hengja þig.
— Hver?
— Kerlingin ... kerlingin! ... Hún Þór-
gunna gamla!
— Hvar ... hvar er hún?
Síra Þorkell spratt á fætur og skelti aftur
kistunni. Otti Sigmundar var að smjúga inn
í sál hans.
— Hún stendur rétt lijá þér, með bognar
krumlurnar.
Ásgrimur Jónsson: Reykjavík.