Sunnanfari - 01.05.1912, Blaðsíða 9

41
MálYerkasýning’
Ásgríms Jónssonar.
Ásgrímur sýnir nú þessa daga eins og hann
hefur gert undanfarin ár uin líkt leyti al-
menningi myndir sínar. Myndir þær sem
hann sýnir nú eru 74 talsins og hafa menn
fæstar þeirra áður sjeð. Þó að á hinum fyrri
sýningum Ásgr. haíi að vísu verið mjög mörg
ágætislistaverk, þá er þó þessi sýning lang-
merkust. Ásgrímur hefur hingaðtii nærri ein-
vörðungu málað landslagsmyndir og þær ör-
fáu hugmyndir, sem eptir hann liggja eru
allflestar úr íslenzku lifi, íslenzku þjóðsagna-
lífi og hefur maður þar ekkert haft til sam-
anhurðar, því listamenn hafa ekki áður gefið
sig við að lýsa því. Enn nú hefur Ásgrím-
ur iagt hönd að og lokið við viðfangsefni,
sem færustu listamenn heimsins hafa spreytt
sig á, svo nú er nóg til samanburðar, og
gefst manni því tækifæri til að sjá hvað liann
í raun rjettri getur, og hvaða listamaður hann
er borinn saman við mestu listamenn verald-
arinnar. Það er altaristaíla sú, sem liann
hefur málað handa Stóra-Núpskirkju, myndin
af Fjallræðunni, sem átt er við. Jeg skoðaði
myndina í gær og minnist þess ekki lengi að
hafa sjeð jafn átakardega og yndislega mynd,
hún mun vera jafnholl og margar stólræður
að þeim alveg ólöstuðum. IJessi sýning er
sú merkilegasta hér ennþá sem komið er, af því
því að myndin at Fjallræðunni sýnir að Ás-
grímur í raun og veru er mikill listamaður
og stenst í raun og veru samanburðinn við
þá sem allir hljóta að viðurkenna. Söfn-
uðurinn, sem þessa altaristöflu fær má telja
sig þess heppinn, enn langt er frá því að
manni finnist listamaðurinn ofhaldinn af þeim
250 kr. sem hann fær fyrir myndina. Það er
biátt áfram hlægileg borgun eða rjettara sagt
engin borgun. Sunnanfari mun síðar flytja
mynd af töllunni. Á sýningunni er margt
annað eptirtektarvert. Jeg slcal taka til myndir
hans úr Hornafirðinum og Öræfunum, mynd
frá Búðum á Snæfellsnesi, og aðra frá Vest-
mannaeyjum; allar eru þessar myndir listi-
lega málaðar; mjmd af síra Friðriki Friðriks-
syni finst mjer líka ein af allra bestu manna-
myndum, sem jeg hefi sjeð. Tvær af mynd-
um þeim, sem á sýningunni eru birtast nú í
Sunnanfara, og eru þær með þeim allra bestu;
enn það er vitaskuld ekki nema svipur hjá
sjón á móts við frummyndirnar, þó að ept-
irmyndir blaðsins sjeu eins góðar og hægt er.
Öllum mönnum lærðum og leikum ræður
Sunnanfari til að fara og skoða sýninguna,
en þeir, sem ekki þýðast það ráð fara mik-
ils á mis.
í hamrinum.
Um liaustkvöld jeg stundum með hömrunum
og lieyri þær kveinandi drunur. [geng,
■— Hjer seig margur ofan í öllugum streng,
en upp komu dauðastunur,
fetandi hamrana’ i brostnum böndum.
Á brúninni vandamenn fórnuðu höndum,
og æfin varð ólífisgrunur.
En fólkið streittist ár eftir ár
og afkvæmin fæddust lotin,
því móðir var grátin og faðir var fár
og llest voru úrræði þrotin.
— Þá loksins var bergið með bænum og ræð-
af biskupi vígt í messuklæðum, [um
og myrkranna máttur var brotinn.
* * * *
¥ ¥ ¥ ¥ ¥
í reipunum sveinar nú róla sjer
og renna ljett ofan bjargið,
og óp og blótsyrði’ að eyrum ber
innan um fuglagargið.
En bergþursar sofa inni’ í sölunum háu,
því seilingar varnar loppunum gráu
kórheilagt klettafargið.
— Þó er sem stynji steinarnir enn
í standveggnum svarta’ og auða.
í hamrinum eitthvað heyra menn
og hugsa til fyrri nauða.