Öldin - 01.06.1894, Blaðsíða 13

ÖLDIN.
93
ara lækur við fætur mína. Ef ég ber sorg
í lijarta, þá segi ég : von ! og vonin kem-
ur óðara aftur. Og ef mér leiðist eftir ást-
kæruni vini, nefni ég hann á nafn, þá
sténdur hann hjá mér. Finnland er ágæt-
island, só það eins og þú ímyhdar þér það.
Því enda þótt við byggjum í helli milli
villidýranna og undir eilífum snjó, mynd-
urn við líta livor til annarar og segja:
fósturjörð ! þá mýndum við í sömu svipan
sitja og haldast í hendur á bökkum Main-
fljótsins í skugga linditrésins, þar sem við
svo oftlega sátum þegar ég var barn, og
næturgalar átthaga okkar mundu dilla
okkur með þeirra sæta söngklið, sem á,
fyrri dögum”. Dóróþea sneri sér undan
með óíund. Briggskipið stefnði nú inn
um skerin, svcif fvrst liægt og seint fram
hjá útskerjunum, og stóðu mörg þeirra
iiátt upp úr sjó í þá daga, sem nú eru sí-
felt huldar söltum bárum.
“Hvað lieitir hið langa skógi vaxna
land á vinstri hönd ?” spurði Ilegína þann
sem hjá hcnni stóð við stýrið.
■ “Það heitir Úlfey’', svaraði maður-
inn.
“Þar heyrið þér nú, góðan mín”,
sagði Dóróþea, “Úlfey ! það er fyrsta ör-
nefnið, sem fyrir okkar, verður & Finn-
landi, 'og af því sjáum við, hvað í vænd-
um er”.
Skipið beygði nú í norður, stefndi
milli Langaskers og Sundalands, beygði
svo aftur austur á, fór fram hjá Brandey,
gekli rakleitt yfir grunn það, scm nú
stemmir stiga fyrir stórskipum og lokar
fyrir innleiðina, og sveif loks inn á höfn-
ina við bæinn Vasa, sem þá var ágæta
góð, og heilsaði Krosshólms virkisveggjum
mcð sextán skotum.
BÓNDIXX, BOKGAEINN OG DáTINN.
Þegar hinn stórauðugi Aron Bertila
steig upp I hina ríkmannlegu kerru sína
og ætlaði á einum degi að afljúka ferð
sinni til Vasa, skyldi það vera sáttarmerki
milli þeirra feðgina, að Emma fékk að
fara mcð lionum og sitja við hlið hans;
skyldi hún kaupa síld og humal og nokkr-
ar kryddtegundir, svo sem ingifer og kan-
elbörk, sem hinir velmegandi bændur voru
þá teknir að brúka. Hvort um sig þeirra
feðgina átti sérstakt erindi fyrir sig, en
hvorugt sagði það öðru, en það var að því
leyti hið sama, sem Itæði þráðu, að fá sér
fréttir frá Þýzkalandi. Larson hafði á
meðan á liendi hina venjulegu stjórn og
eftirlit heima.
Þetta bar til beint á þeim tíma þcgar
Gústaf stóð , beint andspænis Wallenstein
hjá Nurnberg. Þurf'ti þá liðsmanna við
rneir en nokkru sinni áður, enda ritaði Ox-
enstjarna bréf eftir bréf til þcss menn
skyldi flýta fyrir styrktarsvcitum að lieim-
an. Þó að sláttur og uppskera stæði þá
'sem hæst, olli ófriðurinn, sem líka þurfti
að slá og uppskera, að fjöldi ungra útboðs-
liða úr héruðunum umhverfis streymdi til
Vasa; skyldi lið það óðara flytjast sjóveg
til Stokkhólms og þaðan jafnharðan áleið-
is móti herskörum Wallcnsteins á Þýzka-
landi. Á þeim tímum voru heræfingar
allar miklu óbrotnari en nú gjörist; aðal-
vandinn var að iicnna að gæta rétt stöðu
sinnar í fylkingu, vaða beint sem horfði
móti óvinunum, höggva hart og skjóta
beint, og það höfðu Austurbotnungar þeg-
ar áður numið við selvciðar sínar. Og
þar sem þessu var þannig varið, er auð-
skiljanlegt að margir þcirra bændasona,
sem þá bjuggust að heiman, náðu nógu
snemma til að falla með konungi sínum á
orustuvellinum hjá Luzen. Bærinn Vasa
var þá 20 ára gamall og miklu minni um-
máls en nú; var það bæði að hann var þá
svo ungur, enda stöðvuðu Krosshólms
konungsjarðir útfærslu lians að sunnan-
verðu. Umhverfls gömlu kyrkjuna Must-
asari og nálægt Stóralangstræti norðan-
megin, voru nokkrar húsaraðir;. það voru