Öldin - 01.06.1894, Blaðsíða 16

9G
ÖLDIN.
sér ckki, “þá mundi ég kunna að virða
heiðarlegan mann í húsi hans og gamals
manns hærur. Og væri ég Bent Kristins-
son og þóég hefði yflrunnið rússneska keis-
arann og kloflð í herðar sautján lifandi
striðsmarskálka, þá mundi ég engu síður
muna, að faðir hans Bents Kristinssonar
hét Kristiun Nielsson, var bóndi í Limingo
og féll á Ilmólu ísi sem vaskur maður, móti
harðstjóranum honum Fleming.”
Undirforinginn stóð litla stund eins og
áttaviltur. Síðan geklc hann beint að mót-
stöðumanni sínum. “Veiztu, bóndi, að ég
er búinn til að ncgla þig, sko!” mæiti
hann með grimdarsvip og dró til hálfs úr
sliðrum sinn skelfllega langa sköfnung.
Bertila brá sér hvergi og krosslagði hendur
á brjósti.
“Ertu ekki smeikur, karl ?” sagði sig-
urvegari hins rómverska ríkis, sem liinn
gamli sló af laginu með einurð sinni. Fann
Bertila nú, að liann liafði yfirtakið. “Hve-
nær sástu flnskan mann verða hræddan ?”
sagði liann.
Undirforinginn var ekkert illmenni.
Það var að lionum komið að gerast göfug-
lyndur, grimdin í svip lians breyttist í hið
hranalega kátínufas, sem fór lionum miklu
betur. “Vitið þið það, piltar,” sagði liann
og leit til sveitunganna, “þennan afgamla
uxa vantar hvorki liorn né klaufir. Það
liefði víst mátt verða eíttlivað úr honum
hefði liann fengið að vera með stórliöfðingj-
um. I gær, þegar þeir voru fimtán um
einn — því það megið þið vita, að fullir
fjórtán voru þeir um að koma mér upp á
bakið á karlinum, og merki bera þeir allir
eftir mig —r já, það scgi ég, ég hefði lúbar-
ið karlinn til óbóta í gær, hefði kvenfólkið
ekki verið, því stelpurnar sátu líka við
borðið. En í dag erum við flmtán umcinn,
mér sýnist að við lofum karlinum að
lilaupa.”
“Ilann er vellríkur eins og skrattinn,”
kallaði eiun í liópnum, “hann á að.gcfa
okkur öltunnu.”
Bertila tók upp litla leðurpingju og úr
henni nokkra silfurpeninga frá dögum Karls
níunda; þeim þeytti liann út í ösina með
fyrirlitningarsvip. Þetta espaði aftur dát-
ana, ýmsir hnefar komu á loft og það lá
við að alt færi aftur í bál, en í því snéri
allur flokkurinn við og hlupu þeir sem fæt-
ur toguðti niður til hafnarinnar. Menn
heyrðu fallbyssuskot; það var herskipið
María Eleonóra, sem heilsaði Krosshólmi.
JUNGFRÓ KeGÍNA KEMUR TIL KrOSSHÓLMS.
Allir, sem fætur höfðu í Vasa, fiyktust
piður til liafnarinnar til að sjá uýkomna
herskipið; slíkt var þar sjaldséð sjón.
Fi'mm eða sex hundruð manns stóðu þar í
fjörunni, réru út á bátum, klifruðu upp í
siglutrén á skútunum á höfninni, en sumir
fóru upp á þökin á forðabúrunum, til þess
að fá sem bezt útsýni. 200 nýir liðsmenn
horfðu með undrun og metnaði á skip það,
sem skyldi flytja þá frá fósturjörðinni, ef til
vildi fyrir fult og alt. Og bak við þá stóð
stór hópur af mæðrum, systrum og unnust-
um og grétu beiskum tárum, svo kviðu þær
fyrir skilnaðinum.
Úlfsparri var í Svíaríki. Ilans næsti
undirmaður fógetinn Pétur Thún, ásamt
fyrirliðum liðsins, tóku á móti komumönn-
unum. Nýju hermennirnir stóðu í röðum
og foringinn af herskipinu bauð jungfrú
Regínu hæversklega arm sinn, að hann
leiddi liana til kastalans. En í þeirri svip-
an fann hin stórlynda ungmær að hún var
fangi. Hún þáði ekki hönd foringjans,
heldur gekk óstudd, bein og skörugleg sem
[Framh.]
E F N I : Heiuíert SrENCER : Um líkams-
bygginguna. — Topelius : Sögur her-
læknisins.
Ritstjóri : Eggert Jóhannsson.
Útgofandi: Hkií. Prtg. & Puiil. Co.