Öldin - 01.06.1895, Blaðsíða 2

82
ÖLDIN.
Eu^stórláta Hildi, sem Högna var gift,
Nam Héðinn í brottu og flýði;
Þeir hittust og börðust um Niflunga-nift
I nauðugu, þrotlausu stríði.
Þeim nálægt á daginn sat Hildur á hól
Og horfði á kappana falla ;
Hvert kveld sá þá veltast, er víðir fal sól,
I valköstum blóðuga alla.
I dögun, er ljósgeislar lýstu í dal
Og lituðu fjallstinda rauða,
Þá óð hún sem náttförul vofa’ yfir val
Og vakti upp náina dauða.
Sú orustan drápvæg ei dvínar um öld,
Né Dagur og Nótt meðan liflr ;
Þeir herjast um daga, og deyja hvert kvöld,
Uns dragast þá heimsslitin yfir !
* *
*
I Mannheimi Framsókn og Fastheldni svo
Sér fylkir að Hjaðninga-vígum,
Og ósjálfrátt bróðir þar bróður sinn vo —
Svo berjumst við allir, og hnígum !
Og trygðrofi og friðspillir Framsóknin er,
Til fóstbræðralags kann ei geyma ;
Með skuldalið bæði og fé hinnar fer
I fjarlæga, ókunna heima.
En Fastheldnin eirir ei ólög þau við,
I eftirför heldur að berjast —
Svo víkkar út heimur og hugsjóna-mið
Að Hjaðningar sækjast 03 verjast.
Og orustu-völlurinn veröldin er,
Eins vítt eins og hugurinn flýgur ;
En stríðsdagur liðsmanna liðinn er hver,
I leik þeim, er kynslóðin hnígur !
Og drotningin Náttúra viknar ei við
Og vorkennir hetjunum eigi;
Að aftni þó fallið sé alt þeirra lið
Er orusta hafin með degi.
Sú hólmgangan drápvæg ei dvínar um öld,
Né Dagur og Nótt meðan lifir ;
Þeir berjast um daga, en deyja hvert kvöld,
Uns dragast þá heimsslitin yfir.
En heyr þú mig, vinur, hví hikar þú við ?
Til hersveita lúðrarnir kalla !
Þú berst með Högna’, ef hann á þitt lið,
Með Héðni þó ég eigi’ að falla.
Ætternis-stapi.
I kotinu undu þau ættmennin þar,
Sá útkjálkinn hrjóstugi jörð þeirra var
Og genginn í erfðir frá ómuna-tíð,
Því enginn það kunni fyr eða síð,
Úr sögnum þeim samhengi skapa
Sem gengu um forfeður fyrstu, né hvað
Af farsæld og landskostum átt hefði stað
I öndverðu’ á Ætternis-stapa.
Fyrir mannsöldrum fáum, það Sumra var sögn
Þá sveit hefði skapað in ginnhelga Rögn.
En til vóru hinir, sem héldu það ýkt ;
Menn hegndu þeim samt fyrir ódæði slíkt,
Og nefndu þá glópa og gapa.
Þó höfðu þeir mjög lengi “haldið þann stað,”
Því hrúgur af mannsbeinum sönnuðu það,
Sem umkringdu Ætternis stapa.
Við fátækling var ekki fólkið þar blítt,
Við förumenn matsárt og gestrisið litt;
Þó gengu þar aðrir af göflum og dygð,
Ef gestur kom ókunnur þangað í bygð
Sem vel kunni valdsmenn að apa ;
Þá dreymdi um kóngsríki, lukku og laun
Svo langt úti í heimi — það minni var raun
En umbæta Ætternis-stapa.
I landareign þeirra var hamar einn hár
Með hengiflug — niðrundir lcoldimmar gjár,
Og öllum, sem nefndu þeir óþarfamenn
Þeir ofan þar steyptu ; og sumum varð enn
Þar út af í ógáti’ að hrapa.
Og oft var það siður, í einhvern ef fauk
Og ef hann varð þreyttur við lífdaga-hnauk,
Þá stökk hann af Ætternis-stapa.
Með köflum varð fólk þar svo fárlega trylt
Að fylkingum heilum þar niður var bylt,
Og tilofnið oftastnær ásailni var —
Um ýmsa var sagt, að þeir týndu sór þar
A gönuleið sjálfskapar-glapa.
En hver sem að var þar á vist með þeim lýð
Varð viljugur nauðugur ganga um síð
Af stall fyrir ætternis-stapa.
Og margt var í sveit þeirri masað og þvætt,
En mest var af öllu samt bai'ist og þrætt
Um þenna inn geigvæna getgátu-heim
í gljúfrunum niðri, sem tæki við þeim
Sem o’ní þeir áttu að hrapa.
Því einn þóttist heyra þar inndælan söng,
En öðrum fanst stunur og kvala-hljóð löng
Sér óma frá Ætternis-stapa.
Og sumum fanst helzt að það hjálpaði’ í þraufc
Að hendur þeir legðu í bænrækið skaut;