Kvennablaðið - 01.01.1897, Qupperneq 4

Kvennablaðið - 01.01.1897, Qupperneq 4
4 ungu stúlku til samfylgdar á lífsleiðinni. Hann sá að hún þarfnaðist kærleika, feg- urðar og samræmis, og hann vissi, að hennar rjetti staður í lífinu væri hjarta hans og faðmur. Hann vildi hafa lagt lífið í sölurnar til að mega bjóða henni það allt saman — en hann var samvizku- samur og óeigingjarn maður, og að því skapi sem hún varð blómlegri og glað- ari, varð hann fölari og hljóðari. Báðir bræðurnir höfðu aliztupp sam- an, og þótt þeir væru ekki líkir, samdi þeim vel. Þeir höfðu snemmatekið sitt lífsstarfið hvor, en jafnan hafði sá yngri vægt til í öllu, og því hafði samlyndið aldrei haggazt. Eldri bróðirinn var bæði æstur í lund og þó hviklyndur, en sá yngri elskaði hann samt. Nú fyrst kom hik á hann. Ætli Signý gæti nú orðið ánægð sem kona bróður hans, ef hann slepti að hugsa um hana? Hann þekkti hana ekki vel. Ef til vill geymdi hún minningu heitmanns síns dýpra í hjarta sínu enn hann hafði hugsað. Þau höfðu aldrei minnzt á bróður hans sín á milli. Hann hafði ráðið með sjálfum sjer að gjöra ekkert til að hafa áhrif á sam- komulag þeirra. Svo var enn þá eitt sem hann hafði á samvizkunni. Hann andvarpaði að hugsa til þess. Yorið kom, og með því þetta ein- kennilega vorloft og vortilfinningar, sem titra milli vonar og ótta, undarlegrar ó- þreyju og ástæðulausrar gleði — þegar við getum setið og stutt hönd undir kinn langa tíma án þess að vita, hvað tíma eða sjálíum okkur líður, þegar við á fögrum kyrrum kvöldum finnum hina al- ríkjandi kyrrð svo glöggt, að lækjarnið- urinn lætur í eyrum okkar eins og þungt andvarp, okkur finnst að okkur vanti margt, sem við getum ekki gefið nafn, langi eitthvað burtu, langt burtu, ef til vill að hverfa út í loftið eða að samlagast alheiminum, þegar tárin koma okkur í augu, án þess við vitum af hverju. — Rjettu mjer hönd þína, jeg veit þú skil- ur mig, gamla æskuvina mín. Svona lá á Signýju einn síðari hluta dags, þegar hún sat hjá gömlu frú S., sem alltjend vissi alla skapaða hluti, sem við höfðu borið, báru við, eða mundu bera við í öllum heimsins áttum. Hún tók varla ettir tali hinnar mál- liðugu frúar. Það lá svo undarlega á henni; henni fanst hún myndi fara að gráta hvenær sem vera skyldi. „Heyrðu góða mín!“ sagði frúin allt í einu. Hvemig gengur það með ráða- haginn þarna heima hjá ykkur. Ætli hann geri alvöru úr því?“ Signý hrökk við, hætti að horfa út á sjóinn, og leit spyrjandi á hina skraf- hreifnu gömlu konu. „Varðveiti mig, enn hvað hún er sak- leysisleg“, sagði frúin og hló. „Þekkir þú ekki Margrjetu Durant, foreldralausu stúlkuna sem er hjá kapteini T. í . ... vík, lagleg stúlka, þó jeg geti nú aldreisjeð, að hún sje svo falleg eins og þeir láta? Auðvitað hefir hún dúfuaugun sín“. „Það er svo“, sagði Signý heldur dræmt, „jeg hefi einu sinni sjeð hana hjá tengdamóður minni. Hún er elsku- leg stúlka að sjá, en lítur veiklulega út“. „Jæja, það er ekkert undarlegt. Hún fær líklega tæringu af sorg. Ojæja, afsakaðu mig barnið mitt, þótt það sje

x

Kvennablaðið

Direct Links

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Kvennablaðið
https://timarit.is/publication/152

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.