Kvennablaðið - 01.01.1897, Qupperneq 5

5
hann mágur þinn sem jeg tala um, en
hann hefir ekki breytt rjett við hana.
Jeg er sannfœrð um, að hann hefir sagt
eitthvað við hana, og hún auminginn, henni
þykir óttalega vænt um hann. Hann
gamli A. tók hana til sín meðan hann
lifði, og var hún hjá þeim þangað
til fyrir ári síðan, og víst var það hans
vilji, að hún væri þar alltaf. En jeg
skifti mjer ekkert um það. Jú, jeg er að
furða mig á, ef ekkert verður af því,
því hann hefir aldrei sjezt gefa annari
stúlku auga“.
Hin málliðuga frú hefði getað haldið
lengi áfram. En Signýju sortnaði fyrir
augum, og orðin ljetu í eyrum hennar
eins og fossniður. Hún var nærri því
alveik og köldum svita sló út um hana.
„Jeg held jeg megi halda af stað“,
stamaði hún loks upp. „Mig langar útí
vorloftið“.
„Varðveiti mig, Signý litla; já, þú
ert föl og veikluleg. Yertu blessuð og
sæl og velkomin aftur, þegar þú vilt“.
Signý gekk hvíldarlaust langan tíma
úti milll klettanna, án þess að hugsa
eiginlega um nokkurn skapaðan hlut. En
hún gekk áfram þangað til hálfdimmt
var orðið, þá sneri hún heim og gekk
þegar beint inn í herbergi sitt. En þar
var svo kalt og tómlegt, svo hún fór of-
an til föður síns. Hann var ekki heima.
Óþreyja hennar varð æ meiri. Hún gat
ekki verið kyr og fór því yfir til tengda-
móður sinnar.
Gamla konan sat svo róleg í hæg-
indastólnum sínum við gluggann og horfði
út í kveldrökkrið. Signý ýtti skemli til
hennar, settist á hann við fætur gömlu
konunnar og lagði höfuð sitt á knje
hennar.
Gamla konan klappaði henni blíðlega
á vangann og sagði:
„Jeg sit hjerna og rifja upp fyrir
mjer gamlar endurminningar, barnið mitt
gott. Drottinn stjórnar dásamlega öllum
okkar vegum, þegar við gjörum okkur
ánægð með það“.
Signýju varð ljettara um hjartaræt-
urnar. Þó gat hún ekki stillt sig um
að segja:
„Hófir nokkurn tíma staðið til að
hann Eiríkur ætti hana fröken Durant“.
Frú A. leit hálfhissa upp og sagði:
„Það er svo, þú hefir þá heyrt það.
Já, við höfum sannarlega viljað það í
mörg ár. En jeg skil ekki í Eiríki. Hún
er sú eina stúlka, sem hann hefir veitt
nokkurt athygli, en þó er jeghræddum,
að það sje ekkert enn milli þeirra. 1
vor, þegar hún fór hjeðan, talaði jeg við
hann um þetta, því aumingja stúlkunni
þykir mjög vænt um hann. En hann
var fár og færðist undan því. Hann sagði
seinast: ,Látum það bíða svona‘ “.
Signýju setti hljóða. Það kveld skildi
hún fyrst hjarta sitt. Hún hugsaði og
rannsakaði sjálfa sig. En hvernig sem
hugsanirnar snerust milli kærleikans og
skyldunnar, snerust þær þó jafnan um
það sama. Að lokum var hún orðin
dauðþreytt.
Eitt kveld, þegar þannig lá á henni,
sat hún ein í vinnustofu tengdamóður
sinnar. Hún heyrði að komið var inn í
fremra herbergið. Hún fór að skjálfa.
Eiríkur kom inn og settist hjá henni.
Hvorugt þeirra talaði neitt. Húnvar