Kvennablaðið - 01.12.1898, Qupperneq 2

90
reiðast né gráta af hve litlu sem á móti blæs.
Hafi fyrr á tímum börnum veriS hegnt of
oft og harölega, þá ímynda óg mér, að nú
geri menn oft þvert á móti; það er látið eft-
ir þeim, til að losast við þau, í stað þess að
kenna þeim að hlýða með rósemi og festu.
Það er alls ekki nauðsynlegt að hegna; þegar
börnin mæta föstum vilja, læra þau fljótt að
beygja sig og láta undan, án þess að grem-
jast við sneipur og undanfærslu. (Framh.)
------------------------
Fimm í tölu.
(Þ/tt).
sú ógnar breyting alt í einu! Það
eru að eins 2 klukkustundir síðan Gillian
Tempest sat heima í skólanum á aðfangadag
jóla, þar sem hún og margar fleiri ungar
stúlkur voru til heimilis að öllu leyti meðan
á námi þeirra stóð, og var að drekka ónýtt
te rjómalaust, og át rétt gránað brauð
með, án þess að mögla eða finna að. En nú
sjáum við hana seinna um daginn inni í fín-
asta matsöluhúsi í Brighton, lesandi matseðil-
inn mjög alvarlega, og síðan biður hún um
fínustu réttina, eins og það væri bara sjálf-
sagt, og eins og hún hefði aldrei etið annað
á æfi sinni. Það bar ekki á að henni þætti
þetta neitt kynlegt. En hún játaði með sjálfri
sór, að hagur sinn hefði reyndar breytst til
batnaðar, og að hún væri nú byrjuð að lifa,
og að lífið væri inndælt. Henni brugðust reynd-
ar illa vonir sínar, um það, að frændi henn-
ar og fjárhaldsmaður, sem hún ábti að hitta
hér í Brighton, hafði orðið að bregða sér til
London í erindagerðum. En hann hafði sent
ráðskonuna sína jungfrú Jenkins til að taka á
móti henni í sinn stað, þangað til hann kæmi
aftur daginn eftir. En það hýrnaði aftur
talsvert yfir miss Tempest þegar hún fekk
bróf, sem frændi hennar hafði skrifað í flýti,
og hótelþjónninn fekk henni. Það hljóðaði
þannig:
»Kæra frænka!
Mér þykir leitt, að óg skuli verða að fara í
burtu einmitt þegar þú kemur, og geta svo
ekki tekið á móti þór í dag. En þú mátt í
staðinn skemta þér svo vel sem þú getur
með jómfrú Jenkins í kveld. Innlagður lykill
er að ferðatöskunni minni; þegar þú lýkur
henni upp, muntu finna í henni vasabókina
mína og í henni dálitla gjöf handa þér, sem
óg vona að þú notir til að kaupa þér eitt-
hvað fyrir seinna í dag, ef þig langar til.
Herbergið mitt er nr. 34.
Þinn einlægur frændi.
Roger Tempest«.
Afleiðingin af þessu var það, að frk. Gilli-
an Tempest át í mesta flýti, því allar hugs-
anir hennar snerust bara um ferðatösku ma-
jórs Tempest. Síðan sendi hún jómfrú Tem-
pest inn á sitt herbergi til að búa sig undir
búðarferðina, en sjálf flýtti hún sér niður stig-
an til að ná í töskuna.
28, 29, talan á herbergjunum sagði henni,
að hún væii bráðum komin að herbergi frænda
síns.
»Og hór er 34«, tautaði hún við sjálfa sig
og varð mjög lótt um hjartað. Hún lauk
upp hurðinni og leit hálf-kvíðandi inn og
hrædd um að þar væri ef til villinni einhver
vinnukona, sem liti hana tortygnis augum.
En til allrar hamingju var enginu þar. Her-
bergið var stórt, bjart og loftgott en tómt,
og sjóloftið streymdi inn um opna gluggana,
ásamt götu-hávaðanum. En hvar var ferða-
taskan? Hún gætti alt í kring í herberginu.
I einu horninu sá hún röð af skóm og stíg-
vélum, í öðru ferðaábreiðu og hattöskju, og
þarna við ofninu sá hún á hornið á ferðatösk-
unni, sem auðsjáanlega hafði verið fleygt þar
t.il þess að vera ekki fyrir.