Kvennablaðið - 28.01.1902, Page 4

4
KVENNABLAÐIÐ.
Iðjulausii unglingar og börn, sem mest
halda til á götunum er ekkert fágæti hér í bæn-
um. Sorglegasta dæmið upp á það er félag
það af ófermdum drengjum, sem nýlega hefir
orðið hér uppvíst að þjófnaði, og jafnvel fleiri
óknyttum. Grátlegt er að vitaað börn skuli
rata í þvílíka ógæfu. Hér sannast sem oft-
ar, að „iðjuleysi er allra lasta móðir". Hefði
þessum börnum verið frá upphafi haldið til
vinnu, þá mundu þau nú ekki hafa verið kom-
in svo afvega.
Eina þótin við þessum vandræðum væri
það, að kenna börnunum og unglingunum
vinnu, og útvega þeim hana. Og þar sem
heimilin vanrækja það, eða eru þess ekki
umkomin, þá verður bæjarfélagið, eða hið op-
inbera að taka f taumana, og til þess ættu
sem flestir að hjálpa. Hér þarf að koma á
fót vinnuheimili fyrir börn, sem kennir þeim
allskonar vinnu, og útvegar þeim sem eldri
eru vinnu. Þessi vinnustofnun þarf að vera
í sambandi við ýmsa vinnuveitendur bæjar-
ins, og ætti bæjarstjórninni að vera innan-
handar að fá þvf framgengt.
Eg býst nú ekki við, að þótt,þessu sé
hreyft lauslega á pappfrnum, þá verði ekki
hlaupið að því, að framkvæma það. En geta
þá konur bæjarins ekki hjálpað neitt til, að
flýta fyrir þessu máli. Eg skil ekki að nokkr-
um hugsandi körlum eða konum geti stað-
ið á sama að sjá þá hættu, sem vofir yfir
börnum þeim og unglingum, sem lítið eða
ekkert aðhald hafa heima hjá sér, og þá
hættu, sem stafar af því, að önnur börn kom-
ast í kynni og félagsskap við þau. Getur
nokkurri konu og móður verið sama, að
nokkurt barn lendi í eymd vg volæðif Get-
um við ekki myndað félagsskap og samskot
í því skyni, að hrynda þessu áfram, Og gert
alt, sem f voru valdi stendur, til að vekja á-
huga bæjarmanna fyrir þessu mali? Fransk-
ur málsháttur segir: „guð vill það, sem kon-
urnar vilja“. Leggjumst þvf samhuga á eitt,
og reynum að gera eitthvað fyrir veslings af
vegaleiddu börnin, til þess að þau geti feng-
ið tækifæri, að komast á réttari leið, og fyr-
ir börn sem vantar umhyggju og forsjón
góðra heimila, og því er hætta á, að ef til
' vill lendi í sömu villunni. Reynum að vekja
áhuga manna vorra, feðra og bræðra á þessu
velferðar máli, og hættum ekki fyr en eitt-
hvað er gert, til að bæta úr þessu vandkvæði.
Samfylgdarmaður frú Elsu.
Þýtt.
(Niðurlag).
LSA mín, elsku litla konan mín, hvað
gengur að þér? Reyndu að stilla þig.
| Nei, nei, gráttu ekki svona, Klsa mín •,
þú gerir mig hræddan. Eg hefi aldrei séð þig
svona fyrri«.
»Ó, Haraldur, Haraldur, getur þú fyrirgefið
mér, ef eg hefi gert okkur bæði ógæfusöm með
mínu gálatisa tali«. Og nú sagði hún honum
frá, hvernig hún hefði hitt frænku sína í vagn-
klefanum, um litla gráklædda karlinn, og hvað
hún hefði sagt um verksmiðjueigandann.
»Já, það er eins og eg hefi altaf sagt, Elsa
mín, að þú lærir aldrei að binda fyrir munninn
á þér fyrr en þú hefir talað höfuðið alveg afþér.
Hvað varðar þig um verksmiðjueigandann, og
hvað veiztu eiginlega um hann? Hvað kemur
það þér við, hvort hann býr í tveimur eða tutt-
ugu herbergjum, eða þótt það væri ekki nema
hálft herbergi ? Hefir hann ekki rétt til að lifa
eins og honum sýnist, án þess að þú þtirfir að
skifta þér af því, og úthrópa það fyrir þeirn öll-
um? Og hvað viðvíkur þessum fátæka ættingja,
sem þú átt við, sjálfsagt lautenantinn, sem á syst-
urdóttur verksmiðjueigandans, þá get eg fullviss-
að þig um, að þeir fá miklu meiri hjálp, en nokk-
urn grunar. En þau eru svo vanþakklát, heimtu-
frek og eyðslusöm, að þeim er ekki við hjálpandi.
Líklega hefir þú fengið þessar upplýsingar þínar
úr þeirri átt. Þú veizt Elsa, hvað eg elska og
virði þenna mann, og hvað mikla ástæðu eg hefi
til þess. Eg hefi sagt þér, að þegar foreidrar rnínir
dóu, þá spurði enginn eftir mér. Hinir svoköll-
uðu vinir og frændur aumkuðu mig, en enginn
þeirra vildi hjálpa veslings munaðarlausa drengn-
um. Þá kom hann, hinn gamli, hálfgleymdi
æskuvinur föður míns, hann hvorki mærðaði né
aumkvaði, en hann lét verkin tala. Honum má
eg þakka hvað eg er nú, og fyrir alt. Og svo skalt
þú Elsa, konan mín, tala svona um hann við
ókunnugt fólk. Það er meira en sárt«.