Kvennablaðið - 28.01.1902, Blaðsíða 5

KVENNABLAÐIÐ
5
»Elsku Haraldur, fyrirgefðu mér! Þú getur
ekki ímyndað þér hvað eg er sórgbitin og ráða-
laus, þegar eg hugsa um, að með þessu hugsun-
arlausa þvaðri hafi eg verið orsök til þess, að þú
missir atvinnu þína«.
»Svo illa fer það nú aldrei vona eg, þó það
væri nú yfir höfuð ekki það versta. Getur þú
skilið, Elsa, hvemig mér verður við, að sá mað-
ur, sem alla æfi hafi veiið velgjörðamaður minn
og sem eg met mest af ölllim, skuli vera svo til-
finnanlega og ástæðulaust meiddur af sjálfrikon-
unni minni?«.
»Æ, Haraldur, heldur þú að eg finni ekki
sárt til þess og skilji alt þetta? Þú getitr ekki
sjálfur dæmt það harðara en eg. En segðu mér
nú hvað eg á að taka til bragðs?
»Ekkert fyrst um sinn, sjá hverju fram vind-
ur og — — —«
»Láta mér verða þetta að kenningu meðan
eg lifi«, bætti hún við. Jú, Haraldar, það getur
þú reitt þig á«.
Næstu dagana var Haraldur stöðugt önnum
kafinn nteð verksmiðjueigandanum að yfirlíta
bækurnar og reikningana. Þeir unnu allan lið-
langan daginn, og ungu dömurnar máttu eiga
sig sjálfar. Elsa var altaf milli vonar og ótta.
Hún gat ekki gleymt hinum óheppilegu sant-
fundum í vagnklefanum. Hún hefði fegin viljað
að Haraldur hefði fært það aftur í tal; en hann
sýndist gersamlega að hafa gleymt því; að minsta
kosti hafði hann ekki minst á það síðan fyrsta
kvöldið, þegar hún skriftaði fyrir honum. Veðrið var
Uka grátt og hráslagalegt, Cecilia var ekki í góðu
skapi, og Elsa var ekki hin venjulega glaðværa j
húsmóðir. Einhver þungi hvfldi yfir heimilinu.
Seinni hluta 4. dagsins var loksins komið gott
veður og sólskin. Elsa hafði farið út að finna
vefara, en gekk aftur heim í gegnum garðinn og
þar rakst hún af hendingu á mann sinn. Þau
höfðu einmitt rétt sezt niður á bekk, þegar þau
sáu verksmiðjueigandann, sem kom gangandi, og
stefndi beint til þeirra.
»Haraldur«, sagði Elsa og stökk upp. »Hvað
á eg nú að taka til bragðs? A eg að fleygja
mér fyrir fætur honum og biðja hann fyrirgefn-
ingar? Heyrirðu ekki? Segðu mér hvað eg á
að gera«.
»Þú átt náttúrlega ekki að fara að eins og
bjáni, heldur láta eins og ekkert sé um að vera«.
og þegar verksmiðjueigandinn kom nálægt, þá
stóð Haraldur upp, tók í hönd konunni sinni og
samkynti honum hana.
Elsa blóðroðnaði. Þótt hún hetði átt að
vinna sér til lífs, þá gat hún ekki gert að því;
hún hneigði sig fyrir honum án þess að Ifta 11 pp.
En hann sýndist ekki að vita til að hann hefði
séð hana áður, en heilsaði henni kurteislega og
vingjarnlega, og sagðist vissulega ekki hafa látið
svona marga daga lfða, áður en hann hefði heils-
að konu Haralds vinar síns, ef hann hefði ekki
haft svo mikið að gera.
Þau settust nú öll þrjú niður á bekkinn, og
verksmiðjueigandinn talaði glaðlega við þau. Að
stundarkorni liðnu gengu þau öll í mesta bróð-
erni saman heim að húsinu, og Elsa samþykti
orð Haralds með sjálfri sér að gamli maðurinn
væri mesti heiðursmaður í framkomu. Þegar þau
voru komin upp á tröppurnar, tók hann kurteis-
lega ofan fyrir frú Elsu, sagði það vera leitt, að
hann þyrfti enn þá 2—3 daga að taka Harald
frá henni, en bráðum væri alt klappað og klárt,
og þá skyldi hún fá hann aftur.
Kvöldið eftir kom Haraldur mjög glaðlegtir
út í veröndina, þar sem þær stallsystur voru og
sagði að nú væru allar annir uin garð gengn-
ar. verksmiðjueigandinn færi á öðrum degi, og
að hann hefði nú boðið þeim öllum þremur til
miðdagsverðar á morgun. »Og nú verð eg að
biðja dömurnar« bætti hann við, »að gera sig svo
fallegar og hugfangandi og þeim er unnt. Eink-
um verður þú Elsa að gera hvað þú getur til
að vera elskuverð. Mundu eftir hvað mikið þú
þarft að bæta«.
Elsa hafði megnasta hjartslátt, þegar hún
daginn eftir, klukkan 4, kom með manni sfnum og
frænku inni í sal verksmiðjueigandans. Húsbónd-
inn kom á móti henni í salsdyrunum, klæddur skraut-
legum samkvæmisbúningi, heilsaði kurteislega, og
bauð henni handlegginn, til að leiða hana inn
að borðinu, þar sem hann setti hana sér til hægri
handar, en Haraldur og Cecilia settust beint á
móti. Miðdagurinn var ágætur, maturinn var
góður, vínin af beztu tegund, og húsbóndinn hinn
allra viðkunnanlegasti. Elsa, sem í fyrstu var
ekki með sjálfri sér, fór bráðum að ná sér, af
þvf verksmiðjueigandinn var svo nærgætinn, og