Kvennablaðið - 28.01.1902, Síða 7

KVENNABLAÐIÐ .
7
í litlu kitrunni hennnr var ekki nógu bjart. Það
var eitthvað þýttognijúkt við hana, en þó þreytu-
legt, og þegar hún leit upp og lauktil fulls upp
augunum, eins og hann hafði stöku sinnum séð
hana gera, þá var eitthvað svo raunalegt, löng-
unarfult og þó svo hlýtt í þeim.
Hún var alveg einstæðingur, og hafði ekkert
að treysta á nema hæfileika sína og vinnu.
Stundum á kvöldin í rökkrinu, þegar enginn
hlustaði á, þá var hún vön að leika á píanóið,
svo raunalega og eins og með allri sinni sál.
Eða þá hún söng með hreinni og hjómlagurri
rödd, hálflágt, smálög og vísuparta, sem hún bjó
til við lögin.
Einu sinni kom Anton heim, að klæða sig í
kveldboð, sem hann átti að vera í. Hann natn
staðar í anddyrinu, sem lá inn að borðsalnum,
þar sem píanóið stóð, hlustaði og varð alveg hrif-
inn. Hann var hvorki músikalskur eða viðkvæm-
ur, en hinn angurblíði, tilfinningarfulli hljóðfæra-
sláttur, ásamt fegurð og hreimleika söngsins, vakti
allar hans beztu tilfinningar. Aldrei fyrri hafði
hann fundið skyldu og rétt þess sterka til að
vernda þá, sem veikburða væru. »Aumingja litli
fuglsunginn*, hugsaði hann með sér, »hún þarf
vernd og hlýindi og það skal eg gefa henni«.
Blómið, sem vanmegnast af þurk og af rniklu
sólskini, reisir ekki höfuðið fljótara upp á stöngli
sínum f hressandi regnskúr, heldurenElín blómstr-
aði upp við kærleikans endurlífgandi sólskin.
Hann hafði elskað hana, og sajt henni það.
Að hún hefði elskað hann frá fyrsta augnabliki, '
það hafði hann grunað, — það hafði líklega vak-
ið hans ást. Nú hélt hann, að hann hefði lengi
elskað hana, og þau jöguðust stundum í gamni
svo lítið út af því.
Það var eins og hún hefði hækkað talsvert.
Eða var það bara feimnin, sem var farin, svo
hún leit djarflega bæði á hann og aðra, augu
hennarleiftruðu, munnurinn hló og hreyfingarn-
ar voru orðnar fjörlegar.
Hann kallaði hana nú ýmist Titiönu eða
fjiglsungann.
Þegar hún lék á hljóðfærið þá röðuðusttón-
arnir undir fínu fingrunum á henni, og hljóm-
uðu alt öðru vísi en áður, ýmist fagnandi með 1
sterkum akkorðum eða veik tilfinningalög.
Hann sat fyrir aftan hana, án þess að hafa
gaman af ntúsikinni, en honum var ánægja að
sjá hendurnar leika á nótunum. Stundum lyfti
hann upp vinstri hendinni, sem bar hringinn hans
og kysti hana, eða últjliðnum, sem hann þreyttist !
ekki á að skoða. Hún söng með fullkominni
silfurhreinni röddu, miklu óhræddari en áður, án
þess að hugsa utn, hvort nokkur heyrði það.
Feimnin og hræðslan var fokin burtu af lífsgleð-
innar sólvermandi hita. En um brúðkaup var
ekki að ræða fyr en hann fékk launahækkun, og
það varð nú bráðum, hélt hann.
Stundum fékk hann slika brettnandi löngun
til að taka hana 1 faðminn, og bera hana eins
og fjöður eða laufblað 1 svolítið hreiður, þar setn
þau skyldu búa saman, tvö ein, aðskilin frá um-
heiminum.
Hún var vön að ganga út til að mæta hon-
um. þegar hann kom af skrifstofunni, og þá voru
þau vön að ganga saman langt út úr bænum til
að tala saman í einrúmi, og endaði það jafnan
með kossum.
Honum var umhugað um, að hún væri skraut-
lega klædd, og smájöguðust þau út af því.
Hún vildi ekki taka við öllum hans dýru
gjöfum, og bað hann að geyma það heldur f bú-
ið þeirra. »Eg verð svo aldrei hvort sem er ein
af heldra fólkinu«, sagði hún.
»Við fáum nú að sjá það«, sagði hann gam-
ansamlega. »Ekki ætla eg mér nú alla æfi að
vera bókhaldari*.
Heima sátu þau jafnan út af fyrir sig f ein-
hverju stofuhorninu. Og oft sást, þegar hún stóð
upp, að hún hafði grátið. Hún þurfti heldur ekk-
ert til; eitt orð, eða breyting á málrómnum var
nóg. — Honum fanst það elskulegt, kysti burtu
tárin og sagði, að hún mætti sín mikils þegar
hún brosti, en þegar hún gréti væri hún almáttug.
Um þessar mundir skrifaði hann móður sinni
bréf, fult af fögnuði og löngun eftir að geta
sett bú.
»Hvað lítið sem það væri, verður það að
höll, þegar hún á þar heimac. »Ó. mantma*,
sagði hann seinast, »þú verður að vera með f
að taka þátt í hamingju minni, þú, sem eg má
alt þakka, þú skalt sjá litla fuglsungann minn
og elska hana. Mér hitnar um hjartað, þegar eg
hugsa til ykkar beggja búandi saman«.
Karín skrifaði honum langt bréf. Blaðið gat
ekki rútnað einn þúsundasta hluta þess sem hún
hugsaði, vonaði og óskaði. Nú stóð hún syni sín-
um nær en nokkru sinni áður.
»Komdu fljótt með fuglsungann þinn, mig
langar til að sjá ykkur bæði«, sagði hún.
Nú kom llf f störf gömlu konunnar. Hver
eyrtr sem henni áskotnaðisr varð í huga hennar
að húsbúnaði og búsáhöldum, handa svolitlu far-
sælu heimili, sem hún ætti Ifka eins og ofurlftinn
skerf í. (Framh.),