Kvennablaðið - 28.01.1902, Blaðsíða 6

KVENNABLAÐIÐ.
gaf sig svo mikið að hinni ungu frú, sem honum
fanst bæði elskuverð, skynsöm og falleg. Þegar
þjónninn fylti glösin eftir steikina með freyðandi
kampavíni, og var svO farinn fram aftur eftir bend-
ingu húsbóndans, tók hann glasið sitt, stóð upp
og sagði:
»Vinir mínir, því það má eg víst kalla ykk-
ur, þótt við skiljum nú bráðlega að þessu sinni;
eg hefði viljað tala við ykkur nokkur orð, og
sný eg mér þá fyrst og fremst til þín, Haraldur,
sem eg hefi séð og þekt frá því þú varst ofur-
líti'.l hnokki. Mér þótti því undir eins vænt um
þig, drengur minn, og á þessum liðnu árurn hefi
eg lært að meta gildi þitt jafnt og að virða þig.
Eg vissi fyrir frain, að eg mundi nú, eftir tveggja
ára burtveru, sjá að útgjöld og tekjur stæðu heima
við það sem átti að vera. Fyrir þig hefir heið-
arleg vinna jafnan verið gleði, og því hafa 'störf
þín ætíð verið vel gerð, og borið góðan ávöxt.
Þó finst mér að í þetta skifti hafi þau verið enn
þá ávaxtameiri, og borið enn þá meiri ágóða en
að undanförnu. Já, það er nú svo, að alt vinst
létt, þegar maður er ánægður og sæ!l, það hefi
eg komist að raun um, Haraldur. Þess vegna
þakka eg frú Elsu þann mikla afgang, og
sný mér nú í öðru lagi til hennar, og þakka
henni af öllu hjarta fyrir, að hún hefir gert vin
minn Harald farsælan. En enginn himinn er
ætíð heiður, sjóndeildarhringur ykkar mun einnig
fyrr eða slðar verða skýjum hulinn, og þá ríður
á að láta ekki hugfallast, heldur láta þá sól, sem
kallast kærleikurinn, rjúfa skýin, eða að minsta
kosti gylla þau. Ykkar skál, börnin mín!«
Þegar allir vóru seztir aftur, tók verksmiðju-
eigandinn dálítið hylki upp úr vasa sínum, sem
hann fékk Elsu, og bað hana að þiggja það eins
og lítinn vott um virðingu þá og vináttu, sem
hann bæri til hinnar ungu konu Haráldar.
Þegar þau höfðu drukkið kaffið, og Elsa og
Cecilia voru einar 1 salnum meðan herrarnir
réyktu vindlana sína úti á svölunum, þá notaði
Elsa tækifærið til að opna hylkið. I þvívardýr-
mætt gullarmband, alsett ekta perlum og gim-
steinum, og við lásinn á því var festur lítill miði
sem var skrifað á þessi orð:
Að tala er siltur,
en að þegja er gull.
Sku ldadagar nir.
(Þýtt).
(Framh.).
a g n v a r t Antoni hinu megin við borð-
ið sat fölleit lagleg stúlka, með Ijós-
gult hrokkið hár. Hún var lítil, grann-
vaxin og útlimasmá, og leit veiklu-
lega út.
Þegar hann leit upp frá diskinum sínum, þá
mætti hann hennar augum, en hún leit þá undir
eins niður, og fögrum roða brá um kinnar henni,
setn gerði hana fallega. Hún var þögul og svar-
aði því, sem yrt var á hana lágt, með eins at-
kvæðis orði. Anton kallaði hana í huga sínum
»fuglsungann«, frá því hann sá hana fyrst.
Frá þeim degi hann kom í kostsöluhúsið, og
leigði þar dýrasta herbergið, sem hafði nýlega
losnað, þá hafði hann lag á að láta aðra halda,
að hann væri mjög gáfaður, og ætti glæsilega
framtíð fyrir höndum. Þar voru bæði karlar og
konur langtum mentaðri og fróðari en hann, en
hann hafði lag á því, að nota sér það sem hann
vissi, og það sem hann ekki vissi, hjálpaði hans
góði skilningur honum til að bjarga sér fram úr
eða með því, að geta sér til og láta svo ekkert
bera á vankunnáttunni, afþví hann var skilnings-
góður.
Hann var glaðvær, án þess að vera hávaða-
samur, og fann upp á ýmsu til skemtunar. Einu
sinni bauð hann mötunautum sínum til morgun-
verðar í lystigarðsfélaginu, og bráðlega varð hann
svo allra eftirlætisgoð.
»Fuglsunginn« horfði á hann í laumi. Hún
roðnaði enn meir þegar hann yrti á hana, og
varð þá svo ráðalaus að henni vöknaði um augu.
»Hún er heimsk og leiðinleg«, hugsaði hann með
sér, og sneri sér aftur að leikkonu, sem var
gagnólík henni, dökkeygð og ljómandi vel eygð,
með allra bezta munn fyrir neðan nefið.
En við hvern sem hann talaði þá fanst hon-
um þó að tvö feimin blá augu fylgdu hverri hans
hreyfingu, og stundum þagnaði hann í miðju kafi
tii að reyna, að sjá tillitin úr þeim.
Elín hét hún, og hafði komið til borgarinn-
ar ti! þess að kenna músik. Hún hafði enn þá
fengið fáa nemendur, og átti bágt með að borga
með sér mánaðarlega. Hún lét sér líka nægja
lélegt bakherbergi, og brodéraði fyrir borgun,
hverja stund, sem hún gat mist.
Hvort sem Anton kom inn eða fór út, þá
sá hann hana ætíð beygða yfir vinnu sína inni
við gluggann 1 stofunni, sero fólkið sat ætlð (.