Kvennablaðið - 31.03.1902, Blaðsíða 5

KVENNABLAÐIÐ-
svo fyrir útlit sitt. Hann hafði fengið á sig glæsi-
mannabrag í Parfs, og brátt varð hann boðinn
og velkominn hjá helzta embættisfólkinu í borg-
inni. Hontim var munaðargirnd og nautnarfýsn
meðfædd, en hann var of hygginn til að fara
nokkru sinni frarn yfir þau takmörk, sem góðu
hófi gengdi, eða gátu veikt heilsu hans, og of
metorðagjarn til þess að gleyma störfum sfnttm
vegna skemtana. Hann þoldi þær líka vel, og
þótt hann hefði vakað meiri hluta nætur, þá varð
hann eins og nýsleginn túskildingur, þegar hann
hafði sofið t—2 tíma og baðað sig úr köldu vatni.
Allar eldri dömur dáðust að honum og vildu
fegnar fá hann fyrir tengdason. Hann gaf engri
verulega nteira undir fótinn enn annari, en lét
hverja dömu sem hann talaði við geta haldið, að
einmitt hana metti hann mest, — en trúlofun-
arhringttrinn hans var geymdur innan í silkipapp-
fr neðst niðri á kistubotni.
Hvað lengi sem hann lifði þá mundi hann
þó aldrei giftast Elínu. Annað mál var að svfkja
hana. Til þess hafði hann hvorki vilja né kjark.
En þá fékk hann einu sinni ábyrgðarbréf
og í því hringinn sém hann hafði sett á fingur henn-
ar svo glaður, að jafnsæll varð hann aldrei fyr eða
síðar. Nú fanst honum hann sjá hana eins og
hún var fyrst er þau kyntust, svo veimiltftuleg og
munaðarlaus, og þá komu hans beztu tilfinningar í
Ijós. Svo óeigingjarna ást mundi hann aldrei
eignast hér eftir. — Og hinn kaldi heimsmað-
ur beygði höfuð sitt og grét af því að hans ást
var kólnuð og gat aldrei framar lifnað við aftur,
og yfir Elínu, sem hann hafði mist og hann
vildi ekki vinna aftur.
»Eg veit að þú ber ekki lengur hringinn
minn, og að nú er svo komið að eg get ekki
gert þér nema einn greiða,—þann að gefa þig
lausan. Eg er ekki svo ístöðulítil sem þti held-
ur. Ef til vill skilur þú það nú. Þú skalt ekk-
ert ásaka sjálfan þig eða halda að mér verði nú
lífið of þungbært. Þaðviiegekki—einnigþinna
vegna.
Mannlegar tilfinningar og mannlegar hugsan-
ir breytast eins og veður í lofti. Eg veit að þú
getur ekki að því gert þótt tilfinningar þínargagn-
vart mér séu ekki eins og áður.
Þú hefir elskað mig, og því skal eg aldrei
gleyma. Mitt slðasta orð til þfn nú og til minn-
ar dauðastundar skal vera þökk fyrir alt«.
Þetta var þyngsta stundin sem Anton hafði
lifað og hún tók með sér nokkuð af ffnustu og
beztu tilfinningum hsns.
* *
Karenu hafði lengi grunað að ást sonarhenn-
ar til Elínar væri farin að kólna. En þó komu
heitrofin henni svo óvart eins og þrumuveður.
Hún hafði gert sér svo fagrar vonir og fram-
tíðar hugsjónir um sambúð þeirra, og »fuglsung-
inn« hafði orðið henni hjartfólginn lfka.
Þau skrifuðu henni bæði. Bréf hans var
undarlegt sambland af sorg, sjálfs ásökunum og
gleði, sem gægðist upp úr öllu saman yfir frelsi sínu.
Hennar bréf afsakaði hann, en ásakaði hana
sjálfa, og alstaðar skein í gegnum það djúp inni-
leg sorg, þótt hún reyndi að breiða yfir hana.
Svar Karenar til sonar hennar var ekki mjúkt.
Hún fór með hann eins og dreng, sem hún refsaði.
»Eg er hrædd um þú fljúgir of hátt, og kær-
ir þig ekki um hvað þú treður undir fótuni á
leiðinni. Það er enginn blessunarvegur. Að stela
hjörtum og fleygja þeim svo burtu er verra \erk
enn alt annað. En nú ert þú of gamall til að
standa mér reikning af gjöiðum þfnum, en aldrei
verður þú of gamall til að standa guði reikning
á þeim. Mundu eftir því«.
Elínu skrifaðu hún stuttlega:
»Mér er farið að þykja væntumþig, af þvf eg
hefi hugsað svo mikið um þig, og nú vil eg fá
að sjá þig. Hér er nú allt í sumarblóma. Komdu
hingað, þú hressist af því bæði á sál og likama.
Eg sendi þér ferðapeninga, og vona þútakirþað
ekki illa upp. Eg er ólærð kona, og ekki eins
fín og eg vildi vera gagnvart þér. En máske við
skiljum hver aðra samt ef við tölum saman«.
Litla herbergið sem Anton átti einu sinni að
fá var nú fágað upp;röndóttti gluggatjöldin vóru
hengd tipp og glitofna ábreiðan breidd á rúmið,
dúkur á borðið og blómstur sett 1 gluggana og vas-
ana á borðinu.
Hólm tók á móti henni á næstu járnbraut-
arstöðvum og ók henni heim til sögunarmylnunn-
ar og þaðan fylgdi hann henni upp að Skógþorpi,
því Karen hafði sagt að hún gæti ekki hitt hana
fyrst hjá ókunnugum.
Þær grétu báðar þegar þær hittust fyrst, en
svo urðu þær eins og móðir og dóttir. Karenu
fanst það indælt að finna litlu mjúku hendurn-
ar leggjast um hálsinn á sér, eða Ijóshærða höf-
uðið litla hallast upp að brjósti sér til að leita
þar ráða og hjálpar.
»Hún er lík blómi sem stendur í kjallara
og vantar bæði sól og loft«, hugsaði hún með sér.
Hún sem sjálf var svo einbeitt og þrekmikil
gat ekki skilið f svona miklu tápleysi og við-