Kvennablaðið - 31.03.1902, Blaðsíða 6

Tl
KVENNABLAÐIÐ.
kvæmni hjá öðrum; og smámsaman fór henni að
detta í hug að Anton væri ekki eins sekur og
hún hefði haldið og alt hefði gengið eins og bezt
hefði verið.
En hér var sonur hennar í skuld, sem hún
átti að bæta fyrir, og hún sá engan veg til
að gjalda, eins og hún hefði þó fegin viljað.
Elín var þó svo hamingjusöm og ánægð á
nýja heimilinu, þar sem Anton hafði alist upp og
allt minti hana á hann.
Hún hafði með sér bækur og sauma, en gerði
þó ekkert. Snemma á morgnana fór hann út í
skóginn eða ofan á engið við sjóinn, og þó hún
hefði ætlað að lesa eða sauma þá varð henni
ekkert úr verki. Stundum lá hún endilöng í gras-
inu og grét, en settist svo alt í einu upp með
undarlega tilfinning um rósemi og von. I fyrstu
fór hún einförum, en seinna fór hún að gefa sig
að Ingirlði, og hafa gaman af kálfum, kindum,
hænsum og garðyrkju. Gleði og starfs þrek og lífs-
löngun ungu konunnar hafði áhrif á hana. (Frh.).
Bismarck og söngljóðin þýzku.
ISMARCK var maður mjög vel ment-
aður, og þótt það virtist nokkuð fjarri
lffsstefnu hans, sem mest laut að stjórn-
málum og stórpólitík, svo að hann
hafði ekki mikinn tíma umfram, þá bæði las hann
mikið, hafði gaman af að tala um bókmentir og
tilfinningu fyrir fögrum mentum og listum. Mest
las hann auðvitað sagnarit og minnisrit merkis-
manna, en einnig góðan skáldskap, en minni
skemtun hafði hann af sönglist. Hann hafði
talsverðar mætur á Wagner kompónista, en þótti
hann líta nokkuð mikið á sig. Eitt sinn var hann
spurðtir, hvort hann elskaði sönglistina. »Já«,
svaraði hann, »og Beethoven yfir alla hluti fram.
En að fá mér aðgöngumiða (bílæti) og hlýða á
músik í þröngu sæti, það á ekki við mig; heim-
ilismúsik hefi eg ávalt elskað, alt til þess er eg
var þrítugur og kyntist konu minni; mátti eg
sakna þess sárt, að eg varð að láta söngtónana
mæta afgangi. Eg varð að vinna 13 stundir á
degi hverjum auk vanalegrar námsstundarí ensku
og frakknesku«.— Kona hans lék afburða vel á
klaver, og aldrei þreyttist hann á því, að heyra
hana leika fyrir sig lög eftir Beethoven. Ein-
hverju sinni fór hann þessum orðum um tón-
listina: »Eg er músikinni þakklátur fyrir það,
að hún hefir verið mér til styrkingar í póli-
tisku amstri mfnu. Söngljóðin þýzku hafa unn-
ið hjörtun. Eg tel þau með þeim hlut-
um, sem ekki verða á vog vegnir, en búið
hafa undir og greitt fyrir þjóðsamningarverki
voru. Fáir ykkar eru líklega svo gamlir, að þið
munið eftir Rínarljóði Bekkers 1841, og hve
mikil áhrif það hafði. Eg met það á við tvær
herdeildir.*) Annað liggur okkur samt nær, það
er Rfnar varðsöngurinn (Wacht am Rhein
sbr. »Sem duni þrumur dynji flóð«), og hvað hann
gerði að verkum. Hve mörgum dátanum varð
ekki að hugarstyrking í vetrarherferðinni, þegar
harðast var, að syngja eða heyra söngljóðið það?
Það hefir hrist upp hjartað, en í hernaði og bar-
dögum er hjartað og hugurinn alt. Þaðvarekki
höfðatalan, það var fyrir guðmóðlegan áhuga, sem
við unnum orusturnar. Og tel eg svo söngljóð-
ið vera þann samherja, er einnig um ókominn
tíma skyldi ekki oflágt metinn. Samband vort
við Austurrfki hvílir aðallega á menningarlegum
grundvelli, og þar kemur músikin ekki hvað sízt
til greina. Vér hefðum varla komist í svo náið
samband við Vfnarborg, ef ekki hefðu lifað þar
söngsnillingarnir Haydn, Mozart og Beethoven,
og hnýtt oss saman með fagurlistalegu bandi. Já,
samkynnin við vora þriðju bandalagsþjóð, Italina,
voru upphaflega fremur sönglög en politík; þeirra
landvinningar hjá oss voru sönglegir. Það er
öðru nær, en að eg sé andstæðingur ftalskrar
sönglistar, eg ann henni mjög, þótt hin þýzka
sé mér kærari«. — Við námsmenn frá Hamborg,
sem heilsuðu honum með kvæði, mælti hann
þessum orðum : »Þið hafið flutt mér fagran söng.
Eg hefi fyrrmeir iðkað músik sjálfur, klaverspil,
en ekki varð það nema miðlungi vel, og þótti
mér þó gott, þegar eg gat með því létt af mér
ýmsu fargi. Mér hefir oft sárnað það síðan,
hvað skamt eg komst í músikinni, því hún er
trúföst fylgikona í lífi manns. Hverjum ykkar,
sem þar til hefir gáfur og hæfileika, vil egsterk-
lega ráða til, að leggja alúð við músikina, og
láta ykkur að kenningu verða það, sem mér hefir
1 þessu efni orðið áfátt«.
Fjarri fór því, að B. liti á músikina frá tízku-
eða fordildarhliðinni, eða yrði stórhrifinn af trill-
um þeirrar eða þeirrar »prímadonnu«. Hann
skoðaði íþróttina yfirleitt, og sönglistina sérstak-
lega, eins og sameignar-dýrindi þjóðarinnar í
heild sinni, jafnt lágra sem hárra. Músikin var
*) Hvað mætti þá segja um Marsilfubraginn
(Marseillaise) hjá Frökkum, og áhrif hans einkum
í Napóleonsstríðunum?