Kvennablaðið - 31.03.1902, Blaðsíða 4

20
KVENNABLAÐIÐ.
að fjölskyldunni er haldið saman nieð styrk |
af bæjarsjóði, þótt börnin séu stundum að
ýmsu leyti hvergi ver komin Mundi ekki
vera mjög miklu nær og mjög miklu heilla-
vænlegra til þess að gera börnin að nýtum
og heiðarlegum borgurum þjóðfélagsins, að
stofna sérstakt heimiii handa börnum þeim, |
sem bæjarstjórnirnar verða að leggja fé með.
Er ekki kynlegt, að efnaðri konurnar og mæð
urnar í bæjunum skuli geta gengið dag eftir
dag og ár eftir ár fram hjá aumingja hirð-
ingarlausu fátæku börnunum, án þess að langa
til að geta líka ráðið einhverju um, hvernig
með þau skuli vera farið f Auðvitað hafa þær
fæstar neinn atkvæðisrétttil að velja í bæjar-
stjórnirnar; sjálfar niega þær ekki sitja í þeim,
en úr því að sumar þeirra geta kosið menn
til að fjalla um þessi mál, þá ætti þeim líka
að vera áhugamál, hverir til þess væru kosn-
ir. Þær ættu að vekja áhuga manna á þessu
máli; allar konur, sem nokkurt hjarta og til-
finningar hafa, ættuekki að þola að neinu barni
liði illaánþessúrþvíværibætt. Þessvegna verð-
um við allar að láta okkur skifta þetta mál.
Við verðum að hugsa um hvernig okkur mundi
líða, ef við sæurn okkar eigin börn í sama
ástandi og mörg börn fátækasta fólksins. Við
verðum að heitnta, að þau séu tekin þaðan,
sem þeim líður illa, og sett í góðastaði. Það
er stót synd að leggja meðlag með þeim þang-
að seni þau geta ekki orðið að manni. Bæj-
arstjórnirnar eiga fremur að hafa velferð barn-
anna fyrir augum enn vilja foreldranna að halda
í þau, ef þau geta ekki eða kunna ekki með
þau að fara. Og handa þessum börnum á
að stofna gott heimili. Og til þess eiga all-
ar konur að stuðla. Við getum mælt fyrir
því við menn okkar, og þær konur sem at-
kvæðis bærar eru, geta svo kosið þá eina í
bæjarstjórn, sem heita að fylgja þessu máli.
Og með dugnaði og samtökum á okkar hlið
mundum við geta miklu komið til leiðar. En
það yrðu að vera almenn endingargóð sam-
tök, en ekkert stundar uppþot.
Skuldadagar nir.
(Þýtt).
• (Framh.).
ið og við komu bréf frá honum, svona
eitt og eitt á stangli, og þó langt á
milli. »Kg líc hér alt öðrum augum
á hlutina«, skrifaði hann. »Nú sé eg
að framtíðin er í mínum eigin höndum«. Enum
Elínu talaði hann aldrei. Hann var iengst af í
París, og skrifaði móður sinni þaðan :
»Eg bæði skemti mér hér og starfa lfka, þvl
hér er tækifæri til hvorstveggja. En sú borg!
Stundum finnst mér eg vilji lifa hér alla æfi mfna,
en í Svfþjóð er þó svo margt, sem heldur mér
föstum. Fyrst og fremst þú, mamma. Hér hverf-
ur maður í fjöldanum, og það er óþægileg til-
finning. Þegar eg kem heim, þá ætla eg að fara
að eiga með mig sjálfur, og verða rfkisbubbur;
græða á skógarverzlun. Eg hefi lengi kunnað
þá list, held eg. Hér hefi eg lfka lært að taka mér
lífið ekki nærri eins óttalega þungt og við gerum
heima. Maður getur verið full-áreiðanlegur fyrir
það, þótt maður sé engin hengilmæna«.
Bréfin til Elfnar voru honum jafn-erfið, þeg-
ar hann var að skrifa þau og henni að lesa þau.
Þegar hann skrifaði fann hann vel sjálfur, að bréf-
ið var ekkert nema orða-glamur; tilfinningarn-
ar vantaði í það, og þær fann hann ekki lengur
hjá sér til hennar. Hann var lengur enn ætlað
var í París. Skrifaði því þaðan og sagði upp
vistinni hjá húsbændum sínum í Gautaborg, sem
hann hét sjálfum sér að sjá aldrei aftur. Þegar
hann kom heim fór hann beina leið yfir Malmey
til Stockholms; þar ætlaði hann fyrst að setjast að.
»Þið megið ekki vonast eftir mér fyrst um
sinn«, skriíaði hann bæði móður sinni og heit-
konu. »Atvinnumálin ganga fyrir öllu«.
*
* *
Honum var þungt í skapi, þegar hann sá
Svíþjóð aftur, því þar var svo margt, sem fjötr-
aði hann á höndum og fótum. En þegar hann
kom til Stockhóhns birti honum fyrir augum.
Þar var alt sólskin og gleði. Honum fanst þetta
varla vera gamla Svfþjóð. Hér gilti margt fleira
en krónurnar. Hér voru gáfur, glaðlyndi, kurteisi
og sérkennileiki líka metnir.
Hann hafði með sér meðmælabréf frá ýms-
um verzlunarhúsum, og setti ekki sjálfur heldur
ljós sitt undir mæliker. Það leið ekki á löngu
áður enn hann lét fólk fara að taka eftir sér,
bæði fyrir ýms gróðafyrirtæki, sem hepnuðust, og